Αυτές τις μέρες κλείνουμε δέκα χρόνια από το ιστορικό ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου του 2015, ΟΧΙ στα μνημόνια, την ΕΕ, το ΔΝΤ, τους τραπεζίτες και τα αφεντικά, οικονομικά και πολιτικά, αυτής της χώρας. Στο προηγούμενο φύλλο θυμίσαμε πώς ένα πεντάμηνο συνεχών εκβιασμών των «εταίρων» και συνεχών υποχωρήσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποθράσυνε τους πρώτους να απαιτούν όλο και περισσότερα, οδηγώντας τελικά τον Τσίπρα σε απόφαση διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Σε αυτό το φύλλο, αξιοποιώντας ξανά άρθρα και ρεπορτάζ της Εργατικής Αλληλεγγύης των ημερών, θυμόμαστε τα γεγονότα που προηγήθηκαν και ακολούθησαν το μεγαλειώδες ΟΧΙ του 61,3%.
«Η Εργατική Αλληλεγγύη, το ΣΕΚ, με όλες τις δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εξορμούμε παντού για τη μαζική νίκη του ΟΧΙ. Ταυτόχρονα προτείνουμε τους τρόπους για να συνεχίσουμε και να ολοκληρώσουμε τη νίκη ενάντια στις δυνάμεις του κεφάλαιου παίρνοντας τον έλεγχο των τραπεζών, σπάζοντας με το ευρώ και την ΕΕ και διαγράφοντας το χρέος. Καλούμε κάθε αγωνιστή και αγωνίστρια από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ να παλέψουμε μαζί, όσους συμβιβασμούς κι αν προτείνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όσα σεχταριστικά λάθη κι αν κάνει η ηγεσία του ΚΚΕ».
Με αυτή τη γραμμή μπήκε η επαναστατική αριστερά στον άγριο, αδυσώπητο ταξικό πόλεμο που κλιμακώθηκε ανάμεσα στις 26 Ιούνη και τις 5 Ιούλη σε χώρους δουλειάς και γειτονιές. Έκλεισαν τις τράπεζες. Όπως γράφαμε: «Τις τράπεζες δεν τις έκλεισε η “ελληνική αδιαλλαξία”. Τις τράπεζες τις έκλεισε η Τρόικα. Το απόγευμα της Κυριακής το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΚΤ αποφάσισε, ύστερα από σύντομη τηλεδιάσκεψη, “να αφήσει αμετάβλητο το ανώτατο όριο δανεισμού των ελληνικών τραπεζών μέσω του ELA”. Με άλλα λόγια η ΕΚΤ αρνήθηκε να προστατέψει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα από το κύμα των αναλήψεων που είχε μόλις ξεσπάσει».
Για την πλειοψηφία του κόσμου ο εκβιασμός δεν λειτούργησε. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος: «Η κυβέρνηση όρισε στα 60 ευρώ το ημερήσιο όριο ανάληψης από τα ΑΤΜ. Αλλά τα 3/4 των εργαζομένων έχουν μεικτές μηνιαίες αποδοχές κάτω από 750 ευρώ. Το ποσό που μπορούν να διαθέσουν κάθε μέρα δεν ξεπερνάει τα 20 ευρώ. Και η κατάσταση είναι χειρότερη για τους συνταξιούχους και τους άνεργους. Το όριο των 60 ευρώ δεν τους αφορά. Φυσικά δεν ισχύει καθόλου το ίδιο για την “υψηλή κοινωνία”».
Αλλά και εκεί που “υπάρχει ακόμη λίγο λίπος” όπως έλεγε κυνικά ο Πάγκαλος, ο κόσμος δεν φοβάται, αντίθετα εξοργίζεται: «Οικογένειες με παιδιά που σπουδάζουν στο εξωτερικό, άνθρωποι που βρίσκονται σε ανάγκη και αδυνατούν να σηκώσουν τις λιγοστές τους οικονομίες, το πρωί της Δευτέρας βρέθηκαν να διαμαρτύρονται αντιμέτωποι με την αστυνομία μπροστά στα κατεβασμένα ρολά των τραπεζών». «Κλειστές τράπεζες αυτοί, εργατικό έλεγχο εμείς» απαντάει η επαναστατική αριστερά. Οι “Τραπεζοϋπάλληλοι για το ΟΧΙ” κυκλοφορούν προκήρυξη που προτείνει:
«Τώρα γίνεται ακόμη πιο επίκαιρο το αίτημα οι τράπεζες να κρατικοποιηθούν και τον έλεγχο να τον έχουν οι εργαζόμενοι και τα σωματεία τους. Αυτό σημαίνει: Οι εργαζόμενοι να ανοίξουν τα καταστήματα για να μπορεί να πάρει ο κάθε συνταξιούχος και εργαζόμενος τα χρήματα που έχει ανάγκη αλλά και να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο να βγάλουν οι πλούσιοι τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό. Να παγώσουν οι πλειστηριασμοί για τα χρέη...»
Εκεί που δεν πιάνει η τρομοκρατία των ΑΤΜ, πιάνουν δουλειά τα αφεντικά: «Πανικό προσπάθησαν να σπείρουν εργολάβοι και διευθυντές σε εταιρίες που συνεργάζονται μέσω ΕΣΠΑ με τον δημόσιο τομέα απειλώντας τους εργαζόμενους πως το ΟΧΙ θα σημάνει διακοπή χρηματοδότησης και άρα διακοπή των εργασιών. Εργαζόμενοι σε ψυχιατρικές δομές, ΜΚΟ, και εταιρίες ΣΔΙΤ κάθε είδους, βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα. Απειλές εξαπέλυσαν και οι κατασκευαστικές εταιρίες στα τέσσερα μεγάλα έργα. Μπαράζ εργοδοτικής ασυδοσίας έγινε στις εταιρίες τηλεπικοινωνιών. H Vision Solutions με πρόσχημα τη ρευστότητα δεν πλήρωσε μέρος του μισθού του προηγούμενου μήνα. Το ίδιο έγινε στην Teleperformance, στην Infoquest, στη CBS, στη Sieben. Στη Forthnet απείλησαν με απολύσεις εργαζόμενους που τόλμησαν να στηρίξουν το ΟΧΙ δημόσια. Στην Telefonet από την ημέρα ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος έβγαλαν όλον τον κόσμο σε υποχρεωτική άδεια ενώ την Δευτέρα 13/7 που ξανάνοιξαν είπαν στους εργαζόμενους πως η επιχείρηση δεν έχει να τους πληρώσει. Απειλές για απολύσεις είχαμε και στην εταιρία Calzedonia. Ανακοινώθηκαν υποχρεωτικές άδειες στον ΑΝΤ1 αλλά και σε ΕΘΝΟΣ-Ημερησία».
Εργατική Αλληλεγγύη #1179, 24 Ιούνη 2015
Κόντρα στην τρομοκρατία
Ταυτόχρονα με την τρομοκρατία, αφεντικά, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, “ακροκεντρώοι”, σύσσωμα τα ΜΜΕ προσπαθούσαν απεγνωσμένα να δημιουργήσουν ρεύμα για το “ναί” με τη φιέστα που οργανώναν στο Καλλιμάρμαρο τη μέρα της συγκέντρωσης του ΟΧΙ την Παρασκευή 3 Ιούλη: «Από τις 29/6 είχαν αρχίσει οι εκβιασμοί στην Teleperfomance. Με την δικαιολογία ότι δεν θα έχουν ρευστότητα απέλυσαν δεκάδες εργαζόμενους. Απειλούσαν πως όποιος πάει στο ΟΧΙ θα φύγει. Την Παρασκευή είχαν φέρει πουλμανάκι για να μας πάρουν στο Καλλιμάρμαρο. Πολλοί ήταν αυτοί που μπήκαν στο πούλμαν και ακολούθησαν. Όταν έφτασαν, πήραν τηλέφωνο και ήρθαν να μας βρουν στην τεράστια συγκέντρωση του ΟΧΙ στο Σύνταγμα».
Ο Γιώργος Αποστολόπουλος, εργάτης σε εργοστάσιο έχει κατέβει στην πρώτη συγκέντρωση υπέρ του ΟΧΙ από τη Θηβα: «Σήμερα μπαίνοντας το πρωί στο εργοστάσιο οι συνάδελφοι σήκωναν τα χέρια τους και φώναζαν ΟΧΙ! Στο φούρνο, στο μανάβικο της γειτονιάς, παντού ο κόσμος έδινε αποφασιστικά αυτή τη γραμμή. Τα αφεντικά οργανώνουν λεωφορεία για να κατέβουν στη συγκέντρωση “Μένουμε Ευρώπη” κι απειλούν όσους δεν το κάνουν ότι θα απολυθούν. Ένας από τους φίλους που δέχτηκαν τέτοιες απειλές, δεν μάσησε κι έχουμε κατέβει μαζί στη συγκέντρωση σήμερα». Εκατοντάδες συνδικαλιστές υπογράφουν κείμενο που κυκλοφορεί η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και καλεί τα συνδικάτα σε γενική απεργία.
«Στη Νέα Φιλαδέλφεια έγινε επιτροπή στήριξης του ΟΧΙ με τα σωματεία των δασκάλων, των καθηγητών και των εργαζομένων στο δήμο, τη λαϊκή συνέλευση, το κοινωνικό ιατρείο και κόσμο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ» μεταφέρει η Γεωργία Κόφφα, καθηγήτρια από την Γ' ΕΛΜΕ. «Βγήκαν υλικά, προκηρύξεις και τρικάκια και τις επόμενες μέρες ακουλούθησαν εξορμήσεις σε όλους τους εργατικούς χώρους και συνεχή παρουσία στην πλατεία».
«Τη Δευτέρα μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, οι συνάδελφοι περίμεναν να διαβάσουν την προκήρυξη σαν ζεστό ψωμί» λέει ο Κώστας Καταραχιάς, πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων στον Αγ.Σάββα. «Στους εργατικούς χώρους υπάρχει ένα αυθόρμητο 90% ΟΧΙ. Πατάμε σε ένα τεράστιο ρεύμα και σε μια τεράστια ταξική πόλωση. Την Πέμπτη 2/7, κάνουμε στάση εργασίας και γενική συνέλευση για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Το ίδιο και στο Αττικό Νοσοκομείο και αλλού». Η Εργατική Αλληλεγγύη εξαντλήθηκε: «Από την Τετάρτη 1/7 Ιούλη μέχρι την Κυριακή του δημοψηφίσματος δόθηκαν σε πλατείες, εργατικούς χώρους και εκλογικά κέντρα πάνω από 3000 φύλλα». Αυτή η εικόνα επιβεβαιώθηκε στις 3/7 στο Σύνταγμα και στις πλατείες όλης της χώρας. Εκατοντάδες χιλιάδες πλημμύρισαν την πλατεία Συντάγματος και όλους τους γύρω δρόμους. Μόλις μερικές χιλιάδες σύρθηκαν στο Καλλιμάρμαρο.
«Η μάχη δόθηκε μέχρι και το κλείσιμο της κάλπης. Τα κανάλια παρουσίασαν δημοσκοπήσεις “για οριακά αποτελέσματα-ντέρμπι”. Ο κόσμος όμως ήξερε. Με το που άρχισαν να βγαίνουν τα πρώτα αποτελέσματα η γιορτή ξεκίνησε. Όλοι οι δρόμοι οδηγούσαν στο κέντρο της Αθήνας σε μια νέα μεγαλειώδη συγκέντρωση. Σκαρφαλωμένοι στον περίβολο της Βουλής είναι η Λίλα κι ο Γιάννης: “Σήμερα αλλάζει πορεία η χώρα. Τώρα δεν μας σταματάει τίποτα. Όταν είμαστε ενωμένοι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα”».
Όλες αυτές τις μέρες το κέντρο της πόλης πλημμυρίζει από χιλιάδες δημοσιογράφους που συρρέουν για να καλύψουν τις εξελίξεις ενώ οι πλατείες της Ευρώπης γεμίζουν από κόσμο. Η μάχη για το ΟΧΙ ξεσηκώνει παντού την αλληλεγγύη. Γράφει ο Άλεξ Καλίνικος από το Λονδίνο: «Υπάρχουν ιστορικές στιγμές που η κανονική ροή της ιστορίας παγώνει και οι συνηθισμένες σχέσεις εξουσίας αντιστρέφονται. Οι ισχυροί ταπεινώνονται και οι φτωχοί και καταφρονεμένοι ανυψώνονται. Αυτό έγινε στην Ελλάδα στις 5 Ιούλη. Η ριζοσπαστική αριστερά στην Ελλάδα έχει μια άνευ προηγουμένου ευκαιρία. Οφείλει να την αρπάξει και να γράψει ιστορία».
Συμφωνία
Αυτό ακριβώς απέφυγαν οι ηγεσίες της ρεφορμιστικής αριστεράς. Ο Τσίπρας, και όχι μόνο ο Τσίπρας, έβλεπε το δημοψήφισμα απλώς σαν ένα μέσο πίεσης για μια καλύτερη συμφωνία. Όπως γράφαμε:
«Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε ό, τι μπορούσε για να κλαδέψει την προσπάθεια για ένα μαζικό ΟΧΙ. Ένα πρώτο δείγμα ήταν η ασάφεια αν το δημοψήφισμα ήταν όντως στο τραπέζι ή μια μπλόφα. Λίγες μόλις ώρες μετά την εξαγγελία του ο Βαρουφάκης δήλωνε ότι “εάν έλθει βελτιωμένη πρόταση από τους θεσμούς η ελληνική κυβέρνηση θα την υποστηρίξει παροτρύνοντας τους πολίτες να ψηφίσουν υπέρ της αποδοχής της”. Ο Δραγασάκης είπε στην ΕΡΤ: “Γιατί κάναμε το δημοψήφισμα; Για να πετύχουμε μια συμφωνία που να πληρεί κάποια κριτήρια”. Ακολούθησε ο Τσίπρας: “το ΟΧΙ θα αποτελέσει όπλο για μια καλύτερη συμφωνία αμέσως μετά το αποτέλεσμα της Κυριακής”. Στις 3/7 το πρωτοσέλιδο της Αυγής προεξοφλούσε: “Συμφωνία την Τρίτη σε κάθε περίπτωση”! Η τελική ευθεία προς τις 5/7 σημαδεύτηκε από τη μονότονη επανάληψη («μη πείτε μετά ότι δεν σας τα είπαμε») της θέσης ότι “ψηφίζοντας ΟΧΙ σε αυτή τη συμφωνία ψηφίζετε ΝΑΙ στην επόμενη”».
Η ηγεσία του ΚΚΕ επίσης δεν στήριξε το ΟΧΙ προτείνοντας άκυρο. Αυτή η γραμμή δεν μπορούσε να πείσει όχι μόνο τους ψηφοφόρους αλλά ούτε καν τα μέλη του. «Γι’ αυτό, δύο μέρες πριν την Κυριακή, η γραμμή του άκυρου με χρήση των ψηφοδελτίων που τύπωσε το ΚΚΕ “διευρύνθηκε”. Όπως δήλωσε ο γ.γ του ΚΚΕ Κουτσούμπας: "Άκυρο, λευκό, αποχή πιστεύουμε θα είναι ένα πολύ δυναμικό ποσοστό και πρέπει έτσι να εκφραστεί ο ελληνικός λαός”.
Μέσα στην μεγαλύτερη ταξική πόλωση, τη μέρα του δημοψηφίσματος, ο Κουτσούμπας δήλωνε ότι «απαντάμε στην απόπειρα πόλωσης και "διχασμού"(!) του λαού με την ενότητα της εργατικής τάξης, την ταξική συσπείρωση μέσα στο κίνημα, την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας».
Υποστηρίζοντας ότι: «η εναλλακτική για την οποία έχει μιλήσει η τρόικα, δηλαδή με δρομολόγηση πορείας εξόδου από το ευρώ, είναι και αυτή εκδοχή, που επίσης θα πλήξει μόνο την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα». Θέτοντας και μεταθέτοντας σαν προϋπόθεση για κάθε ρήξη και την ανατροπή την «λαϊκή εξουσία» σε κάποιο απώτερο μέλλον: «Καλούμε το λαό «να υιοθετήσει μαζικά και αποφασιστικά την πρόταση του ΚΚΕ για διέξοδο από την κρίση... Πράγμα που προϋποθέτει κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, αποδέσμευση από την ΕΕ, μη αναγνώριση του χρέους - μονομερή διαγραφή του, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας για την ανάπτυξη της κοινωνίας, για το λαό και με το λαό μας πραγματικά στην εξουσία».
Η ψυχρολουσία για τον κόσμο ήρθε άμεσα: «Δεν πρόλαβε ο αλέκτωρ να λαλήσει τρις και ο Αλέξης Τσίπρας είχε ήδη μετατρέψει το 61,3% του ταξικού ΟΧΙ στα μνημόνια σε “εθνική συμφιλίωση” για ένα νέο μνημόνιο. Το απόγευμα της Δευτέρας 6 Ιούλη κάλεσε σε σύσκεψη όλων των ειδών τα λυσσασμένα σκυλόψαρα που πολέμησαν το ΟΧΙ, να συνυπογράψουν “εντολή συνέχισης και ενίσχυσης της προσπάθειας για την επίτευξη μιας κοινωνικώς δίκαιης και οικονομικώς βιώσιμης συμφωνίας”.
Νέο μνημόνιο
Στις 10/7 η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε την εξουσιοδότηση της Βουλής για να διαπραγματευτεί ένα νέο μνημόνιο στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ το Σαββατοκύριακο, σχεδόν όμοιο με αυτό που μόλις είχε καταψηφίσει το 61,3% στο δημοψήφισμα. Σύσσωμοι γεωργιάδηδες, βορίδηδες, μητσοτάκηδες και βενιζέλοι ψήφισαν σαν βάση διαπραγμάτευσης αυτό το μνημόνιο. Εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ “Οχι” ψήφισαν δύο βουλευτίνες, «παρών» ψήφισαν οκτώ, 15 ψήφισαν «ναι με επιφυλάξεις», και επτά ήταν απόντες. Aνάμεσά τους και ο Βαρουφάκης ο οποίος παρότι την ίδια μέρα παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομίας, εν είδη θυσίας που θα σφραγίσει τη συμφωνία, δήλωσε ότι αν ήταν παρών θα ψήφιζε «ναι» επιμένοντας: «Η μοναδική είδηση που μετράει σήμερα είναι το μεγαλειώδες όχι του ελληνικού λαού και πως αυτό θα ενισχύσει τον Αλέξη Τσίπρα στη διαπραγμάτευση».
Ταυτόχρονα στην πλατεία Συντάγματος πάνω από 15.000 αγωνιστές κι αγωνίστριες βροντοφώναζαν ΟΧΙ στο νέο μνημόνιο. Τη συμφωνία στις 12/7 με τους «εταίρους» ακολούθησε στις 15/7 η ψηφοφορία στη Βουλή για το πρώτο νομοσχέδιο των «προαπαιτούμενων» του νέου μνημονίου με 32 βουλευτές-ίνες του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζουν όχι, 6 παρών και μια αποχή. Την ίδια μέρα η ΑΔΕΔΥ και άλλα συνδικάτα πραγματοποιούσαν γενική απεργία. Η απογευματινή συγκέντρωση ήταν η μαζικότερη μετά από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση του ΟΧΙ. Κλείνει με ένα όργιο καταστολής που εξαπολύει ο υπ. ΠροΠο Πανούσης. Αλλά ένας νέος κύκλος αγώνα και συζήτησης έχει ήδη ξεκινήσει.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επεδίωξαν -και επιδιώκουν- να κλείσουν αυτή τη συζήτηση, υποστηρίζοντας πάνω απ’ όλα ότι «δεν υπήρχε εναλλακτική».
«Υπάρχει. Είναι η διαγραφή του χρέους, η στάση πληρωμών, η κρατικοποίηση των τραπεζών και ο εργατικός έλεγχος» γράφαμε τότε από τις στήλες αυτής της εφημερίδας. «Μονομερής στάση πληρωμών και διαγραφή του δημόσιου χρέους των 320 δις ευρώ είναι ένα δώρο με φυτίλι για τους τραπεζίτες της Ευρώπης. Θα έκανε τις “αγορές να χορεύουν πεντοζάλι” κατά την προσφιλή έκφραση του πρωθυπουργού.
Είχε τρεις ευκαιρίες να το κάνει. Η πρώτη ήταν δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές του Γενάρη, όταν η ΕΚΤ σταμάτησε εκβιαστικά να δέχεται ως ενέχυρο τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Η δεύτερη ήταν η 20η Φλεβάρη, όταν η τρόικα έδεσε χειροπόδαρα την κυβέρνηση με τη συμφωνία της τετράμηνης παράτασης. Αν είχε απαντήσει τότε με μονομερή στάση πληρωμών και διαγραφή του χρέους η κυβέρνηση, θα είχε καταφέρει να γλυτώσει τα 8 δις ευρώ που κατέβαλε σε δόσεις στο ΔΝΤ μέσα στο τετράμηνο.
Αν είχε κρατικοποιήσει τότε τις τράπεζες επιβάλλοντας έλεγχο κεφαλαίων, ΔΕΚΑΔΕΣ δις ευρώ που πέταξαν προς πάσα κατεύθυνση αυτούς τους τέσσερις μήνες, θα είχαν παραμείνει στις τράπεζες και στο δημόσιο. Η κυβέρνηση αντί να αξιοποιήσει το momentum που της έδινε η νωπή εκλογή της, πέταξε αυτές τις ευκαιρίες, προτιμώντας να καταδικάσει τον κόσμο της Αριστεράς σε 5 μήνες συμβιβασμών και αναμονής “για να αλλάξουμε την ΕΕ από τα μέσα”, παραφράζοντας τον Λέοναρντ Κοέν.
Ετσι φτάσαμε στην τρίτη ευκαιρία. Το 61,3% του λαού που ψήφισε ΟΧΙ στο δημοψήφισμα δεν είναι ηλίθιο. Το έκανε έχοντας εν γνώσει ότι το ερώτημα είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην ευρωζώνη, όπως θύμιζαν σε κάθε ευκαιρία οι “εταίροι”. Δεν κώλωσε ούτε μπροστά στα κλειστά ΑΤΜ, ούτε μπροστά στη συνεχή κινδυνολογία.
Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να πει ΟΧΙ στη συμφωνία, να κηρύξει μονομερή διαγραφή του χρέος, να προχωρήσει σε κρατικοποίηση των τραπεζών εξασφαλίζοντας ότι θα καταβάλλονται οι συντάξεις αλλά δεν θα διαφεύγουν τα κεφάλαια. Να αρνηθεί τη νέα τοκογλυφική “βοήθεια” της ΕΚΤ και να βάλει μπρος την Τράπεζα της Ελλάδας προκειμένου να παρέχει την απαραίτητη ρευστότητα, όπως έκανε επί δεκαετίες το ελληνικό κράτος.
Εργατική Αλληλεγγύη #1182, 15 Ιούλη 2015
Εναλλακτική
Θα μπορούσε με την τουριστική σεζόν στο φουλ να κρατικοποιήσει τις ακτοπλοϊκές γραμμές αντί να επιδοτεί αδιάκοπα τους εφοπλιστές και να εξασφαλίσει το απαραίτητο συνάλλαγμα. Να φορολογήσει άμεσα τους μεγαλοξενοδόχους, που μέσα στο καλοκαίρι δεν περιμένουν στα ΑΤΜ για 60 ευρώ, τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ, τα κέρδη των ελληνικών επιχειρήσεων, που παραμένουν στα χρηματοκιβώτια. Να πάρει πίσω από τους ιδιώτες την αεροπλοϊα και τα αεροδρόμια, τον έλεγχο των λιμανιών της χώρας, τον ΟΤΕ, που εκμεταλλεύονται οι Αegean, η Κόσκο, η Deutsche Telekom και άλλα αρπακτικά. Ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Η δύναμη που μπορεί να επιβάλει ένα τέτοιο σχέδιο υπάρχει. Είναι η εργατική τάξη, οι παραγωγικές ηλικίες που κατά μεγάλη πλειοψηφία ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα έχοντας στην πλάτη τους την εμπειρία πέντε χρόνων σκληρών μαχών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μια τέτοια αντικαπιταλιστική ρήξη θα έχει να αντιμετωπίσει δυσκολίες, πάνω από όλα την οργή των συμφερόντων, εσωτερικού και εξωτερικού, που μια γεύση της πήραμε αυτές τις μέρες.
Αλλά θα έχει την τεράστια υποστήριξη των λαών της Ευρώπης. Το αναγνώρισε αυτό στους Financial Times και o Ντόναλντ Τουσκ, Πρόεδρος τότε του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου: "Για εμένα, η ατμόσφαιρα είναι παρόμοια με την περίοδο μετά το 1968. Αισθάνομαι, ίσως όχι μια επαναστατική διάθεση, αλλά μια πλατιά εξαπλωμένη ανυπομονησία. Και όταν η ανυπομονησία γίνεται όχι ατομική αλλά κοινωνική εμπειρία, αυτή είναι η εισαγωγή των επαναστάσεων..." Βούληση να συγκρουστεί κανείς με τα μεγάλα συμφέροντα χρειάζεται.
Όλα αυτά ούτε θέλει ούτε πρόκειται να τα κάνει ο Τσίπρας -που ετοιμάζεται να φορτώσει νέα ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα σε ένα κόσμο ήδη χτυπημένο από την λιτότητα, διογκώνοντας το χρέος με νέα δάνεια για να έχουν να πληρώνουν και τα δισέγγονά μας.
Πρόκειται για επιτακτικά καθήκοντα που μπορεί να εφαρμόσει η εργατική τάξη με τη στήριξη και την βοήθεια μιας αποφασισμένης και καλά οργανωμένης αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς».