16/1/12013, Αθήνα Πόλη Αντιφασιστική μετά τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν. Φωτό: Στέλιος Μιχαηλίδης

Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα τον Σεπτέμβρη του 2013 αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τη Χρυσή Αυγή. Η αντιφασιστική έκρηξη που σάρωσε όλη τη χώρα οδήγησε στις συλλήψεις, τις φυλακίσεις και την ποινική δίωξη της ναζιστικής συμμορίας. Όμως το κίνημα που ξέσπασε τότε δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Είχε πίσω του σκληρούς αγώνες ενάντια στους χρυσαυγίτες αλλά και ενάντια στις κυβερνήσεις που τους είχαν ανοίξει διάπλατα το δρόμο.

Το αντιρατσιστικό κίνημα, η ΚΕΕΡΦΑ και οι μετανάστες με βασική δύναμη την Πακιστανική Κοινότητα Ελλάδας «Η Ενότητα» ήταν στο κέντρο αυτής της σύγκρουσης. Το ρατσιστικό χαρτί που έπαιζαν οι κυβερνήσεις για να περάσουν τα μνημόνια, έτρεφε τους νεοναζί δίνοντάς τους τη δυνατότητα να κλιμακώνουν την εγκληματική τους δράση με εκατοντάδες επιθέσεις κατά των μεταναστών.

Η πιο χαρακτηριστική στιγμή ήταν το πογκρόμ που εξαπέλυσαν τον Μάη του 2011 ο Κασιδιάρης, ο Παναγιώταρος και τα άλλα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής με την πλήρη ανοχή και κάλυψη της αστυνομίας στο κέντρο της Αθήνας. Οι ξυλοδαρμοί, τα μαχαιρώματα, το κάψιμο μαγαζιών εκείνων των ημερών ήταν το αποτέλεσμα μιας επίσημης ρατσιστικής εκστρατείας. Μιας εκστρατείας που ξεκινούσε από την ιδεολογική στοχοποίηση των μεταναστών και των προσφύγων ως «εγκληματιών» και «παρείσακτων» που «ζουν εις βάρος του ελληνικού λαού». 

Είναι αδύνατο να καταμετρηθούν όλες οι διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις, δράσεις που οργανώθηκαν σε όλη τη χώρα ως απάντηση σε αυτές τις επιθέσεις. Από τα κεντρικά συλλαλητήρια στο Σύνταγμα μέχρι τον Άγιο Παντελεήμονα και όλες τις γειτονιές της Αθήνας και από τη Θεσσαλονίκη, τα Γιάννενα και την Ξάνθη μέχρι την Πάτρα και την Κρήτη, το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα έστελνε συνεχώς δυνατά το μήνυμα «έξω οι φασίστες από τις πόλεις και τις γειτονιές, να κλείσουν τα γραφεία-ορμητήριά τους, καλοδεχούμενοι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, σύνορα ανοιχτά».

Κομβική στιγμή ήταν το καλοκαίρι του 2012, όταν ανέλαβε η κυβέρνηση Σαμαρά και η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή. Η κυβερνητική αντίδραση στην εκλογική επιτυχία των νεοναζί ήταν ένα τεράστιο ρατσιστικό πογκρόμ της αστυνομίας τον Αύγουστο. Ένα πογκρόμ που οργάνωσε ο Δένδιας ως υπουργός Δημόσιας Τάξης με την γκεμπελίστικης έμπνευσης ονομασία «Ξένιος Δίας».

«Ξένιος Δίας»

Όπως έγραφαν ο Γιώργος Πίττας και η Κατερίνα Θωίδου «Μέσα σε εκείνο τον Αύγουστο 4.500 αστυνομικοί ξαμολήθηκαν σε όλο το κέντρο, έγιναν επιδρομές σε 70 σπίτια, χιλιάδες προσαγωγές και συλλήψεις. Ο Δένδιας δήλωνε τότε: “Η χώρα χάνεται. Από την κάθοδο των Δωριέων, 4.000 χρόνια πριν, ουδέποτε η χώρα δεν δέχτηκε τόσο μεγάλης έκτασης εισβολή. Πρόκειται για βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας και του κράτους”.

Οι συμμορίες της Χρυσής Αυγής λειτούργησαν κατά τη διάρκεια όλης αυτής της επιχείρησης ως το μακρύ χέρι της αστυνομίας, που σε συνεργασία μαζί της ολοκλήρωναν όσα δεν προλάβαινε ή όσα δεν την έπαιρνε να κάνει. Φασιστικές επιθέσεις έγιναν σε όλη την Ελλάδα. Το αποκορύφωμα αυτού του ρατσιστικού παροξυσμού, που έγινε στη διάρκεια του Ραμαζανιού, ήταν η δολοφονία του Μαροκινού μετανάστη τα ξημερώματα της 12ης Αυγούστου στις 4.30πμ στη οδό Αναξαγόρα στην Ομόνοια, σε ένα σημείο όπου η παρουσία της κλούβας των ΜΑΤ και της αστυνομίας είναι καθημερινή».

H απάντηση ήταν το μεγαλύτερο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο που έχει γίνει, με δεκάδες χιλιάδες οργισμένους μετανάστες από την Αθήνα και άλλες πόλεις της χώρας να συρρέουν στις 24 Αυγούστου έξω από τη Βουλή. 

Ήταν μια εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης, θάρρους και αποφασιστικότητας εκ μέρους των μεταναστών. Με τον Σαμαρά, που ονειρευόταν την «ανακατάληψη των πόλεων», να βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να βλέπει το Σύνταγμα κατειλημμένο από χιλιάδες μετανάστες με πλακάτ, πανό και συνθήματα ενάντια στην αστυνομία, την καταστολή, την ισλαμοφοβία, τις φασιστικές επιθέσεις.

Έτσι φτάσαμε το 2013 να γίνει η χρονιά της αντιφασιστικής οργής. Η δολοφονία με επτά μαχαιριές του Σαχζάτ Λουκμάν τον Γενάρη από τους χρυσαυγίτες Στεργιόπουλο και Λιακόπουλο στα Πετράλωνα σηματοδοτούσε την κλιμάκωση της φασιστικής βίας την οποία ανεχόταν και πριμοδοτούσε η κυβέρνηση Σαμαρά με τους Μπαλτάκους να συνεργάζονται με τους Κασιδιάρηδες μέσα στη Βουλή. Αλλά αντί να τρομοκρατήσει τους μετανάστες και όλο το κίνημα όπως ήθελαν οι ναζίδες, προκάλεσε ένα νέο ξεσηκωμό που εκφράστηκε δυο μέρες μετά τη δολοφονία στην πρωτοβουλία της ΚΕΕΡΦΑ «19 Γενάρη - Αθήνα Πόλη Αντιφασιστική».

Η διαδήλωση της 19 Γενάρη οργανωνόταν ήδη τρεις μήνες. Η δολοφονία Λουκμάν της έδωσε άλλη διάσταση. Όπως έγραφε η Εργατική Αλληλεγγύη: «Εκείνο το Σάββατο ξεκίνησε με την κηδεία του 26χρονου Σαχζάτ στην πλατεία Κοτζιά, όπου τα μέλη της Πακιστανικής Κοινότητας θρήνησαν άλλον ένα δολοφονημένο αδερφό τους. Λίγο αργότερα ενώθηκαν μαζί τους εκατοντάδες μικροί μετανάστες δεύτερης γενιάς, κρατώντας στα χέρια τους τα κίτρινα μπαλόνια που έγραφαν τα αιτήματά τους “ιθαγένεια για όλα τα παιδιά” και όλοι μαζί βάδισαν προς την Ομόνοια όπου τους υποδέχτηκαν αντιπροσωπείες αντιφασιστών, συνδικάτων, καλλιτεχνών από όλη την Ελλάδα.

Με το πανό της πακιστανικής κοινότητας στο οποίο δέσποζε η φωτογραφία του Σαχζάτ Λουκμάν στην κεφαλή της πορείας, χιλιάδες αντιφασίστες και αντιφασίστριες πορεύτηκαν προς το Σύνταγμα όπου διοργανώθηκε μία μεγαλειώδης συναυλία καταγγελίας της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής και της συγκάλυψης που συνέχιζε να απολαμβάνει από την κυβέρνηση και την αστυνομία. Υπολογίζεται ότι 20.000 κόσμος συμμετείχε στις εκδηλώσεις εκείνης της ημέρας στο κέντρο της Αθήνας.

Παγκόσμιο γεγονός

Η πρωτοβουλία 19 Γενάρη - Αθήνα Πόλη Αντιφασιστική μετατράπηκε σε παγκόσμιο πολιτικό γεγονός αφού την ίδια μέρα οργανώθηκαν αντιφασιστικές συγκεντρώσεις έξω από τις ελληνικές πρεσβείες δεκάδων πόλεων, σε αλληλεγγύη στο αντιφασιστικό κίνημα στην Ελλάδα, από το Σικάγο μέχρι το Σίδνει».

Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν γεμάτοι από αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές μάχες. Από το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας ενάντια στη δολοφονία του Σενεγαλέζου μετανάστη Μπαμπακάρ Ντιαέ από τη δημοτική αστυνομία, μέχρι τα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας ενάντια στους πυροβολισμούς 33 μεταναστών εργατών γης από μπράβους της εταιρίας Βαγγελάτος. Και από τα Χανιά ενάντια στην εμφάνιση ταγμάτων εφόδου στην πόλη, μέχρι την Καλαμάτα όπου ακυρώθηκε το φασιστικό φεστιβάλ μίσους της Χρυσής Αυγής.

Αυτή ήταν η βάση για την αντιφασιστική έκρηξη μετά τη δολοφονία Φύσσα που έγινε μπροστά στα μάτια της αστυνομίας. Το ξέσπασμα ήταν αυθόρμητο, αλλά κουβαλούσε τόσο τη συσσωρευμένη αγανάκτηση για τα εγκλήματα και την κάλυψη που απολάμβανε η ναζιστική συμμορία όσο και την εμπειρία του αντιφασιστικού κινήματος τους προηγούμενους μήνες και χρόνια.

Αυτή η εμπειρία άνοιξε το δρόμο για τα διπλά συγκλονιστικά συλλαλητήρια την ίδια κιόλας μέρα, το πρωινό στην απεργία που είχε κηρύξει η ΑΔΕΔΥ και το απόγευμα στο Κερατσίνι και σε όλη τη χώρα. Αλλά και για την μεγαλειώδη πανεργατική αντιφασιστική απεργία στις 25 Σεπτέμβρη που, μετά από μια οργισμένη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων από το Σύνταγμα προς τα κεντρικά γραφεία της ΧΑ, ανάγκασε την κυβέρνηση Σαμαρά να «δέσει» τους Μιχαλολιάκους.

Την ίδια εμπειρία χρειάζεται να αξιοποιήσει το αντιφασιστικό κίνημα σήμερα που η σύγκρουση με την ακροδεξιά και τους φασίστες είναι ξανά ορθάνοιχτη. Να συνδέσει τις μάχες και να κλιμακώσει τη δράση του απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη που, με τους Πλεύρηδες και τους Γεωργιάδηδες πρώτα βιολιά, περνά ρατσιστικούς νόμους, δολοφονεί και συγκαλύπτει στην Πύλο, συμμετέχει στη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, αποφυλακίζει τον φύρερ της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης στην επέτειο της δολοφονίας του Φύσσα. Για να εξασφαλίσουμε ότι οι χρυσαυγίτες θα καταδικαστούν αμετάκλητα και θα παραμείνουν στη φυλακή, οι δολοφόνοι της Πύλου θα τιμωρηθούν, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες θα νομιμοποιηθούν. Έχουμε τη δύναμη.