Ένας ακραιφνής υποστηρικτής της Παλαιστίνης που αυτοπροσδιορίζεται σοσιαλιστής, ο Ζόραν Μαμντάνι έκανε την έκπληξη κερδίζοντας τις εκλογές του Δημοκρατικού Κόμματος για τη θέση του υποψηφίου δήμαρχου της Νέας Υόρκης στις προσεχείς εκλογές τον Νοέμβριο.
Ο Μαμντάνι ταπείνωσε τον Άντριου Κουόμο -γόνο αστικής οικογένειας που είχε την υποστήριξη μεγαλοστελεχών του Δημοκρατικού Κόμματος, μεγάλων επιχειρήσεων, της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, του αμερικανοϊσραηλινού λόμπι κ.α.- παίρνοντας το 43% των ψήφων. Η εκστρατεία του Mαμντάνι στηρίχτηκε σε 40.000 εθελοντές. Έχει δηλώσει ότι αν εκλεγεί θα συλλάβει τον Νετανιάχου (ο Κουόμο ήταν στη νομική ομάδα υπεράσπισής του) αν πάει στη Νέα Υόρκη. Και βάζει πλέον υποψηφιότητα για να γίνει ο «πρώτος μουσουλμάνος και σοσιαλιστής» δήμαρχος της πόλης.
«Η εκλογή δείχνει ότι οι άνθρωποι θέλουν κάτι διαφορετικό», δήλωσε ο Έρικ Φρετζ, σοσιαλιστής ακτιβιστής από τη Νέα Υόρκη, στο Socialist Worker. «Η Καμάλα Χάρις ήταν τόσο ξεκάθαρα υπέρ των επιχειρήσεων, του Ισραήλ. Ο Μαμντάνι, μέλος των Δημοκρατικών Σοσιαλιστών Αμερικής (DSA), αντίθετα μιλάει για ταξικούς διαχωρισμούς». Η προεκλογική εκστρατεία του είχε αιτήματα όπως πάγωμα των ενοικίων, οικοδόμηση οικονομικά προσιτών κατοικιών, καθολική φροντίδα για τα παιδιά, κατάργηση εισιτηρίου στα αστικά λεωφορεία. Αλλά δεν περιορίζεται μόνο στο “ψωμί και το βούτυρο”.
«Υποσχέθηκε να προστατεύσει τους μετανάστες της Νέας Υόρκης και να διώξει το διαβόητο ICE από όλες τις εγκαταστάσεις της πόλης» συνεχίζει ο Έρικ. «Πόλεις όπως η Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο ήταν μαγνήτες για την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+. Αλλά ακόμη και εδώ υπήρξαν προσπάθειες να ανατραπεί αυτό. Ο Μαμντάνι υπόσχεται η πόλη να παραμείνει φιλόξενη για την κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+.
Ένας λόγος που τον έκανε πιο αξιόπιστο ήταν ότι η άρχουσα τάξη και το κατεστημένο στο Δημοκρατικό Κόμμα δεν τον ήθελαν. Αντιμετώπισε έναν χείμαρρο ρατσισμού και συκοφαντίες ότι ήταν “αντισημίτης” επειδή υποστηρίζει την Παλαιστίνη. Σε ένα ντιμπέιτ, ο Κουόμο κατηγόρησε τον “Μαντάνι” για έλλειψη εμπειρίας. Ο Μαμντάνι του απάντησε: "Ποτέ δεν χρειάστηκε να παραιτηθώ με ατιμωτικό τρόπο, ποτέ δεν έκοψα το Medicaid, ποτέ δεν έκλεψα εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, ποτέ δεν κυνήγησα τις 13 γυναίκες που με κατηγόρησαν με αξιόπιστα στοιχεία για σεξουαλική παρενόχληση, και ποτέ δεν έκανα αυτά τα πράγματα επειδή δεν είμαι εσείς - και, επιπλέον, το όνομα είναι Μαμντάνι”.
Η νίκη του Μαμντάνι δείχνει ότι ο Τραμπ δεν είναι μονόδρομος και η οργή για τη βαθιά κοινωνική κρίση στις ΗΠΑ μπορεί να πάει αριστερά. Αντανακλά επίσης το μέγεθος του κινήματος αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Όπως έγραψε σε ένα ρατσιστικό του σχόλιο ένας “ειδήμων” της Δεξιάς ο Τζον Ποντχόρετζ: “Για να το θέσω απλά, κέρδισε λόγω της 7ης Οκτωβρίου. Είναι ο υποψήφιος των καταυλισμών στα πανεπιστήμια. Είναι ο υποψήφιος της ‘Ελεύθερης Παλαιστίνης’, της ‘παγκοσμιοποίησης της ιντιφάντα’. Αναδείχθηκε από το πλήθος επειδή είχε αυτή τη μυστική σάλτσα. Είναι ένας μουσουλμάνος που γεννήθηκε στο εξωτερικό και αναδείχθηκε από τις τάξεις του αντιισραηλινού κινήματος της δεκαετίας του 2010”.
Οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν εναντίον του Μαμντάνι, είτε στους Ρεπουμπλικάνους, είτε στο εσωτερικό του Δημοκρατικού Κόμματος δεν θα σηκώσουν λευκή σημαία. Όπως τονίζει ο Έρικ: «O ίδιος ο Μαμντάνι επιμένει ότι τα συμφέροντα του ρίαλ εστέιτ και το κατεστημένο των Δημοκρατικών θα τον πολεμήσουν. Θα χρειαστούμε μια πραγματική μαχητική δύναμη στους δρόμους για να περάσουμε αυτά που θέλουμε. Δεν φτάνουν οι εκλογές. Πρέπει να μας γίνει μάθημα η τελευταία δεκαετία. Ο Μπέρνι Σάντερς και η Αλεξάντρια Οκάσιο-Κορτέζ, που αναζωογόνησαν την αμερικανική αριστερά κατά την πρώτη προεδρία του Τραμπ, κατέληξαν να στοιχηθούν πίσω από τον “Γενοκτόνο Τζο” Μπάιντεν και τη “μηχανή” των Δημοκρατικών.
Το πιο σημαντικό για να κερδίσει κανείς την κοινωνική αλλαγή δεν είναι οι εκλογές αλλά ο αγώνας της εργατικής τάξης. Υπάρχει ένα ισχυρό παράδειγμα αυτή τη στιγμή. Η εξέγερση στο Λος Άντζελες δείχνει τη δύναμη των απλών ανθρώπων και της αυτοοργάνωσης στη βάση. Συγκεντρώνει τα κινήματα κατά της Παλαιστίνης και κατά των απελάσεων, τα οποία οι Δημοκρατικοί δεν έχουν ελέγξει. Αυτή η διάθεση δεν πρέπει να διοχετευτεί στους Δημοκρατικούς, το νεκροταφείο των κοινωνικών κινημάτων.
Η ελπίδα έγκειται στο να διοχετευτεί σε περισσότερη αντίσταση και στην οικοδόμηση μιας σοσιαλιστικής πολιτικής και οργάνωσης ανεξάρτητης από τους Δημοκρατικούς».
Από την εφημερίδα Socialist Worker