Η άποψή μας: Δύναμη στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Υπάρχει ένα γνωστό σύνθημα που λέει «Όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί». Αυτό αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο την επιχείρηση κινδυνολογίας και εκβιασμών που έχει στηθεί μέσα κι έξω από την Ελλάδα για να ανακόψει τη μαζική στροφή προς την Αριστερά μπροστά στις εκλογές της 17 Ιούνη.

Η πιο προκλητική έκφραση ήταν η αρθρογραφία της Κριστίν Λαγκάρντ, της επικεφαλής του ΔΝΤ, που έγραψε στη βρετανική εφημερίδα Guardian ότι ήρθε η ώρα για τους έλληνες να πληρώσουν. Όσο κι αν προσπάθησε να ντύσει την απειλή της με «ανθρωπιστικό» μανδύα ότι τάχα νοιάζεται για τα φτωχά παιδάκια του Νίγηρα, όλοι είδαν τα άγρια δόντια του ΔΝΤ.

Αλλά η πρώην υπουργός Οικονομικών του Σαρκοζί δεν είναι η μόνη σε αυτή την επίθεση. Το ίδιο είπαν με άλλα λόγια όλοι οι ηγέτες της ΕΕ στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής: «Η Ελλάδα πρέπει να εφαρμόσει το Μνημόνιο, αλλιώς…». Ο εκβιασμός έχει την υπογραφή όχι μόνο της «σιδηράς κυρίας» Μέρκελ, αλλά και του «μεταρρυθμιστή» κυρίου Ολάντ, τον οποίο οι ντόπιοι βαρόνοι των ΜΜΕ εμφανίζουν ως «φίλο της Ελλάδας». Πρώτα θα πληρώσετε και μετά θα σας υποσχεθούμε ευρωομόλογα …τόση «φιλία» πώς να την αντέξεις.

Βέβαια οι εκβιασμοί και οι απειλές δεν έχουν στο στόχαστρο ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες. Μοιάζει λίγο με τη γνωστή διαφήμιση που λέει «όταν λέμε όλοι, δεν εννοούμε τους κλέφτες»: οι έλληνες τραπεζίτες πήραν τα 18 δις για την ανακεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων τραπεζών τους. Το πιστόλι μπαίνει στον κρόταφο των απλών ψηφοφόρων, των εργατών και της νεολαίας, για να ψηφίσουν «υπεύθυνα» και να πάψουν να βγαίνουν σε απεργίες και συλλαλητήρια.

Πάνω σε αυτές τις πλάτες πατάνε οι ντόπιοι εκβιαστές, ο κάθε Σαμαράς και η κάθε Μπακογιάνη, για να επιτεθούν στην Αριστερά και να προβληθούν σαν οι μόνοι «υπεύθυνοι συνομιλητές των ευρωπαίων εταίρων». Αυτοί που έλεγαν ότι τα Μνημόνια είναι «αδιαπραγμάτευτα» τώρα λένε ότι «άνοιξε ένα παράθυρο», αλλά μόνο αυτοί μπορούν να το αξιοποιήσουν, γιατί η Αριστερά θα το χαραμίσει με τις εξτρεμιστικές θέσεις της.

Ορίζοντες

Ποιος, όμως, έκανε το «αδιαπραγμάτευτο» Μνημόνιο «διαπραγματεύσιμο», αν όχι η εργατική αντίσταση, η Αριστερά και η μαζική στροφή στις κάλπες της 6 Μάη; Ποιος άνοιξε το «παράθυρο» και ποιος μπορεί να το μετατρέψει σε ανοιχτούς ορίζοντες για να δραπετεύσουμε από τα δεσμά των μνημόνιων, του χρέους και των τραπεζών, αν όχι οι ίδιες δυνάμεις κλιμακώνοντας τη δράση στο δρόμο που άνοιξαν;

Όλα τα τέρατα μαζί, η Λαγκάρντ, η Μέρκελ, οι Σαμαράδες, προσπαθούν να μας τρομοκρατήσουν για να σταματήσουμε. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μια Αριστερά ξεκάθαρα αντικαπιταλιστική για να πάμε μπροστά.

Δυστυχώς, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαλέξει μια ταχτική κατευνασμού απέναντι στους εκβιαστές. Αντί να απαντάει με κλιμάκωση του αγώνα, αποζητάει άμβλυνση της αντιπαράθεσης. Αυτό φαίνεται καθημερινά από τους οικονομικούς εμπειρογνώμονες του κόμματος (Δραγασάκης, Σταθάκης, Μηλιός) που με δηλώσεις τους στρογγυλεύουν τις γωνίες μιλώντας για «σουηδικά μοντέλα» και άλλα παρόμοια.

Φαίνεται, όμως, και σε άλλα ζητήματα. Οι προκλήσεις της Χρυσής Αυγής στην Πάτρα δεν προκάλεσαν από τον ΣΥΡΙΖΑ την απάντηση που αρμόζει σε κόμμα της Αριστεράς που διεκδικεί την πρώτη θέση στις εκλογές. Θα μπορούσε να καλέσει τον κόσμο να βγει στους δρόμους ενάντια στο πογκρόμ ΕΛΑΣ-Χρυσής Αυγής κατά των μεταναστών.

Ίσως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σκέφτεται ότι με αυτή την ταχτική μπορεί να κερδίσει τους ψηφοφόρους του κέντρου που δεν θέλουν την πόλωση. Όμως η νίκη δεν κερδίζεται στο κέντρο, ό,τι κι αν λένε οι εκλογολόγοι. Κερδίζεται στους δρόμους κινητοποιώντας τις δυνάμεις της εργατικής τάξης. Ένα δυνατό κίνημα είναι η δύναμη που μετατρέπει τους διστακτικούς ψηφοφόρους σε μαχητές. Η ταχτική του κατευνασμού δεν συμφέρει ούτε εκλογικά και βέβαια είναι συνταγή ήττας για τη συνέχεια.

Η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι το κλειδί μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες. Γιατί είναι το τμήμα της Αριστεράς που συνδυάζει την ενωτική δράση στους αγώνες με την πιο αιχμηρή πολιτική θέση, ένα αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Στηρίζοντας και ψηφίζοντας ΑΝΤΑΡΣΥΑ κάνουμε την αριστερή στροφή ακαταμάχητη.