Η άποψή μας: Να μην τους αφήσουμε να “αναρρώσουν”

Είπαμε ότι η νέα συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με ολίγη από Κουβέλη είναι πιο αδύναμη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του Μνημόνιου, αλλά ακόμη και η Εργατική Αλληλεγγύη δεν περίμενε έναν τόσο γρήγορο διασυρμό σαν αυτό που βλέπουμε με τις ασθένειες Σαμαρά και Ράπανου.

Μόλις τελείωσε μια άγρια προεκλογική εκστρατεία που είχε σαν κέντρο την αυτοπροβολή της νέας τρόικας εσωτερικού ως δύναμης σωτηρίας, γιατί η χώρα χρειάζεται επειγόντως φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση για να αρπάξει την ευκαιρία αναδιαπραγμάτευσης του Μνημόνιου με την ΕΕ πριν από την κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής, τώρα που φυσάει «νέος άνεμος» στην Ευρώπη. Ακόμη και τις μέρες των διερευνητικών εντολών την περασμένη βδομάδα το Τρίο Στούτζες Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη ορκιζόταν ότι ο σχηματισμός δικής τους κυβέρνησης επείγει για να προλάβουν τη Σύνοδο της ΕΕ.

Και ύστερα χτύπησαν οι …ασθένειες. Ο Σαμαράς ανακάλυψε ότι είναι η ώρα να κάνει την εγχείρηση στο μάτι του και ο Ράπανος ότι τα προβλήματα της υγείας του δεν θα του επιτρέπουν πλήρη ανταπόκριση στα καθήκοντα του υπουργού Οικονομικών. Αν το μάτι του Σαμαρά ήταν σε τόσο άσχημη κατάσταση γιατί το έκρυβαν στην προεκλογική περίοδο; Για να μην χάσει τις εκλογές από τον νέο και ακμαίο Τσίπρα; Ποιος είναι τελικά «τριτοκοσμικός»: η Αριστερά ή μια άρχουσα τάξη που παίζει τέτοια παιχνίδια;

Η αλήθεια είναι ότι οι ασθένειες του Σαμαρά και του Ράπανου, είτε είναι διπλωματικές είτε όχι, παίρνουν διαστάσεις ασθένειας της νέας συγκυβέρνησης μέσα από την ανίατη αρρώστια του συστήματος που είναι ταγμένη να υπηρετήσει.

Επιδείνωση της κρίσης

Αντί για «ευνοϊκό κλίμα», αυτή τη στιγμή στην Ευρωζώνη κυριαρχεί η χειρότερη επιδείνωση της κρίσης από την ίδρυσή της. Η Ισπανία επισημοποίησε το αίτημα για διάσωση των τραπεζών της από τους μηχανισμούς της ΕΕ, η Ιταλία βρίσκεται στο στόχαστρο των κερδοσκόπων, ακόμη και το αίτημα της μικρής Κύπρου για διάσωση των δικών της τραπεζών επιτείνει τις πιέσεις πάνω στο ευρώ.

Όλα τα σενάρια για «ελάφρυνση» της λιτότητας με «αναδιαπραγμάτευση» του Μνημόνιου είναι στον αέρα. Ο Σαμαράς και οι συνεταίροι του είναι υποχρεωμένοι να ανακαλύψουν νέες κομπίνες για να σερβίρουν την κλιμάκωση των αντεργατικών επιθέσεων σαν «βελτίωση των όρων». Όσο πιο απατεώνικα κέρδισαν τις εκλογές, τόσο πιο αρρωστημένα είναι καταδικασμένοι να ψάχνουν την επιβίωση της συγκυβέρνησής τους.

Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος γιατί χρειαζόμαστε άμεσα δυναμική ανατρεπτική αντιπολίτευση. Το μαζικό ρεύμα προς τα αριστερά που εκφράστηκε στις κάλπες μπορεί και πρέπει άμεσα να εκφραστεί κινηματικά απέναντι στην ιλαροτραγωδία της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. Αυτό το συναισθάνονται και το φοβούνται και τα κυβερνητικά επιτελεία γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή πιέζουν συνεχώς τον ΣΥΡΙΖΑ για «υπευθυνότητα» ως αξιωματική αντιπολίτευση.

Δυστυχώς, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται να καταναλώνει την εκλογική επιτυχία της καλλιεργώντας προσδοκίες ότι αν «τους ταράξει στη νομιμότητα» θα πέσουν σαν ώριμο φρούτο. Ούτε καν αποστάσεις από την κυβέρνηση Χριστόφια που οδηγεί την Κύπρο στα Μνημόνια δεν παίρνει.

Άραγε αυτό εννοούν σαν κυβέρνηση της Αριστεράς; Μια κυβέρνηση σαν του ΑΚΕΛ που διαπραγματεύεται με την ΕΕ για να πάρει λεφτά για τη διάσωση των τραπεζών αλλά χωρίς να υποχρεωθεί από το Μνημόνιο να ανεβάσει τον συντελεστή φορολόγησης των κερδών των επιχειρήσεων πάνω από το σημερινό 10% που έχει κάνει την Κύπρο «φορολογικό παράδεισο»;

Δεν είναι ώρα για τέτοια σενάρια. Είναι ώρα για καθαρές εργατικές απαντήσεις στην οικονομική και πολιτική κρίση. Είναι ώρα για δράση για να μην αφήσουμε κανένα περιθώριο σε κανένα Σαμαρά να οδηγήσει τα Μνημόνια στην «ανάρρωση».