Η τρικοματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ανήκει πλέον στην ιστορία. Συγκεκριμένα, είναι η τρίτη κατά σειρά μνημονιακή κυβέρνηση που καταρρέει στην Ελλάδα κάτω από την ασταμάτητη αντίσταση του εργατικού κινήματος, αλλά και των εσωτερικών της αντιφάσεων που προκαλούν η ταξική πόλωση και η αδυναμία διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση.
Η προσπάθεια του Σαμαρά και του Βενιζέλου να βαφτίσουν αυτήν την κατάρρευση έναν “απλό ανασχηματισμό” είναι για γέλια. Στην πραγματικότητα ο Σαμαράς βρίσκεται στο ίδιο ακριβώς σημείο του λαβύρινθου που βρέθηκε ο ΓΑΠ όταν κατέρρευσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τον Οκτώβρη του 2011, αλλά με ελάχιστα πια χαρτιά στα χέρια του.
Τότε ο ΓΑΠ, ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς επέλεξαν την λύση μιας τρικομματικής κυβέρνησης με ακροδεξιό δεκανίκι κάτω από την καθοδήγηση των “τεχνοκρατών”. Ηρθε η 12η Φλεβάρη 2012, η κυβέρνηση Παπαδήμου έπεσε, το ΛΑΟΣ διαλύθηκε, η αξιοπιστία των “τεχνοκρατών” κάηκε.
Ακολούθησαν οι διπλές εκλογές και νέα τρικοματική κυβέρνηση, αυτή τη φορά με αριστερό δεκανίκι, τη ΔΗΜΑΡ, (τότε, που ο Βενιζέλος χάραζε “κόκκινες γραμμές” ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να μπει σε δικομματική κυβέρνηση μόνο με τη Νέα Δημοκρατία). Και τώρα, ένα χρόνο μετά, η ΔΗΜΑΡ, το αριστερό άλλοθι της τρικομματικής έχει καεί, τουλάχιστον σαν αριστερή διαχειριστική λύση για τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο.
Ο Βενιζέλος προσπάθησε να δικαιολογήσει τη συμμετοχή του στη νέα κυβέρνηση μέσα από μια νέα προγραμματική συμφωνία που υποτίθεται θα φέρει “ισορροπία” σπρώχνοντας την πολιτική της νέας κυβέρνησης προς το κέντρο με την αναβαθμισμένη συμμετοχή έντεκα στελεχών του ΠΑΣΟΚ. Αλλά ενώ ήδη ορκίζονται οι νέοι υπουργοί η εικόνα μιας πιο ακροδεξιάς κυβέρνησης κυριαρχεί.
Η σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου, είναι χαρακτηριστική: η “Επιστροφή των ζόμπι στο δρόμο με τα Μνημόνια 1, 2, και 3”, με τους ίδιους πρωταγωνιστές στους χειρότερους δυνατούς ρόλους: Άδωνις Γεωργιάδης στο υπουργείο Υγείας, Κυριάκος Μητσοτάκης στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και απολύσεων, Παντελής Καψής, “διαπραγματευτής” του Μπόμπολα και του Ψυχάρη στην ΕΡΤ, Δένδιας ακλόνητος στο υπουργείο Βίας και Βασανισμών, ο προκάτοχός του Χρυσοχοΐδης στο Μεταφορών, είναι κάποια από τα ονόματα με σύμβολο αυτής της κυβέρνησης τον Σίμο Κεδίκογλου, που παραμένει εκπρόσωπος Τύπου.
Σκόπελος
Το πόσο ισχυρή είναι πραγματικά και αυτή η κυβέρνηση ζόμπι δεν θα αργήσουμε να το μάθουμε. Ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς και τα φερέφωνά τους βεβαιώνουν ότι έχουν την απαραίτητη κυβερνητική πλειοψηφία (153 κομματικούς και έχουν ριχθεί στην αναζήτηση “ανεξάρτητων” Λοβέρδων και λοιπών) ώστε αν χρειαστεί να πάρουν ψήφο εμπιστοσύνης.
Αυτό που δεν εξηγούν είναι γιατί δύο φορές έχουν αποφύγει την ψηφοφορία για την τροπολογία που έβαλε το ΚΚΕ σε σχέση με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για το κλείσιμο της ΕΡΤ; Πόσο σίγουροι είναι ότι τις επόμενες βδομάδες θα ξεπεράσουν το σκόπελο της κατειλημμένης από τους εργαζόμενους ΕΡΤ; Πόσο σίγουροι είναι ότι το νομοσχέδιο για την ΕΡΤ που είναι αναγκασμένοι να φέρουν στη Βουλή θα περάσει; Και πόσο σίγουροι ότι ακόμα και αν ψηφιστεί στη Βουλή θα καταφέρει να εφαρμοστεί στην πράξη;
Τέσσερα σχεδόν χρόνια μνημονίων έχουν δείξει ότι -σε πείσμα της αυξανόμενης αγριότητας της λιτότητας, των μέτρων καταστολής, του ρατσιστικού χαρτιού και του φασιστικού τρόμου- οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, νέοι και φτωχοί δεν έχουν σταματήσει να ανακαλύπτουν την δύναμη τους. Τη δύναμη όχι μόνο να συνεχίζουν τον αγώνα, όχι μόνο να ρίχνουν κυβερνήσεις αλλά και να παίρνουν οι ίδιοι τις τύχες τους στα χέρια τους και να νικάνε τώρα χωρίς να περιμένουν την κοινοβουλευτική ανάσταση των νεκρών.
Η πρόσφατη εμπειρία δείχνει ότι στο χρηματιστήριο της ταξικής πάλης μια απεργία στην ΕΡΤ αξίζει όσο 100 επερωτήσεις στη Βουλή, και ο εργατικός έλεγχος σε μια ραδιοτηλεόραση περισσότερο από τους 50 βουλευτές μπόνους της προηγούμενης, της επόμενης και της εκάστοτε κυβέρνησης.
Υ.Γ Κυριάκο, ωραία η ηλεκτρική καρέκλα που σου χάρισε ο θείος Αντώνης.
Aπέναντι στο κίνημα που ρίχνει κυβερνήσεις
Πήξαμε από αναλύσεις στα τηλεοπτικά πάνελ και τις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου ότι η “αποχώρηση των αριστερών του κ. Κουβέλη οδηγεί στον σχηματισμό μιας ισχυρότερης κυβέρνησης” (Βήμα). Οι αναλύσεις παρουσιάζουν λίγο πολύ τη ΔΗΜΑΡ σαν το “βαρίδι” που εκλείποντας θα αφήσει τους μνημονιακούς να κάνουν τη δουλειά τους.
Μόλις ένα χρόνο πριν, η μνημονιακή κλίκα πανηγύριζε την επίτευξη της ισχυρής τρικοματικής κυβέρνησης, “με ορίζοντα τετραετίας”. Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ θεωρείτο πλεονέκτημα γιατί θα έδινε αριστερό σωσίβιο στους επιζώντες του ναυαγίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία.
“Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι μια ιστορική κυβέρνηση. Και θα είναι η πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας που θα προκύπτει από την κάλπη με εντολή να κυβερνήσει. Γιατί οι άλλες, όπως εκείνες του '89, είχαν ειδικούς σκοπούς. Τώρα για πρώτη φορά οι πολίτες απολύτως συνειδητά ζητούν συνεργασία και απορρίπτουν τις παντοδυναμίες”, έλεγε χαρακτηριστικά την επομένη του σχηματισμού της συγκυβέρνησης ένας από τους γνωστούς παπαγάλους του Σκάι.
Φυσικά, η πραγματικότητα ήταν από την αρχή τελείως διαφορετική. Το παντρολόγημα των Χρύσανθων και των Φαήλων με τους Μανιτάκηδες και τους Ρουπακιώτηδες (με κουμπάρο τον Βενιζέλο) ήταν ένα προξενιό της ανάγκης. Προέκυψε μετά το αδιέξοδο που ακολούθησε την κατάρρευση της συγκυβέρνησης Παπαδήμου, την εκλογική συντριβή του ΠΑΣΟΚ, το ιστορικό χαμηλό της Νέας Δημοκρατίας, την πλήρη διάλυση του ΛΑΟΣ και την πρωτοφανή άνοδο της Αριστεράς.
Οι δύο πρώτοι μήνες του περσινού καλοκαιριού πέρασαν με διαπραγματεύσεις προκειμένου να υπάρξει ένα σταθερό υπουργικό συμβούλιο. Εφθασε Αύγουστος για να εκδηλώσει η κυβέρνηση την πρώτη της επίθεση στην ΑΤΕ και αμέσως βρέθηκε αντιμέτωπη με την πρώτη απεργία διαρκείας που σταμάτησε από τα μέσα μόνο χάρη στην ηττοπαθή (το λιγότερο) στάση των παρατάξεων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.
Το Νοέμβριο η πρώτη απόπειρα υλοποίησης του σχεδίου των απολύσεων μπλοκάρεται από την πολυήμερη απεργία των εργαζομένων στους ΟΤΑ που μας φέρνει στα Χριστούγεννα με την κυβέρνηση να έχει επιτύχει 2.000 “μετακινήσεις”.
Το Μάιο, η κυβέρνηση Σαμαρά αποφασίζει να πάει σκληρά βγάζοντας υπεράριθμους και απολύοντας 14.000 καθηγητές. Καταφέρνει να περάσει αυτό το εμπόδιο χωρίς στην ουσία να πολεμήσει, καθώς οι εκπαιδευτικοί προδίδονται εκ των έσω χάρη στους “όρους και τις “προϋποθέσεις” που με πραξικοπηματική απόφαση επέβαλαν οι ηγεσίες της ΔΑΚΕ, της ΠΑΣΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ στη βάση.
Ομως, ό,τι προσπάθησε να αποφύγει η συγκυβέρνηση την Παρασκευή 17 Μαϊου πρώτη μέρα των εξετάσεων στα σχολεία έγινε την Τρίτη 11 Ιούνη όταν προσπάθησε να επαναλάβει το ίδιο στην ΕΡΤ. Ο αγώνας των απολυμένων στην ΕΡΤ γίνεται ο σπινθήρας για μια έκρηξη που οδηγεί άλλο ένα κυβερνητικό όχημα να κλατάρει.
Τη θέση του διαλυμένου ΛΑΟΣ πέρσι στη νέα συγκυβέρνηση δεν ανέλαβε η Χρυσή Αυγή που το διαδέχθηκε, αλλά η ΔΗΜΑΡ με την ελπίδα ότι σε ρόλο αριστερού αμορτισέρ θα μπορέσει να απορροφήσει τους κραδασμούς - τις απεργίες, τις διαδηλώσεις και τις πλατείες που τσάκισαν τα δύο προηγούμενα οχήματα της τρόικας και των μνημονίων.
Η ίδια η ΔΗΜΑΡ υποστήριζε ότι η παρουσία της θα δώσει “αριστερό πρόσημο” στην συγκυβέρνηση και ο Μανιτάκης δήλωνε ότι πρόκειται για την “μεγαλύτερη θεσμική και πολιτική επιτυχία της μεταπολίτευσης”. Ο Βενιζέλος το πήγαινε παρά κάτω λέγοντας ότι η ΔΗΜΑΡ και ο ίδιος θα μπορούσαν να γίνουν το... “κεντροαριστερό αντίβαρο” στο Σαμαρά εξασφαλίζοντας μια ισορροπία στη νέα κυβέρνηση.
Ομως από τους πρώτους κιόλας μήνες αυτό το αμορτισέρ άρχισε να τρίζει και να βογκάει καθώς από τις “κόκκινες γραμμές” της “αναδιαπραγμάτευσης” και των “μη απολύσεων”, η συγκυβέρνηση Σαμαρά καλούνταν να τρέξει και μάλιστα πιο γρήγορα τη διαδρομή των προηγούμενων κυβερνήσεων στο γεμάτο λακκούβες και σαμαράκια δρόμο των μνημονίων.
Απεργία στους ΟΤΑ
Πολύ γρήγορα η ΔΗΜΑΡ κλήθηκε στην πρώτη γραμμή της επίθεσης, με τον Μανιτάκη να καλείται να γίνει ο υπουργός των απολύσεων στο δημόσιο. Ομως αυτή η επίθεση κατέληξε στη γνωστή υποχώρηση-δέσμευση του Μανιτάκη ότι “κανένας δεν θα απολυθεί” και απλά θα γίνουν μόλις 2.000 “μετακινήσεις” μετά την σκληρή απεργία στους ΟΤΑ. Σε συνθήκες ταξικής πόλωσης, ούτε οι προοδευτικές περγαμηνές στελεχών της ΔΗΜΑΡ ούτε οι λιγοστές κοινωνικές της δυνάμεις κατάφεραν να προσφέρουν χέρι βοηθείας στη συγκυβέρνηση-ακόμα και σε χώρους όπως η ΠΟΣΔΕΠ και το “Σχέδιο Αθηνά” σε ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Ακολούθησαν οι διαγραφές βουλευτών της ΔΗΜΑΡ από την Κ.Ο για την στάση τους πριν από την ψηφοφορία για τη λίστα Λαγκάρντ. Ακόμα και όσοι παρέμειναν πιστοί στη γραμμή Κουβέλη, ότι η συγκυβέρνηση είναι ένα ρεαλιστικό πικρό ποτήρι για να βγάλουμε τη χώρα από την κρίση δεν ήταν διατεθειμένοι να κλείνουν συνεχώς τα μάτια. Ζητήματα, όπως οι επιστρατεύσεις των εργαζομένων, η πολιτική και δικαστική προστασία της Χ.Α, οι δολοφονίες των μεταναστών, τα βασανιστήρια στα κρατητήρια, η διάλυση των ΑΕΙ-ΤΕΙ, η κατάργηση της Ιθαγένειας για τα παιδιά των μεταναστών, έκαναν ασφυκτική την κατάσταση ανάμεσα στα μέλη και του ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ.
Για το Σαμαρά και την τρόικα η ΔΗΜΑΡ είχε γίνει άχρηστο βαρίδι. Η απόφαση του Σαμαρά να βάλει στην άκρη το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο πέταξε και το τελευταίο φύλλο συκής που είχε απομείνει για το λόγο συμμετοχής σε αυτήν την κυβέρνηση. Για τον Κουβέλη, η ΕΡΤ ήταν η τελευταία ευκαιρία να διασώσει την ίδια την ύπαρξή της ΔΗΜΑΡ και τη δική του.
“Δεν είμαστε διατεθειμένοι να σιωπήσουμε και να αφομοιωθούμε σε αυτό το χωνευτήρι της ενσωμάτωσης και της διολίσθησης» δήλωσε ο πρώην γενικός γραμματέας του ΠΑΣΟΚ Καρχιμάκης σχετικά με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στη δικομματική κυβέρνηση, ενώ η «Αριστερή Πρωτοβουλία» σε ανακοίνωσή της τονίζει ότι “εμείς δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε όσους θέλουν να καταγραφούν στην ιστορία σαν το σωσίβιο του Σαμαρά”.
Στο μεταξύ πριν ακόμα περάσουν λίγες ώρες από την ανακοίνωση του νέου υπουργικού συμβουλίου από τον Κεδίκογλου, υπήρξε και η πρώτη άρνηση της Βούλτεψη να γίνει υφυπουργός του Άδωνι στο υπουργείο Υγείας. Αρχισαν τα όργανα και ακόμα βρισκόμαστε στο κούρδισμα...
Ενα ερώτημα είναι γιατί το δρόμο της ΔΗΜΑΡ δεν ακολούθησε και ο Βενιζέλος. Μια προφανής απάντηση είναι ότι είναι τόσο πιστό σκυλί των αφεντικών ώστε προτιμάει να διαλύσει εντελώς το ΠΑΣΟΚ και την ίδια την πολιτική του ύπαρξη παρά να πει όχι στα τηλέφωνα εσωτερικού και εξωτερικού που απαιτούσαν να αποφευχθούν οι εκλογές και η πολιτική κρίση.
Ίσως πάλι να φοβήθηκε ότι αυτό θα συμβεί ούτως ή άλλως αν ακολουθήσει τον Κουβέλη, με τον ίδιο να κλέβει από τον Παπακωνσταντίνου το ρόλο της Ιφιγένειας και το Σαμαρά να παριστάνει τον Αγαμέμνονα στη ιλαροτραγωδία της Λίστας Λαγκάρντ. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή.