Ο Γιώργος Πίττας στο άρθρο του για τα 60 χρόνια από την εργατική εξέγερση του 1953 στην Ανατολική Γερμανία (Εργατική Αλληλεγγύη 1077) καταρρίπτει την «πρακτορολογία» του Ριζοσπάστη. Ένα ακόμα επιχείρημα είναι τα στοιχεία για αυτούς που αποχώρησαν και κυρίως διαγράφτηκαν από το SED αμέσως μετά την εξέγερση (Το SED ήταν το Κόμμα Σοσιαλιστικής Ενότητας που δημιουργήθηκε το 1946 με την καταναγκαστική συγχώνευση του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος με το Κομμουνιστικό στην Ανατολική Γερμανία).
Σύμφωνα λοιπόν με τις πηγές, σχεδόν ένας στους τρεις από αυτούς που διαγράφτηκαν ήταν μέλη του ΚPD πριν το 1933. Δηλαδή εργάτες και εργάτριες που κουβαλούσαν τις εμπειρίες των ταξικών αγώνων της δεκαετίας του ’20 και που είχαν αντέξει στις εφιαλτικές συνθήκες του ναζιστικού καθεστώτος. Σε κάποιες περιοχές επρόκειτο για τη πλειοψηφία των διαγραμμένων: στο ανατολικό Βερολίνο το 68%, στη Λειψία το 59%, στο Μαγδεμβούργο το 52%. (Gareth Pritchard, The Making of the GDR 1945-1953, Manchester University Press).
Πολύ σωστά ο Γιώργος αναφέρεται στη «μόνο κατ’ όνομα Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας». Ο κρατικός καπιταλισμός, ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», με ό,τι αυτό σήμαινε από άποψη πολιτικού καθεστώτος, επιβλήθηκε στη χώρα από τα ρώσικα τανκς. Αυτό σήμαινε, όμως, ότι ο κρατικός μηχανισμός που έχτισαν οι ρώσικες αρχές κατοχής είχε επικεφαλής ένα λεπτό στρώμα στελεχών που στην μεγάλη τους πλειοψηφία είχαν περάσει τα χρόνια από το 1933 μέχρι το 1945 στη Μόσχα αλλά που οι βασικοί του μοχλοί ήταν η παλιά γραφειοκρατία που «αποναζιστικοποιήθηκε» (μαζί με κάμποσους στρατηγούς της Βέρμαχτ). Δεν πήρε το κόμμα την εξουσία, η εξουσία πήρε το κόμμα.
Όσο για την ηγεσία του ΚΚΕ θα πρέπει να εξηγήσει γιατί τόσοι βετεράνοι κομμουνιστές έγιναν τόσο πρόθυμα ενεργούμενα των δυτικών μυστικών υπηρεσιών. Μέχρι τότε, και μιας κι ο Γιώργος μας θύμισε τον Μπρεχτ, ισχύει το ρητορικό ερώτημα του Βολφ Μπίρμαν: «Και πέστε μου, αξίζει μια πεντάρα, των γραφειοκρατών η φάρα..»