H άποψή μας: Εμπρός για την ανατροπή!

Nα τους απολύσουμε πριν μας απολύσουν. Το σύνθημα στο πανό των εργαζομένων στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα βάζει με τον πιο απλό και επιτακτικό τρόπο το αίτημα της άμεσης ανατροπής της τέταρτης μνημονιακής κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Ενα αίτημα που καθώς πλησιάζει η ψήφιση του νέου πολυνομοσχεδίου-μνημονίου φουντώνει σε κάθε χώρο δουλειάς, από άκρη σε άκρη σε όλη τη χώρα, όπως έδειξαν τα οργισμένα ποτάμια απεργών που ξεχύθηκαν στους δρόμους στην Πανεργατική απεργία της Τρίτης 16 Ιουλίου.

Η εργατική ανταρσία που ξεκίνησε πριν από ένα μήνα με την κατάληψη της ΕΡΤ και σήμερα απλώνεται σαν φωτιά στους εργαζόμενους στους ΟΤΑ, τους καθηγητές, τους εργαζόμενους στα ΕΑΣ, τα νοσοκομεία, τα Τσιμέντα Χαλκίδας, τον Κατσέλη μπορεί να συγκριθεί μόνο με το απεργιακό κύμα που τον Οκτώβρη του 2011 οδήγησε στην κατάρρευση της κυβέρνησης Παπανδρέου και τον Φλεβάρη του 2012 όταν τον αντίστοιχο δρόμο πήρε η κυβέρνηση Παπαδήμου.

Η συγκυβέρνηση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου τρέχει αγκομαχώντας, όπως και οι προηγούμενες, να συγκεντρώσει τα απαραίτητα κουκιά για να περάσει στη Βουλή τα 109 άρθρα του πολυνομοσχεδίου. Αλλεπάλληλες συναντήσεις των κοινοβουλευτικών ομάδων, άρθρα που αποσύρονται και ξανάρχονται, απειλές από τους δημάρχους για ομαδική παραίτηση, επανάληψη των απειλών για τη “δόση”, ο Λοβέρδος λέει θα καταψηφίσει, η ΔΗΜΑΡ βάζει προϋποθέσεις, μέτρα πόσους έχουμε και ξαναμέτρα γιατί την Πέμπτη έρχεται και ο Σόιμπλε...

Ολα αυτά συνθέτουν ένα σκηνικό βαθιάς πολιτικής κρίσης που εντείνεται από τις συνεχείς πιέσεις της τρόικας που ξέρει ότι ακόμα και να ψηφιστούν τα μέτρα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα υλοποιηθούν - με το ΔΝΤ να απειλεί ότι θα συνεισφέρει στη δόση του 1,8 δις ευρώ μόνο όταν δει να υλοποιείται στην πράξη η πρώτη φάση των απολύσεων που θα ψηφιστεί την Τετάρτη.

Συνείδηση

Το πρόβλημα για την κυβέρνηση είναι ότι αν η τρόικα δεν θέλει μια φορά να κάνει πίσω, οι υπό απόλυση χιλιάδες εργαζόμενοι δεν θέλουν δέκα. Οχι μόνο για το προφανές, ότι ένας απολυμένος με δύο παιδιά δεν έχει άλλο πίσω να πάει. Αλλά και γιατί τα τέσσερα χρόνια αγώνων ενάντια στα μνημόνια έχουν φέρει σημαντικές αλλαγές στη συνείδηση και την οργάνωση των εργαζομένων - το 2013 δεν είναι ούτε 2011, ούτε 2012.

Η συγκυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται ταυτόχρονα αντιμέτωπη με μια ΕΡΤ που εδώ και ένα μήνα είναι κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων και συνεχίζει, τους εργαζόμενους των ΟΤΑ, που εμπόδισαν τις διαθεσιμότητες του Μανιτάκη, να είναι ξανά στο δρόμο με τα δημαρχεία κατειλημμένα, τους καθηγητές κι αυτούς στους δρόμους να έχουν εξαγγείλει ήδη ότι τον Σεπτέμβρη δεν μπαίνουν στα σχολεία, τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία να έχουν ήδη αποφασίσει νέα απεργία στις 24 Ιούλη ενάντια στα κλεισίματα.

Γύρος αντίστασης

Αυτή είναι η στιγμή για να συνεχίσουμε και να ανατρέψουμε αυτήν την κυβέρνηση είτε ψηφίσει είτε όχι το πολυνομοσχέδιο στη Βουλή, με απεργίες διαρκείας, συνελεύσεις και συντονισμό από τα κάτω σε όλο το δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, αυτός ο γύρος αντίστασης δεν πρέπει να σταματήσει μέχρι να φύγουν.

Η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης είναι αναγκαία γιατί θα σημάνει καταρχήν το άμεσο σταμάτημα των απολύσεων, των περικοπών των μισθών, των χαρατσιών και όλων των μέτρων διάλυσης της Παιδείας, Υγείας, Κοινωνικής Ασφάλισης, Κράτους Πρόνοιας.

Στο ερώτημα “και μετά τι”, πώς θα απαντήσουμε στους εκβιασμούς του ΔΝΤ, της ΕΕ και της τρόικας και της ντόπιας άρχουσας τάξης, δεν υπάρχει άλλη απάντηση από αυτή που εδώ και τέσσερα χρόνια συστηματικά προτείνει η αντικαπιταλιστική αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΣΕΚ: Στάση πληρωμών, μονομερής διαγραφή του χρέους, έξοδος από την ΕΕ και την ευρωζώνη, εθνικοποίηση όλων των τραπεζών και των επιχειρήσεων που κλείνουν, επιβολή εργατικού ελέγχου.

Δυστυχώς στο πρόσφατο Συνέδριο ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισαν όλες τις τροπολογίες που τέθηκαν σε αυτήν την κατεύθυνση, ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς και την ΕΕ, την ίδια στιγμή που σαν εναλλακτική λύση προτείνουν λίγο ως πολύ μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ και συμμετοχή των κεντροαριστερών και κεντροδεξιών δυνάμεων.

Μια κυβέρνηση που στην ουσία θα ζητήσει από την τρόικα μια ακόμα αναδιαπραγμάτευση του χρέους - και από τους εργαζόμενους; Ενα ακόμα γύρο θυσιών για την αποπληρωμή του χρέους που θα απομείνει και βέβαια “υπομονή”, μέχρι να βγούμε από την κρίση.

Ενας λόγος παραπάνω, γιατί σήμερα πρέπει να δυναμώσουμε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οχι μόνο γιατί είναι η μόνη δύναμη που ποτέ δεν ανέστειλε τη σημαία της απεργίας, της κατάληψης και ανυποχώρητα πέντε χρόνια τώρα έχει βρεθεί ενωτικά με όλους τους αγωνιστές, στην πρώτη γραμμή των αγώνων. Αλλά και γιατί είναι η δύναμη της Αριστεράς που θαρρετά και με συνέπεια κρατάει ανοιχτά όλα τα μέτωπα. Μια Αριστερά που δεν μπαίνει σε καθεστώς “βίαιας ωρίμανσης”.


Διαβάστε επίσης

Γενική Απεργία 16 Ιούλη: Πανεργατική Καταιγίδα

Πολυνομοσχέδιο: Κάθε άρθρο και μια μαχαιριά

Η μάχη στην ΕΡΤ: Ένας μήνας αγώνα και... συνεχίζουμε

ΟΤΑ: Απεργία διαρκείας μέχρι τη νίκη!

Τεχνική Εκπαίδευση: Τα κλεισίματα σχολείων και οι απολύσεις δεν θα περάσουν

Νέα απεργία στα νοσοκομεία στις 24 Ιούλη

Οι εκλογές στα συνδικάτα χτυπάνε την καμπάνα Αριστερά