50 χιλιάδες διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της Μπανγκόκ στις 16 Αυγούστου. Ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση στη χώρα μετά την άγρια καταστολή που ακολούθησε το κίνημα των “Κόκκινων Πουκάμισων” το 2010.
Η διαδήλωση, οργανωμένη από δίκτυα φοιτητών και νεολαίας, έδωσε ώθηση για κινητοποιήσεις σε πόλεις και γειτονιές όλης της χώρας, με μαθητές γυμνασίων και λυκείων να χρησιμοποιούν τον χαιρετισμό με τα τρία μεσαία δάχτυλα (από την ταινία The Hunger Games) ενάντια στη στρατιωτική χούντα που κυβερνάει τη χώρα, ακόμη και την ώρα της υποχρεωτικής έπαρσης σημαίας το πρωί στα σχολεία. Ο Τζάιλς Ούνγκπακορν, Ταϊλανδός σοσιαλιστής που βρίσκεται εξόριστος από το 2006 γράφει: “Βίντεο με μαθητές να αψηφούν και να αντιπαρατίθενται με τους καθηγητές τους κυκλοφόρησαν ευρέως στα κοινωνικά δίκτυα. Σε πολλές περιπτώσεις ήταν μαθήτριες οι πιο δυναμικές.
Μετά από λίγες μέρες, μια ομάδα μαθητών έκανε αποχή για να οργανώσει διαδήλωση έξω από το Υπουργείο Παιδείας όταν ο διορισμένος από τη χούντα υπουργός απείλησε με κυρώσεις. Την ώρα που ο υπουργός μάταια προσπαθούσε να απευθυνθεί στους μαθητές και της μαθήτριες, τον αποστόμωναν οι φωνές: “Είσαι τσιράκι της δικτατορίας!”.
Ο “Ελεύθερος Λαός” (το δίκτυο που κάλεσε την πρώτη διαδήλωση) έχει τρία βασικά αιτήματα: να σταματήσουν οι διώξεις αγωνιστών, να αλλάξει το σύνταγμα και να διαλυθεί η βουλή για να γίνουν εκλογές.
Επιπλέον αιτήματα μπαίνουν στον αγώνα από ένα μέρος του κινήματος, που απαιτούν μεταρρύθμιση της μοναρχίας που έχει απαξιωθεί. Ο κόσμος είναι αηδιασμένος από την συμπεριφορά του νέου βασιλιά, Βατζιραλονκόρν που ζει κυρίως στη Γερμανία. Ο βασιλιάς άλλαξε το Σύνταγμα για να μπορεί να συνεχίσει με το λαιφστάιλ του και να μπορεί να συσσωρεύσει ακόμη περισσότερο πλούτο.
Είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που ο κόσμος βρίσκει την αυτοπεποίθηση να ασκήσει δημόσια κριτική στο βασιλιά, παρότι υπάρχουν δρακόντειοι νόμοι που το απαγορεύουν (ο ίδιος ο Τζάιλς βρίσκεται στην εξορία για να γλυτώσει από πιθανό θάνατο επειδή μίλησε εναντίον του βασιλιά).
Ο πανίσχυρος στρατός χρησιμοποιεί παραδοσιακά την αδύναμη μοναρχία σαν όπλο για να δικαιολογήσει την αυταρχική του εξουσία. Ένας φοιτητής μιλώντας από το μικρόφωνο σε μια διαδήλωση στα βορειοανατολικά είπε ανοιχτά ότι ‘ο πρώην βασιλιάς στήριξε στρατιωτικά πραξικοπήματα’.
Ο λόγος που οι φοιτητές και οι φοιτήτριες κατάφεραν να αναβιώσουν της κινητοποιήσεις για τη δημοκρατία, που μόνο σποραδικά οργανώνονται από το 2014, είναι ότι αυτή η νέα γενιά έχει δει πώς με την πίεση για μεταρρυθμίσεις μέσα από το κοινοβουλευτικό σύστημα δεν κατάφεραν τίποτα.
Τα δικαστήρια της χούντας έχουν απαγορεύσει τα κόμματα και τους πολιτικούς της αντιπολίτευσης. Έγραψαν καινούργιο Σύνταγμα για να σταθεροποιήσουν τη στρατιωτική εξουσία και οργάνωσαν ψεύτικες εκλογές στις αρχές του 2019.
Διαδηλώσεις
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ξεδιάντροπα την πανδημία για να σταματήσει τις διαδηλώσεις. Όποιος μιλάει μπαίνει στο στόχαστρο των αρχών, ενώ πολιτικοί εξόριστοι σε γειτονικές χώρες έχουν δολοφονηθεί από παραστρατιωτικά αποσπάσματα θανάτου.
Η οικονομία βρίσκεται σε μαύρα χάλια και η νεολαία βλέπει ελάχιστες ελπίδες προς το μέλλον. Πάνω από μισός ενήλικος πληθυσμός ψήφισε ενάντια στο κόμμα του στρατού το 2019 και μοιράζονται τα αισθήματα θυμού και απογοήτευσης της νεολαίας.
Η διαφορά είναι ότι η νεολαία δεν έχει τον ίδιο φόβο όπως οι παλιότεροι αγωνιστές που βίωσαν κύματα βάρβαρης στρατιωτικής καταστολής. Οι φοιτητές, και ακόμη περισσότερο οι μαθητές, είναι αγανακτισμένοι με το καθυστερημένο και συντηρητικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Δεν είναι μόνο φοιτητές και μαθητές που διαδηλώνουν. Αγωνιστές ΛΟΑΤΚΙ+ και υπέρ του δικαιώματος στην έκτρωση συμμετείχαν επίσης, μαζί με αγωνιστές του κινήματος για την αυτοδιάθεση της μουσουλμανικής περιοχής του Πατάνι.
Παλιότεροι ακτιβιστές από το κίνημα των Κόκκινων Πουκάμισων βγήκαν για πρώτη φορά στο δρόμο μετά την άγρια καταστολή του 2010.
Τα διδάγματα από τη δεκαετία του ‘70 αλλά και από το ηττημένο κίνημα του 2010 λένε πως είναι επείγουσα ανάγκη να επεκταθεί το κίνημα στην οργανωμένη εργατική τάξη. Υπάρχουν ελπιδοφόρα σημάδια. Μια μικρή αλλά οργανωμένη από μαχητικά συνδικάτα διαδήλωση οργανώθηκε στην Μπανγκόκ, ενώ εργάτες συμμετείχαν σε φοιτητική διαδήλωση στην Αγιουτάγια. Η έλλειψη σημαντικής οργάνωσης της Αριστεράς κάνει το καθήκον αυτό πιο δύσκολο, αλλά οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες μπορούν να μπουν μπροστά και να τα καταφέρουν.”