Με κεντρικό τίτλο και άρθρο «Γυναίκες ενάντια στην καταπίεση – Από την ατομική αντίδραση στη συλλογική πάλη» κυκλοφόρησε το νέο τεύχος του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω (Μάρτης-Απρίλης 2018, Νο 127). Με την απεργία της 8 Μάρτη στην Ισπανία -με πάνω από πέντε εκατομμύρια απεργούς, εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους και κεντρικό σύνθημα «Αν σταματήσουμε εμείς, σταματάει ο κόσμος» - να έχει μόλις σημαδέψει τον φετινό εορτασμό της Διεθνούς Ημέρας Γυναικών, η επιλογή του δε θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχη.
Το σχετικό άρθρο, που υπογράφει η Μαρία Στύλλου, περιγράφει ακριβώς αυτή την εικόνα: ενός κινήματος ενάντια στο σεξισμό και την καταπίεση που αγκαλιάζει ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας σε όλο τον κόσμο και που στρέφεται στην οργανωμένη, απεργιακή, συλλογική αντίδραση ως απάντηση στις διακρίσεις και όλες τις επιθέσεις. Το ίδιο άρθρο, που περιέχει μεγάλα κομμάτια για την ιστορία των γυναικείων αγώνων και κατακτήσεων από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι σήμερα, στέκεται στη μαρξιστική ανάλυση για τις ρίζες της γυναικείας καταπίεσης και εξηγεί γιατί η απελευθέρωση είναι κομμάτι της επαναστατικής ανατροπής του συστήματος. Όπως αναφέρει: «μόνο η ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής μπορεί να σημάνει το τέλος της καταπίεσης και την απελευθέρωση των γυναικών. Όταν οι εργάτριες και οι εργάτες ξεκινάνε το κτίσιμο μιας νέας κοινωνίας, έχουν τη δυνατότητα να αλλάζουν όχι μόνο τις υλικές συνθήκες αλλά και τις ιδέες που κουβαλάει ο καθένας και η καθεμιά».
Όλα τα άρθρα του νέου ΣΑΚ προσφέρουν αντίστοιχες απαντήσεις στις επιθέσεις του συστήματος. Η κυβέρνηση Τσίπρα επιμένει στο δικό της success story, στην έξοδο από τα μνημόνια τον Αύγουστο και την επιστροφή της οικονομικής και πολιτικής σταθερότητας στη χώρα. «Κι όμως», όπως γράφει ο Πάνος Γκαργκάνας στο άρθρο του «Έξοδος από τα Μνημόνια στα χέρια των εργατών», «μέσα στο πρώτο δίμηνο αυτής της χρονιάς είδαμε πολλαπλά επεισόδια που διαψεύδουν όλες τις πλευρές αυτής της αφήγησης: αναταράξεις στα διεθνή χρηματιστήρια, διχογνωμίες για την “καθαρότητα” της εξόδου από το τρίτο μνημόνιο, σκάνδαλα που συγκλονίζουν το πολιτικό σκηνικό, εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας, ακροδεξιές και φασιστικές προκλήσεις, σχεδόν “θερμές” αναμετρήσεις με την Τουρκία από την Κύπρο ως τα Ίμια και τον Έβρο».
Και συνεχίζει: «Βρισκόμαστε πιο κοντά στην πραγματικότητα αν κάνουμε τη διαπίστωση ότι η “κανονικότητά” τους είναι γεμάτη από αστάθειες και κρίσεις του συστήματος που μεταφράζονται σε κινδύνους και επιθέσεις σε βάρος της εργατικής τάξης που επιμένει να αντιστέκεται σε όλα αυτά. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είναι κατεπείγον για την Αριστερά πέρα από την κυβερνητική να διαμορφώσει μια γνήσια εναλλακτική πρόταση για εργατική έξοδο από τα μνημόνια και την κρίση συνολικότερα». Αυτές τις εργατικές αντιστάσεις και τα καθήκοντα που έχει η πέρα από το ΣΥΡΙΖΑ αριστερά για να φτάσουν στη νίκη παρουσιάζει το άρθρο.
Το πόσο επείγουσα είναι η ανάγκη της εργατικής εξόδου από τα μνημόνια και την κρίση, αναδεικνύεται και στο άρθρο του Σωτήρη Κοντογιάννη «Οι Τράπεζες και οι “φούσκες” – Σχέσεις εξάρτησης» που ακολουθεί. Παρουσιάζει βήμα βήμα το ρόλο των τραπεζών στο ξέσπασμα της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης μέσα από τις φούσκες που δημιούργησαν και, κυρίως, εξηγεί γιατί «η επιστροφή της ανάπτυξης» που διαφημίζουν αφεντικά και κυβερνήσεις τώρα –ανάμεσά τους και του Τσίπρα- δεν είναι ξανά παρά μια «επιτυχία»-φούσκα. «Το πότε θα σκάσει η επόμενη “Λήμαν Μπράδερς” αυτό κανένας δεν μπορεί να το προβλέψει. Αλλά είναι με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα σκάσει», υποστηρίζει.
Επιλογές
Το επιχείρημα της κυβέρνησης Τσίπρα ότι θα βγούμε από τα μνημόνια μέσα από την πιστή εφαρμογή τους δεν είναι απλά εξοργιστικό, είναι καταστροφικό. Μια σειρά κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική -με κορυφαίο παράδειγμα τη Βενεζουέλα του Τσάβες- που αναδείχτηκαν τα προηγούμενα χρόνια ως αποτέλεσμα τεράστιων κινημάτων σε κόντρα με το νεοφιλελευθερισμό, που μιλούσαν για τον «σοσιαλισμό στον 21ο αιώνα» και γίνονταν έμπνευση για εκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη, έχουν φτάσει σήμερα να προδίδουν και το όραμα και τις υποσχέσεις τους μέσα από τις ίδιες ακριβώς επιλογές. Όπως γράφει ο Νίκος Λούντος στο άρθρο του «Βενεζουέλα – Χρειάζεται εργατική εναλλακτική»: «...η χώρα στραγγαλίζεται από τα χρέη, τους τραπεζίτες και όλα τα αρπακτικά της αγοράς, κι επειδή η κυβέρνηση της χώρας παρά τη ρητορική περί του αντιθέτου, πασχίζει να μείνουν ικανοποιημένα αυτά τα αρπαχτικά».
Τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΣΕΚΕ το 1918 έχουν ήδη γίνει αφορμή για αφιερώματα και συζητήσεις. Πώς έφτασε ένα επαναστατικό-διεθνιστικό κόμμα -που, όπως έγραφε και το προηγούμενο τεύχος του ΣΑΚ, πάλευε “δια την ανατροπήν της διεθνούς κεφαλαιοκρατίας και τον θρίαμβον του διεθνούς σοσιαλισμού”- να υπογράφει Βάρκιζες; Το νέο ΣΑΚ δίνει τις απαντήσεις συνεχίζοντας την ιστορική αναδρομή στις δεκαετίες του '20 και του '30. Ο Δημήτρης Λιβιεράτος θυμίζει ποιος ήταν ο «Παντελής Πουλιόπουλος» και ο Λέανδρος Μπόλαρης συμπληρώνει την εικόνα στο άρθρο «Από τον Πουλιόπουλο στο Ζαχαριάδη – Ο σύντομος ελληνικός Μεσοπόλεμος».
Από το νέο ΣΑΚ δε θα μπορούσε να λείπει άρθρο για το Μακεδονικό. Οι εκβιαστικές απαιτήσεις της κυβέρνησης Τσίπρα πάνω το όνομα και το σύνταγμα της γειτονικής χώρας όσο και η προσπάθεια της δεξιάς και της ακροδεξιάς να δημιουργήσουν εθνικιστικό κλίμα, χρειάζονται καθαρή απάντηση από τη μεριά της Αριστεράς. Συγκεκριμένα χρειάζεται να έχει στην προμετωπίδα της «τη σύγκρουση με τον εθνικισμό της δικής μας άρχουσας τάξης» όπως υποστηρίζει ο Κώστας Πίττας στο άρθρο του «Η επιστροφή του Μακεδονικού» στο οποίο αποδομεί όλα τα επιχειρήματα περί «ανύπαρκτης μακεδονικής μειονότητας και εθνότητας» και «αιώνιας ελληνικότητας της Μακεδονίας».
Το κίνημα που έχει μείνει στην ιστορία ως Μάης του '68 και που φέτος τιμούμε τα πενήντα χρόνια του, αγκάλιασε εκείνη τη χρονιά τον πλανήτη ολόκληρο. Κομμάτι αυτού του παγκόσμιου 1968 ήταν το τεράστιο κίνημα στις ΗΠΑ που οδήγησε τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό στην ήττα στο Βιετνάμ. Ο Γιώργος Πίττας γράφει για «Το 1968 στις ΗΠΑ» εξηγώντας γιατί δεν είναι απλά επετειακή η σημασία του: «Σήμερα, που ένα μαζικό κίνημα δίνει τη μάχη ενάντια στο σεξισμό, τον ρατσισμό και τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις του Τραμπ, και μια νέα ριζοσπαστική Αριστερά έχει γεννηθεί στις ΗΠΑ, αξίζει κανείς να γυρνά στα χρόνια της δεκαετίας του '60, αντλώντας πολύτιμες εμπειρίες για το σήμερα από τις νίκες αλλά και τις αδυναμίες αυτού του μεγάλου κινήματος».
Στις Βιβλιοκριτικές, ο Κώστας Βλασσόπουλος παρουσιάζει το συλλογικό τόμο «Φυλετικές θεωρίες στην Ελλάδα – Προσλήψεις και χρήσεις στις επιστήμες, την πολιτική, τη λογοτεχνία και την ιστορία της τέχνης κατά το 19ο και 20ο αιώνα», ο Μπάμπης Κουρουνδής γράφει για το βιβλίο «Η σοσιαλδημοκρατία σήμερα» του Ξενοφώντα Ι. Κοντιάδη και ο Πάνος Γκαργκάνας παρουσιάζει το βιβλίο του Γιώργου Θ. Μαυρογορδάτου «1915 – Ο εθνικός διχασμός».