Την Παρασκευή 9 Μάρτη 2018 γράφτηκε στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης ο επίλογος μιας περιπέτειας που δείχνει σε μικρογραφία το ρατσισμό της κρατικής πολιτικής απέναντι στους πρόσφυγες και τη στοχοποίηση του αντιρατσιστικού κινήματος.
Όλα ξεκίνησαν στις 15 Ιουλίου 2013, όταν ο πανεπιστημιακός Σπύρος Μαρκέτος μου ζήτησε να πάω με το αυτοκίνητο εκείνον και μια 16χρονη προσφυγοπούλα από τη Σομαλία στο αεροδρόμιο για να ταξιδέψει. Η κοπέλα είχε χάσει όλη της ουσιαστικά την οικογένεια στον εμφύλιο πόλεμο και είχε βρεθεί στην Ελλάδα ως ασυνόδευτη ανήλικη. Όταν πήγαμε στο αεροδρόμιο και έφτασε η κοπέλα στον έλεγχο των διαβατηρίων, είδαμε την Αστυνομία να τη σταματάει.
Όταν κατευθυνθήκαμε στο Αστυνομικό Τμήμα και ρωτήσαμε τι συνέβαινε, δηλώνοντας τις ταυτότητές μας, εγώ ως δικηγόρος και μέλος του ΔΣ του ΔΣΘ και ο Σπύρος ως πανεπιστημιακός, οι απαντήσεις των αστυνομικών ήταν χαρακτηριστικές: «και τι σας νοιάζει εσάς για τη μαύρη», «και αντιρατσιστές και συνδικαλιστές, θα δείτε τι θα πάθετε». Ο Σπύρος είχε μαζί του το μισό μηνιάτικο του μισθού του από το ΑΠΘ και παρότι τους έδειξε την απόδειξη ανάληψης από την Τράπεζα του το κατέσχεσαν (720 Ευρώ)! Αμέσως μετά μας συνέλαβαν…
Ήταν άλλη μια «επιτυχία» της Αστυνομίας την εποχή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, που σημαδεύτηκε από τις επιχειρήσεις σκούπα του «Ξένιου Δία» και το επίσημο δόγμα «να τους κάνουμε το βίο αβίωτο», από την ίδρυση κολαστηρίων τύπου Αμυγδαλέζας και το 50% της Χρυσής Αυγής στα εκλογικά τμήματα των σωμάτων ασφαλείας. Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης, ο μάρτυρας αστυνομικός έδωσε ρεσιτάλ διαστρέβλωσης των γεγονότων και φυσικά αρνήθηκε κάθε ρατσιστική συμπεριφορά.
Ωστόσο, με τη συμβολή των μαρτύρων Κώστα Τορπουζίδη, συντονιστή της ΚΕΕΡΦΑ Θεσσαλονίκης, Γιώργου Μαργαρίτη, καθηγητή Ιστορίας και Στάθη Κουτσοχήνα, προέδρου του ΔΣΘ, καθώς και του δικηγόρου Θανάση Καμπαγιάννη, η απόφαση ήταν ομόφωνα αθωωτική. Η απόφαση αυτή αποτελεί μια νίκη απέναντι στην προσπάθεια ποινικοποίησης της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, ένα θετικό προηγούμενο για το αντιρατσιστικό κίνημα.