Οπως αναφέρει το σημείωμα της σύνταξης που παρουσιάζει την ύλη του τεύχους: «Με το δικό μας μικρό αφιέρωμα θελήσαμε να τιμήσουμε την μνήμη του Ρίτσου έναν από τους μεγάλους ποιητές της εποχής μας. Ταυτόχρονα, θελήσαμε να τιμήσουμε τον ποιητή-αγωνιστή που, πιστός στις ιδέες του, δοκίμασε όπως όλοι οι αγωνιστές της γενιάς του τις σκληρές διώξεις του μετακατοχικού αντιδραστικού ελληνικού κράτους... Ελπίζουμε εντούτοις ότι η μικρή μας συμβολή θα διευκολύνει τους αναγνώστες της Ουτοπίας να προσεγγίσουν και από άλλες πλευρές το έργο του ποιητή. Αντίστοιχα, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τους συνεργάτες της Ουτοπίας για τη συμμετοχή τους στο παρόν αφιέρωμα. Ειδικότερα, τους δυο καλλιτέχνες, τον Θάνο Μικρούτσικο και τη Νένα Βενετσάνου, καθώς και την Ερη Ρίτσου, που μας παραχώρησε δυο ανέκδοτα ποιήματα του πατέρα της».
Ενας από τους συνεργάτες της Ουτοπίας που συμμετείχε στο αφιέρωμα ήταν ο Αντρέας Παγουλάτος, ο ποιητής, θεωρητικός και κριτικός του κινηματογράφου που πέθανε αφήνοντας ένα μεγάλο κενό στις 22 Μάρτη.
Ενδιαφέροντα είναι επίσης κι άλλα άρθρα και μελέτες που δημοσιεύονται σε αυτό το τεύχος της Ουτοπίας.
«Ηταν ο John Kenneth Galbraith ένας αστός μαρξιστής;» είναι ο τίτλος εισήγησης που είχε παρουσιάσει ο πανεπιστημιακός Σταύρος Μαυρουδέας σε ημερίδα για το έργο του αμερικάνου οικονομολόγου -την οποία δημοσιεύει αυτό το τεύχος της Ουτοπίας. «Αστοί μαρξιστές» είναι θεωρητικοί που στο έργο τους ξεφεύγουν από την χυδαία απολογητική της επικρατούσας οικονομικής «επιστήμης» και θελημένα ή αθέλητα δανείζονται πλευρές του μαρξισμού. Ομως, ο λόγος που το κάνουν δεν είναι για να συμβάλουν στην ανάλυση του καπιταλισμού με σκοπό την ανατροπή του, αλλά στη διερεύνηση των τρόπων με τους οποίους θα αυτο-βελτιωθεί το σύστημα. Ενας τέτοιος οικονομολόγος ήταν ο Γκαλμπρέηθ. Και, όπως επισημαίνει ο Σ. Μαυρουδέας, υποψηφιότητα για την ίδια θέση έχουν βάλει και σύγχρονοι οικονομολόγοι όπως ο Τ. Στίγκλιτζ -ένας από τους «αγαπημένους» οικονομολόγους του Γ. Παπανδρέου.
Ο Βασίλης Παπαδάκης βάζει ζητήματα για μια συζήτηση που χρειάζεται να ανοίξει πιο πλατιά στην αριστερά. Η μελέτη του που δημοσιεύει αυτό το τεύχος της Ουτοπίας έχει τίτλο «Νεοφιλελευθερισμός και αναδιαρθρώσεις του κεφαλαίου: επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία». Ο συγγραφέας καταλήγει στο συμπέρασμα ότι: «Καθίσταται συνεπώς απαραίτητη για την ελληνική κοινωνία η επεξεργασία μιας εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής, με στόχο την ορθολογικότερη και αποδοτικότερη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, την ενίσχυση του εισοδήματος των εργαζομένων και την αναβάθμιση της χώρας στον ευρωπαϊκό και διεθνή καταμερισμό εργασίας».
Η κρίση του καπιταλισμού και η αποτυχία των νεοφιλελεύθερων «αναδιαρθρώσεων» να θεραπεύσουν το σύστημα, θέτουν ένα πολύ διαφορετικό στόχο από αυτόν που θέτει ο συγγραφέας. Την σύγκρουση με την ελληνική άρχουσα τάξη και την ανατροπή του συστήματός της, κι όχι την «αναβάθμιση της χώρας».
Η συζήτηση για το εάν η Αριστερά πρέπει να έχει ως στρατηγική της την μεταρρύθμιση της ΕΕ, των μηχανισμών της, που υποτίθεται είναι «πεδίο» κοινωνικών αναμετρήσεων, έχει ανάψει για λόγους που δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε σε αυτό το σημείωμα. Το ότι η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, ούτε είναι διαφορετική από άλλους καπιταλιστικούς και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ είναι μια αντιπαράθεση που ξανάρχεται. Ο Ηρακλής Οικονόμου καταπιάνεται με μια πτυχή της στη μελέτη του «Εξοπλισμοί, ιδέες και η Ευρωπαϊκή Στρατηγική Ασφαλείας. Μεταφράζοντας τις απειλές σε κέρδη».