Το κείμενο που συνέταξαν οι Δραγασάκης - Μπαλτάς πλειοψήφησε με 68 ψήφους, το κείμενο της Ανανεωτικής Πτέρυγας πήρε 20 ψήφους και οι τέσσερις τροποποιήσεις που προτάθηκαν εκ μέρους των Λαφαζάνη, Στρατούλη, Καλύβη, Τόλιου για Ε.Ε, οικονομική κρίση, το ΣΥΡΙΖΑ και την εσωτερική λειτουργία του ΣΥΝ δεν συγκέντρωσαν παραπάνω από 26 ψήφους. Συνολικότερα καταψηφίσθηκαν όλες οι τροποποιήσεις που προτάθηκαν, ανάμεσα σε αυτές και η πρόταση να έχει το Εκτακτο Συνέδριο καταστατικό χαρακτήρα.
Η συνεδρίαση της ΚΠΕ επιβεβαίωσε τη δεξιά στροφή της ηγετικής ομάδας του Συνασπισμού. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η καταψήφιση της αντι ΕΕ τροποποίησης των τεσσάρων ότι «ο ΣΥΝ έκανε κρίσιμο στρατηγικό λάθος με την υπερψήφιση το 1992 της Συνθήκης του Μάαστριχτ». Οι εφημερίδες άνοιξαν ομαδόν πυρ ενάντια στις «ακραίες θέσεις» του Λαφαζάνη για «ανατροπή της ΕΕ» λες και έδωσε το σύνθημα για να καταλάβει ο ΣΥΝ τα χειμερινά ανάκτορα. Δεν είναι, βέβαια έτσι τα πράγματα.
Όλη την τελευταία σχεδόν δεκαετία ο ΣΥΝ επιδίωκε να κινηθεί πολιτικά στον αντίποδα εκείνης της αρχικής δεξιάς περιόδου, που ένα από τα ορόσημά της ήταν και η στήριξη του Μάαστριχτ, επιδίωκε να δώσει το μήνυμα αριστερής στροφής, ότι ο ΣΥΝ έχει αλλάξει προς τα αριστερά. Σήμερα, που για ένα ολόκληρο κομμάτι κόσμου η προπαγάνδα τόσων δεκαετιών για τα «καλά» και την «ασφάλεια» της ΕΕ έχει αρχίσει να καταρρέει, σήμερα που οι επιθέσεις από την πλευρά της άρχουσας τάξης κλιμακώνονται πρωτόγνωρα, θα περίμενε κανείς από την ηγεσία του ΣΥΝ να κινηθεί πιο τολμηρά. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Η ηγεσία του ΣΥΝ βάζει την όπισθεν και ο Λαφαζάνης ή ο Καλύβης παρουσιάζονται ως «ακραίοι».
Στρατηγική
«Αυτό που φοβούνται οι κυρίαρχοι κύκλοι στην ΕΕ είναι ένας συντονισμένος αγώνας των εργαζομένων σε όλες τις χώρες... Η στρατηγική της Αριστεράς πρέπει να είναι να αλλάξουμε την Ευρώπη. Όχι να την εγκαταλείψουμε... Η Αριστερά πρέπει να διεκδικεί μια άλλη πολιτική ανάπτυξης για την Ευρώπη» λέει χαρακτηριστικά ο Α. Τσίπρας θέτοντας τα πολιτικά όρια του ΣΥΝ και σε τελική ανάλυση και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι τυχαίο ότι με μια τέτοια στάση εκ μέρους της ηγετικής ομάδας του ΣΥΝ κερδίζει αυτή τη στιγμή έδαφος στην Ανανεωτική Πτέρυγα. Στο κείμενο των «100 στελεχών», στο οποίο συμμετέχουν αρκετοί ανανεωτικοί, αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Θεωρούμε την απόφαση ως το πρώτο βήμα για την αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων... Θεωρούμε ότι πρόκειται για κείμενο (αναφέρεται στις θέσεις) που εκφράζει, σε γενικές γραμμές, μια προωθητική σύνθεση και επομένως μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την προσυνεδριακή συζήτηση στις οργανώσεις του κόμματος και της Νεολαίας και πιθανόν το κριτήριο για προωθητικές συνθέσεις και στο ίδιο το συνέδριο».
Eνα κομμάτι της Ανανεωτικής Πτέρυγας στρέφεται προς το κέντρο, χωρίς να βάζει προϋποθέσεις διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ, όπως οι σκληροί ανανεωτικοί, αλλά βάζοντας προϋποθέσεις στα πολιτικά όρια του ΣΥΡΙΖΑ στα όρια του «παλιού καλού ΣΥΝ», «και αγώνες και ευρωπαϊκή προοπτική». Η ηγετική ομάδα του ΣΥΝ μετατοπίζεται στα δεξιά για να τους περιμαζέψει - αφήνοντας όσους τολμήσουν, στη σημερινή συγκυρία να ακολουθήσουν το δρόμο της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ να έχουν την ίδια ή και χειρότερη τύχη και από αυτή της Δαμανάκη, του Μπίστη και του Ανδρουλάκη στον πάγκο της κυβέρνησης.
Την ίδια στιγμή, ρήγμα, πολλοί μιλάνε για ανοιχτή διάσπαση που θα φανεί και στο Συνέδριο, έχει προκληθεί και μέσα στους κόλπους του Αριστερού Ρεύματος - με τους τέσσερις εισηγητές των τροποποιήσεων να αποτελούν τους «ακραίους» και ένα μεγάλο κομμάτι του Αριστερού Ρεύματος να στηρίζει τις θέσεις και τις ισορροπίες που προσπαθεί να κρατήσει η ηγετική ομάδα με τον Τσίπρα στο ρόλο του «εκφραστή όλου του ΣΥΝ». Ετσι προχωράνε τα πράγματα τον τελευταίο χρόνο. Στην αρχή «ακραίος» ήταν ο Κοροβέσης, μετά «ακραίος» έγινε ο Αλαβάνος, τώρα «ακραίοι» είναι ο Λαφαζάνης και ο Στρατούλης.
Σε μια περίοδο που η ταξική πόλωση εντείνεται, η ηγεσία του ΣΥΝ βαδίζει δεξιά, στο δρόμο των ισορροπιών και του πολιτικού «ρεαλισμού». Αυτή η στροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη καθορίζει και την πορεία του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, που φτιάχτηκε με κέντρο του ΣΥΝ στην προοπτική του χτισίματος μιας νέας ριζοσπαστικής αριστεράς. Μια προοπτική που βήμα το βήμα όλο και απομακρύνεται, αν ποτέ ήταν στον ορίζοντα αυτού του εγχειρήματος.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης θα είναι ομιλητής στο Μαρξισμό 2010.