Ο Σπύρος Μαρκέτος, καθηγητής στο ΑΠΘ, προβάλει ότι η μοναδική λύση είναι η στάση πληρωμών του δημόσιου χρέους. Η συνέχιση της σημερινής πολιτικής των θυσιών για χάρη των τραπεζιτών, λέει, δεν είναι μόνο αδιέξοδη αλλά και επικίνδυνη για την κοινωνία και τη δημοκρατία. «Η ιστορία μάς δίνει ένα διδακτικό παράδειγμα» έγραφε πολύ πριν ξεσπάσει η τελευταία κρίση της Μεγάλης Βδομάδας. «Το 1932 ο ελληνικός λαός ήταν πολύ πιο αμόρφωτος και ανοργάνωτος, και λιγότερο απαιτητικός από σήμερα. Ωστόσο ο χαρισματικός πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, που είχε πρόσφατα επανεκλεγεί σαρώνοντας τους αντιπάλους του, εξανέμισε τη δημοτικότητά του ακολουθώντας μια πολιτική σαν κι αυτήν που σχεδιάζει τώρα ο Γιώργος Παπανδρέου. Αφαίμαξε την οικονομία στη λεγόμενη Μάχη της Δραχμής και όταν τελικά κήρυξε στάση πληρω?ών, έπειτα από μερικούς μήνες αντίστασης δηλαδή, ήταν πια πολύ αργά. Το κόμμα του είχε στο μεταξύ διαλυθεί και η δημοκρατία εκτροχιαστεί, με τελικούς ωφελημένους τους Γκλύξμπουργκ και τον Μεταξά. Η ειρωνεία είναι ότι μετά την πτώση του Βενιζέλου οι ακροδεξιές κυβερνήσεις σταθεροποιήθηκαν ακριβώς επειδή η ελληνική οικονομία, διαψεύδοντας τους τότε γκουρού των αγορών, σημείωσε πρωτοφανείς ρυθμούς ανόδου. Η πτώχευση ξαναζωντάνεψε την αγορά, μεταφέροντας πόρους από τα θησαυροφυλάκια των τραπεζών στην πραγματική οικονομία, από το εξωτερικό στο εσωτερικό. Τα καθέκαστα αφηγείται ωραία ο Μαρκ Μαζάουερ, σ´ ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσουν όσοι εκπλήσσονται με τη σημερινή κρίση».
Τραπεζίτες
Η συζήτηση φούντωσε την περασμένη βδομάδα στις ηλεκτρονικές σελίδες του TVXS. Η συζήτηση άνοιξε με δυο άρθρα, ένα του Σπύρου Μαρκέτου και ένα του Στέλιου Κούλογλου που υποστήριζαν ότι το δημόσιο θα έπρεπε να σταματήσει εδώ και τώρα να πληρώνει τόκους και χρεωλύσια στους τραπεζίτες.
«Η χθεσινή εκτίναξη των επιτοκίων δανεισμού σε ύψη που δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο» έγραφε στις 7 Απρίλη ο Κούλογλου, «προδιαγράφουν μια παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης και της πολιτικής που ακολούθησε μέχρι σήμερα, της Ευρωπαικής Ενωσης αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης.
Για την Ελλάδα που καλείται πλέον να δανειστεί με τοκογλυφικά επιτόκια , το αξιέξοδο είναι πλήρες. Κάθε νέο δάνειο που μοιάζει απαραίτητο για να πληρωθούν οι τρέχουσες ανάγκες, υποθηκεύει ακόμη περισσότερο την χώρα και τους ανθρώπους της...
Για την απόδραση από τον φαύλο κύκλο υπερχρέωση-νέος δανεισμός για την ικανοποίηση των χρεών-περισσότερη υπερχρέωση, η στάση πληρωμής του εξωτερικού χρέους διαμορφώνεται σταδιακά ως η μοναδική λύση...»
«Ο πλούτος της χώρας κλείνεται στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών και μερικών μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ τα νοικοκυριά ρίχνονται στη φτώχεια» γράφει ο Μαρκέτος. «Kάθε νεογέννητο βρίσκεται φορτωμένο με τριάντα χιλιάδες δη?όσιο χρέος, που δεν δαπανήθηκε για χάρη του, και καλείται να δουλεύει ισόβια για να το ξεπληρώσει. Σε τι διαφέρει άραγε από τα παιδιά των μαύρων σκλάβων που γεννιούνταν δούλοι κι έπρεπε έπειτα, τα πιο τυχερά, να εξαγοράσουν την ελευθερία τους;».
Δυστυχώς για την επίσημη αριστερά οι απόψεις αυτές είναι «πολύ προωθημένες». Στη συνέντευξη που έδωσε στο TVXS ο Γιάννης Δραγασάκης, στέλεχος και πρωην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και του ΣΥΝ υποστηρίζει ότι η κήρυξη στάσης πληρωμών μπορεί να είναι μόνο «όπλο ύστατης ανάγκης». Μια στάση πληρωμών θα σημάνει, σύμφωνα με τον Δραγασάκη «μερικά δύσκολα, πολύ δύσκολα χρόνια». Και οι συσχετισμοί για μια τέτοια επιλογή δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή:
«Πρέπει, όμως, για να εξασφαλιστεί και η νομιμοποίηση αυτής της επιλογής και να μπορέσει κανείς να έχει και τον κόσμο μαζί του, να εξαντληθούν προηγουμένως όλα τα άλλα περιθώρια» συνεχίζει ο Γιάννης Δραγασάκης. «Διότι ζούμε σε μία εποχή που, εγώ τουλάχιστον θεωρώ, ότι η επιλογή πρέπει να είναι ένα εθνικό σχέδιο ανάπτυξης με δικαιοσύνη και αειφορία, ενταγμένο, όμως, σε μία διεθνή δυναμική. Το θέμα είναι πώς να δημιουργούμε συμμαχίες, διότι -προς το παρόν τουλάχιστον- οι συσχετισμοί των δυνάμεων διεθνώς είναι αυτοί που είναι και επομένως η απομόνωση μιας χώρας μπορεί να την κάνει και εύκολο στόχο, όπως άλλωστε γίνεται και αυτόν τον καιρό με τις αγορές και όλα αυτά που ζούμε.»
Τι απομένει; Μα τι άλλο: η αποδοχή ενός «ρεαλιστικού προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής» σε συμμαχία με κάποιες από τις χώρες της ΕΕ που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα και φυσικά μέσα στα πλαίσια της ΕΕ και του Ευρώ:
«Η μοναδική λύση, λοιπόν, είναι ένα μορατόριουμ χρεών ή μία αναρρύθμισή τους, ώστε κάποια δάνεια να γίνουν από βραχυχρόνια, μακροχρόνια, και με αυτόν τον τρόπο να δημιουργηθεί χώρος για ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα και δημοσιονομικής προσαρμογής και αναπτυξιακής διάστασης» κλείνει ο Γ. Δραγασάκης.
Η εργατική τάξη έχει δώσει -και συνεχίζει να δίνει- ηρωικές μάχες ενάντια στις προσπάθειες αφαίμαξής της για τα συμφέροντα των τραπεζιτών. Για να νικήσει χρειάζεται, όμως, μια καλύτερη αριστερά.
Ο Σπύρος Μαρκέτος θα είναι ομιλητής στο Μαρξισμό 2010.