Η Όλγα Κλείτσα, δημοτική σύμβουλος Αθήνας μίλησε στον Στέλιο Μιχαηλίδη.
Η Ανατρεπτική Συμμαχία μπήκε στο δεύτερο χρόνο δράσης της στο Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας μετά την επιτυχία της στις εκλογές του 2023. Τι πέτυχε στη διαδρομή της μέχρι τώρα;
Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά επι μέρους θέματα από τη θητεία του Κώστα Παπαδάκη στο Δημοτικό Συμβούλιο, όμως, νομίζω έχει μεγαλύτερη αξία από τα επιμέρους έχει η ουσία των κατακτήσεων.
Η πρώτη αφορά τη συμμετοχικότητα και την ανοιχτότητα του Δημοτικού Συμβουλίου. Όπως είναι γνωστό, από τα μισά της τελευταίας θητείας Καμίνη εφαρμόστηκε ένα πλήρως αντιδημοκρατικό και αντιδραστικό μέτρο: οι συνεδριάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου δεν είναι ανοιχτές για το κοινό, αλλά για να παρευρεθεί οποιοσδήποτε κάτοικος χρειάζεται να έχει «εγκριθεί» η είσοδός του από τον Πρόεδρο του ΔΣ. Με συνεχή πίεση και προτροπή, καταφέραμε για πρώτη φορά μετά από τόσα χρονια να υπάρχει μαζική παρουσία κατοίκων στο Δημοτικό Συμβούλιο. Τόσο μαζική μάλιστα που κρίθηκε ως «απειλή» από την παρούσα διοίκηση η οποία υπαναχώρησε στο γνωστό μέτρο των αδειών εισόδου διαψεύδοντας τις προεκλογικές διακηρύξεις και το δημοκρατικό/προοδευτικό προφίλ του Δημάρχου.
Η δεύτερη, αφορά το σύνολο των θεμάτων και τοποθετήσεων οι οποίες κατάφεραν να σπάσουν την σιωπηρή συναίνεση, να ταράξουν τα νερά. Στα περισσότερα μεγάλα θέματα, η νέα διοίκηση συνεχίζει το έργο της παλιάς, έτσι πολύ συχνά διαμορφώθηκε μία πολύμορφη πλειοψηφία στο Δημοτικό Συμβούλιο που αποτελείται απο τις παρατάξεις Δούκα, Μπακογιάννη και πολλές φορές τον επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης συνθέτοντας ένα καμβά «ρεαλιστικής πολιτικής». Απέναντι σε αυτή τη σύνθεση οι παρεμβάσεις του Κώστα Παπαδάκη ήταν πολλές φορές κομβικής σημμασίας, κόντρα στη μνημονιακή «κανονικότητα» και διεκδικώντας ξανά τα αυτονόητα.
Αναλαμβάνεις δημοτική σύμβουλος για το επόμενο 16μηνο. Ποια είναι τα μέτωπα που έχει να παλέψει μπροστά της η Ανατρεπτική Συμμαχία στο Δήμο της Αθήνας;
Ισως το σοβαρότερο μέτωπο αυτή τη στιγμή για την Αθήνα ειναι αυτό της στέγης. Η αυξανόμενη τουριστικοποίηση έχει επιφέρει ένα μεγάλο πληγμα, τόσο με τις βραχυχρόνιες μισθώσεις όσο και με το παραδοσιακό τουριστικό κεφάλαιο να διογκώνονται κάθε χρονιά σε νέα πρωτόγνωρα μεγέθη, εκτοπίζοντας ολοένα και περισσότερο τους κατοίκους είτε με αλλαγή χρήσεων και μείωση του οικιστικού αποθέματος είτε με την εκτόξευση των ενοικίων που οδηγεί ολόκληρες οικογένειες να μετακομίζουν σε όλο και μικρότερα διαμερίσματα (κατα πολύ μικρότερα από τις στεγαστικές τους ανάγκες) και τελικά ως νέοι αστικοί νομάδες καθε λίγα χρόνια να αλλάζουν κατοικία.
Παράλληλα, από τη μια η ακρίβεια και οι χαμηλοί μισθοί έχουν κάνει πλέον αδύνατη την ανεύρεση σπιτιού σε φοιτητές και νέες/ους εργαζόμενους, από την άλλη οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας απειλούν οικογένειες που έχουν καταφέρει με κόπους χρόνων να διασφαλίσουν μια στέγη, να χάσουν ακόμα και αυτό.
Όταν μιλάμε, λοιπόν, για το μέτωπο της στέγης, αναφερόμαστε τόσο στην αστεγία της ανέχειας, όσο και στην έλλειψη κατοικίας ή στην κατοικία που δεν καλύπτει τις στεγαστικές ανάγκες. Απέναντι σε αυτή την πρωτόγνωρη στεγαστική κρίση πρέπει να αγωνιστούμε. Ένας ρόλος που θεωρώ ότι αντιστοιχεί στην Ανατρεπτική Συμμαχία (πέραν της υπεράσπισης θεσμικών διεκδικήσεων) είναι να προσφέρει το παράδειγμα της ενότητας ώστε να γίνουν συντονισμένες ενωτικές κινηματικές προσπάθειες.
Παράλληλα, όμως, δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε τα υπόλοιπα ανοιχτά μέτωπα της πόλης μας. Η διεκδίκηση ελεύθερων χώρων/
χώρων πρασίνου και της δημόσιας διαχείρισής τους καθώς και ο τρόπος πολεοδομικής ανάπτυξης της πόλης (απέναντι στο τουριστικό και κατασκευαστικό κεφάλαιο) είναι από τα σημαντικότερα μέτωπα που έχουμε μπροστά μας.
Ιδιωτικοποιήσεις και Τέμπη, ρατσισμός και Πύλος, κυβερνητική στήριξη στη γενοκτονία και Αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη, γυναικοκτονίες και σεξισμός. Ο Δήμος της Αθήνας πάντα έπαιζε ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Πώς μπορεί η Ανατρεπτική Συμμαχία να φέρει τις μεγάλες κεντρικές μάχες στο Δήμο;
Είναι αλήθεια ότι αρκετές φορές η ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι αποδέκτης κριτικής για το γεγονός ότι φέρνει κεντρικοπολιτικές συζητήσεις στο τραπέζι των Δημοτικών αντιπαραθέσεων. Η ίδια η έννοια, της «κεντρικής πολιτικής», όμως, υποδηλώνει ότι αφορά οριζόντια όλους τους πολίτες. Αντίστοιχα, λοιπον, για εμάς οι κεντρικές μάχες δεν είναι κάτι αποκομμένο από το πώς βιώνουμε την καθημερινότητα στην πόλη. Ο ρατσισμός κι η φασιστική απειλή στην Αθήνα είναι καθημερινά ορατοί, δεν χρειάζεται να έρθουμε αντιμέτωποι με άλλη μία επίθεση για να το συνειδητοποιήσουμε. Ειδικά σε περιοχές όπως η Πλ. Αμερικής, Πλ. Αττικής και ο Κολωνός έχουν ριζώσει στα σχολεία, τα πάρκα και την κοινωνική ζωή και απο εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε την εκθεμελίωση – όλα πεδία αναφοράς των Δήμων.
Αντίστοιχα οι ιδιωτικοποιήσεις δεν αφορούν μόνο τις μεγάλες κρατικές υποδομές, αλλά κάθε λειτουργία του δήμου, από άμεσες ιδιωτικοποιήσεις όπως της Υπηρεσίας Πρασίνου μέχρι έμμεσες, όπως η αποδοχή «δωρεών» απο Ιδρύματα και τα διάφορα αντίστοιχα μνημόνια συνεργασίας. Τον σεξισμό δεν τον βλέπουμε μόνο ως ευθεία καταπίεση στη δημόσια σφαίρα αλλά και ως μορφή διάκρισης στη μέριμνα, την ίση δυνατότητα πρόσβασης στο δημόσιο χώρο και λόγο, την πρόβλεψη ουσιαστικών δομών για τις γυναίκες και εν γένει τις θηλυκότητες.
Αντιλαμβανόμαστε τον Δήμο ως σημαντικό εκφραστή του δημόσιου λόγου κι ως εκτούτου, οφείλει να πάρει θέση και για τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, όπως μάλιστα διεκδίκησε και πέτυχε ο Κώστας Παπαδάκης μέσω ψηφίσματος.
Για εμάς, λοιπόν, δεν υπάρχουν μικρά και μεγάλα θέματα, τοπικά και κεντρικά. Όλα εντάσσονται σε μία ενιαία πολιτική αντίληψη της οποίας τις εκφάνσεις βλέπουμε σε διάφορα επίπεδα. Η Ανατρεπτική Συμμαχία, επιδιώκει να παρεμβαίνει σε όλα τα «κεντρικά» μέτωπα, όχι αποστειρωμένα σε αποσύνδεση με τη ζωή της πόλης, αλλά αντιμετωπίζοντάς τα ακριβώς ως εκφάνσεις της κεντρικής πολιτικής στην καθημερινότητα, τις υποδομές, τη διαμόρφωση και τον τρόπο που βιώνουμε την πόλη μας.