Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει βάλει μπρος ένα γιγάντιο εξοπλιστικό πρόγραμμα, την «Ατζέντα 2030». Το ύψος του προγράμματος φτάνει τα 28 δις ευρώ και είναι, λέει η κυβέρνηση, με ορίζοντα 12ετίας.
Αν διαβάσει κανείς τα ρεπορτάζ των εφημερίδων και των ιστοσελίδων μένει με το στόμα ανοιχτό: ακόμα 20 F-35, ακόμα 1 φρεγάτα Belharra, τέσσερα νέα υποβρύχια, η αντιπυραυλική «Ασπίδα του Αχιλλέα» εμπνευσμένη από τον ισραηλινό «Σιδερένιο Θόλο» και σε συνεργασία με ισραηλινές και γερμανικές επιχειρήσεις, drones, πολλά drones που θα επιχειρούν σε σμήνη δίπλα στα F-35 που θα έχουν ρόλο «πλατφόρμας» τους.
Αυτό το εξοπλιστικό πρόγραμμα έρχεται να «κολλήσει» με συνολικότερες εξελίξεις. Η πρώτη είναι οι πόλεμοι που εξελίσσονται στην Ουκρανία και τη Μ. Ανατολή και που απλώνουν την αστάθεια και στην Αν. Μεσόγειο. Κι αυτό σημαίνει όξυνση του αντιδραστικού ανταγωνισμού ανάμεσα σε δυο καπιταλισμούς που διεκδικούν τον ρόλο του τοπικού ηγεμόνα, του ελληνικού και του τουρκικού. Μπορεί ο Γεραπετρίτης να λέει «δεν υπάρχει πάγος στις σχέσεις με την Τουρκία» αλλά οι εντάσεις ήδη έχουν αρχίσει να «ζεσταίνονται».
Η άλλη εξέλιξη είναι η κλιμάκωση της κούρσας των εξοπλισμών στην Ε.Ε με το πρόγραμμα ReArm Europe που ενέκρινε τον Μάρτη η Κομισιόν. Περίπου 800 δις ευρώ θα πάνε για την «ενίσχυση της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας» και για να επιτευχθεί ο στόχος του χαλαρώνονται οι δημοσιονομικοί κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας.
Με άλλα λόγια, η «δημοσιονομική πειθαρχία» που την πληρώσαμε με τα μνημόνια και την πληρώνουμε ακόμα με τις περικοπές και τις ιδιωτικοποιήσεις, χαλαρώνει όχι για να πάνε πόροι στις ανάγκες των εργαζόμενων και της νεολαίας, αλλά για όπλα. Για την ακρίβεια, ο «επανεξοπλισμός» σημαίνει νέες επιθέσεις: «Η Ευρώπη πρέπει να περιορίσει το κράτος πρόνοιας για να οικοδομήσει ένα κράτος πολέμου. Δεν υπάρχει τρόπος να υπερασπιστούμε την ήπειρο χωρίς περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες» έγραφαν οι Financial Times στις αρχές Μάρτη.
Αυτή η σύνδεση ανάμεσα στους εξοπλισμούς και τη φτώχεια, είναι κραυγαλέα. Και γι’ αυτό η κυβέρνηση δεν αρκείται στα γνωστά περί «εθνικών κινδύνων» αλλά προσπαθεί να πει ότι το «εξοπλιστικό» θα βοηθήσει την οικονομία, θα ανοίξει δουλειές, θέσεις εργασίας και πολλά άλλα ωραία. Πώς; Μα, με την ενίσχυση της «ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας».
Στις 24 Απρίλη ο Μητσοτάκης προέδρευσε σε σύσκεψη στου Μαξίμου όπου συμμετείχαν δίπλα στους υπουργούς του και οι εκπρόσωποι εταιρειών που φιλοδοξούν να πάρουν ένα κομμάτι από την πίτα του ReArm Europe. Μέχρι και ο όμιλος της ΒΙΟΧΑΛΚΟ και του Σαρακάκη έδωσαν το παρών. Κι όπως έγραφε ένα ρεπορτάζ στο iEidiseis που έψεγε τον Μητσοτάκη γιατί μέχρι τώρα δεν είχε κάνει τέτοιες κινήσεις: «στο ελληνικό αμυντικό οικοσύστημα συμμετέχουν τουλάχιστον 400 οντότητες με περίπου 15.000 εργαζόμενους και τζίρο περίπου 1,5 δισ. ευρώ. Ένας κλάδος που διαθέτει κρίσιμη τεχνογνωσία, σύγχρονες υποδομές και εξαγωγικό προφίλ και παρ’ όλα αυτά, μέχρι σήμερα το κρατούσε στο περιθώριο των μεγάλων εξοπλιστικών αποφάσεων». Ποτέ δεν ήταν στο «περιθώριο» αυτά τα κυκλώματα, αλλά τώρα, αντί να πάρουν λεφτά τα νοσοκομεία ή οι συντάξεις, θα τα πάρουν τα αφεντικά της πολεμικής βιομηχανίας.
Παλιά τακτική
Δεν είναι καινούργια τακτική. Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ παρουσίαζε την περίφημη «Αγορά του Αιώνα» ως μια κίνηση που «διαφοροποιεί» τις πηγές των όπλων (γαλλικά Mirage δίπλα στα αμερικάνικα F-16) και με τα «αντισταθμιστικά οφέλη» θα ενίσχυε την ντόπια βιομηχανία. Και κάθε φορά που οι επόμενες κυβερνήσεις κλιμάκωναν τους εξοπλισμούς ακούγονταν περίπου τα ίδια.
Η αντιπολίτευση κρατάει χαμηλούς τόνους, το πολύ να ψελλίσει όπως το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ ότι η απόφαση για την τέταρτη Belharra πάρθηκε χωρίς ενημέρωση και έγκριση της βουλής. Κι όμως, τα εξοπλιστικά του Δένδια και του Μητσοτάκη όπως και να τα πλασάρουν είναι μια τεράστια αφαίμαξη σε βάρος των εργαζόμενων για να μπορεί ο ελληνικός καπιταλισμός να παίζει το ρόλο του προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης από τα Βαλκάνια μέχρι τη Μ. Ανατολή στο πλευρό του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ και του καταζητούμενου σφαγέα Νετανιάχου.
Κάθε απεργία που διεκδικεί λεφτά για την Παιδεία, για την Υγεία, για προσλήψεις, για συλλογικές συμβάσεις και αυξήσεις είναι ένα καρφί στο φέρετρο της κυβέρνησης και ο τρόπος για να επιβάλλουμε ότι οι πόροι της κοινωνίας θα πηγαίνουν για τις δικές μας ανάγκες και όχι για τη σπατάλη των εξοπλισμών.