Διεθνή
«Σχέδιο» Νετανιάχου: Μείγμα απάτης και βαρβαρότητας

Το Υπουργικό Συμβούλιο του Ισραήλ συνεδρίασε την περασμένη Κυριακή και αποφάσισε να κάνει ένα μεγάλο άλμα προς μια μεγαλύτερη κτηνωδία. Ενώ η Λωρίδας της Γάζας βρίσκεται εδώ και δύο μήνες σε κατάσταση μεσαιωνικής πολιορκίας και δεν μπαίνει ούτε ένα μπουκάλι νερό, ούτε ένα κουτί φάρμακα, ούτε ένα σακί αλεύρι, ο Νετανιάχου λέει πως θα κινητοποιήσει το στρατό για να προχωρήσει σε χερσαία εισβολή. 

Το υποτιθέμενο σχέδιο είναι πως οι Παλαιστίνιοι, δύο εκατομμύρια άνθρωποι θα εκδιωχθούν προς ένα μικρό κομμάτι, περίπου το ένα τέταρτο ολόκληρης της Λωρίδας, στο Νότο. Κάθε λεπτομέρεια που έρχεται στην επιφάνεια για το πώς το κράτος-σαδιστής “σκέφτεται” την επιχείρηση ξεπερνάει τις πιο βάρβαρες στιγμές της αποικιοκρατίας και αντιγράφει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε μαζική κλίμακα. Ισχυρίζονται πως, αφού εισβάλουν και καταλάβουν τη Λωρίδα, θα χωρίσουν τους στοιβαγμένους Παλαιστίνιους σε τμήματα (στρατόπεδα), από όπου θα βγαίνει ένας εκπρόσωπος κάθε οικογένειας για να πηγαίνει σε ζώνες που θα βρίσκονται υπό τον έλεγχο ένοπλων μισθοφόρων που θα παρέχουν τα απαραίτητα τρόφιμα για την ελάχιστη επιβίωση.

Όλα αυτά απέχουν από την πραγματικότητα, αλλά η τροχιά στην οποία κινείται η ισραηλινή ηγεσία είναι εξόφθαλμη. Η ακροδεξιά πτέρυγα της κυβέρνησης πανηγυρίζει ότι θα ξανακατακτήσει τη Λωρίδα της Γάζας και θα ξεκινήσει ο εποικισμός. Ο Υπουργός Μπεζαλέλ Σμότριτς λέει πως: «Από τη στιγμή που θα ξεκινήσουμε την επιχείρηση, δεν θα υπάρξει υποχώρηση από τα εδάφη που κατακτήσουμε, ούτε καν για ανταλλαγή ομήρων». 

Οι στρατηγοί αφήνουν να εννοηθεί ότι διαφωνούν με αυτό το σχέδιο, το οποίο στην πιο ευνοϊκή γι’ αυτούς εκδοχή θα χρειαστεί έναν χρόνο πολέμου. Η εισβολή και ο μαζικός διωγμός δύο εκατομμυρίων είναι από μόνος του πρωτοφανής στόχος. Ο έλεγχος του πληθυσμού και η καταστολή της αντίστασης είναι ακόμη μεγαλύτερος. Οι στρατηγοί ήδη δήλωναν ότι οι μονάδες τους είναι κουρασμένες. Τώρα θα πρέπει να τους ξαναστείλουν μέσα στη Λωρίδα και να ξαναρχίσουν να γυρίζουν φέρετρα Ισραηλινών. Επίσης, οι στρατηγοί προσπαθούν να βγάλουν την ουρά τους έξω από το έγκλημα πολέμου του αποκλεισμού της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ισχυρίζονται ότι αυτά τα κάνει η κυβέρνηση και όχι ο στρατός. Αν όμως εισβάλουν και αρχίζουν να σκοτώνουν παιδιά που δεν έχουν πιει νερό εδώ και μέρες, φοβούνται ότι κάποια στιγμή θα κάτσουν όλοι μαζί σε κάποιο εδώλιο για τα πιο βάρβαρα πολεμικά εγκλήματα του 21ου αιώνα.

Στην πραγματικότητα, το περίφημο “σχέδιο” είναι ένα μείγμα απάτης και βαρβαρότητας που μηχανεύτηκε ο Νετανιάχου μέσα στο αδιέξοδο στο οποίο τον έχει φέρει ενάμισης χρόνος ασταμάτητης αντίστασης στη Γάζα. Από τη μια μεριά, φαίνεται πως ακόμη και η αμερικάνικη κυβέρνηση έστελνε μηνύματα προς τον Νετανιάχου ότι πρέπει να σπάσει ο αποκλεισμός και να επιτραπεί η είσοδος ανθρωπιστικής βοήθειας. Έτσι, προέκυψε κάποιου είδους συμφωνία για τους μισθοφόρους που θα αναλάβουν, μιας και ο ισραηλινός στρατός φοβάται να πάρει πάνω του τη δουλειά. Από την άλλη όμως, η ακροδεξιά της κυβέρνησης απειλούσε με παραίτηση αν σπάσει η πολιορκία. Έτσι ο Νετανιάχου ανακοίνωσε ταυτόχρονη εισβολή του στρατού. 

Προς το παρόν όμως αν και ανακοινώθηκε πως θα γίνει γενική επιστράτευση, μόνο μερικές μονάδες από τα σύνορα του Λιβάνου και το Γκολάν της Συρίας ανακύκλωσαν προς τη Λωρίδα της Γάζας. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Axios που έφερε στο φως τη συμφωνία για τους μισθοφόρους και τον “ανθρωπιστικό μηχανισμό” που θα στήσουν οι ΗΠΑ, πρώτα πρέπει να ολοκληρωθούν οι εγκαταστάσεις και μετά να ξεκινήσει η εισβολή, κάτι που σύμφωνα με τους ίδιους πάει για τις αρχές του Ιούνη.

Στο μεταξύ, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις λένε πως παρέδωσαν τα τελευταία τους τρόφιμα στα τέλη Απρίλη. Ο ΟΗΕ λέει ότι αυτή τη στιγμή σχεδόν 70 χιλιάδες παιδιά υφίστανται σοβαρό υποσιτισμό. Εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες τρώνε κάθε δύο-τρεις μέρες. 

Επίσκεψη Τραμπ

Η βιασύνη του Νετανιάχου έχει να κάνει και με δύο άλλες εξελίξεις. Ο Τραμπ επισκέπτεται την περιοχή στις 13 με 16 του Μάη. Πηγαίνει για συνομιλίες με τα Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Η ατζέντα είναι τεράστια, από τις συνομιλίες με το Ιράν και το νέο καθεστώς στη Συρία ως την καταστολή των Χουθιτών στην Υεμένη και τη Γάζα. Ο Τραμπ θα ήθελε να βγει με κάποιου είδους ανανέωση των “Συμφωνιών του Αβραάμ” για ομαλοποίηση των σχέσεων μεταξύ Κόλπου και Ισραήλ, αλλά θα δεχτεί πιέσεις να βάλει φρένο στον Νετανιάχου που ρίχνει τόσο λάδι στη φωτιά της Μέσης Ανατολής που φέρνει όλο και πιο κοντά την έκρηξη. Ο Νετανιάχου παίζει όλα του τα χαρτιά όσο νιώθει ότι ακόμη μπορεί. 

Από την άλλη, πλησιάζει η μέρα που θα ξαναπαρουσιαστεί στο δικαστήριο για τις υποθέσεις διαφθοράς, και προτιμάει να πάει ξανά ως στρατηλάτης. Ως τότε βέβαια θα έχει να αντιμετωπίσει πράγματα όπως την κατάσταση στο αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν του Τελ Αβίβ, στο οποίο έπεσε πύραυλος των Χουθιτών από την Υεμένη. Ο περιβόητος θόλος του Ισραήλ από τον οποίο έλεγαν ότι δεν περνάει ούτε κουνούπι δεν λειτούργησε “για τεχνικούς λόγους” και οι αεροπορικές εταιρείες ακύρωσαν τις πτήσεις τους, ενώ χιλιάδες κόσμος έμεινε παγιδευμένος.

Η κατάσταση παραλογισμού στην οποία κινείται το Ισραήλ επειδή έπεσαν έξω στα σχέδιά τους στη Γάζα από τον Οκτώβρη του ‘23 γίνεται όλο και πιο φανερή και μέσα στο Ισραήλ και διεθνώς. Το κίνημα των συγγενών των ομήρων καταγγέλλει ανοιχτά ότι το νέο σχέδιο για εισβολή είναι οριστικό αντίο στις ελπίδες τους να παραλάβουν τους συγγενείς τους ζωντανούς ή νεκρούς. Το βρετανικό περιοδικό Εκόνομιστ που παραδοσιακά στηρίζει το Ισραήλ σε όλη του τη βιαιότητα, σχολιάζει πως οι πρόσφατες αποφάσεις το σπρώχνουν να μετατραπεί σε κράτος που ζει σε “αιώνια κόλαση”. Η (αντιπολιτευόμενη) εφημερίδα Χαάρετζ λέει πως το σχέδιο για εισβολή είναι πιο παρανοϊκό και από το σχέδιο των ΗΠΑ για εισβολή στο Ιράκ το 2003, το οποίο κατέληξε στην πιο μεγάλη αποτυχία που το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ ακόμη πληρώνει. Μια εισβολή στην οποία, καθόλου τυχαία, ο ίδιος ο Νετανιάχου είχε παίξει ρόλο πηγαίνοντας στην Ουάσινγκτον για να πει ψέματα πως ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε όπλα μαζικής καταστροφής.

Η Παλαιστινιακή Αντίσταση λέει πως είναι έτοιμη να υποδεχθεί τους ισραηλινούς φαντάρους μέσα στα ερείπια που οι ίδιοι προκάλεσαν. Ο κόσμος που δεν υποτάχθηκε εδώ και ενάμισι χρόνο δεν θα το κάνει τώρα επειδή οι κατακτητές θα φτάσουν με το πολυβόλο στο ένα χέρι και μια κονσέρβα φαγητό στο άλλο.


Στο στόχαστρο και η Συρία  

Παρόλο που το νέο καθεστώς της Συρίας κάνει το παν για να δείξει την διαθεσιμότητά του προς το Ισραήλ και προς τους ιμπεριαλιστές, το Ισραήλ συνεχίζει να βομβαρδίζει και να επιχειρεί να αρπάξει ακόμη μεγαλύτερο κομμάτι εδαφών. Οι δηλώσεις είναι εφήμερες, ο φόβος του Ισραήλ για την ίδια του την ύπαρξη είναι μόνιμος.

Υπουργοί του Νετανιάχου δηλώνουν ανοιχτά πως στόχος τους είναι να διχοτομήσουν τη Συρία. Σε αυτή τους την προσπάθεια επιχειρούν να χρησιμοποιήσουν τη μειονότητα των Δρούζων. Οι Δρούζοι είναι μια θρησκευτική-εθνοτική κοινότητα που παραδοσιακά ζούσαν στα ορεινά της Συρίας-Λιβάνου και Παλαιστίνης. Όπως σχολιάζει ο ισραηλινός δημοσιογράφος Γκιντεόν Λεβί: «Το Ισραήλ έχει αποκτήσει εδώ και καιρό φήμη για τη θρασύτητά του, αλλά φαίνεται ότι αυτή τη φορά ξεπέρασε τον εαυτό του. Ο υπουργός Εξωτερικών καλεί τη διεθνή κοινότητα να παρέμβει και να βοηθήσει μια μειονότητα που καταπιέζεται από μια κυβέρνηση σε μια άλλη χώρα» και μάλιστα «καλεί τη διεθνή κοινότητα να εκπληρώσει τον ρόλο της στην προστασία των μειονοτήτων στη Συρία, και συγκεκριμένα της κοινότητας των Δρούζων, από το καθεστώς και τις τρομοκρατικές συμμορίες του, και να μην κλείνει τα μάτια στα σοβαρά περιστατικά που συμβαίνουν εκεί».

Το Ισραήλ προστάτης μειονοτήτων! Η αλήθεια είναι ότι επαναλαμβάνει μια τεχνική που ακολούθησαν κυρίως οι Βρετανοί αλλά και άλλοι αποικιοκράτες, επιχειρώντας να αγκαλιάσουν μια καταπιεσμένη μειονότητα για να διχάσουν τους καταπιεσμένους στο σύνολό τους. Οι Δρούζοι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τις αγκαλιές με το Ισραήλ. Αντίθετα, το Ισραήλ τροφοδοτεί τις ιδεολογίες διχασμού και μίσους των τζιχαντιστικών ομάδων που συνεχίζουν να τρομοκρατούν τη Συρία. Την ίδια στιγμή που το ίδιο το καθεστώς του αλ-Σάραα δεν βγάζει μιλιά ούτε για το κατεχόμενο Γκολάν ούτε για την καινούργια στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ, μπορούν να δείχνουν τους Δρούζους συλλογικά ως “συνεργάτες των σιωνιστών”. 

Η επαναστατική Αριστερά της Συρίας παλεύει ταυτόχρονα και στα δύο μέτωπα: κινητοποίηση ενάντια στους σιωνιστές κατακτητές αλλά και ενάντια στις συμμορίες που σπέρνουν το μίσος ανάμεσα στις κοινότητες.