Το σχολείο μου είναι εδώ και τρεις περίπου εβδομάδες από την Τρίτη 3/11 στον αγώνα των καταλήψεων. Εδώ και πολλά χρόνια ο Δήμος Πειραιά μας υπόσχεται ότι θα εγκρίνει κονδύλια ώστε να καλυφτεί ο αμίαντος, καρκινογόνο υλικό με το οποίο έχουν μονωθεί οι στέγες των αποθηκών του σχολείου μας. Παρά τις χρόνιες δικές μας κινητοποιήσεις, αλλά και των καθηγητών και του Συλλόγου Γονέων τα κονδύλια δεν εγκρίθηκαν ποτέ. 

Αντ’ αυτού τον περασμένο Οκτώβριο μας απείλησαν με έξωση από το κτίριο που στεγάζεται τώρα το σχολείο μας με αποτέλεσμα να αρχίσει ένας δικαστικός αγώνας που αναμένεται να ολοκληρωθεί το Μάϊο οπότε και θα εκδικαστεί η υπόθεση. Επιπλέον, εξαιτίας της έλλειψης τάξεων το διπλανό σε μας σχολείο αναγκάστηκε να μας παραχωρήσει δύο τάξεις στις οποίες κάνουν μάθημα τμήματα της Α’ Λυκείου.

Στην πρώτη συνέλευση της Τρίτης αποφασίσαμε πορεία προς το Δημαρχείο Πειραιά με το πανό της κατάληψης. Έκτοτε είμαστε κάθε μέρα εκεί. Πράγματι, στη συνέλευση της Δευτέρας 16 Νοέμβρη μας ανακοινώθηκε ότι ο Δήμος τελικά ενέκρινε κονδύλια της τάξης των 8.000 ευρώ για να καλυφθεί ο αμίαντος με τσιμέντο και των 20.000 ευρώ για να φτιαχτούν τρεις νέες τάξεις και ότι οι εργασίες θα ξεκινήσουν μέσα σε 2 εβδομάδες.

Αυτή ήταν μια μικρή νίκη, αλλά είναι μόνο η αρχή! Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε μέχρι οι υποσχέσεις τους να γίνουν πραγματικότητα, μαζί με τους καθηγητές μας και του γονείς για ένα καλύτερο σχολείο. Καλούμε όλα τα σχολεία να δώσουμε από κοινού αυτόν τον αγώνα για μια παιδεία πάνω από τα κέρδη.

Από τον δρόμο του Νοέμβρη,  στον δρόμο του Δεκέμβρη 

Το Πολυτεχνείο με την επαναστατική του γραμμή σηματοδοτεί τον αγώνα της εργατικής τάξης και της νεολαίας  που διεκδικούν έναν καλύτερο κόσμο. Οι μαθητές συμμετέχουμε διοργανώνοντας τη γιορτή της εξέγερσης οι ίδιοι, στο 3ο λύκειο Ζωγράφου οι μαθητές διάλεξαν συλλογικά το μουσικό κομμάτι της γιορτής ενώ στο 6ο Λύκειο Ζωγράφου οι μαθητές πήραν την απόφαση να διοργανώσουν μία ξεχωριστή γιορτή με επαναστατικό χαρακτήρα που δεν θα αναφέρεται μόνο στο Πολυτεχνείο αλλά  θα είναι αφιερωμένη και στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. 

Άλλωστε για μας, η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου έχει και μια ακόμη σημασία, είναι ο προάγγελος της επετείου του Δεκέμβρη. Όπως 36 χρόνια μετά δεν έχουμε ξεχάσει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δεν 9α ήταν δυνατόν να ξεχάσουμε την εξέγερση του Δεκέμβρη. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα μπαίνουμε δυνατά σε κάθε χώρο και οργανωνόμαστε. Σε ένα σύστημα που δολοφονεί με τανκ, τραυματίζει με ζαρντινιέρες και σκοτώνει με τον «εξοστρακισμό»  σφαιρών εμείς διεκδικούμε δημόσια και δωρεάν παιδεία, το 15% του προϋπολογισμού να δίνεται στα σχολεία, σε βιβλία, σε προσλήψεις καθηγητών και όχι σε πολεμικές δαπάνες και στην αστυνομία. 

Ζητάμε τα σχολεία μας να είναι ανοιχτά για όλους ανεξαρτήτως καταγωγής και να τιμωρηθούν οι ένοχοι της δολοφονίας του πακιστανού μετανάστη Καμράν. Όσο θα ζούμε σε ένα κόσμο που το κέρδος είναι πάνω από τον άνθρωπο τότε εμείς δεν θα σταματήσουμε τον αγώνα μας γιατί θέλουμε και μπορούμε να έχουμε ένα καλύτερο κόσμο. Εμπρός στον δρόμο που χάραξε το Πολυτεχνείο, εμπρός στον δρόμο του Δεκέμβρη!

Έχουν περάσει 36 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και όμως συνεχίζεται να καταπατάται ένα βασικό αίτημα της, η ελευθερία. Πριν ένα χρόνο περίπου, στις 6 Δεκέμβρη αστυνομικός στα Εξάρχεια πυροβολεί και σκοτώνει ένα μαθητή τον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Το γεγονός αυτό ήταν η αφορμή για την εξέγερση που ακολούθησε. Αυθόρμητα μαθητές και φοιτητές κατεβαίνουν στους δρόμους και εκδηλώνουν την οργή τους για ένα ολόκληρο σύστημα που τους καταπιέζει.

 Τις επόμενες μέρες ακολουθούν γενικές συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές σε όλη την Ελλάδα και ψηφίζονται καταλήψεις. Το κίνημα είχε πάρει ένα πιο πολιτικό χαρακτήρα. Κύρια αιτήματα αυτού «να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων», «αφοπλισμός της αστυνομίας», «την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές». Οι διαδηλώσεις και συνελεύσεις συνεχίζονται κάθε βδομάδα όλο και πιο μαζικές. Χιλιάδες κόσμος κατέβαινε στους δρόμους έχοντας απέναντι του μια προκλητική αστυνομία που ρόλος της ήταν να τσακίσει το κίνημα και να διαλύσει τις διαδηλώσεις του. 

Όλο αυτό το κίνημα, η εξέγερση του Δεκέμβρη έδωσε έμπνευση και δύναμη και σε άλλων χωρών τα κινήματα να συνεχίσουν το δικό τους αγώνα. Αν και η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ ήθελαν να παρουσιάσουν το γεγονός αυτό με τον Αλέξη ως μεμονωμένο, το κίνημα δεν ξεχνάει το ‘85 το αντίστοιχο περιστατικό με θύμα το 15χρονο Μιχάλη Καλτεζά ούτε τις δολοφονικές επιθέσεις κατά των μεταναστών, όπως στην Πέτρου Ράλλη. 

Επειδή οι επιθέσεις δεν έχουν σταματήσει ακόμα με πιο πρόσφατο παράδειγμα το μετανάστη Μοχάμετ Καμράν που βασανίστηκε στο ΑΤ Νίκαιας και τελικά πέθανε , για αυτό είναι σημαντική η πρωτοβουλία που έχουν πάρει καθηγητές και δάσκαλοι για κοινή διαδήλωση και απεργία στις 7 Δεκέμβρη.

Μετά την κορύφωση των εκδηλώσεων του Πολυτεχνείου 2009 χρειάζεται γρήγορα να οργανώσουμε τη συνέχεια. Ο Δεκέμβρης είναι μπροστά μας και μπορούμε να πιάσουμε ξανά το κόκκινο νήμα της εξέγερσης. Για να ανατρέψουμε όλες τις επιθέσεις που εξαπέλυσε η κυβέρνηση της Ν.Δ. και συνεχίζει το ΠΑΣΟΚ ενάντια στις δημοκρατικές ελευθερίες, στο άσυλο και τους μετανάστες πρέπει να απαντήσουμε και να δράσουμε οργανωμένα και συλλογικά προκειμένου να δείξουμε ποια θα είναι η συνέχεια.

Με αφορμή λοιπόν την επέτειο από την εξέγερση του Δεκέμβρη, ο Διδασκαλικός Σύλλογος Ά Αθήνας πήρε πρωτοβουλία να προτείνει μεγάλο συλλαλητήριο και απεργία για τις 7 Δεκέμβρη και καλεί μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενους να δώσουν δυναμικά το παρόν.

Το ΣΕΚ ήδη έχει στηρίξει αυτή την πρωτοβουλία, προτείνοντας την στο διήμερο των ΕΑΑΚ(7-8/11), με αποτέλεσμα την θετική τοποθέτηση πολλών σχημάτων.

Όμως, θα πρέπει να υπάρξει και συνέχεια, η οποία θα οργανωθεί με συνεχείς εξορμήσεις οι οποίες θα στοχεύουν στην ενημέρωση όλο και μεγαλύτερων κομματιών του πληθυσμού και κατ’επέκταση στην ύπαρξη μιας μαζικής κινητοποίησης. Ακόμα, το ΣΕΚ και τα ΕΑΑΚ στις σχολές θα θέσουν το ζήτημα στις γενικές συνελεύσεις, ζητώντας την υπερψήφισή του. 

Στηρίζουμε τις απεργίες που θα καλεστούν στους εργασιακούς χώρους. Τασσόμαστε υπέρ των καταλήψεων σε όλες τις σχολές. Ζητάμε να σταθούν δίπλα μας όλοι οι φοιτητές και οι καθηγητές και όλοι να δώσουμε το παρόν, να συνεχιστεί δυναμικά το κίνημα του Δεκέμβρη, να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να βγει στους δρόμους. Το όραμα για μια άλλη κοινωνία να μην μοιάζει πια ανέφικτο.  

Ανοιχτή συζήτηση με θέμα «Για ποια παιδεία παλεύουμε» οργάνωσε την πρώτη μέρα του γιορτασμού του Πολυτεχνείου το Συντονιστικό Αντίστασης Μαθητικών Πρωτοβουλιών Αττικής.

Την εκδήλωση άνοιξε η Ράνια Κούτσικου, μαθήτρια στο 3ο Λύκειο Ζωγράφου που στην εισήγηση της αναφέρθηκε στο πως η Χούντα έφτασε να πάρει την εξουσία και πως φτάσαμε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τόνισε πως «τα γεγονότα του Πολυτεχνείου δείχνουν ότι ήταν μια εξέγερση. Δεν ήταν απλά ένα ξέσπασμα. Σηματοδοτεί τον αγώνα των φοιτητών, των εργατών και για αυτό είναι σημαντικό να πούμε τι έγινε». Έπειτα, περιέγραψε  τις αντιστάσεις που είχαν ξεκινήσει από την Νομική το Φλεβάρη του 1973, θύμισε τις απεργίες που είχαν γίνει και έδωσε την εικόνα από την κατάληψη του Πολυτεχνείου.

Στο τέλος έκλεισε θυμίζοντας ότι «πριν την εξέγερση τα κόμματα της αριστεράς μιλούσαν για τη γενιά του Γουέμπλεϊ και του ΠΡΟ-ΠΟ, ότι αυτή η γενιά δεν θα καταφέρει τίποτα. Τελικά, σε λίγες μέρες αυτή η γενιά μετατράπηκε σε γενιά του Πολυτεχνείου. Η δικιά μας η γενιά που πολλοί πριν λίγο καιρό έλεγαν ότι είμαστε η γενιά του Πλέιστεϊσον και του φραπέ ήρθαμε και τους διαψεύσαμε με τον Δεκέμβρη. Πρέπει να συνεχίσουμε με τους αγώνες μας, να τους διαψεύσουμε άλλη μια φορά γιατί το κίνημα είναι εδώ».

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία

Η δεύτερη εισήγηση έγινε από την Ελίνα Γρύλλη, μαθήτρια στο Ζάννειο του Πειραιά που έκανε τη σύνδεση με τις μάχες του τότε με τους αγώνες που δίνουμε τώρα. «Το σύνθημα του Πολυτεχνείου για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία είναι πιο σύγχρονο από ποτέ. Ψωμί σήμερα σημαίνει λιμενεργάτες που κάνουν απεργία τόσες μέρες, σημαίνει εργαζόμενοι στα stage και συμβασιούχοι. Παιδεία σημαίνει μαθητές εξεγερμένοι και κατειλημμένα σχολεία και Ελευθερία σημαίνει μετανάστες που συνεχίζουν να τους χτυπάνε με κορυφαίο παράδειγμα τη δολοφονία του Μοχάμεντ Καμράν. Και φέτος, η Διαμαντοπούλου και η νέα κυβέρνηση μαγειρεύουν νέα σχέδια για την παιδεία. 

Προσπάθησαν να περάσουν την κατάργηση της ενισχυτικής, έκαναν την επίθεση στους καθηγητές. Εμείς θέλουμε τη μονιμοποίηση όλων των καθηγητών. Τα κονδύλια για την Παιδεία όσο πάνε και μειώνονται. Ενώ η προηγούμενη κυβέρνηση είχε το θράσος να δώσει 28 δις στις τράπεζες και 30 δις για εξοπλισμούς». Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα ιστορικά παραδείγματα που μας δείχνουν ότι μπορεί να υπάρξει μια διαφορετική παιδεία μαζί με την πάλη για μια άλλη κοινωνία. Περιέγραψε την προσπάθεια της Παρισινής Κομμούνας του 1871 και τα πρωτοπόρα εκπαιδευτικά μέτρα στα πρώτα χρόνια της Ρώσικης Επανάστασης. Η Ελίνα έκλεισε την εισήγηση της με την προτροπή να συνδεθεί το μαθητικό κίνημα με τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις. 

Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν πλούσια αφού έγιναν πάνω από 14 τοποθετήσεις. Ο Θοδωρής από το 1ο ΕΠΑΛ στο Χαλάνδρι είπε ότι «η αντίσταση στη Χούντα είχε ξεκινήσει ήδη από το 1971» και τόνισε το ρόλο των ΗΠΑ. Η Λουκία από το 1ο ΕΠΑΣ Πειραιά μίλησε για τις παρεμβάσεις του Συντονιστικού Μαθητικών Πρωτοβουλιών. «Ο κόσμος ενδιαφέρεται, μας ζητάει εφημερίδες, διαβάζει τις προκηρύξεις μας. Θέλει ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια». Ο Αγιάζ από το 7ο Γυμνάσιο αναφέρθηκε στα προβλήματα που υπάρχουν στο σχολείο του λόγω κρουσμάτων γρίπης και στα ανύπαρκτα μέτρα από την πλευρά του Υπουργείου.

Στο τέλος της εκδήλωσης αποφασίστηκε η συμμετοχή στην πορεία του Πολυτεχνείου και η σύνδεση με τους καθηγητές και τους δασκάλους που ετοιμάζονται για απεργία και διαδήλωση στις 7 Δεκέμβρη, ένα χρόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη.