Ταυτόχρονα, προσπαθούν να περάσουν την εικόνα μιας κυβέρνησης που ετοιμάζεται για μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές. «Στα αιτήματα του αγροτικού κόσμου απαντάμε με συγκεκριμένη ατζέντα Κοινωνικού Διαλόγου», αναφέρει σε δηλώσεις της η υπουργός τονίζοντας πως, «δεν επιλέγουμε πρόσκαιρες διευθετήσεις αλλά δίκαιες και βιώσιμες λύσεις». Μάλιστα, η Μπατζελή σε μια έκρηξη δημαγωγίας εξηγεί πως «οι διάφορες ενισχύσεις που δόθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση είχαν βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα. Επιβαρύνουν περαιτέρω τον εθνικό προϋπολογισμό χωρίς να παρέχουν τις προοπτικές και τις πραγματικές λύσεις που έχει ανάγκη η ελληνική γεωργία», ενώ τονίζει πως «η παροχή εθνικών επιδοτήσεων χωρίς προγραμματισμό και δομή στήριξης της αγροτικής οικονομίας, δεν έχει πραγματικό αποτέλεσμα στο αγροτικό εισόδημα. Μια επιδοματική πολιτική που δεν εγγυάται καμία προοπτική βελτίωσης του εισοδήματος». Ξαφνικά η υπουργός ανακάλυψε όψιμα την αποσταθεροποιητική και καταστροφική πολιτική των επιδοματικών ποσοστώσεων που έχουν ακολουθήσει -σε συμφωνία με την ΚΑΠ της Ε.Ε.- οι κυβερνήσεις της τελευταίας εικοσαετίας.
Όμως πίσω από τα μεγάλα λόγια κρύβονται οι πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης που προωθεί τις πολιτικές ξεκληρίσματος των μικρομεσαίων αγροτών. Η πολιτική διαχωρισμού των «κατ´ επάγγελμα αγροτών» από όσους έχουν και δεύτερο επάγγελμα για να μπορέσουν να επιβιώσουν στις δυσχερείς οικονομικές συνθήκες αποδεικνύει από μόνη της πως πρόθεση της κυβέρνησης δεν είναι να δώσει ζωή στις αγροτικές περιοχές, αλλά αντιθέτως να παίξει το παιχνίδι της Ε.Ε. που ζητάει την περαιτέρω μείωση του αγροτικού πληθυσμού και την συγκέντρωση των παραγωγικών δυνάμεων σε λίγες ανταγωνιστικές και ελεγχόμενες παραγωγικές μονάδες. Ήδη στα 30 χρόνια της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας, ο αγροτικός πληθυσμός έχει μειωθεί στο 10% ενώ, η παραγωγή βαίνει συνεχώς μειούμενη, αναγκάζοντας σε συνεχώς μεγαλύτερη εξάρτηση από τα μεγάλα εισαγωγικά και βιομηχανικά συμφέροντα.
Καρτέλ
Μπορεί λοιπόν η Μπατζελή και τα άλλα κυβερνητικά και κομματικά στελέχη, να δηλώνουν πως κόπτονται για τους μικρομεσαίους αγρότες. Μπορεί ο ίδιος ο Παπανδρέου στο συνέδριο της Πανελλήνιας Ένωσης Νέων Αγροτών στην Ηλεία (3/9/2009) ως αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, να τόνιζε πως «γνωρίζει τις απαράδεκτα χαμηλές τιμές σε σειρά βασικών προϊόντων, όπως το βαμβάκι, το καλαμπόκι, το λάδι, το κρέας, το γάλα, αλλά και τη μεγάλη αδυναμία διάθεσης των δημητριακών» και να κατήγγειλε «το αίσχος των καρτέλ που κερδοσκοπούν ανεξέλεγκτα σε βάρος παραγωγών και καταναλωτών». Όμως, τώρα, αφήνει τα «καρτέλ» δηλαδή τους βιομήχανους και τις τράπεζες ανενόχλητους.
Πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα της υπουργού, δεν κρύβεται εύκολα η προσπάθεια να συμπλεύσει με όλα τα συμφέροντα που οδήγησαν τους αγρότες στα πρόθυρα της εξαθλίωσης. Η απάντηση στα προβλήματα των αγροτών δεν μπορεί να είναι «η πιο αποδοτική αξιοποίηση των πόρων για την ενίσχυση (...) της ανταγωνιστικότητας των γεωργικών προϊόντων». Ο ανταγωνισμός της ελεύθερης αγοράς ευθύνεται για την πραγματική εξαθλίωση των αγροτικών πληθυσμών.
Η αδυναμία των κυβερνήσεων να παρέμβουν στις κατώτατες τιμές, στο κόστος παραγωγής στην εισαγωγή προϊόντων. Οι πολιτικές των κυβερνήσεων που οδήγησαν στην γραφειοκρατικοποίηση και διάλυση των συνεταιρισμών. Που με τις ιδιωτικοποιήσεις έχουν απλώσει την ανεργία για τους εργάτες και έχουν παραδώσει όσα χρειάζονται οι αγρότες στα αρπακτικά της αγοράς. Όπως έγινε με τα Λιπάσματα.
Αν έχει δίκιο σε κάτι η υπουργός είναι πως πράγματι «το αγροτικό, δεν είναι διμερές ζήτημα», και πράγματι «αφορά όλη την κοινωνία». Όμως οι «οικονομικοί εταίροι», τους οποίους με τόση ευκολία ευαγγελίζεται, είναι όλοι αυτοί οι μεσάζοντες (μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλέμποροι) που ευθύνονται για την σημερινή αδυναμία των αγροτών να κρατηθούν στη γη και στα χωριά τους. Είναι οι τραπεζίτες που στην ύπαιθρο λειτουργούν ως κανονικοί τοκογλύφοι.
Απέναντι στα αδιέξοδα που οδηγεί τους αγροτικούς πληθυσμούς ο καπιταλισμός, τη λύση μπορεί να την δώσει η ίδια η εργατική τάξη. Η κρατικοποίηση των τραπεζών με εργατικό έλεγχο, είναι ένα αίτημα που ενώνει τους αγώνες των εργατών ενάντια στη λιτότητα και τις απολύσεις. Είναι όμως και η λύση για να φύγει η θηλειά των τοκογλυφικών χρεών από το λαιμό της αγροτιάς.
Η διαφορετική οργάνωση της παραγωγής μπορεί να προσφέρει φτηνά λιπάσματα, καύσιμα, φτηνή τεχνολογία για τους αγρότες. Ταυτόχρονα, μπορεί να εγγυηθεί την απορρόφηση της σοδιάς από τους πληθυσμούς της πόλης που σήμερα είναι έρμαια των μεγαλεμπόρων και των βιομηχάνων τροφίμων. Η προοπτική νίκης που μπορεί να έχει το αγροτικό κίνημα δεν είναι ανεξάρτητη από την προοπτική νίκης του εργατικού κινήματος. Απέναντι στην συγκέντρωση γης σε λίγα χέρια, με την δημιουργία νέων μεγαλοτσιφλικιών, που επιχειρείται, η απάντηση δεν είναι άλλη από το ξαναζωντάνεμα του συνεταιριστικού κινήματος που θα προσδώσει δύναμη στους φτωχούς εργάτες γης, που θα συνδέσει τους αγώνες των εργαζόμενων στις πόλεις με τους αγώνες των αγροτών.