Γιατί εγώ στο Λαβύρινθο Του Πάνα, που εσύ τόσο γενναιόδωρα αποκαλείς την καλύτερη, με διαφορά, ταινία της σαιζόν και μια από τις καλύτερες πολιτικές ταινίες στην ιστορία του σινεμά (εργατική αλληλεγγύη Νο 755) εγώ είδα απλά μια αντιδραστική ταινία.

Και δεν θα σταθώ στην αισθητική του σκηνοθέτη που εσύ, όπως  δηλώνεις, θαυμάζεις πολύ. Αυτή τη σαδομαζοχιστική εμμονή του φακού στη σάρκα και στο αίμα -καινοτομεί ο δικός σου με μαχαιριές στο πρόσωπο- τον ξέρουμε το φασισμό δεν μας χρειάζεται αυτή η χολυγουντιανή συνταγή που εδώ και χρόνια εξέθρεψε γενιές, γέμισε με βία το διαδίκτυο, γαλούχησε τα αμερικανάκια του Άμπου Γκράϊμπ  και τα Εγγλεζάκια της Βασόρας με τα γνωστά αποτελέσματα (στο Βιετνάμ δεν έγιναν τέτοια αίσχη). Θα περάσω στο θέμα.

 Ένα συνονθύλευμα Χαριποτερικής και Αρχοντοδακτυλιδικής μαγείας με ολίγη από ισπανικό εμφύλιο για να τσιμπήσουν και κάποιοι σαν εμένα. Γιατί αυτή η μεγάλη στιγμή της διεθνιστικής επαναστατικής αλληλεγγύης, αυτό το μοναδικό και ανεπανάληπτο που εκδηλώθηκε με τον εμφύλιο της Ισπανίας: τρέξανε παλικάρια και πολέμησαν στο πλευρό των Δημοκρατικών, δώσανε το αίμα τους, την ίδια ώρα που στην Ευρώπη σάρωνε η μαυρίλα του φασισμού, αντί να αναδειχτεί αυτό στην ταινία, περνάει δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα. Πρωταγωνιστούν τα τραγιά και τα βατράχια. Οι ατομικές επιλογές, οι μάγοι και τα θαύματα, αυτά που στέλνουν τα παιδιά στη μοναξιά στα ekstasis και στις σύριγγες. Αυτά στο τέλος θριαμβεύουν. Όχι παιδάκια μου μη βγείτε στους δρόμους! Μη παλαίψετε! Και αν τα πράγματα είναι δύσκολα, θα έρθει ο Τράγος  για να σας σώσει όπως έσωσε και πήρε μαζί του στο τέλος το κοριτσάκι!

 Όχι ρε φίλε Ράγκο, δεν θέλω να στη σπάσω αλλά τα πολλά αστεράκια καμιά φορά είναι ύποπτα, όπως και τα κεφάλαια της ταινίας!

Δημήτρης Κουκουλάς