Kυκλοφορεί το νέο 131ο τεύχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου του περιοδικού Σοσιαλισμός από τα Κάτω» τιμώντας τα εκατό χρόνια από την Γερμανική επανάσταση που το 1918 τερμάτισε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με μια αφίσα του «Σπάρτακου» από το 1919 στο εξώφυλλο αλλά και ένα επτασέλιδο άρθρο στο εσωτερικό του.

Στο άρθρο με τίτλο «Γερμανία 1918, η πιο κρίσιμη επανάσταση» ο Πάνος Γκαργκάνας καταγράφει τις αιτίες, τις μάχες και τις κρίσιμες καμπές της επαναστατικής περιόδου 1918-23 στη Γερμανία αναδεικνύοντας την επικαιρότητα τους στην σημερινή πραγματικότητα: «Ποιος πρέπει να είναι ο στρατηγικός φάρος της Αριστεράς, η “ομαλή” κοινοβουλευτική πορεία της σοσιαλδημοκρατίας ή οι επιλογές της Λούξεμπουργκ και του Λήμπκνεχτ, του Λεβινέ και της Τσέτκιν; Είναι οι επαναστάσεις επίκαιρες στον πιο αναπτυγμένο καπιταλισμό ή πρέπει να τις προσδοκούμε μακριά του, στην υπανάπτυκτη περιφέρεια και στο κοινωνικό περιθώριο; Μπορεί μια εργατική τάξη που ζει και δουλεύει στις πιο προχωρημένες συνθήκες και απολαμβάνει κατακτήσεις να γίνεται επαναστατική; Πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος της Αριστεράς στην έκβαση των επαναστατικών γεγονότων;»

Το «πολιτικό κραχ» που συνέβη στην Ελλάδα το 2012 με την εκλογική κατάρρευση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, «τώρα πια είναι ο κανόνας σε κράτη μέλη της Ευρωζώνης και όχι μόνο… Σήμερα κανένας πια δεν μπορεί να μιλήσει για ελληνική εξαίρεση. Αντίθετα, έχει ανοίξει η συζήτηση για τις αιτίες μιας γενικευμένης αστάθειας». Αυτό υποστηρίζεται στο εντιτόριαλ άρθρο με τίτλο «Αστάθεια, αντίσταση, εργατική προοπτική» που ανοίγει το τεύχος του περιοδικού. Μέσα σε συνθήκες παράτασης της κρίσης και της πολιτικής αστάθειας το εργατικό κίνημα αναζητάει μέσα από τους αγώνες του τη δίκη του εναλλακτική υποστηρίζει η Μαρία Στύλλου εξηγώντας τα πώς και τα γιατί αυτής της κρίσης και παρουσιάζοντας αυτούς τους αγώνες καθώς και τη δυναμική που ξεδιπλώνουν από τα κάτω. 

Η επανάσταση εικονογραφημένη

«Η Επανάσταση εικονογραφημένη» είναι ο τίτλος του άρθρου που αφιερώνεται στον Τζορτζ Γκρος, έναν από τους μεγαλύτερους νεωτεριστές καλλιτέχνες των αρχών του 20ου αιώνα, διακοσμημένο με έξι έργα του. Η Αλεξάνδρα Μαρτίνη παρουσιάζει τη συμβολή του Γκρος στο καλλιτεχνικό κύμα που ξεπήδησε μέσα στην φρίκη του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου, εμπνεύστηκε από την Γερμανική επανάσταση και συγκρούστηκε με την άνοδο του ναζισμού. «Τα έργα του Τζόρτζ Γκρος αποτελούν μια συναρπαστική εικονογράφηση της επανάστασης στη Γερμανία» γράφει στην εισαγωγή του άρθρου της που ακολουθεί την καλλιτεχνική πορεία του Γκρος παράλληλα και σε συνδυασμό με τα γεγονότα του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. 

Στο άρθρο του «Η Γερμανία σε κρίση» ο Σωτήρης Κοντογιάννης αναλύει τις ρίζες της πολιτικής κρίσης που έχει ξεσπάσει στην Γερμανία μετά τις πρόσφατες τοπικές εκλογές. Όπως υποστηρίζει: «Δεν υπάρχει καμιά νομοτελειακή σύνδεση ανάμεσα στην οικονομική κρίση, τη μετανάστευση και την άνοδο της ακροδεξιάς. Αυτός που ευθύνεται για τις επιτυχίες των ναζιστικών κομμάτων είναι ο “επίσημος” ξενοφοβικός λόγος των κυβερνήσεων που προσπαθούν να μετατρέψουν τους πρόσφυγες σε αποδιοπομπαίους τράγους για την κατάσταση της οικονομίας…» Η Αριστερά δεν πρέπει να προσαρμοστεί στον ρατσισμό, σχολιάζει ο Σωτήρης Κοντογιάννης (πάνω στις τελευταίες πρωτοβουλίες ενός μέρους της ηγεσίας του Die Linke που εκφράζει η Σάρα Βάγκενκνεχτ) αλλά οφείλει να γίνει κινητήρια δύναμη μιας πλατιάς αντιρατσιστικής κίνησης και ταυτόχρονα η αιχμή του δόρατος της αντίστασης στον καπιταλισμό. 

Δικαιοσύνη για τον Ζακ

«Η επιχείρηση να ενοχοποιηθεί το θύμα είχε όλες τις προϋποθέσεις να πετύχει... Όμως η συγκίνηση και δίκαιη οργή που προκάλεσε η δολοφονία ήταν πολύ ευρύτερη απ’ όσους γνώρισαν τον Ζακ προσωπικά και ήρθε σαν αποτέλεσμα της συνολικότερης πολιτικοποίησης που έχει υπάρξει στην ελληνική κοινωνία, η οποία αρνείται πλειοψηφικά και πολλές φορές ενεργά τη ρατσιστική και φασιστική βία και την αστυνομική καταστολή» υποστηρίζει ο Κώστας Τορπουζίδης στο άρθρο του «Μπορούμε να απαντήσουμε ταξικά στην καταπίεση;» παρεμβαίνοντας στη συζήτηση που άνοιξε μετά την δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου. 

«Την κοινωνική περιθωριοποίηση των πιο φτωχών και στερημένων κοινωνικών στρωμάτων δεν την παράγουν και δεν την επιβάλλουν κάποιοι μικροαστοί “νοικοκυραίοι”, αλλά η ίδια η καπιταλιστική κοινωνία μέσα από την οργάνωση και τους θεσμούς της» γράφει και καταλήγει: «Το να χτίσουμε ένα πολιτικοποιημένο εργατικό κίνημα, εξοπλισμένο με τις ιδέες της απελευθέρωσης, πρωταγωνιστικό στις μάχες ενάντια σε κάθε είδους ρατσιστικές, σεξιστικές, εθνικιστικές διακρίσεις είναι το ανοιχτό στοίχημα που έχουμε μπροστά μας. Για να εξασφαλίσουμε δικαιοσύνη για τον Ζακ και για όλους τους Ζακ αυτού του κόσμου».

Δέκα χρόνια κλείνουν φέτος από την εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008 και την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και ο Λέανδρος Μπόλαρης θυμίζει τις ρίζες και τα γεγονότα της έκρηξης. Όπως γράφει: Οι μέρες του Αλέξη ήταν ο προσεισμός για τους συγκλονιστικούς αγώνες και τη μαζική αριστερή ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής τάξης και της νεολαίας στα χρόνια των μνημονίων. Δέκα χρόνια μετά, η Αριστερά αξίζει να ξαναγυρίσει στη συζήτηση για τις ρίζες της εξέγερσης, το πλαίσιο που την καθόρισε και τις συνέπειές της… Δέκα χρόνια μετά, η κατάντια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δείχνει τα όρια της κοινοβουλευτικής διαχείρισης του συστήματος…»

Στο άρθρο της με τίτλο «Η δίκη της Χρυσής Αυγής στην τελική ευθεία», η Αφροδίτη Φράγκου, έχοντας την εικόνα από πρώτο χέρι καλύπτοντας συστηματικά τη δίκη της Χ.Α, παρουσιάζει τις συνθήκες και τις μάχες μέσα στις οποίες αυτή προχωράει, ενώ ταυτόχρονα προτείνει τα βήματα δράσης και ενότητας που χρειάζονται από εδώ και πέρα για να φτάσουμε στην καταδίκη. Μέσα από την παρουσίαση της συζήτησης που άνοιξε φέτος τον Οκτώβρη στη Διεθνή Αντιφασιστική Συνάντηση στο Ρουφ, η Αφροδίτη Φράγκου δίνει την εικόνα του ευρωπαϊκού συντονισμού που βρίσκεται σε εξέλιξη για την απόκρουση της φασιστικής απειλής από την Βρετανία, την Γερμανία και την Αυστρία μέχρι την Ιταλία, την Γαλλία και την Ελλάδα. 

Αντισημιτισμός

«Η αντίσταση στο σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ δεν είναι αντισημιτισμός, αντίθετα η πάλη ενάντια στο ρατσιστικό κράτος του Ισραήλ ενισχύει την αντίσταση στον αντισημιτισμό» υποστηρίζει ο Νίκος Λούντος, με αφορμή την καμπάνια που κατηγορεί με τον ηγέτη του Εργατικού Κόμματος στη Βρετανία, Τζέρεμι Κόρμπιν για αντισημιτισμό επειδή υποστηρίζει την Παλαιστινιακή αντίσταση. 

«Ο αντισημιτισμός ανήκει στο βασικό ρεπερτόριο μίσους των φασιστών και της ακροδεξιάς και επανέρχεται πάντα μαζί τους. Η Αριστερά είναι συνώνυμο της πάλης ενάντια στον αντισημιτισμό» γράφει στο πρώτο μέρος του άρθρου του που αναφέρεται στη ναζιστική ύβρη του Ολοκαυτώματος. Στο δεύτερο μέρος αναλύεται ο ρατσιστικός χαρακτήρας του κράτους του Ισραήλ που φτιάχτηκε με τις πλάτες των ιμπεριαλιστών στην Παλαιστίνη. «Όχι μόνο δεν υπάρχει συνεχές μεταξύ αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και αντισημιτισμού, αντίθετα υπάρχει συνέχεια μεταξύ αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και αντιφασισμού» καταλήγει.

Τέλος, στις βιβλιοκριτικές αυτού του τεύχους ο Κώστας Πίττας σχολιάζει το βιβλίο «Η αυτοκτονία του δήμου, πολιτική κρίση και συνταγματικός λόγος στη Βαϊμάρη» του Αλέξανδρου Κεσσόπουλου, η Σταυρούλα Πανίδου γράφει για την επανέκδοση του βιβλίου «Τα Βαλκάνια» του Μαρκ Μαζάουερ ενώ ο Δημήτρης Στεφανάκης παρουσιάζει το πολύτιμο βιβλίο «Μαρξισμός και εθνικισμός» του Κρις Χάρμαν που επανεκδόθηκε πρόσφατα από το Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο.