Παρότι δεν είναι η μόνη πτυχή της επίθεσης, δίκαια τα κατασταλτικά μέτρα του νομοσχεδίου έχουν τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας κι έχουν ξεσηκώσει τις μεγαλύτερες αντιδράσεις. Από μόνη της είναι ανατριχιαστική η εικόνα της συμπαρουσίασης ενός νομοσχεδίου για την Παιδεία, από την υπουργό Παιδείας  Κεραμέως παρέα με τον υπουργό της αστυνομίας Χρυσοχοΐδη. Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων λέγεται το νέο σώμα της ΕΛ.ΑΣ που φιλοδοξεί να λυμαίνεται τα ΑΕΙ. Όπως ανακοίνωσαν οι δύο υπουργοί, για τη στελέχωσή του άμεσα προσλαμβάνονται 1000 νέοι αστυνομικοί και θα ακολουθήσουν πολύ περισσότεροι. Σε μια περίοδο που το αυτονόητο θα ήταν η ανακοίνωση τετραψήφιων αριθμών προσλήψεων να αφορά γιατρούς, νοσηλευτές, εκπαιδευτικούς, εργάτες καθαριότητας, εργαζόμενους στην πρόνοια, η κυβέρνηση κάνει την επιλογή να προσλάβει νέους μπάτσους για τα πανεπιστήμια και να επανιδρύσει το σπουδαστικό της ασφάλειας. Μάλιστα το εκτιμώμενο κόστος της πανεπιστημιακής αστυνομίας φτάνει τα 30 εκατομμύρια ευρώ, ποσό που ξεπερνά το άθροισμα της χρηματοδότησης του ΕΚΠΑ, του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, του Πανεπιστημίου Κρήτης, της ΑΣΟΕΕ, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, του Γεωπονικού, του ΠΑΔΑ και του Πανεπιστημίου Πειραιά μαζί.

Σαν να μην έφτανε αυτό, το νομοσχέδιο προβλέπει τη συγκρότηση Πειθαρχικού Δικαίου σύμφωνα με το οποίο θα θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα “η εκούσια παρεμπόδιση της εύρυθμης λειτουργίας του ιδρύματος (εκπαιδευτικής, ερευνητικής και διοικητικής λειτουργίας καθώς και της λειτουργίας των μονομελών και συλλογικών οργάνων και των υπηρεσιών του)”. Με λίγα λόγια καθίσταται παράνομη η εφαρμογή των δημοκρατικών αποφάσεων με τις οποίες το φοιτητικό κίνημα αγωνίζεται εδώ και δεκαετίες. Η κατάληψη, οι κινητοποιήσεις στις συνεδριάσεις διοικητικών οργάνων των πανεπιστημίων, τα μπλοκαρίσματα επιχειρηματικών δράσεων και μια σειρά μέσα πάλης των φοιτητών και των φοιτητριών βγαίνουν στην παρανομία με ποινές που ξεκινούν από την έγγραφη επίπληξη και τον αποκλεισμό από εξεταστικές και φτάνουν μέχρι την οριστική διαγραφή φοιτητών. Αντίστοιχο πλαίσιο διαμορφώνεται και για τα μέλη ΔΕΠ αποκαλύπτοντας το φάντασμα που τρομάζει ακόμα την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ένα κοινό αγωνιστικό μέτωπο φοιτητικών συλλόγων, μελών ΔΕΠ και διοικητικών, όπως είχε διαμορφωθεί στο μεγάλο κίνημα των καταλήψεων τη διετία 2006 – 2007 και συνεχίζει να εμπνέει το φοιτητικό κίνημα.

Ελεγχόμενη είσοδος

Τα μέτρα καταστολής του φοιτητικού κινήματος συμπληρώνονται με διατάξεις περί ελεγχόμενης εισόδου στα ΑΕΙ. Για δεκαετίες οι χώροι των πανεπιστημίων φιλοξενούν συνέδρια συζητήσεων, πολιτιστικά γεγονότα, φεστιβάλ, συνελεύσεις και κινήσεις συντονισμού του κινήματος, στα οποία αλίμονο αν η ΕΛΑΣ είχε τον έλεγχο για το ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Με τη θεσμοθέτηση της ελεγχόμενης εισόδου επιχειρείται η απομόνωση των πανεπιστημίων από την κοινωνία και την αποστείρωσή τους από χαρακτηριστικά που αποτελούσαν βασική πτυχή της λειτουργίας τους ως χώρους διακίνησης ιδεών και πολιτισμού. 

Μάλιστα η κυβέρνηση συμπληρώνει τις διατάξεις εκβιάζοντας με οικονομική ασφυξία τις σχολές, καθώς η μη πειθάρχηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων στα μέτρα θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στη χρηματοδότησή τους.

Η παράδοση των ΑΕΙ στα χέρια της ΕΛΑΣ αφορά κατά το ήμισυ τις προβλέψεις του νομοσχεδίου. Η Κεραμέως επαναφέρει τη μπαγιάτικη προπαγάνδα περί αιωνίων φοιτητών για να επιβάλει εμπόδια στην πρόσβαση προς την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η ίδια η παρουσίαση του νομοσχεδίου ξεκινάει χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του ως η λύση στο “πρόβλημα” του “εξαιρετικά μεγάλου αριθμού υποψηφίων που εν συνεχεία δεν αποφοιτούν και απέχουν και από την αγορά εργασίας”. Για την κυβέρνηση της “ατομικής ευθύνης” και της “αριστείας” φταίει ότι τόσα χρόνια ήταν υπερβολικός ο αριθμός όσων ήθελαν και προσπαθούσαν να σπουδάσουν σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο. Αν η αποφοίτησή τους καθυστερούσε λόγω προβλημάτων που το σύστημα και οι κυβερνήσεις του προκαλούν -όπως οι οικονομικές δυσκολίες που επιδεινώθηκαν ραγδαία τα χρόνια της κρίσης- τόσο το χειρότερο για τους ίδιους τους φοιτητές. Αυτοί έχουν την αποκλειστική ευθύνη. Η λύση -λέει η κυβέρνηση- είναι να μειωθεί ο αριθμός των φοιτητών. Θέσπιση ανώτατου ορίου φοίτησης στο ν+2 α λα Μαριέτα Γιαννάκου και διαγραφές κατόπιν, ανώτατο όριο στον αριθμό των επιλογών στο Μηχανογραφικο κι επαναπροσδιορισμός των ρυθμίσεων με τις οποίες διαμορφώνεται η βάση εισαγωγής είναι τα μέτρα με τα οποία θα πληγούν τόσο οι νυν φοιτητές/τριες, όσο και οι σημερινοί μαθητές/τριες. Από εκεί και πέρα όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα θα μπορούν να καταφεύγουν στην ιδιωτική εκπαίδευση. Οι υπόλοιποι... ας φάνε παντεσπάνι. 

Πρόκειται λοιπόν για μια από τις μεγαλύτερες επιθέσεις που έχει εξαπολύσει κυβέρνηση εναντίον της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας. Δεν είναι καινούργια. Αποτελεί συνέχεια των αντιεκπαιδευτικών μέτρων που επιχείρησε να επιβάλει σχεδόν κάθε υπουργός Παιδείας τα τελευταία 30 χρόνια. Συνήθως έτρωγε τα μούτρα του καθώς σκόνταφτε στην αντίσταση του εκπαιδευτικού κινήματος. Σήμερα η κυβέρνηση επιχειρεί ένα άλμα προς τα μπρος στη θεσμοθέτηση των φαντασιώσεών της, κρατώντας κλειστή την τριτοβάθμια -και προς το παρόν και τη δευτεροβάθμια- εκπαίδευση, μέχρι να ολοκληρωθεί η “ανακαίνιση”. Ο ξεσηκωμός όμως έχει ξεκινήσει. Όπως φώναζαν οι φοιτητές και οι φοιτήτριες στο συλλαλητήριο της περασμένης Πέμπτης, η Κεραμέως καλό είναι να ρωτήσει τη Γιαννάκου τι την περιμένει.