Από τη μια μεριά σκέφτονται, όπως όλες οι κυβερνήσεις, ότι το καλοκαίρι είναι η ώρα για τις βρωμοδουλειές, με τον κόσμο να λείπει για διακοπές. Ταυτόχρονα, νομίζουν ότι η Συμφωνία με την ΕΕ τους δίνει έξτρα περιθώρια, γιατί μπορούν να ισχυρίζονται ότι «έσωσαν τη χώρα από τη χρεοκοπία».
Όμως πέφτουν έξω. Ούτε η προπαγάνδα της «διάσωσης» είναι πειστική: και γιατί η οικονομική κρίση όλο και αγριεύει παγκόσμια και γιατί οι εργαζόμενοι βλέπουν ότι το «πακέτο» για άλλη μια φορά πάει στις τράπεζες και σε μας πέφτει το κόστος (άρθρα στη διπλανή σελίδα). Αλλά ούτε και το φετινό καλοκαίρι είναι ίδιο με τα προηγούμενα. Υπάρχουν όλες οι εμπειρίες και η οργή από τις μάχες που δίνουμε εδώ και πάνω από ένα χρόνο, οι πανεργατικές απεργίες, τα μαζικά συλλαλητήρια, η έκρηξη από τα κάτω και οι απεργίες διαρκείας σε πολλούς εργατικούς χώρους, το Σύνταγμα και οι πλατείες σε κάθε πόλη, η αντίσταση στην αστυνομική καταστολή.
Γι’ αυτό η κυβέρνηση με το πριόνι, θα εισπράξει έναν απεργιακό Αύγουστο. Είναι πρωτοφανές αυτό που συμβαίνει. Δεν είναι μόνο οι ταξιτζήδες που επιμένουν με τις κινητοποιήσεις τους έστω και αν οι δεξιές ηγεσίες τους ψάχνουν το συμβιβασμό. Είναι η ΠΥΡΚΑΛ με την κατάληψή της και την πορεία στο υπουργείο Οικονομίας την Πέμπτη 4/8. Την ίδια μέρα, το Συντονιστικό των σωματείων στους «υπό κατάργηση» δημόσιους οργανισμούς (ΕΡΤ, ΟΣΚ, ΟΔΔΥ, ΙΓΜΕ κα) αποφάσισε απεργία και συγκέντρωση στη Βουλή. Είναι οι εργαζόμενοι του υπουργείου Οικονομικών που πάνε στις 23-24 Αυγούστου για 48ωρη απεργία. Στις 23 θα απεργούν και οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό και τον τουρισμό ενάντια στο κόψιμό τους από τα ΒΑΕ. Είναι οι δάσκαλοι που λένε ότι φέτος δεν θα ανοίξουν τα σχολεία. Είναι η ΑΔΕΔΥ που καλεί τις Ομοσπονδίες του δημοσίου σε σύσκεψη στις 22/8 για το κόψιμο των επιδομάτων και το ενιαίο μισθολόγιο. Είναι οι φοιτητές και οι πανεπιστημιακοί που κοντράρουν τη Διαμαντοπούλου με πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο στις 23 του μήνα.
Η παλιά κοινοβουλευτική λογική που έλεγε ότι αγώνες δεν γίνονται όταν η Βουλή είναι κλειστή ή όταν τα μέτρα έχουν ψηφιστεί, δεν ισχύει πια. Τώρα ισχύει η ανατρεπτική λογική του αγώνα μέχρι να επιβάλουμε το δίκιο μας. Γι’ αυτό πρέπει να δυναμώσουμε την αντικαπιταλιστική αριστερά. Την αριστερά που στηρίζει κάθε αγώνα των εργατών και της νεολαίας, που απαιτεί την άρνηση πληρωμής των τοκοχρεολύσεων στους τραπεζίτες, την κρατικοποίηση των τραπεζών κάτω από εργατικό έλεγχο, την απαγόρευση των απολύσεων.
Όχι για να περιμένουμε πότε θα γίνουν εκλογές για να την ψηφίσουμε, αλλά για να οργανώσουμε εδώ και τώρα το απεργιακό κίνημα και να του δώσουμε την προοπτική της ανατροπής των μέτρων και της διαγραφής του χρέους. Το ΣΕΚ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δίνουν τη μάχη για να προετοιμαζόμαστε και να προετοιμάζουμε το κίνημα για την εναλλακτική λύση των εργατών και σας καλούμε να παλέψουμε μαζί.
Διαβάστε επίσης τα άρθρα:
ΔΗΜΟΣΙΟ: Κάτω τα χέρια από τους μισθούς μας
48ωρη σε εφορίες, τελωνεία, Υπ. Οικονομικών