ΔΗΜΟΙ: Η επιτυχία της 4ημερης απαιτεί συνέχεια

«Ο ενωτικός, μαχητικός και παρατεταμένος αγώνας για την ανατροπή των αντιλαϊκών πολιτικών συνεχίζεται και διεκδικεί»: Την ανάκληση των μέτρων και πραγματικές αυξήσεις. Την απόσυρση του Προγράμματος Καλλικράτης «που καταργεί το Δημόσιο και Κοινωνικό Χαρακτήρα των ΟΤΑ και οδηγεί σε απόλυση χιλιάδες εργαζόμενους».Την αποτροπή κατάθεσης αντιασφαλιστικού σχεδίου νόμου. Καμιά απόλυση εργαζομένου στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Που βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή; Μετά την ψήφιση των νέων μέτρων στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη, έρχεται το νέο αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο για να πάρει το δρόμο του για τη Βουλή. Ο «Καλλικράτης» έχει εγκριθεί ήδη από το υπουργικό συμβούλιο και αναμένεται να πάει για ψήφιση μέσα στο Μάη. 4.000 οργανισμοί, τα δύο τρίτα αναμένεται να κλείσουν και σχεδόν 35-40.000 εργαζόμενοι απειλούνται να βρεθούν άμεσα στο δρόμο.

Ανάκληση των μέτρων, απόσυρση του Καλλικράτη και αποτροπή του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Πάνω σε αυτούς τους τρεις άξονες η ΠΟΕ ΟΤΑ θα πρέπει να πάρει τώρα απόφαση για μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση.

Οι «διαθέσεις» του κλάδου είναι υπερώριμες. Ηδη στην προηγούμενη εκτελεστική επιτροπή (όπου η πλειοψηφία της ΠΑΣΚΕ πρότεινε αρχικά απεργία διαρκείας και στη συνέχεια μετά από τις παρεμβάσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΝ για 48ωρη, υπαναχώρησε, με αποτέλεσμα τελικά την τετραήμερη απεργία 3/5-6 /5) πολλά μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής αναφέρθηκαν με γλαφυρό τρόπο στην τεράστια πίεση της βάσης.

Αυτή η διάθεση φάνηκε καθαρά την προηγούμενη βδομάδα. Η τετραήμερη απεργιακή κλιμάκωση ανέβασε κατακόρυφα τη συμμετοχή στην απεργία – ιδιαίτερα εκεί, όπου υπήρξαν οργανωμένες απεργιακές φρουρές που δεν άφησαν να βγει έξω ούτε ένα όχημα. Στις γενικές συνελεύσεις τη Δευτέρα, σε μια σειρά από δήμους αποφασίστηκε κλιμάκωση. Κατακόρυφα αυξήθηκε και η συμμετοχή στα συλλαλητήρια. Την Τετάρτη 5 Μάη οι εργαζόμενοι της ΠΟΕ-ΟΤΑ αποτέλεσαν ένα από τα μεγαλύτερα μπλοκ του πανεργατικού συλλαλητηρίου, έχοντας υπερδιπλάσιο κόσμο από όσο είχαν την πρώτη μέρα της απεργίας στη δική τους συγκέντρωση.

Είναι προφανές ότι το μέγεθος της επίθεσης της κυβέρνησης απαιτεί τη συνολική απάντηση της εργατικής τάξης και συντονισμό με τα υπόλοιπα συνδικάτα. Οι πανεργατικές απεργίες είναι ένας τέτοιος απαραίτητος συντονισμός και η πίεση απέναντι στα τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα να καλέσουν νέα και μάλιστα 48ωρη πανεργατική πρέπει να είναι στην ημερήσια διάταξη κάθε Ομοσπονδίας και Σωματείου.

Όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα Γιαννίτση, η επίθεση δεν πρόκειται να σταματήσει με μια ή και δύο μεγάλες πανεργατικές. Χρειάζονται μετωπικές απεργίες που να συγκρουστούν και να γκρεμίσουν όλο το πρόγραμμα σταθερότητας και χρειάζεται οι πιο δυνατοί οργανωμένοι χώροι να βγουν μπροστά και να δώσουν το έναυσμα. Η ΠΟΕ ΟΤΑ έχει παίξει αυτό το ρόλο και το 1992 ενάντια στο νόμο Σιούφα και ξανά με το ασφαλιστικό της Πετραλιά το 2008 και έχει τη δύναμη να το κάνει ξανά και τώρα, όταν μάλιστα απειλούνται με απόλυση τόσοι εργαζόμενοι.

Μπορεί ένας κλάδος μόνος του;

Είναι ψέμα η τοποθέτηση ότι ένας κλάδος μόνος του δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, οι απεργοί και στη συνέχεια απολυμένοι – κάποιοι και φυλακισμένοι – εργαζόμενοι στα μπλε λεωφορεία κατάφεραν, σε ένα από τους πιο μεγάλους αγώνες της ιστορίας του εργατικού κινήματος, να συμπαρασύρουν ολόκληρη την εργατική τάξη σε άγριες απεργίες, γκρεμίζοντας το Μητσοτάκη και αναγκάζοντας τον Α. Παπανδρέου να επανακρατικοποιήσει τα λεωφορεία. Δύο χρόνια κράτησε αυτή η μάχη, ήταν ένας παρατεταμένος αγώνας - αλλά αγώνας: Ξεκίνησε με απεργία διαρκείας και κατάληψη των αμαξοστασίων, μετά μπήκε μέσα η αστυνομία και τα κατέλαβε, μετά απολύθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι, η εταιρία ιδιωτικοποιήθηκε, τα λεωφορεία έγιναν για ένα χρόνο σαν τα ΚΤΕΛ, υπήρξε κίνημα αλληλεγγύης και άλλοι χώροι αποφάσισαν να πάνε «όπως η ΕΑΣ».

Ενας τέτοιος συντονισμός χρειάζεται και τώρα, ένας συντονισμός μάχης. Γιατί υπάρχει βέβαια και η άλλη όψη του συντονισμού, ο συντονισμός -«όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει», όταν ο ένας κλάδος περιμένει τον άλλο και όλοι μαζί δεν κάνουν τίποτα. Στις δύο, μέχρι στιγμής προσπάθειες συντονισμού των μεγάλων ομοσπονδιών του δημοσίου ΟΕΝΓΕ, ΠΟΕ-ΟΤΑ, ΔΟΕ, ΟΛΜΕ, ΠΟΕΔΗΝ, (η τελευταία πριν από πέντε εβδομάδες) είναι εντυπωσιακό ότι η πιο προωθημένη πρόταση ήταν για μια κοινή στάση εργασίας και διαδήλωση (από την ΠΟΕ-ΟΤΑ, που θεωρήθηκε «υπερβολική» από τους εκπροσώπους των άλλων Ομοσπονδιών).

Η απεργία διαρκείας δεν πρέπει να μείνει στα λόγια. Τα μέτρα ψηφίστικαν. Το ασφαλιστικό είναι εδώ. Ο Καλλικράτης είναι εδώ. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

• Την πρώτη μέρα της τετραήμερης, όπως εξελίχθηκε, απεργίας της ΠΟΕ ΟΤΑ φτιάξαμε μια κινητή απεργιακή φρουρά και κλείσαμε ένα-ένα όλους τους χώρους του δήμου: Γκαράζ, Δημαρχείο, ΚΕΠ, Παιδικούς Σταθμούς. Η συμμετοχή και τις τέσσερις μέρες ήταν καθολική. Ογδόντα τουλάχιστον συνάδελφοι συγκεντρωνόμασταν κάθε μέρα, για περιφρούρηση και οργάνωση του αγώνα, σαν μια άτυπη απεργιακή επιτροπή. Συμμετείχαμε στο κλείσιμο του Δήμου και στη Μενεμένη.

Την Τετάρτη τη μέρα της απεργίας δώσαμε ραντεβού οι δήμοι των δυτικών συνοικιών και κατεβήκαμε πορεία με τις σκουπιδιάρες στο συλλαλητήριο. Κάτι τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί, γενικότερα η συμμετοχή και η διάθεση για αγώνα είναι πάρα πολύ μεγάλη, μετά τη λήξη της απεργίας πολλοί συνάδελφοι ρωτάνε να μάθουν ποια είναι η συνέχεια. Με το ασφαλιστικό και τον Καλλικράτη προ των πυλών, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να βγούμε ξανά σε απεργία.

Νίκος Χατζάρας, Δήμος Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης