Η Πανεργατική στις 5 Μάη και η Αριστερά

Η πολυχρωμία του πλήθους δεν βρισκόταν μόνο στις σημαίες, στα πανώ, στα καπέλα των διαδηλωτών. Ήταν περαιτέρω μια πολυχρωμία πολιτική: από τα μέλη του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΚΕ που αποδοκίμασαν την ηγεσία της ΓΣΕΕ μέχρι τους χιλιάδες απεργούς διαδηλωτές με τα μπλοκ της Αριστεράς, του ΠΑΜΕ και των πρωτοβάθμιων σωματείων και Ομοσπονδιών. Και μαζί τους χιλιάδες κόσμος, που είτε είχε χρόνια να κατέβει σε πορεία, είτε κατέβαινε για πρώτη φορά.

Το κίνημα αυτό απαιτεί να βρει την πολιτική έκφραση που του ταιριάζει, όχι μόνο στον δρόμο, αλλά και όταν «εξαφανίζεται» από τον δημόσιο χώρο: όταν οι διαδηλωτές επιστρέφουν στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία και τους χώρους σπουδών τους. Το κίνημα αυτό ζητάει, ακόμα, μια πολιτική δύναμη που να μην αμφιβάλλει διαρκώς για το βάθος και τον ριζοσπαστισμό του, λες και αυτά κρίνονται από το αν κάθε μέρα μισό εκατομμύριο άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να βουλιάζουν το κέντρο των μεγάλων πόλεων. Αντί για άλλη μια «καταγγελία» του κόσμου που «βολεύεται στον καναπέ του» μετά από ένα «πρόσκαιρο ξέσπασμα», αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι μια πολιτική δύναμη με την αποφασιστικότητα και την αισιοδοξία ότι ο κόσμος της διαδήλωσης της προηγούμενης Τετάρτης μπορεί να χτίσει ένα πολιτικό κίνημα διαρκείας που με μαζικές κινητοποιήσεις, απεργίες και καταλήψεις, μπορεί να ανατρέψει το μαύρο μέτωπο της εργοδοτικής επίθεσης.

Είναι με αυτόν τον στόχο που μετριούνται οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Και είναι αυτός ο πήχυς που αδυνατούν να ξεπεράσουν οι ηγεσίες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Ακόμα και αυτή την εβδομάδα της πιο μεγάλης αντίστασης στο Πρόγραμμα Σταθερότητας, ο τρόπος που οι εφημερίδες της κοινοβουλευτικής Αριστεράς επιλέγουν να περιγράψουν τις απεργιακές συγκεντρώσεις είναι ενδεικτικός.

Ο Ριζοσπάστης την επόμενη μέρα της απεργίας αφιερώνει σελίδες ολόκληρες στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Αλλά, πετσοκόβει την πραγματικότητα στα μέτρα του όταν γράφει ότι «η συντριπτική πλειοψηφία των διαδηλωτών συμμετείχε στα μπλοκ του». Ακόμα και όταν το ΠΑΜΕ είχε διαλυθεί, η υπόλοιπη διαδήλωση απλωνόταν από το Σύνταγμα και τη Σταδίου μέχρι το Μουσείο, με τα τελευταία μπλοκ να μην έχουν ξεκινήσει ακόμα.

Γιουχάισμα

Επίσης, στο ραπόρτο από τη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ απουσιάζει το γιουχαϊτό στον Παναγόπουλο από χιλιάδες μέλη της ΠΑΣΚΕ που τον ανάγκασαν να διακόψει τον λόγο του! Βέβαια, αυτή η εικόνα έρχεται σε αντίθεση με την άποψη του ΠΑΜΕ ότι οι μόνες ταξικές δυνάμεις συσπειρώνονται στα μπλοκ του και ότι οι υπόλοιποι απεργοί είναι στο τσεπάκι του Παπανδρέου και του Παναγόπουλου. Όμως είναι ακριβώς οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ που εξυπηρετούνται όταν μια αριστερή εφημερίδα εξαφανίζει τους χιλιάδες εργάτες που τους γιουχάρουνε.

Ανάλογα προβλήματα υπάρχουν στην Αυγή. Για παράδειγμα η είδηση ότι την Πέμπτη 6 Μάη, στην απογευματινή συγκέντρωση έξω από τη Βουλή, το ΠΑΜΕ αποχώρησε «υπό τις αποδοκιμασίες των συγκεντρωμένων» (όπως γράφει στο ρεπορτάζ της η Δάφνη Σφέτσα) – που είναι αποκύημα επιστημονικής φαντασίας. Κανένας συγκεντρωμένος στο Σύνταγμα δεν αποδοκίμασε το ΠΑΜΕ. Κάτι τέτοιο μπορεί ίσως να είναι η επιθυμία κάποιων πωρωμένων καρεκλοκένταυρων της Κουμουνδούρου, αλλά στη συγκέντρωση όλες οι αποδοκιμασίες απευθύνονταν σ’ αυτούς που μέσα στη Βουλή ψήφιζαν τα μέτρα της ΕΕ και του ΔΝΤ. Όμως, δυστυχώς, στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχουν μεγαλύτερα προβλήματα στην αντιμετώπιση του απεργιακού κύματος από αυτό της δημοσιογραφικής κάλυψης.

Ενδεικτικό αυτών των προβλημάτων είναι το άρθρο του Ανδρέα Πανταζόπουλου στην Κυριακάτικη Αυγή της 2 Μάη. Γράφει ο Πανταζόπουλος: «οι κοινωνικές δυνάμεις που απειλούνται [από τα νέα μέτρα] δεν είναι ιδιαίτερα εθισμένες στην δυναμική πλαισίωση ριζοσπαστικών πρωτοβουλιών υπέρβασης. Ο κονφορμισμός, απόρροια και της ως σήμερα αντικειμενικής τους ένταξης σε μια κλίμακα κοινωνικού γοήτρου, μοιάζει να τις οδηγεί περισσότερο σε μια προοπτική συγκρατημένης διαμαρτυρίας, στην ήπια έκφραση μιας ενδοσυστημικής αντισυστημικότητας, μιας “κεντρώας” αντισυστημικότητας». Οι γραμμές αυτές γράφονταν τρεις μέρες πριν τη μεγαλύτερη συγκέντρωση μετά τη Μεταπολίτευση. Διαπνέουν ολόκληρη την πολιτική λογική της ηγεσίας του ΣΥΝ: όταν ο κόσμος δεν βγαίνει στο δρόμο είναι κονφορμιστής, γι’ αυτό και η Αριστερά πρέπει να είναι μετριοπαθής για να μην τον αποξενώνει. Αλλά και όταν βγαίνει, δεν μπορεί να φτάσει στα ύψη της αντισυστημικότητας που έχει, για παράδειγμα, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η Αριστερά δεν θα πάψει ποτέ να κηρύττει την «αυτοσυγκράτηση» και την «οικονομία δυνάμεων», είτε ένα εκατομμύριο διαδηλώνει στο κέντρο της Αθήνας είτε δέκα. Η παρουσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σ’ αυτό το γύρο των εργατικών κινητοποιήσεων είναι πραγματικά οξυγόνο. Οι πρωτοβουλίες για τους πρωτοβάθμιους συντονισμούς σωματείων, η δράση στις γειτονιές, η προβολή μιας πολιτικής γραμμής αντικαπιταλιστικής ρήξης με μαζικούς και μάχιμους όρους είναι θετικά κρατούμενα. Προχωρώντας ενωτικά και με αποφασιστικότητα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να γίνει εκείνο το νικηφόρο πολιτικό εργαλείο που αναζητούν χιλιάδες εργάτες και νέοι στη σύγκρουσή τους με την κυβέρνηση και το χρεοκοπημένο σύστημα της αγοράς.