Είμαι από το στρατόπεδο στο Χαλκερό Καβάλας. Στη Συρία από το 1970 υπάρχει δικτατορία από τον πατέρα Άσαντ και τώρα από το γιο του. Πρόκειται για ένα μονοκομματικό καθεστώς με φτώχεια, χωρίς δημοκρατικά δικαιώματα. 

 

Το 2011 ξεσηκώθηκε ο κόσμος και το καθεστώς απάντησε με πόλεμο και βομβαρδισμούς. Μέχρι τώρα έχει σκοτώσει 500.000 κόσμο και έχει καταστρέψει πόλεις ολόκληρες. Πήραμε την απόφαση να εγκαταλείψουμε τη Συρία σε αναζήτηση καλύτερης ζωής. Στο Χαλκερό συναντήσαμε απάνθρωπες συνθήκες, μετά από διαδηλώσεις και παρεμβάσεις με το ΣΕΚ και την ΚΕΕΡΦΑ καταφέραμε καλύτερες συνθήκες. Θα παλέψουμε το ρατσισμό και το φασισμό, για τα δικαιώματα των εργατών, θα δώσουμε μαζί σας αυτόν τον αγώνα, οι απλοί άνθρωποι εδώ είναι οι πιο φιλόξενοι.

Παντελής, Ξάνθη: 

Ο πυρήνας της Ξάνθης δε σταματήσαμε ούτε το καλοκαίρι να παρεμβαίνουμε σε κάθε μάχη. Ο Αλί είναι από τους βασικούς οργανωτές των διαδηλώσεων στο Χαλκερό. Προχτές δικάζονταν πέντε Σύριοι από το Χαλκερό με αφορμή μία εξέγερση που είχε γίνει στο στρατόπεδο για να φύγει η αστυνομία. Το πέτυχαν με εκείνη την εξέγερση. 

 

Υπάρχουν πολλοί φασίστες, ο μεγαλύτερος είναι το αφεντικό, που πάντα τρώει ασφάλεια, ένσημα, άδειες, δώρα. Ο κάθε εργαζόμενος δε θα μείνει με λουκέτο στο στόμα μας. Ανοίγουμε αυτά τα λουκέτα. Να πούμε σε κάθε πόλη, σε κάθε εργοστάσιο, ότι είμαστε όρθιοι, για κάθε εργαζόμενο.

Δώσαμε τα ρέστα μας για την απεργία στις 8 Ιούνη ή για να πετάξουμε έξω τους εργολάβους και τις ιδιωτικές εταιρίες σεκιούριτι. Οι εργαζόμενοι είναι σε κατάσταση εκρηκτική από όσα συμβαίνουν στα νοσοκομεία. 

 

Το πώς χτίζουμε το ΣΕΚ στους εργατικούς χώρους είναι πολύ σημαντικό ζήτημα. Η κλαδική των νοσοκομείων λειτουργούμε μεγάλο διάστημα, έχουμε πολλούς εκλεγμένους στα σωματεία, με πολλές πολιτικές πρωτοβουλίες, με το συντονιστικό των νσσοκομείων, με μάχες για το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα. Αυτό χρειάζεται να γίνει πιο συγκεκριμένο. Πχ μεγαλώνουμε συνεχώς σαν οργάνωση στα νσοκομεία, αυτό που πρέπει να αντιμετωπίσουμε είναι πώς αυτό που χτίζουμε πολλαπλασιάζεται, κι όχι ότι απλά συντηρείται. Ο μόνος τρόπος για να το πετύχουμε είναι η διακίνηση της εφημερίδας. 

 

Για να ανταποκριθούμε σε όλες τις μάχες χρειάζεται να συνεργαστούμε με όλο τον κόσμο που κοιτάει αριστερότερα από το ΣΥΡΙΖΑ. 

 

Το έδειξαν οι μεγάλες εκδηλώσεις που κάναμε για το Brexit και συσπείρωσαν όλο τον αριστερό κόσμο της γειτονιάς, εργαζόμενους, συνδικαλιστές. Χρειαζόμαστε αλλαγή σε σχέση με τις εξορμήσεις. Στη Νέα Φιλαδέλφεια, για παράδειγμα, τις δύο τελευταίες βδομάδες οργανώσαμε εξορμήσεις με πολύ κόσμο, μέλη του κόμματος αλλά και ανένταχτους αγωνιστές. Και περισσότερα φύλλα της Εργατικής Αλληλεγγύης δώσαμε και με πολύ κόσμο της γειτονιάς συζητήσαμε, από τη ΛΑΕ, από το ΣΥΡΙΖΑ, εργαζόμενους του δήμου για αν το σωματείο θα κατεβάσει το πανό του στο τριήμερο για το Φύσσα. Μπορούμε να το γενικεύσουμε. Χρειαζόμαστε επίσης ανοιχτούς και προπαγανδισμένους πυρήνες, κέντρο για όλο τον κόσμο της γειτονιάς.

 

Χρειάζεται να σπάσουμε μια παλιά συνήθεια κι αυτό είναι η ρουτίνα του πυρήνα. Σε μια γειτονιά σαν το Περιστέρι, με τεράστια αριστερά, οι πρωτοβουλίες είναι απαραίτητες. 

 

Τα πράγματα αλλάζουν πολύ γρήγορα και για τον κόσμο και για τους πυρήνες του ΣΕΚ. Κάναμε αυτή την αλλαγή μέσα σε 10 με 15 μέρες, πήραμε απόφαση να οργανώσουμε εκδήλωση και συναυλία για τους πρόσφυγες που θα κάνει αίσθηση στη γειτονιά. Και το κάναμε, με 1000 αφίσες και προπαγάνδιση. Είδαμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας, αν πάρεις την πρωτοβουλία μπορείς να συσπειρώσεις τους πάντες, από την τοπική ΑΝΤΑΡΣΥΑ μέχρι κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ και τον ανένταχτο της γειτονιάς. Μια βδομάδα μετά στην εκδήλωση για το Brexit ο ίδιος κόσμος ήθελε να συνεχίσει τη συζήτηση. Το ενιαίο μέτωπο μπορεί να γίνει σε μεγάλες και καλά οργανωμένες πλατείες. Το κάναμε στο Περιστέρι, να το απλώσουμε σε όλα τα Δυτικά.

 

Ιλιρίντα, ΝΟΠΕ:

Μεγάλος σταθμός για το φοιτητικό κίνημα είναι το αντιφασιστικό τριήμερο για τον Φύσσα. Χιλιάδες φοιτητές έχουν κινητοποιηθεί τα τελευταία χρόνια ενάντια στη Χρυσή Αυγή. 

 

Το προσφυγικό είναι το δεύτερο ζήτημα. Να διεκδικήσουμε ότι θα μπουν όλα τα παιδιά στα σχολεία αλλά και οι πρόσφυγες στις σχολές. Η ισλαμοφοβία είναι μεγάλο μέτωπο που πρέπει να δουλέψουμε στις σχολές. Η σύνδεση των φοιτητών με τους εργαζόμενους είναι κρίσιμη. 

 

Τα μέτωπα που ανοίγει το ΣΕΚ γίνονται αντικείμενο συζήτησης στους φοιτητές και την αριστερά των σχολών. Στον πυρήνα της Καλλιθέας κάναμε εξόρμηση μέσα στο καλοκαίρι για αλληλεγγύη στο Μαρινόπουλο με φοβερή ανταπόκριση. Να μη ξεχνάμε κανένα μέλος, να έχουμε επαφή με όλους. Και να οργανώνουμε πανηγυρικά τις πλατείες μας.

 

Τίποτα δεν μένει στατικό σε ένα χώρο, αρκεί ένας να μπει μπροστά για να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι και μέσα σε αυτή τη διαδικασία να αλλάξουν και οι ίδιοι. Συμβαίνει αυτό στο Μαρινόπουλο. Οι εργαζόμενοι ανακαλύπτουν ότι μπορούν να απεργήσουν ενάντια στο αφεντικό τους, ότι μπορεί να οργανώσουν και να διαδηλώσουν, να διαβάσουν εφημερίδα. Το ζήτημα της πολιτικής είναι σημαντικό. Το γιατί πχ μεγάλες επιχειρήσεις βαράνε κανόνι, χρειάζεται πολιτική εξήγηση. Τα εξωτερικά συνεργεία είναι απαραίτητα και γιατί δεν έχουν παρωπίδες ως προς τους εργαζόμενους και γιατί σε βοηθάνε να γίνεσαι κι εσύ πιο πολιτικός και γιατί γίνονται κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Αύριο κάνουμε ένα μάζεμα για να οργανώσουμε τη γενική συνέλευση των επιτροπών αγώνα στις 11/9. Χρειάζεται να δούμε οργανωμένα τις εργατικές ομάδες και την παρουσία μας στα σωματεία.

 

Η κυβέρνηση διακηρύσει τη διασφάλιση 400 εργαζόμενων σε κάθε ένα από τα τέσσερα κανάλια. 

Όμως, από αυτούς οι μισοί θα είναι συνδικαλισμένοι γιατί οι υπόλοιποι δε θα ανήκουν σε ειδικότητες του κλάδου. Σε σύσκεψη της ΕΣΗΕΑ με τους εκπροσώπους των εργαζόμενων στα τηλεοπτικά κανάλια, οι δεξιοί πρότειναν απεργία αλλά έφυγαν μπας και βγει και έχουν μετά πρόβλημα. Σε άλλο κομμάτι της σύσκεψης υπήρχαν αυταπάτες μήπως η λύση στα κανάλια που κλείνουν έρθει από τους καναλάρχες που πήραν άδεια. Μοιάζει με την ιστορία Μαρινόπουλος-Σκλαβενίτης. Να πείσουμε τους εργαζόμενους ότι υπάρχει άλλος δρόμος.

 

Το ΣΕΚ δεν κάνει απλά κριτική στην κυβέρνηση, οργανώνει τις μάχες και έχει τις πολτικές απαντήσεις σε μια περίοδο που όλος ο κόσμος αναζητά εναλλακτική. Είναι μεγάλη αλλαγή να αναβαθμίσουμε τις εξορμήσεις στις πλατείες. 

 

Κάναμε την προσπάθεια να εξασφαλίσουμε μεγαλύτερη συμμετοχή από τα μέλη μας και είχαμε ανταπόκριση. Πολλές φορές γεμίζουμε κείμενα υπογραφών που δεν τα αξιοποιούμε. Τώρα το κάναμε και συνεχίσαμε τη συζήτηση με τον κόσμο που μας υπέγραψε. Πρώτη μέρα που άνοιξε η φοιτητική λέσχη ήμασταν εκεί για να υποδεχτούμε τους φοιτητές. Με όσους υπέγραψαν δώσαμε συνέχεια. Οι εξορμήσεις στις σχολές μας είναι επίσης “πλατείες”. Είναι στοίχημα να δράσουμε ενιαιομετωπικά με όλους και οι πλατείες μπορούν να παίξουν αυτό το ρόλο.

 

Το σημαντικότερο στις εξορμήσεις στις πλατείες είναι η συμμετοχή των συντρόφων. Να το οργανώνουμε καλύτερα σαν πυρήνες και σαν περιφέρειες. Αυτό θα τις δυναμώσει. 

 

Στο κέντρο Θεσσαλονίκης χρειάζεται να γίνονται περισσότερες από τις δύο πλατείες γιατί εκεί κινείται ο κόσμος. Το ίδιο ισχύει για τις εξορμήσεις σε εργατικούς χώρους, όπως στο Ιπποκράτειο που είναι ο μεγαλύτερος χώρος και χρειάζεται περισσότερα άτομα. Έχουμε τη μάχη της στάσης εργασίας της ΠΟΕΔΗΝ στις 9 Σεπτέμβρη που πρέπει να εξασφαλίσουμε την επιτυχία της. Το ΣΕΚ να μπει δυναμικά στις σχολές να οργανώσει τις μάχες των φοιτητών μαζί με των εργαζομένων, ενάντια στο ρατσισμό και τη φασιστική απειλή, για ανοιχτά σύνορα. Το όπλο μας είναι η Εργατική Αλληλεγγύη, που μας φέρνει κοντά με την εργατική τάξη, την αριστερά, τον αλληλέγγυο κόσμο. Πρέπει να γίνει το όπλο και όλων αυτών για να παλέψουν ενάντια σε αυτό το σύστημα.

 

Η συνέπεια στις εξορμήσεις σεπλατείες και εργατικούς χώρους έχουν αποδώσει το τελευταίο χρόνο, ο πυρήνας έχει διπλασιαστεί. 

Παρότι έχουμε ακόμα μικρή εμπειρία, έχουμε αποκτήσει τα αντανακλαστικά να παρεμβαίνουμε στις μεγάλες μάχες που ανοίγουν.

Παράδειγμα είναι το νοσοκομείο που έχουμε πλέον δίκτυο. Φέτος πρώτη φορά βγήκαν, μετά από πέντε-έξι χρόνια, δύο απεργίες. Σε αυτό έπαιξε ρόλο η πολιτική μας παρέμβαση. Η σύνδεσή μας με τους πρόσφυγες στο στρατόπεδο στην πόλη έχει σημάνει ότι τα προσφυγόπουλα έχουν γραφτεί στα σχολεία. Αυτό έγινε κυρίως με την καθηγήτρια που γνωρίσαμε στην γιορτή της Εργατικής Αλληλεγγύης. Αν οι από πάνω δεν έχουν εναλλακτική για το πώς θα διαχειριστούν την κρίση τους, την εναλλακτική θα τη δώσει η τάξη μας κι εμείς οι επαναστάτες θα την οργανώσουμε.

 

Οι επιθέσεις στην ιδιωτική υγεία συνεχίζονται. Στην Euromedica μιλάνε για κανόνι, μια μεγάλη εταιρία στη οποία είχαμε παρέμβαση την προηγούμενη περίοδο. 

 

Έγινε απεργία εκεί και είχαμε παρουσία με την Εργατική Αλληλεγγύη και το σχήμα στο οποίο συμμετέχουμε. Στο Ιατρικό Αθηνών

έγιναν μειώσεις μέσα στο καλοκαίρι για τις οποίες έγινε κλαδική απεργία την 1η Ιούλη που ήταν επιτυχημένη με μαζική συμμετοχή και γενικές συνελεύσεις σε όλες τις μεγάλες επιχειρήσεις. Στην Ευρωκλινική στους Αμπελόκηπους έγιναν τέσσερις απολύσεις συνδικαλιστών, αλλά η απάντηση ήταν μόνο μια παράσταση διαμαρτυρίας από το κλαδικό σωματείο και υποχώρησαν στο ότι η συνέχεια είναι στα δικαστήρια και την επιθεώρηση εργασίας. Στις 27 Σεπτέμβρη γίνεται το συνέδριο της ΟΣΝΙΕ και η αντικαπιταλιστική αριστερά παρεμβαίνει με ένα σύνεδρο. Να κινηθούμε πιο οργανωμένα και συλλογικά την επόμενη περίοδο για να μεγαλώσουμε την κλαδική υγείας.

 

 

Τη χρονιά που πέρασε στο σωματείο μονίμων του ΥΠ.ΠΟ έγιναν ανακατατάξεις. Πήραμε μέρος στις εκλογές του σωματείου με το σχήμα της αριστεράς που είχε πριν το προεδρείο, και πήγαμε καλά. 

 

Ανοιχτήκαμε σε συναδέλφους που δουλεύαμε μαζί στις απεργίες, τα αντιρατσιστικά και αντιφασιστικά και κάθε βδομάδα στο χώρο τους έπαιρναν την Εργατική Αλληλεγγύη. Αντίστοιχα, στο σωματείο συμβασιούχων, σε πολύ κακή κατάσταση γιατί οι συνάδελφοι ήταν απολυμένοι, πήγαν οι εργαζόμενοι, γράφτηκαν στο σωματείο, πλήρωσαν τη συνδρομή τους για να συνεχίσει να υπάρχει. Σύντροφός μας εκλέχτηκε στο ΔΣ. Είναι χιλιάδες αυτοί που έβγαλαν το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και τώρα δεν έχουν δει έναν συνδικαλιστή του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο τους. Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι έχουμε να συνεργαστούμε με πολύ περισσότερο κόσμο και αριστερό κόσμο. Είναι πολύ σωστό ότι η Εργατική Αλληλεγγύη βγήκε όλο το καλοκαίρι επιμένοντας ότι η ελπίδα είναι στους αγώνες. 

 

Οι επιθέσεις στα μεροκάματα, οι ιδιωτικοποιήσεις, τα κλεισίματα θα συνεχιστούν. Ταυτόχρονα έρχεται η επίθεση στο συνδικαλισμό, φοβούνται το εργατικό κίνημα. 

 

Στους δήμους η κατάσταση με τις περικοπές είναι τραγική, είχαμε πέντε νεκρούς τους τελευταίους μήνες. Λείπουν 35 με 40 χιλιάδες εργαζόμενοι. Στην ΠΟΕ-ΟΤΑ η αλλαγή ηγεσίας δεν άλλαξε το ότι συνεχίζει τα πολλά λόγια αλλά στην πράξη δεν κάνει τίποτα. Αντίθετα στο σωματείο Βοήθεια στο Σπίτι παλεύουμε για μονιμοποίηση, 3500 κόσμος. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα ότι ένας σύντροφος ή συντρόφισσα σε ένα χώρο μετράει. Στο Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης η παρουσία μιας συντρόφισσας, παρότι δεν είναι εκλεγμένη, έχει παίξει ρόλο για να βγουν απεργίες, για να ανοίξουν οι αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές μάχες. Πρέπει να ανοιχτούμε πολύ περισσότερο, να μεγαλώσουμε στους χώρους κι έτσι θα κάνουμε το βήμα με τις εργατικές ομάδες παντού.

 

Στο χώρο του επισιτισμού, η μαύρη και ελαστική εργασία υπήρχε και πριν τα μνημόνια. 

Δυστυχώς μεγάλο κομμάτι του κόσμου δεν είναι στα σωματεία και την ομοσπονδία. Ξεκινήσαμε μια τεράστια προσπάθεια οργάνωσης από τα κάτω, παρά τα δύσκολα ωράρια και συνθήκες για όλους μας. Αποφασίσαμε να συμμετέχουμε στις εκλογές με την “Καμαριέρα”, βάζουμε μπροστά για δικό μας έντυπο και συνάντηση μια φορά το μήνα. Το μεγαλύτερο αγκάθι είναι να πείσουμε τον κόσμο να γραφτεί στο σωματείο και να παλέψει συλλογικά. Στην προηγούμενη δουλειά μου έγινε μια σύγκρουση με το αφεντικό και κερδίσαμε κόσμο γύρω μας.

 

Ο εργατικός αγώνας στο Μαρινόπουλο ήταν σταθμός για τον πυρήνα μας. Η πρώτη μας επαφή ήταν τον περασμένο Δεκέμβρη, στην απεργία που είχε γίνει τότε και είχαμε παρέμβει στο κατάστημα της Νέας Ιωνίας που είναι πολύ μεγάλο και είχαμε και σύντροφο μέσα. 

 

Ανοίξαμε πανό στην πύλη, στην αρχή ήταν μόνο ο σύντροφος, σιγά σιγά έμειναν αρκετοί έξω αλλά μετά μπήκαν μέσα. Δεν το καταλάβαμε τότε, αλλά όλοι μετά συζητούσαν γι' αυτή τη δράση, ήταν πρωτόγνωρο για τους ίδιους. Όταν πήγαμε ξανά τον Ιούλη, τα αποτελέσματα ήταν πολύ πιο γρήγορα. Στην απεργία κατέβηκαν σχεδόν όλοι, και μοίραζαν υλικό σαν να έκαναν εξόρμηση σε όλη τη γειτονιά, ζητούσαν μόνοι τους την εφημερίδα, ήταν μια διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης που την βλέπαμε μπροστά μας. Αυτό σημαίνει ότι μπαίνουμε σε ένα αγώνα και τον καθορίζουμε. Στόχος μας για τη συνέχεια είναι η σύνδεση αυτών των εργαζόμενων με τον τοπικό πυρήνα.