Ο κόσμος είναι γεμάτος οργή ενάντια στην κυβέρνηση της Μέρκελ. Οργισμένος κατ' αρχήν για την ίδια την ακύρωση των αποφάσεων των προηγούμενων "κόκκινο-πράσινων" κυβερνήσεων του Γκέρχαρντ Σρέντερ που απαγόρευαν από εδώ και πέρα την πυρηνική ενέργεια και επέβαλαν το κλείσιμο όλων των πυρηνικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που λειτουργούν στη Γερμανία.
Οι αποφάσεις εκείνες, βέβαια, δεν ήταν ούτε απόλυτα ειλικρινείς, ούτε είχαν και κανένα πραγματικό αντίκρισμα. Για την ακρίβεια δεν ήταν καθόλου ειλικρινείς: το κλείσιμο θα γινόταν σε έναν χρονικό ορίζοντα δεκαετίας -έναν χρονικό ορίζοντα που εξασφάλιζε εκ των προτέρων στις επόμενες κυβερνήσεις τον απαραίτητο χρόνο για να τις αναθεωρήσουν. Όπως έκανε η κυβέρνηση της Μέρκελ, που αποφάσισε να αναβάλει την εφαρμογή των παλιών αποφάσεων για το κλείσιμο κατά μέσο όρο κατά 12 ακόμα χρόνια.
Τώρα που "έσκασε" η Φουκουσίμα η Μέρκελ διέταξε την άμεση διακοπή της λειτουργίας των επτά παλιότερων πυρηνικών σταθμών της Γερμανίας -προσωρινά για τρεις μήνες. Οι εταιρίες που τις εκμεταλλεύονται έκαναν μήνυση στην κυβέρνηση ζητώντας αποζημίωση για τα "διαφυγόντα κέρδη".
Απάτη
Αλλά ο κόσμος δεν έχαψε την απάτη. Στην Βάδη-Βυρτεμβέργη το CDU, το κόμμα της Μέρκελ που μαζί με τους συμμάχους του κυβερνάει το κρατίδιο χωρίς διακοπή από το 1953, έπεσε πέντε μονάδες κάτω -από το 44% το 2006 στο 39% φέτος. Το νεοφιλελεύθερο FDP του Γκουίντο Βεστερβέλε καταποντίστηκε: από το 10.7% έπεσε στο 5%, καταφέρνοντας "μόλις και μετά βίας" να περάσει το όριο του εκλογικού νόμου και να μπει στη Βουλή.
Τα πυρηνικά, όμως, δεν είναι παρά η κορυφή του "παγόβουνου" της οργής. Η γερμανική οικονομία έχει καταφέρει, παρά την κρίση που συνεχίζει να μαστίζει τον πλανήτη, να ξανακερδίσει ένα κομμάτι από το χαμένο έδαφος: μετά από μια δραματική πτώση 4.7% το 2009, το ΑΕΠ της Γερμανίας παρουσίασε αύξηση 3.6% το 2010 ενώ τα επίσημα προγνωστικά μιλάνε για μια νέα μικρή άνοδο 2.3% φέτος.
Οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες τσουγκρίζουν τα ποτήρια τους στην υγεία της Μερκελ και του Βεστερβέλε -το "επιχειρηματικό κλίμα" ανέβαινε συνεχώς για εννιά μήνες μέχρι τον Φλεβάρη, σύμφωνα με τις μετρήσεις του Ινστιτούτου IFO.
Οι εργάτες και οι φτωχοί, όμως, δεν έχουν μοιραστεί ούτε τα "κέρδη" από αυτή την "ανάκαμψη" -και ούτε φυσικά και την χαρά των αφεντικών. Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει: η "ανάκαμψη" δεν είναι παρά η άλλη όψη της σκληρής επίθεσης λιτότητας που έχει επιβάλλει η Μέρκελ -της λιτότητας που τα αφεντικά της Ευρώπης θέλουν τώρα, με τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής των Βρυξελών της 25 Μάρτη να νομοθετήσουν σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
"Ύστερα από δισταγμούς οκτώ μηνών", έγραφε το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel τον Ιούνη του 2010, "η κυβέρνηση της καγκελαρίου Ανγκελα Μέρκελ πήρε μια ιστορική απόφαση ανακοινώνοντας... το μεγαλύτερο πακέτο περικοπών στον προϋπολογισμό από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα... Στοχεύει να μειώσει τον προϋπολογισμό κατά 80 δισεκατομμύρια Ευρώ μέχρι το 2014... Οι εξοικονομήσεις περιλαμβάνουν περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, συμπεριλαμβανομένων και μειώσεων στα επιδόματα των μακροχρόνιων ανέργων... Η κυβέρνηση σκοπεύει ακόμα να καταργήσει περίπου 15.000 θέσεις από τον δημόσιο τομέα..."
Ο κυβερνητικός συνασπισμός έχει υποστεί μεγάλες ήττες σε όλες τις εκλογικές μάχες των τελευταίων μηνών. Η πανωλεθρία του FDP ήταν αναμενόμενη ακόμα και πριν από το "κανόνι" της Φουκουσίμα.
Η τύχη των Πράσινων, που κατάφεραν χάρη στον πανικό της πυρηνικής καταστροφής να "ξεπλυθούν", σε ένα βαθμό, από την φρικιαστική κληρονομιά της συμμετοχής τους στα εγκλήματα των κυβερνήσεων του Σρέντερ, μπορεί να αποφασίστηκε πραγματικά στην Ιαπωνία. Η τύχη της Μέρκελ και του Βεστερβέλε, όμως, αποφασίστηκε αποκλειστικά στο Βερολίνο.