ΠΕΦΤΟΥΝ ΤΑ ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΚΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ - Οι Γυναίκες στην Αίγυπτο

Στη σύγχρονη ιστορία στις αρχές του αιώνα με το που άρχισαν οι εισβολές των Άγγλων και των Γάλλων στα Αραβικά κράτη, οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν τα πια απλά πράγματα προκειμένου να βοηθήσουν στις επαναστάσεις, θεωρώντας ότι είναι μεγάλη ντροπή να μην προσπαθούν. Στη Δαμασκό συμμετείχαν στον αγώνα κατά των Γάλλων, γεμίζοντας  μπουκάλια με πετρέλαιο, όπου τα έκλειναν με κάλτσες και στη συνέχεια τους έβαζαν φωτιά και τα πέταγαν από τα μπαλκόνια και τα παράθυρα. 

Σήμερα σε αυτές τις επαναστάσεις που έγιναν οι γυναίκες με τους άντρες ήταν δίπλα δίπλα, γιατί ήταν μία ανάγκη ενός ολόκληρου λαού να απελευθερωθεί από τους δικτάτορες. Στην Τυνησία ήταν μία επανάσταση από γυναίκες και άντρες. Αλλά οι γυναίκες έκαναν και αυτές την επανάστασή τους απέναντι σε μία άλλη γυναίκα την σύζυγο του Μπεν Αλί που έκανε ότι ήθελε στην Τυνησία, την Λέιλα Μπραβίτσι. Οι γυναίκες στην Τυνησία ζούσαν κάτω από μεγάλη καταπίεση. Το καθεστώς είχε απαγορεύσει τη μαντήλα. Ο Μπεν Αλί βραβεύτηκε πολλές φορές από τη Γαλλία για αυτό το μέτρο και αυτός με τη σειρά του ήθελε να δείξει ότι ηγείται σε ένα κοσμικό κράτος.

Η αυτοπυρπόληση ενός άντρα, ξεσήκωσε έναν ολόκληρο λαό. Αυτό δείχνει τη δύναμη των ανθρώπων που βγαίνουν αυθόρμητα γιατί δεν αντέχουν άλλο. Όταν άρχισε πια το καθεστώς να δολοφονεί τότε δεν υπήρχε γυρισμός. Η επανάσταση κράτησε ένα μήνα. Είχαν γίνει πολλές άλλες προσπάθειες στην Τυνησία. Τη δεκαετία του ‘90 είχαν ξαναπροσπαθήσει να ξεσηκωθούν ενάντια στον Μπεν Αλί και το αποτέλεσμα ήταν να γεμίσουν οι φυλακές με αντικαθεστωτικούς. Είχα φίλες στην Τυνησία που τότε ήταν μαθήτριες λυκείου και ο Μπεν Αλι τις βασάνισε στη φυλακή.

Έτσι άρχισαν σε όλο τον Αραβικό κόσμο να λένε ότι αυτό ήταν ένα όνειρο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Ότι μπορούμε να απαλλαγούμε από τις δικτατορίες παντού. Οι πρώτοι που πήραν το μήνυμα ήταν ο λαός της Αιγύπτου. Δεν άρεσαν καθόλου στο λαό οι συνεργασίες που έκανε τόσα χρόνια το καθεστώς με το Ισραήλ. Επιπλέον υπήρχαν τα προβλήματα της φτώχειας και της κακομεταχείρισης από την αστυνομία. Όλα αυτά είχαν συσσωρευτεί και κορυφώθηκαν όταν ένας αγωνιστής που λέγεται Χάλεντ Σαίντ σκοτώθηκε από τα βασανιστήρια. Ήταν ένα τολμηρό παιδί που έγραφε στο facebook και στο  Twiter κάποια πράγματα κατά του καθεστώτος.

25 Γενάρη

Ο Μπεν Αλί έφυγε στις 15 Γενάρη.  Στις 25 Γενάρη οι νέοι της Αιγύπτου έδωσαν ένα ραντεβού. Στο facebook δήλωσαν συμμετοχή 60.000 παιδιά. Τη στιγμή που βγήκαν ήταν 150 άτομα. Μέχρι το απόγευμα άρχισε να κατεβαίνει κόσμος από τα σπίτια, τα τζαμιά, τα πανεπιστήμια, τα συνδικάτα και μέχρι το βράδυ ο αριθμός έφτασε χιλιάδες. Το καθεστώς άρχισε να απαντά με ελεύθερους σκοπευτές στις ταράτσες. Την επόμενη μέρα η αστυνομία χτύπησε τον κόσμο που συμμετείχε στην κηδεία των νεκρών. Αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Την Παρασκευή στα τζαμιά  άρχισε η επανάσταση που δεν είχε πια γυρισμό.

Αποφάσισαν να μείνουν στην πλατεία Ταχρίρ λέγοντας ότι δεν φεύγουμε μέχρι να φύγει ο Μουμπάρακ. Ο κάθε άνθρωπος που γνώριζε να γράφει έφτιαχνε πλακάτ με τη λέξη  «ερχράλ» που σημαίνει «φύγε». Οι γυναίκες από μαθήτριες στα σχολεία, φοιτήτριες στα πανεπιστήμια, δασκάλες, νοσοκόμες, ακόμα και ηθοποιοί και γνωστοί δημοσιογράφοι συμμετείχαν μαζικά. Αυτό ήταν κάτι πολύ παράξενο γιατί δεν είχαμε συνηθίσει αυτούς τους ανθρώπους να βγαίνουν στο δρόμο. Αυτό ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο τον κόσμο. Έφτασαν να είναι 3 εκατομμύρια. Πολλές γυναίκες έλεγαν ότι μπορεί να είμαστε νοικοκυρές όμως δεν μπορούμε να κάτσουμε στο σπίτι μας. Υπήρχε ένα περιστατικό που ένας άντρας είπε στη γυναίκα του «μείναμε μία εβδομάδα πάμε να φύγουμε, άμα δεν έρθεις θα χωρίσουμε» και του είπε «εγώ θα μείνω, άμα θες χώρισέ με».

Εμείς που βλέπαμε από το Αλ Τζαζίρα κλαίγαμε και γελάγαμε μαζί τους. Εγώ έλεγα στον άντρα μου μακάρι να μπορούσα να πάρω ένα αεροπλάνο να πάω στην πλατεία Ταχρίρ έστω για μία ώρα. Κάναμε βάρδιες, στο Ιντερνετ μη τυχόν και  γίνει κάτι και δεν το μάθουμε. Άλλοι λένε ότι είναι μία επανάσταση του λαού που την πυροδότησε η νεολαία της 25 Γενάρη, άλλοι ότι ήταν μία επανάσταση των νέων που την πυροδότησε ο λαός. Δεν έχει σημασία ποιανού ήταν η επανάσταση αλλά στο τέλος ήταν επανάσταση όλου του λαού. Ακόμα και το πιο μικρό χωριό συμμετείχε.

Μέσα σε αυτό το κίνημα υπήρχαν κάποιες γυναίκες που πρωτοστάτησαν. Η Ισραα Αμπντούλ Φατάχ ήταν μια από τους ιδρυτές του κινήματος 6ης Απριλίου. Αυτή η κίνηση προέκυψε στα μέσα της δεκαετίας του 2008 για τη στήριξη των απεργιών των εργατών στα εργοστάσια υφαντουργίας στην Μαχάλα και αλ-Μανσούρα στην Αίγυπτο επειδή ήταν περιθωριοποιημένα από τα μέσα ενημέρωσης. Είναι 30 ετών, δεν γνώρισε άλλον πρόεδρο εκτός από τον Μουμπάρακ. Δημοσίευσε μηνύματα και βίντεο στο Facebook για τους νέους και τον λαό πριν την επανάσταση ενθαρρύνοντας τους. Έλαμψε το όνομά της όταν απαντούσε σε φήμες που διέδωσε το καθεστώς του Μουμπαρακ  κατά την Επανάσταση, ίδρυσε ένα πολιτικό κόμμα με άλλους νέους, εξ ονόματος της Επανάστασης 25ης Ιανουαρίου, εγκαταλείποντας τις προηγούμενες πολιτικές διασυνδέσεις τους. Επίσης η Nawara ΝΑΤΖΜ, κόρη δημοφιλή ποιητή που έγραφε κατά του Μουμπάρακ, ήταν μία δυνατή ομιλήτρια  που έστελνε ανταποκρίσεις από την πλατεία του Ταχρίρ στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, μέσω του κινητού της τηλεφώνου ακόμη και στις πιο δύσκολες συνθήκες, όταν δεν μπορούσαν τα κανάλια να καλύψουν τα γεγονότα εκεί.

Τώρα στη Λιβύη ακόμα και τα μικρά κορίτσια βγαίνουν και λένε στον Καντάφι «εμείς θα σε σφάξουμε». Υπάρχει βίντεο κοριτσιού 9 χρονών που λέει «Καντάφι θα σε βγάλουμε από κει που είσαι και θα σε σκοτώσουμε». Βέβαια δεν ξεχνάμε ποτέ ότι οι γυναίκες που μας έχουν εμπνεύσει όλους και όλες είναι οι  γυναίκες της Παλαιστίνης, που ποτέ δεν το βάζουν κάτω, είναι σε καθημερινή επανάσταση. Από αυτές παίρνουμε τη δύναμη και ευχόμαστε και αυτές οι γυναίκες μία μέρα να γευτούν την ελευθερία.

Χάλα Ακάρι, υπεύθυνη του Συλλόγου Γυναικών Ελληνοαραβικού Πολιτιστικού Κέντρου και μέλος του  Ευρωπαϊκού Φόρουμ Μουσουλμάνων Γυναικών