Ο Αλί Φοτούχ είναι από το ανεξάρτητο συνδικάτο των μεταφορών. Είναι οδηγός λεωφορείου. “Λίγες μέρες πριν από την πτώση του Μουμπάρακ η απεργία μας αποδείχθηκε ιδιαίτερα κρίσιμη και τώρα χτίζουμε το ανεξάρτητο συνδικάτο παρότι δεχόμαστε διώξεις ως 'υποκινητές ταραχών'. Δεν πρέπει να μείνουμε σε ξεχωριστά αιτήματα ανά κλάδο. Πρέπει να γενικεύσουμε, να ιδρύσουμε ανεξάρτητα συνδικάτα παντού και να ξεκινήσουμε μια πρωτοβουλία για Γενική Ενωση όλων των ανεξάρτητων συνδικάτων.”
Ο Χασάν λέει: “Στην πλατεία Ταχρίρ, μπορεί να μην φορούσαμε τις εργατικές μας φόρμες αλλά ήμασταν οι εργάτες αυτοί που υπερασπιστήκαμε την πλατεία στις 2 Φλεβάρη. Τις μέρες της Ταχρίρ, τα αφεντικά μάς έδιναν άδειες για να μην είμαστε στους εργατικούς χώρους, ελπίζοντας ότι θα κάτσουμε στα σπίτια μας, αλλά εμείς κατεβαίναμε στην πλατεία. Οι εργάτες τώρα χρειάζονται μια σημαία για να πάρουν πίσω τον πλούτο τους. Θέλουμε κόμμα που θα παλεψει για όλα μας τα δικαιώματα.”
Ο Χάιθαμ τονίζει ότι: “Είναι πρόβλημα ότι η νέα κυβέρνηση προσπαθεί να “επισημοποιήσει” τα νέα συνδικάτα. Μας λέει ότι τα συνδικάτα είναι αποτέλεσμα της επανάστασης και άρα πρέπει να υποταχθούν στους νόμους της νέας στρατιωτικής κυβέρνσης. Ομως οι εργάτες της Μαχάλα ήταν οι πρώτοι που έκαψαν φωτογραφία του Χόσνι Μουμπάρακ. Στις 2 Φλεβάρη, τα κρατικά συνδικάτα προσπάθησαν να στήσουν κινητοποίηση εργατών για να ανακαταλάβουν την Ταχρίρ. Απέτυχαν παταγωδώς, αφού την ίδια μέρα ξεκινούσε ένα κύμα απεργιών. Αυτή ήταν η κρίσιμη καμπή για την πτώση του καθεστώτος.”
Το λόγο παίρνει ένας εργαζόμενος στα ασθενοφόρα των Πρώτων Βοηθειών: “Έχουμε φτιάξει συνδικάτο και βρισκόμαστε σε απεργία από την Τρίτη. Το αίτημά μας είναι να εξισωθούν οι μισθοί και τα δικαιώματά μας με τα πληρώματα των άσπρων ασθενοφόρα που μεταφέρουν τον κόσμο στα νοσοκομεία. Επίσης θέλουμε ασφαλιστικά δικαιώματα για όλους τους συμβασιούχους.”
Ο Καμάλ δουλεύει στην υφαντουργία της Μαχάλα αλ Κούμπρα. Ηγήθηκε της μεγάλης απεργίας το 2006. “Θέλουμε να επανεθνικοποιήσουμε όλες τις εταιρείες που είχε ξεπουλήσει ο Μουμπάρακ. Σε αυτές τις ιδιωτικές εταιρείες οι περισσότεροι εργάτες είναι νέοι και αυτοί θα είναι η ραχοκοκαλιά του εργατικού κινήματος. Εχουν λιγότερα δικαιώματα από τους παλιούς. Ούτε φαγητό στο διάλειμμα δεν τους δίνουν”.
Το λόγο παίρνει μια εργάτρια από άλλη υφαντουργία: “Εμείς έχουμε τουρκο-αιγυπτιακή ιδιοκτησία και τεράστια αυθαιρεσία. Κάνουμε συνέχεια απεργίες από τις 25 Γενάρη και μετά. Στέλνουν συνέχεια ένστολους που μας λένε ότι η κυβέρνηση λέει πως πρέπει να σταματήσουν οι απεργίες. Είναι απλώς προσωπικοί γνωστοί της εργοδοσίας. Ζητάμε την κατάργηση όλων των Ζωνών Ελεύθερου Εμπορίου στις οποίες οι βιομηχανίες λειτουργούν ανεξέλεγκτα. Απαιτούμε και κατάργηση όλων των σχέσεων με το Ισραήλ.”
Ενιαίο δίκτυο
Ο Μοχάμεντ είναι δικηγόρος στην Αλεξάνδρεια και βοηθάει στην ίδρυση συνδικάτων: “Χτίζουμε συνδικάτο μεταφορών και στην Αλεξάνδρεια. Δεν αποδεχόμαστε την πρόταση της κυβέρνησης για πολλαπλά δίκτυα, συνύπαρξης των παλιών συνδικάτων με τα ανεξάρτητα. Θέλουμε ένα ενιαίο δίκτυο. Επίσης δεν πρέπει να αποδεχθούμε τις προτάσεις διάφορων ΜΚΟ να χρηματοδοτήσουν τα νέα συνδικάτα. Δεν θέλουμε κανέναν διεθνή οργανισμό ως υποστηρικτή. Οι εργάτες μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους.”
Ο επόμενος ομιλητής είναι από την υπηρεσία απογραφής: “Είμαστε απλήρωτοι εδώ και καιρό και κάνουμε αγώνες. Χτίζουμε το δικό μας συνδικάτο με καμπάνια υπογραφών. Παντού απειλούν τον κόσμο και του λένε να μην συμμετέχει στην καμπάνια για τα συνδικάτα γιατί από πίσω κρύβονται οι κομμουνιστές. Έχουμε να παίξουμε ρόλο για να οργανώσουμε το σεβασμό απέναντι στις εκκλησίες και στα τζαμιά. Η προοπτική μας είναι ότι οι ίδιοι οι εργάτες θα γίνουν το κράτος.”
Σειρά έχει ένας εργάτης από την πόλη Σαντάτ: “Εκπροσωπούμε όλους τους εργάτες στις υφαντουργίες της πόλης. Ο βασικός μισθός είναι 20 και 25 δολάρια. Γι'αυτό και οι αυξήσεις στους μισθούς είναι το πρώτο αίτημα που ενώνει όλα τα καινούργα συνδικάτα. Η αύξηση που έδωσε στους μισθούς η νέα κυβέρνηση (15%) είναι ασήμαντη όταν οι μισθοι είναι τόσο χαμηλοί. Οι μεταλλεργάτες στην Σαντάτ προχώρησαν και αυτοί σε μεγάλη απεργία.”
Η επόμενη εμπειρία ήρθε από έναν σιδηροδρομικό: “Αρχίσαμε να οργανώνουμε στο σιδηρόδρομο με έμπνευση από τους φοροεισπράκτορες που έκαναν τη μεγάλη απεργία το 2007. 800 εργάτες έχουν βάλει ήδη μπρος το νέο συνδικάτο στην περιοχή μας. Με συνέλαβαν και πέρασα από την ασφάλεια όπου προσπάθησαν να με εξαγοράσουν απαιτώντας να μην ασχολούμαι με το συνδικάτο και να μην κατέβω υποψήφιος”.