Ο πληθωρισμός καθημερινά φουντώνει. Τώρα, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικοί τραπεζίτες που έλεγαν ότι «το φαινόμενο είναι προσωρινό» μέχρι να επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», προχωράνε σε μέτρα που θα σταματήσουν, υποτίθεται, την ακρίβεια. Λένε ξανά ψέματα.
Το πιο σκληρό μέτρο είναι η αύξηση των επιτοκίων. Όταν ανεβαίνει το κόστος δανεισμού, ανεβαίνουν και τα κέρδη των τραπεζών, αλλά πιέζονται τα κέρδη όλων των άλλων επιχειρήσεων. Η απάντηση των αφεντικών είναι η επίθεση στο προσωπικό, είτε με απολύσεις είτε με απαιτήσεις για «ευελιξία»: συνθήκες γαλέρας (και ύστερα παραπονιούνται ότι …δεν βρίσκουν προσωπικό!). Για τους πιο αδύναμους καπιταλισμούς, όπως τον υπερχρεωμένο ελληνικό, οι πιέσεις γίνονται ακόμα χειρότερες με την απειλή για «κρίση χρέους», δηλαδή χρεοκοπία.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, οι (προεκλογικές) υποσχέσεις του Μητσοτάκη για επιδοτήσεις που θα «ανακουφίσουν» από την ακρίβεια είναι μια μεγάλη απάτη. Ακόμα κι αν ο προϋπολογισμός βρει περιθώρια για επιδοτήσεις (κάτι που είναι στον αέρα, καθώς η ΕΕ πιέζει για επιστροφή στα μνημονιακά πλεονάσματα), τα λεφτά πηγαίνουν στις επιχειρήσεις: το κράτος απλά μεσολαβεί για να εισπράξουν οι μεγάλες εταιρείες τους φουσκωμένους λογαριασμούς. Και βέβαια το αυξημένο δημόσιο χρέος το πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι μέσα από κοινωνικές περικοπές.
Απεργίες
Απέναντι σε αυτές τις επιθέσεις, η απάντηση δεν είναι οι εκκλήσεις του τύπου «κάντε κάτι για την ακρίβεια». Η εργατική απάντηση είναι η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα. Αυτόν το δρόμο ανοίγουν οι απεργίες που διεκδικούν Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις. Αυτή τη βδομάδα απεργούν την Τρίτη οι εργαζόμενοι στην Τράπεζα Πειραιώς και την Εθνική, την Τετάρτη οι εργάτες της Υγείας, την Παρασκευή οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και τον επισιτισμό με την efood μπροστά.
Αυτά τα απεργιακά βήματα έχουν πίσω τους σκληρούς αγώνες, όπως η απεργία στην COSCO, όπου οι λιμενεργάτες πάλεψαν δυνατά ενάντια στην εντατικοποίηση που οδηγούσε σε θανατηφόρα «ατυχήματα» και για ΣΣΕ με αυξήσεις. Σκληρές μάχες έδωσαν και δίνουν οι συμβασιούχοι στα Νοσοκομεία και στους Δήμους. Αυτό που χρειάζεται είναι συντονισμός και κλιμάκωση των απεργιών για να ενισχυθεί αυτή η δυναμική. Ο Συντονισμός Εργατικής Αντίστασης οργανώνει προς αυτή την κατεύθυνση και απαιτεί από τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ και τις Ομοσπονδίες να μπουν μπροστά.
Μαζί με τις άμεσες διεκδικήσεις, όμως, ανοίγει και το ζήτημα της προοπτικής. Οι απεργίες είναι όπλο για να προστατέψουμε τις ζωές μας εδώ και τώρα. Ταυτόχρονα, είναι κατακτήσεις οργάνωσης της δύναμης που έχει η τάξη μας και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Η οριστική απάντηση στους κερδοσκόπους που ανεβάζουν τις τιμές, τα επιτόκια, τους ρυθμούς δουλειάς είναι να τους πάρουμε τον έλεγχο. Όπως έλεγε η μεγάλη επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ, εκεί που φτιάχνονται οι αλυσίδες της εκμετάλλευσης, εκεί μπορούν να σπάσουν- στους χώρους δουλειάς. Μια δυνατή επαναστατική αριστερά είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα για το απεργιακό κίνημα για να προχωράμε χέρι-χέρι από νίκη σε νίκη.