“Η λεζάντα που συνοδεύει τις εικόνες από την εγγλέζικη πρωτεύουσα ίδια παντού: «Το Λονδίνο καίγεται». Ε, και; Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε η τελευταία. Τι αλλάζει προς το καλύτερο για την εργατική τάξη όταν καίγονται κάποια κτίρια σε μια από τις μητροπόλεις του καπιταλισμού; Τι άλλαξε μετά από κάθε φωτιά που εύκολα φούντωσε σε μια πόλη σαν το Λονδίνο; Κάθε φωτιά όσο εντυπωσιακή κι αν είναι, όταν δεν βάζει φωτιά στο ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης, μοιάζει περισσότερο με τη φωτεινή αναγγελία μιας ακόμα πιο βαθιάς υποταγής. Δυστυχώς...”
Οι ταραχές που ξέσπασαν δύο μέρες μετά τη δολοφονία του 29χρονου μαύρου κάτοικου του Τόττεναμ και πατέρα τεσσάρων παιδιών εξαπλώθηκαν σε όλες τις φτωχογειτονιές του Λονδίνου και στη συνέχεια σε μία σειρά πόλεις της Βρετανίας. Η έκρηξη αυτή ήταν μία μορφή αυθόρμητης αντίδρασης ενάντια στην καταστολή, τη φτώχεια, την ανεργία, την ανασφάλεια για το μέλλον, που βιώνει καθημερινά η νεολαία της Βρετανίας από την πολιτική των κυβερνήσεων των Εργατικών και των Τόρυδων.
Η κυβέρνηση και τα βρετανικά ΜΜΕ τους επιτέθηκαν από την πρώτη στιγμή μιλώντας για βανδαλισμούς και κουκουλοφόρους. Ο συντάκτης του Ριζοσπάστη αναφέρεται τόσο υποτιμητικά στις «φωτιές» του Λονδίνου σαν να μπήκαν από κάποιους που έχουν σχέδιο να οδηγήσουν την εργατική τάξη σε «πιο βαθιά υποταγή».
«Υπεύθυνη στάση»
Η στάση του ΚΚΕ απέναντι σε κάθε παρόμοιο ξέσπασμα είναι ακριβώς η ίδια. Βλέπει τις συγκρούσεις «φωτογραφικά» αγνοώντας το κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρο που πυροδότησε αυτές τις εξελίξεις αλλά και τη δυναμική τους. Δεν είναι η πρώτη φορά. Το Δεκέμβρη του 2008, όταν η νεολαία στην Ελλάδα ξεσηκώθηκε ενάντια στους δολοφόνους της κυβέρνησης της ΝΔ, το ΚΚΕ έβλεπε μόνο «κουκουλοφόρους». Η στάση απομόνωσης που διάλεξε ήταν τόσο καταστροφική που έφτασε ο ίδιος ο Καραμανλής να δώσει από τα έδρανα της βουλής συγχαρητήρια στο ΚΚΕ για την «υπεύθυνη στάση του».
Όμως οι «μέρες του Αλέξη» τροφοδότησαν ένα ρεύμα ριζοσπαστικοποίησης μέσα στη νεολαία και τους εργαζόμενους που με τη σειρά του ενώνεται με το μεγαλύτερο απεργιακό κίνημα κόντρα στην τρόικα και το ΔΝΤ.
Όταν οι απλοί άνθρωποι αποφασίζουν να βγουν στο προσκήνιο μέσα σε αυτές τις συνθήκες κρίσης του συστήματος, τότε ο ρόλος της αριστεράς είναι όχι μόνο να σταθεί στο πλευρό τους, αλλά και να κάνει την οργή και την αγανάκτησή τους κίνημα ενάντια στο σύστημα που τους καταδικάζει στο περιθώριο. Αν η απάντηση του ΚΚΕ είναι «Ε, και» τότε είναι περισσότερο επείγον από ποτέ να χτίσουμε την αριστερά του αντικαπιταλισμού που θα στηρίζει αυτά τα βήματα με τις πρωτοβουλίες που παίρνει, τις ιδέες της και την προοπτική της.