Όταν το συνδικάτο υπαλλήλων ξενοδοχείων και εστίασης προκήρυξε από αρχές Απρίλη απεργία για αυξήσεις στο ωρομίσθιο και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, ο Οργανισμός Τουρισμού (τ' αφεντικά), ξέσπαγαν σε γέλια και διατυμπάνιζαν με κάθε ευκαιρία και σε όλα τα μέσα ότι δεν πρόκειται να πάρουμε ούτε υποδιαίρεση νορβηγικής κορώνας.
Οι τοπικές γενικές συνελεύσεις όμως δεν πτοήθηκαν. Αντίθετα, εντάχθηκαν σύσσωμες και συντριπτικα με πλήρη απαρτία στην από 25/4 απεργία. Θα επιχειρήσω μέσα σε λίγες γραμμές, να βάλω την εικόνα της απεργίας όπως την έζησα σαν απεργός με την πεποίθηση πως ό, τι καλό, έχει τη δυναμική ν' αποτελέσει πηγή έμπνευσης και για το το κίνημα της Ελλάδας που αγωνίζεται.
Αμέσως με την έναρξη, όλα τα μέλη του ενιαίου συνδικάτου, αποφάσισαν συνοπτικά πώς θα μοιραστούν οι βάρδιές τους. Στο ξενοδοχείο που εγώ εργάζομαι, η κεντρική είδοσος από την πρώτη ως την τελευταία ώρα, είχε απεργούς που φορούσαν γιλέκα με την ένδειξη "απεργιακή φρουρά" οι οποίοι μοίραζαν υλικό σε περαστικούς και απέτρεπαν τους επισκέπτες να χρησιμοποιήσουν ξενοδοχείο που ετσι κι αλλιώς υπολειτουργούσε δραματικά μ' ενα 5% "ανοργάνωτων συναδέλφων".
Μπλοκάραμε κάθε προγραμματισμένη από πριν κοινωνική και πολιτιστική εκδήλωση για να ενημερώσουμε τον κόσμο για τα δίκαια αιτήματά μας. Οι περισσότεροι εξέφραζαν την αλληλεγγύη τους. Στην αρχή κάθε νέας εβδομάδας, μαζευόμαστε στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δήμου για ενημέρωση σε σχέση με τη γενικότερη εικόνα στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας. Ο εκλεγμένος εκπρόσωπος της περιοχής, έκανε σχετική εισήγηση και τα μέλη παίρναμε το λόγο. Σε όλες τις συζητήσεις αυτές, ο προσανατολισμός ήταν ξεκάθαρος: "Η εργοδοσία προσπαθεί να μας εξαντλήσει γι' αυτο και είναι πιο σημαντικό από ποτέ να ενισχύσουμε την ενότητά μας για να μη σπάσουμε". Και άρα όχι απλά δε θα υποχωρούσαμε, αλλά θα προσπαθούσαμε να εγγράψουμε όσο το δυνατόν περισσότερα νέα μέλη. Η εικόνα της εργάτριας με μαντήλα που 5 χρόνια πριν διαδήλωνε στην Αίγυπτο κατά του Μουμπάρακ να καλεί συνάδελφο Ασιάτισσα μα τα λόγια "έλα, οργανώσου, είσαι η δύναμή μου και είμαι η δική σου. Χωρίς εσένα δε θα είναι το ίδιο, μαζί όμως μπορούμε τα πάντα" είναι απ' τις πιο εμπνευστικές της περιόδου.
Μετά την πρώτη βδομάδα απεργίας, μια πολύ σημαντική εξέλιξη έθεσε τις βάσεις για τη συνέχεια. Το συνδικάτο διέθεσε τις εισφορές των μελών του που είχαν μαζευτεί στο ταμείο για χρόνια, ως "μεροκάματο αλληλεγγύης" που θα εξασφαλιζε ότι όλοι όσοι απεργούν θα έχουν τη δυνατότητα να καλύπτουν τις βασικές οικονομικές τους ανάγκες. Μιλάμε για περίπου μισό βδομαδιάτικο τη βδομάδα για τον κάθε ένα ξεχωριστά. Η συντροφική κουζίνα για τα μέλη και τις οικογένειες μετά την εβδομαδιαία συνέλευση ήταν επίσης πολύ σημαντική για όλες και όλους που ένιωθαν ότι όλο αυτό είναι δικό τους και τις σχέσεις τους να χαλυβδώνονται μέσα στην απεργία μέσα από συζητήσεις για το προσφυγικό, τους πολέμους, την καταπίεση, την τάξη μας και την τάξη τους.
Καθημερινά νέα μέλη οργανώνονταν στο συνδικάτο κάτι που με την έκταση που έπαιρνε η απεργία βδομάδα τη βδομάδα, άρχισε να πνίγει τα ειρωνικά γέλια των αφεντικών και να τους κόβει τον αέρα. Πλέον απευθύνονταν σε παρακλητικούς τόνους και ζητούσαν να πρυτανεύσει η λογική, απέναντι στον κίνδυνο ο τουρισμός να πληγεί ανεπανόρθωτα. Και πράγματι πρυτάνευσε η λογική. Η συλλογική εργατική λογική που λέει ότι "εμείς που παράγουμε όλο τον πλούτο, εμείς έχουμε και την τελευταία λέξη. Δεν υποχωρούμε, αν δε δικαιωθούμε!"
Τα ξημερώματα της 5ης εβδομάδας, έχοντας συμπληρώσει ένα μήνα ανυποχώρητου αγώνα και μετά απο πολύωρες διαπραγματεύσεις των αντιπροσωπειών συνδικάτου και αφεντικών, ήρθε μήνυμα στα κινητά μας: "ΝΙΚΗΣΑΜΕ!". Κερδίσαμε αύξηση 5,11 κορώνες την ώρα, δηλαδή 5-10% ανάλογα τη θέση, τα χρόνια προϋπηρεσιας κλπ, καθώς και το δικαίωμα περαιτέρω διαπραγματεύσεων τοπικά. Η χαρά ήταν απερίγραπτη γιατί είδαμε τι ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΥΝΑΜΗ είχε η απεργία μας.
Οι συνελεύσεις και παρά την ιστορική αυτή εξέλιξη αποφάσισαν να θέσουν ψηφοφορία για το αν δεχόμαστε τα κεκτημένα ή πάμε σε κλιμάκωση για να "τα πάρουμε όλα μέχρι τέλους" δηλ. 8 κορώνες μίνιμουμ την ώρα και καλύτερα πληρωμένες υπερωρίες και βραδινά. Σήμερα θα πάω να ψηφίσω ΝΑΙ στην απεργία. Τα ποσοστά των αποτελεσμάτων θα κρίνουν τη συνέχιση ή μη όμως σε κάθε περίπτωση το κρατούμενο είναι ένα: Χαμένος είναι μόνο ο αγώνας που δε δίνεται. Η απεργία αυτή, καθόρισε ότι οι συνάδελφοι αποκτήσαμε δεσμούς με τους οποίους ξέρουμε πια ότι μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά μας!
Υγ: Το συνδικάτο εδώ δεν είχε επίσημη εκπροσώπηση από τα κόμματα. Ο καθένας βέβαια άτυπα, είχε τις ιδέες του και τις πολιτικές του καταβολές. Κι αυτό παρουσιάζει μια αντίφαση. Μπορεί να έλειπε το επαναστατικό κόμμα, αλλά δε λείψανε καθόλου οι εργατοπατέρες και οι ξεπουλημένες ηγεσίες. Το επαναστατικό κόμμα, είμαστε εν δυνάμει εμείς, οι απλοί εργάτες που μέσα από αυτές τις διαδικασίες καλλιεργούμε τις πιο ριζοσπαστικές ιδέες και μαθαίνουμε να βλέπουμε καθαρά τη μεγάλη εικόνα που δείχνει πόσο αλληλένδετα είναι όλα, και ότι ο εχθρός είναι ένας και κοινός: ο καπιταλισμός, ένα παράλογο σύστημα που μπορούμε να ανατρέψουμε.
Έλενα Παϋσανίδου