Την περασμένη Πέμπτη 3 Μάη έγινε η παρουσίαση των θέσεων της «Κοινωνικής Αριστεράς», της αριστερής τάσης του ΠΑΣΟΚ, εν όψει του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ που θα γίνει μέσα στο Μάη.
Την παρουσίαση των θέσεων έκανε ο Αντώνης Κοτσακάς ο οποίος τόνισε ότι η Κοινωνική Αριστερά στηρίζει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αλλά ασκεί τη δικιά της κριτική. Στόχος της είναι να εκφράσει τις αγωνίες απέναντι στα αδιέξοδα που δημιουργεί η υποταγή στις ανάγκες της αγοράς και του κέρδους. «Το ΠΑΣΟΚ εν όψει του συνεδρίου πρέπει να προσδιορίσει τις κοινωνικές του συμμαχίες», είπε. «Η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να έχει ταξική δομή και αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να είναι κόμμα και το βιομήχανου και του εργάτη στο τέλος δεν θα είναι κανενός». Δεν έλειψαν βέβαια και οι αναφορές στην Αριστερά. «Η αριστερά στην Ελλάδα 30 χρόνια τώρα έμεινε καθηλωμένη σε οριακές εκλογικές καταγραφές. Το ερώτημα είναι αν θα επιμείνει ως κίνημα διαμαρτυρίας ή είναι έτοιμοι να συμμετέχουν σε μία μεγάλη κοινωνική αριστερά. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με διάλογο βάσης και το προγραμματικό συνέδριο είναι μία καλή αφετηρία».
Το πώς εννοούν βέβαια αυτό το διάλογο φάνηκε από το γεγονός ότι παρόλο που εκατοντάδες συνδικαλιστές και φοιτητές είχαν πλημμυρίσει την αίθουσα, ο λόγος δόθηκε μόνο στον Ακη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος μίλησε γενικόλογα για τον σοσιαλισμό και την κοινωνική Ευρώπη. Ο κόσμος ξέσπασε σε χειροκροτήματα όταν είπε τη φράση «ο λαός ζητάει από το ΠΑΣΟΚ να πάει πιο αριστερά».
Αυτό που φαίνεται να αγνοεί ο Τσοχατζόπουλος είναι ότι ο κόσμος της βάσης του ΠΑΣΟΚ, δεν περιμένει αλλά έχει περάσει στη δράση κόντρα στις δεξιές επιλογές της κυβέρνησης και της ηγεσίας του. Αυτός ο κόσμος είναι κομμάτι της αριστεράς που παλεύει ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τον πόλεμο όμως η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θέλει να τον μετατρέψει σε χειροκροτητή των επιλογών της μέσα στο επικείμενο συνέδριο.
Η αντικαπιταλιστική αριστερά μπορεί να δώσει την εναλλακτική λύση σε όλον αυτόν τον κόσμο, παλεύοντας μαζί του και ανοίγοντας τη συζήτηση για το πώς μπορούμε να χτίσουμε μία άλλη κοινωνία. Η δίψα για αυτές τις ιδέες φάνηκε και από τη συζήτηση που άνοιξε στο τραπεζάκι της Εργατικής Αλληλεγγύης, όπου τα προγράμματα του Μαρξισμού 2007 έγιναν κυριολεκτικά ανάρπαστα.