Ιδέες
Η αντίσταση στα εγκλήματα του Ισραήλ δεν είναι “αντισημιτισμός”

Τα σκίτσα του Μ. Κουντούρη

 

Τα δυο σκίτσα του Μ. Κουντούρη που δημοσιεύτηκαν στην Εφημερίδα των Συντακτών (ΕφΣυν) στις 10 και 11 του Απρίλη, με αφορμή τα εγκλήματα του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας, άνοιξαν ξανά τη συζήτηση για τη σχέση της κριτικής στο κράτος του Ισραήλ με τον αντισημιτισμό. 

Αυτή η συζήτηση δεν είναι καινούργια και δεν γίνεται μόνο στην Ελλάδα. Τις προηγούμενες βδομάδες στη Βρετανία η καμπάνια ενάντια στον Τζ. Κόρμπιν έφτασε σε νέο παροξυσμό, με πρωταγωνιστικό ρόλο της δεξιάς πτέρυγας των Εργατικών, και τη συνδρομή των εφημερίδων και των τόριδων. Ο Κόρμπιν και γνωστοί υποστηρικτές του είναι, σύμφωνα με τους κατηγόρους τους, αντισημίτες επειδή στηρίζουν τον αγώνα των Παλαιστίνιων και ασκούν κριτική στο σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ. 

Στόχος αυτής της εκστρατείας είναι η Αριστερά που επιμένει να υπερασπίζεται τον αγώνα των Παλαιστίνιων κόντρα στο προπαγανδιστικό σφυροκόπημα από ΜΜΕ και πολιτικούς που παρουσιάζουν το κράτος του Ισραήλ ως υπερασπιστή της δημοκρατίας απέναντι στην «ισλαμική τρομοκρατία». Χαρακτηριστικό παράδειγμα της επιχειρηματολογίας είναι η επιστολή της πρέσβειρας του Ισραήλ στην Ελλάδα, στην ΕφΣυν της 11 του Απρίλη: «Ο λαός της Γάζας υποφέρει σήμερα επειδή διοικείται από μια τρομοκρατική οργάνωση που αναγνωρίζεται ως τέτοια από τις ΗΠΑ και τις χώρες της ΕΕ, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, και η οποία δυστυχώς ενδιαφέρεται περισσότερο για την καταστροφή του κράτους του Ισραήλ αντί για τις ανάγκες του λαού της. Ως εκ τούτου αυτή φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάσταση στη Γάζα σήμερα». 

Αν αλλάζαμε απλά κάποιες λέξεις, μια τέτοια επιστολή άνετα θα μπορούσε να έχει γραφτεί κάποιες δεκαετίες πριν από κάποιον υπέρμαχο της αγγλικής ή της γαλλικής αποικιοκρατίας. Όταν αντιμετώπιζαν την κατακραυγή για εγκλήματα από την Ιρλανδία μέχρι την Ινδοκίνα κι από την Αφρική μέχρι τη Μ. Ανατολή, πάντα η δικαιολογία ήταν ότι πολεμούσαν «τρομοκράτες» που χρησιμοποιούσαν σαν ασπίδα τους και κρατούσαν όμηρο τον «φιλήσυχο πληθυσμό» που διαφορετικά θα απολάμβανε με ευγνωμοσύνη τα μεγαλόψυχα ευεργετήματά τους. 

Ο παραλληλισμός με την αποικιοκρατία δεν είναι αυθαίρετος. Το Ισραήλ γεννήθηκε το 1948 σαν κράτος εποίκων στην κλεμμένη γη των Παλαιστίνιων και εδραιώθηκε με την εθνοκάθαρση και το διωγμό εκατοντάδων χιλιάδων από τα χωριά και τις πόλεις τους. Η πλειοψηφία των Παλαιστινίων που ζουν σήμερα στην Λωρίδα της Γάζας είναι πρόσφυγες του 1948. Κι αυτός ο διωγμός δεν ήταν προϊόν κάποιου προαιώνιου θρησκευτικού μίσους στην περιοχή. Η συμβίωση και η αλληλεπίδραση του εβραϊσμού και του ισλάμ πάει πίσω πολλούς αιώνες. 

Το κράτος του Ισραήλ ήταν η υλοποίηση του προγράμματος ενός πολιτικού κινήματος, του σιωνιστικού, που εμφανίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα. Ο πυρήνας της ιδεολογίας αυτού του κινήματος, και του κράτους που έχτισε, δεν ήταν απλά ότι οι Εβραίοι έχουν δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Ήταν ότι το κράτος που οραματίζονταν θα ήταν αποκλειστικά εβραϊκό κράτος. 

Ρατσιστικό κράτος

Είναι ένα βαθιά ρατσιστικό κράτος, που μοιάζει περισσότερο με το ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ που γκρεμίστηκε στη Ν. Αφρική στις αρχές της δεκαετίας του ’90 -μια «δυτικού τύπου δημοκρατία» και αυτό μέχρι τότε. Εκατοντάδες νόμοι και πρακτικές μετατρέπουν τους Παλαιστίνιους που ζουν στην επικράτειά του σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Μπορεί να τους αφαιρεθεί ανά πάσα στιγμή η υπηκοότητα αν αμφισβητηθεί η «νομιμοφροσύνη» τους στο κράτος. Κι επειδή είναι ένα ρατσιστικό κράτος ευρωπαίων εποίκων, ο ρατσισμός διαχέεται. Οι Αφρικανοί Εβραίοι, οι Άραβες Εβραίοι είναι κι αυτοί θύματά του. 

Όμως, αυτό το κράτος δεν θα μπορούσε να σταθεί χωρίς την στήριξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Το κράτος του Ισραήλ λειτουργεί από την ίδρυσή του σαν σιδερένια γροθιά για τον έλεγχο της Μ. Ανατολής. Το Ισραήλ είναι μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις του κόσμου, η μόνη πυρηνική δύναμη της Μέσης Ανατολής που δέχεται ασταμάτητη στρατιωτική και οικονομική βοήθεια από τις μεγάλες δυνάμεις. Είναι παγκοσμίως ο μεγαλύτερος αποδέκτης στρατιωτικής και οικονομικής βοήθειας από τις ΗΠΑ. Από το 1946 μέχρι το 2017 το συνολικό ποσό είναι περίπου 135 δισεκατομμύρια δολάρια. 

Η ρετσινιά του αντισημιτισμού που κολλάει το κράτος του Ισραήλ και οι υποστηρικτές του σε όσους μιλάνε για το ρατσισμό και τα εγκλήματά του, είναι μια κυνική προσπάθεια να πατήσει πάνω στην ευαισθησία για το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τους ναζί, στις αντιφασιστικές ευαισθησίες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο για να κρύψει την πραγματικότητα. 

Είναι επίσης και μια ιστορική λαθροχειρία. Ο σιωνισμός σαν κίνημα και ιδεολογία ποτέ δεν έκφραζε όλους τους Εβραίους. Πριν ένα μήνα τιμήσαμε την επέτειο της εξέγερσης των Εβραίων στο γκέτο της Βαρσοβίας το 1943, μια από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της πάλης ενάντια στη ναζιστική φρίκη. Μια από τις μεγαλύτερες οργανώσεις που συμμετείχαν στην Εβραϊκή Μαχητική Οργάνωση (ΖΟΒ) ήταν η σοσιαλιστική Μπουντ. Τα μέλη της, εργάτες και εργάτριες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, συγκρούονταν από τη δεκαετία του ’20 με τις σιωνιστικές οργανώσεις. Υποστήριζαν ότι η πάλη ενάντια στον αντισημιτισμό περνάει από την κοινή πάλη όλης της εργατικής τάξης και το έπαθλο θα ήταν μια σοσιαλιστική Πολωνία, όχι ένα ρατσιστικό κράτος στη Μ. Ανατολή. 

Ο Μάρεκ Έντελμαν ήταν στέλεχος της Μπουντ και στην ηγετική ομάδα της εξέγερσης. Αρνήθηκε να εγκατασταθεί στο Ισραήλ και έζησε στη μεταπολεμική Πολωνία, παρά τις διώξεις που υπέστη κατά καιρούς από το σταλινικό καθεστώς. To 2002 προκάλεσε ένα «σκάνδαλο» όταν δημοσίευσε μια ανοιχτή επιστολή στους «διοικητές των παλαιστινιακών στρατιωτικών, παραστρατιωτικών και παρτιζάνικων επιχειρήσεων, τους στρατιώτες των παλαιστινιακών μαχητικών οργανώσεων». Το σκάνδαλο ήταν ότι δεν τους ονομάτιζε «τρομοκράτες» αντίθετα τους έβαζε -έμμεσα- στην ίδια κατηγορία με τους Εβραίους αντιφασίστες παρτιζάνους. Ο Έντελμαν πέθανε το 2009, μέχρι το τέλος αριστερός και αντισιωνιστής. 

Θερμοκήπιο

Είναι αλήθεια ότι ο αντισημιτισμός κάνει ξανά την εμφάνισή του και στην Ευρώπη, μαζί με τις εμετικές προκλήσεις των αρνητών του Ολοκαυτώματος, τη βεβήλωση και εμπρησμούς συναγωγών, νεκροταφείων και μνημείων. Όμως, οι φορείς αυτής της επανεμφάνισης δεν είναι οι αγωνιστές και οι αγωνίστριες που καταγγέλλουν τα εγκλήματα του ισραηλινού κράτους και που συμπαραστέκονται στους Παλαιστίνιους. Δεν είναι τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων μεταναστών και προσφύγων που ζουν στις ευρωπαϊκές πόλεις. Είναι η ρατσιστική πολιτική των κυβερνήσεων και των αρχουσών τάξεων που λειτουργούν σαν θερμοκήπιο για την ανάπτυξη της ακροδεξιάς και των φασιστών. 

Η πολιτική της «Ευρώπης-Φρούριο» ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες, οι ατέλειωτοι πόλεμοι και επεμβάσεις στο όνομα της καταπολέμησης του «ισλαμικού φονταμενταλισμού», οι συστηματικές ισλαμοφοβικές εκστρατείες που τα συνοδεύουν, δίνουν αέρα στα πανιά της Λεπέν, του Γιόμπικ στην Ουγγαρία, και των ομογάλακτών τους αλλού. Κι όσο κι αν προσπαθούν να το κρύψουν -αν το κάνουν- ο αντισημιτισμός ήταν και παραμένει η συγκολλητική ουσία του σκληρού πυρήνα των φασιστικών κομμάτων. Για τους ναζί δολοφόνους της Χρυσής Αυγής, η «ισλαμοποίηση της Ευρώπης» είναι ακόμα μία «εβραϊκή συνωμοσία». 

Η Αριστερά, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στον «άξονα» με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, είναι κι η Αριστερά που παλεύει τον ρατσισμό και υψώνει το μοναδικό πραγματικό τείχος στους φασίστες και τον αντισημιτισμό.