Η αντιφασιστική έκρηξη της 7 Οκτώβρη έβαλε τη σφραγίδα της στις πολιτικές εξελίξεις. Έφερε τις εικόνες από τη συγκέντρωση στο Εφετείο στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, έκανε τη δίκη της Χρυσής Αυγής πρώτο θέμα στις ειδήσεις, έκανε την καταδικαστική απόφαση και τις συνέπειές της κεντρική συζήτηση στα πάνελ και παντού. Όλοι, εχθροί και φίλοι του αντιφασιστικού κινήματος, ήταν υποχρεωμένοι να μιλήσουν για τη μαζική κινητοποίηση του κόσμου που άφησε το στίγμα της στο αποτέλεσμα της δίκης. Και όλες οι συνήθεις θεωρίες ότι η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι από αδιάφορη ως ηττημένη από την κρίση και την πανδημία εξαφανίστηκαν μπροστά στις εικόνες των εκατοντάδων χιλιάδων που πλημμύρισαν τους δρόμους στην Αθήνα και όλες τις πόλεις.
Η αμηχανία και ως ένα βαθμό η έκπληξη πολλών για αυτή την εξέλιξη ήταν εμφανής. Κι όμως, η έκρηξη που σήμερα οι πάντες αναγνωρίζουν δεν έπεσε από τον ουρανό. Χτίστηκε βήμα βήμα μέσα στους αγώνες και τις κινητοποιήσεις των προηγούμενων μηνών σε όλα τα μέτωπα. Όσο κι αν έμοιαζε ότι οι συνθήκες είναι αρνητικές για τον κόσμο, με πανδημία, καραντίνες, απαγορεύσεις, επιθέσεις, αυτό που επικράτησε δεν ήταν ο φόβος ή η συναίνεση στις δήθεν επιτυχίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη απέναντι στην οικονομική και υγειονομική κρίση. Αλλά αντίθετα, ακόμα και σε αυτή την δύσκολη στιγμή, οι εργάτες, η νεολαία, οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, οι γυναίκες, οι ΛΟΑΤΚΙ+, όλο αυτό το πολύχρωμο ποτάμι που είδαμε στις 7 του μήνα, δεν σταμάτησε να παλεύει και να κάνει πολιτικά βήματα μπροστά.
Ρατσισμός
Η μάχη ενάντια στον ρατσισμό ήταν κεντρική σε αυτή τη διαδικασία. Οι ρατσιστικές πολιτικές είχαν αναδειχτεί ξεκάθαρα ως το θερμοκήπιο των φασιστών τα προηγούμενα χρόνια και είχαν μπει στο στόχαστρο του κινήματος. Απέναντι στην απόπειρα της κυβέρνησης Μητσοτάκη να παίξει ξανά μέσα στην πανδημία το χαρτί του ρατσισμού, με εξώσεις προσφύγων από τα στρατόπεδα και τα σπίτια, με ανοιχτή προπαγάνδα ότι μετανάστες και πρόσφυγες αποτελούν «υγειονομικές βόμβες», η αντίσταση ήταν εκεί. Από τις 21 Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού και του Φασισμού, όταν η ΚΕΕΡΦΑ οργάνωσε συλλαλητήριο στο Σύνταγμα και σε μια σειρά άλλες πόλεις κόντρα στις απαγορεύσεις τότε των συναθροίσεων. Μέχρι τις επισκέψεις-συγκεντρώσεις στα καμπ στην καρδιά της καραντίνας.
Αυτές οι κινητοποιήσεις συνδέονταν άμεσα με τις εργατικές μάχες. Η κυβέρνηση έλπιζε με το ρατσισμό να διασπάσει το κίνημα και με τις απαγορεύσεις να το πείσει να καθίσει σπίτι του. Αλλά αυτό που πήρε σαν απάντηση ήταν ότι οι «ήρωες της Υγείας» βγήκαν με απεργία στις 7 Απρίλη και δεν ήταν οι μόνοι. Μαζί τους ξεσήκωσαν τους εργαζόμενους στον επισιτισμό-τουρισμό, τους εργάτες της Τέχνης και μια σειρά άλλα κομμάτια της τάξης. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η μια μάχη τροφοδοτούσε την άλλη. Ο κόσμος που έδινε τη μάχη για την υγεία, τη ζωή, τις δουλειές του, έκανε όλες τις συνδέσεις απέναντι στις επιθέσεις της κυβέρνησης. Έτσι έφτασαν οι διαδηλώσεις της Πρωτομαγιάς να μετατραπούν σε μαζικές κινητοποιήσεις όλων των κομματιών του κινήματος κόντρα στην κυβερνητική κινδυνολογία ότι θα γίνουν εστίες μετάδοσης του κορονοϊού.
Έτσι έφτασε στις 16 Ιούνη, όταν οι υγειονομικοί πήραν ξανά τη σκυτάλη με πανελλαδική απεργιακή διαδήλωση στην Αθήνα, οι μετανάστες που συμμετείχαν με το πανό Black Lives Matter να χειροκροτούν τους γιατρούς και τους νοσηλευτές και οι γιατροί και οι νοσηλευτές να χειροκροτούν τους μετανάστες.
Έτσι έφτασαν οι μαζικές κινητοποιήσεις για το περιβάλλον το Μάη και τον Ιούνη να ενώνουν εργάτες, νεολαία, μετανάστες και πρόσφυγες και όλοι μαζί να φωνάζουν ξεκάθαρα ότι οι ίδιοι που ευθύνονται για την καταστροφή του περιβάλλοντος ευθύνονται για την πανδημία, για τα στρατόπεδα, για το ρατσισμό, για τους φασίστες.
Το ίδιο μήνυμα, ακόμα πιο δυνατά, ακούστηκε στο διήμερο κινητοποιήσεων 26 και 27 Ιούνη, όταν χιλιάδες ντόπιοι και μετανάστες απαίτησαν χαρτιά, νομιμοποίηση, δουλειές για όλους. Και ξανά όταν η κυβέρνηση έπαιξε το χαρτί της καταστολής ξεκινώντας από τις πλατείες όπου έβρισκε διέξοδο η νεολαία στοχοποιώντας την και φτάνοντας στο κατάπτυστο νομοσχέδιο απαγόρευσης των διαδηλώσεων. Το μόνο που κατάφερε ήταν να ενώσει ξανά όλα τα κομμάτια, ριζοσπαστικοποιώντας ακόμα περισσότερο τα αιτήματα και συνδέοντάς τα.
Ακόμα και το χαρτί του εθνικισμού και της πολεμοκαπηλείας που προσπάθησε να παίξει το καλοκαίρι για να γυρίσει το κλίμα, κάηκε πολύ γρήγορα. Το φθινόπωρο μπήκε εκρηκτικά με το διήμερο κινητοποιήσεων στη ΔΕΘ. Μπορεί ο Μητσοτάκης να ακύρωσε τη φιέστα, αλλά το κίνημα δεν ακύρωσε το ραντεβού του. Αντίθετα, οι μαζικές, ενωτικές διαδηλώσεις στη Θεσσαλονίκη άνοιξαν νέο κύκλο κινητοποιήσεων με πρώτες και καλύτερες τις μαθητικές καταλήψεις με τη συμπαράσταση των εκπαιδευτικών. Από την πρώτη στιγμή, τα σχολειά έβαλαν στο κέντρο τους τον αντιφασιστικό αγώνα πλάι στα αιτήματα για την ασφαλή λειτουργία τους.
Αυτά τα βήματα σύνδεσης και γενίκευσης των αγώνων οδήγησαν στα μαζικότερα συλλαλητήρια στην επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Για να έρθουν οι κινητοποιήσεις για τα δυο χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ να ενώσουν την αντισεξιστική με την αντιφασιστική και αντικυβερνητική μάχη και απλά να επιβεβαιώσουν ότι οι αγώνες είναι κοινοί. Οι εκδηλώσεις της ΚΕΕΡΦΑ ενόψει της δικαστικής απόφασης αυτό το χαρακτήρα είχαν.
Έτσι έφτασαν στις 7 Οκτώβρη όλοι οι “ξυπόλητοι” να είναι εκεί και να απαιτούν “οι ναζί στη φυλακή”, αλλά και να βάζουν στο στόχαστρό τους όλους όσους τους άνοιξαν το δρόμο και τους κάλυπταν. Η ιστορική καταδίκη της Χρυσής Αυγής δίνει μεγαλύτερη ώθηση σε όλους και όλες να συνεχίσουν μέχρι τη νίκη.