Με την ίδια ουσιαστικά πραγματικότητα της Αμερικής σήμερα καταπιάνεται η ταινία του Μάρτιν Μακντόνα, μόνο που εδώ δεν έχουμε εκλεπτυσμένους, πολιτικά ορθούς δημοσιογράφους, αλλά μια οργισμένη μάνα που εξεγείρεται στο επαρχιακό Μιζούρι.

Η Μίλντρεντ Χέις, έχασε την έφηβη κόρη της που έπεσε θύμα βιασμού και δολοφονίας. Επτά μήνες αργότερα, και με την αστυνομία να μην έχει βρει το παραμικρό, η φτωχή πωλήτρια μισθώνει τρεις γιγαντιαίες πινακίδες στην είσοδο της πόλης που θέτουν τα ερωτήματα στην αστυνομία και καταπρόσωπο στον τοπικό διευθυντή της. Η μικρή πόλη αιφνίδια αναστατώνεται. Η Μίλντρεντ όμως δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο.

Η αστυνομία βρίσκεται στο στόχαστρό της γιατί είναι ο εκπρόσωπος της εξουσίας που δεν έκανε τίποτα για το παιδί της. Την ακούμε να φωνάζει για τον αστυνομικό διευθυντή και τον αρχιρατσιστή βοηθό του: «Είναι πολύ απασχολημένοι να βασανίζουν νέγρους! Αν ξεφορτωθείς κάθε μπάτσο με ρατσιστικές κλίσεις, θα σου μείνουν μόνο τρεις, κι όλοι τους θα μισούν τους ομοφυλόφιλους». Αυτός είναι ο κόσμος των μεσοδυτικών αμερικάνικων επαρχιών, δεν υπάρχει εκεί καμιά αθωότητα, αλλά φτώχεια, μοναξιά, ρατσισμός και σεξισμός, που συχνά τροφοδοτούνται από την προσπάθεια του καθενός να επιβιώσει στην μίζερη καθημερινότητα και την εγκατάλειψη. 

Υπάρχει όμως και αλληλεγγύη και ελπίδα που οδηγεί σε ένα γλυκόπικρο και μάλλον αισιόδοξο μήνυμα: Δεν είναι οι άνθρωποι από μόνοι τους ρατσιστές και μισαλλόδοξοι. Είναι η απώλεια του αμερικάνικου ονείρου, η απογοήτευση και η εξατομικοποίηση που τους οδηγεί στις χειρότερες πράξεις, οι οποίες τελικά στρέφονται και κατά του εαυτού τους. Έτσι τα στερεότυπα ανατρέπονται, οι ήρωες μεταστρέφονται και γεννιούνται απροσδόκητες συμμαχίες με σαρκασμό και χιούμορ. Η άφιξη ενός μαύρου αστυνομικού διευθυντή δεν αποκαθιστά κανένα κύρος για την αστυνομία. Ίσα-ίσα, το βίαιο ξέσπασμα ανοίγει το δρόμο στους ήρωες για μια επανεκτίμηση και για την διεκδίκηση μιας άλλης Αμερικής, που δεν θα καταπίνει τα παιδιά της, όπως συμβαίνει σήμερα.