Πολιτισμός
Θέατρο: "Οδός αβύσσου αριθμός μηδέν"

Στο θέατρο Όλβιο παίζεται διασκευασμένο σε θεατρική παράσταση το συνταρακτικό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη: Οδός αβύσσου αριθμός 0. Πρόκειται για μια καταγγελία όλων όσων ανείπωτων συνέβησαν στο νησί του μαρτυρίου και της κόλασης. Η άρχουσα τάξη για να κάμψει το φρόνημα των πολιτικών της αντιπάλων δημιούργησε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου η αγριότητα, τα βασανιστήρια, ο εξευτελισμός της ανθρώπινής προσωπικότητας, ακόμα και η φυσική εξόντωση επιστρατεύτηκαν για να σπάσουν τις αντοχές τους. 

Σε αυτό το νησί κολαστήρι, αντιπαρατίθονταν από τη μια το αποτρόπαιο πρόσωπο των βασανιστών και από την άλλη η αξιοπρέπεια των αγωνιστών, που πίστεψαν στο αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο. Πρωταγωνιστές είναι δυο νεαρά πρόσωπα ο Γιωργής και ο Παναής που αγωνίζονται να κρατηθούν στο ύψος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας διατηρώντας την όρθια στάση και όχι να σκύψουν στα τέσσερα, όπως τους θέλουν οι βασανιστές τους. Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης βρίσκονται αλυσοδεμένοι με τα βράχια να στέκουν γύρω τους σαν σιωπηλοί και αιώνιοι μάρτυρες των βασανιστηρίων τους, μα πάνω από όλα της ανθρωπινότητάς τους. Διασώζουν από πνιγμό τον ίδιο τον βασανιστή τους και προσπαθούν να κάνουν άνθρωπο τον Στελλάρα ή Μελιτζάνα, έναν αγνό λαϊκό άνθρωπο για όλα όσα διαπράττει. 

«Η φρίκη της Μακρονήσου» -όπως ο ίδιος ο Λουντέμης γράφει- «δεν χωράει σε βιβλία. Διαβάζεται μόνο μες στα μάτια των τρελών της. Μόνο τ' αυτιά του Λαυρίου πρόφτασαν ν' αρπάξουν κάτι ξεφτίδια απ' τις φωνές... Απ' το Λαύριο οι δήμιοι φαίνονταν μικροί... Και ήταν για να σαστίζεις πως τόσο μικροί δήμιοι κάνανε τόσο μεγάλα εγκλήματα. Μα το έγκλημα ποτέ δεν μετριέται με τον πήχη. Γιατί ποτέ δεν έχει το ανάστημα του κακούργου. Πάντα είναι μεγαλύτερό του».

Μακρόνησος

Η Μακρόνησος ως τόπος εξορίας και συμμόρφωσης των πολιτικών αντιπάλων θα αποτελεί πάντα ένα ιστορικό μνημείο φρίκης και ταυτόχρονα σύμβολο αγώνα για αξιοπρέπεια. Ένα μνημείο που θα αποδεικνύει την μνησικακία και τον τρόμο που σπέρνει η κοινωνικοπολιτική τάξη πραγμάτων όταν απειληθεί πραγματικά. Ένα μνημείο δείγμα γραφής του ταξικού μίσους της κυρίαρχης ελίτ, που δεν ορρωδεί έναντι ουδεμιάς βαρβαρότητας, όταν καλείται να προστατέψει την εξουσία και τα πλούτη της. Ένα μνημείο που χαράσει ανεξίτηλα και διαχρονικά το modus operandi όλων των αρχόντων, από την σταύρωση 30.000 συντρόφων του Σπάρτακου επί ρωμαϊκής κυριαρχίας, τη σφαγή πάνω από 20.000 κομμουνάρων από τον Θιέρσο το 1871, μέχρι τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Μακρόνησος δεν χαρακτηρίστηκε επίσημα στρατόπεδο συγκέντρωσης, αλλά αναμόρφωσης, πειθαρχημένης διαβίωσης και σε έναν αντεπαναστατικό οίστρο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου σαν νέος Παρθενώνας. Η ελληνική άρχουσα τάξη δεν θα αποτελούσε εξαίρεση τη στιγμή που κλήθηκε να αποφασίσει για το πως θα αντιμετωπίσει την απειλή που προέκυψε και η απόφαση ήταν: εξόντωση. Έτσι, όχι μόνο δεν αναγνώρισε τις δυνάμεις του ΚΚΕ σαν ένοπλους πολιτικούς αντιπάλους, άλλα τους χαρακτήρισε προδότες, ληστοσυμμορίτες και κατσαπλιάδες. Η δημιουργία της Μακρονήσου δεν ήταν μια παρεκτροπή ούτε ένα ιστορικό λάθος κάτω από τις ακραίες συνθήκες που παρουσιάστηκαν. Άλλωστε η ανθρώπινη συμπεριφορά κρίνεται σε στιγμές κρίσης και ακραίων καταστάσεων όχι στις φυσιολογικές καταστάσεις, όπου όλα βαίνουν καλώς. Με τον ίδιο τρόπο κρίνεται και η πολιτική εξουσία. Δηλαδή ήταν το φυσικό αποτέλεσμα μιας εξουσίας που επιβάλλει την κυριαρχία της με την επιβολή της βίας, μιας βίας που αποτελεί δομικό στοιχείο της ύπαρξής της, ένα εργαλείο και όχι τυχαία επιλογή. Το φρόνημα όμως της εργατικής τάξης δεν κάμφθηκε επανερχόμενο με ένταση από τη δεκαετία του 1950 και κορυφώθηκε τη δεκαετία του 1960 μέχρι την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών, αποδεικνύοντας την ματαιοπονία των αστών για σίγαση της ταξικής πάλης. Επειδή η μνήμη ενάντια στη λήθη είναι και αγώνας ενάντια στα πεπραγμένα της εξουσίας, προτείνουμε ανεπιφύλακτα την παρακολούθηση της συγκεκριμένης θεατρικής παράστασης, η οποία θα παίζεται κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή στο θέατρο Όλβιο μέχρι τις 13/1/2019.