Μπαίνοντας στην τελική ευθεία για τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, δεν μπορεί κανείς να μη διαπιστώσει τη σύγκλιση στα προγράμματα τα οποία παρουσιάζουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Κοινός μοχλός των “καλύτερων ημερών” που υπόσχονται και τα δύο κόμματα παρουσιάζεται η “ανάπτυξη” της ελληνικής οικονομίας. Και σαν βασικό κίνητρο αυτής της “ανάπτυξης” παρουσιάζεται η μείωση της φορολόγησης -και στις δύο περιπτώσεις με έμφαση στην “μεσαία τάξη” που θεωρείται η περισσότερο “αδικημένη” από την δεκαετή εφαρμογή των μνημονίων. Όμως η μείωση της φορολόγησης αφορά τους καπιταλιστές.
Η ΝΔ προτείνει νέα μείωση του φορολογικού συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη στο 20% την επόμενη διετία και τη μείωση της φορολογίας από το 2020 στα μερίσματα στο 5% από 10% που βρίσκονται σήμερα, ενώ υπόσχεται “φορολογικά κίνητρα” για όσες επιχειρήσεις προχωρούν σε επενδύσεις, όπως οι υπεραποσβέσεις και ο διπλασιασμός της περιόδου συμψηφισμού ζημιών με κέρδη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη νομοθετήσει τη μείωση του φορολογικού συντελεστή στα επιχειρηματικά κέρδη από 29% στο 25% το 2022, ενώ στο πρόγραμμά του προτείνει την αύξηση του συντελεστή αποσβέσεων στο 150%. Πρακτικά δηλαδή προτείνει για κάθε 100 ευρώ ονομαστικές δαπάνες των επιχειρήσεων, το φορολογητέο εισόδημά τους να μειώνεται κατά 150 ευρώ – με τη ΝΔ να υπόσχεται αύξηση του συντελεστή από 130%-200%!
Στην ουσία πρόκειται για απόλυτη σύμπλευση και των δύο κομμάτων με τις προτάσεις του ΣΕΒ που στο special report του (27/6/19) ζητά “την περαιτέρω βελτίωση των επιβαρύνσεων σε επιχειρηματικά κέρδη και διανεμόμενα μερίσματα παράλληλα με τη βελτίωση κρίσιμων παραμέτρων του φορολογικού συστήματος για τις επιχειρήσεις όπως είναι το πλαίσιο μεταφοράς ζημιών και συμψηφισμού τους με μελλοντικά κέρδη, θέματα αποσβέσεων...”
Αυτές τις τεράστιες μειώσεις που αφορούν μια ελάχιστη μειοψηφία των καπιταλιστών έρχονται Μητσοτάκης και Τσίπρας να τις πλασάρουν ως ευνοϊκές για όλους -εργάτες και μικρομεσαίους- και ως ρεαλιστικές. Πρόκειται για παραμύθι.
Συνέχιση των περικοπών
Το “δημοσιονομικό έλλειμμα” από αυτές τις μειώσεις η ΝΔ υπόσχεται να τις ρεφάρει από νέο “νοικοκύρεμα” των δαπανών του δημοσίου, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται ότι θα τις καλύψει με κομμάτι από το υπερπλεόνασμα που έχει εξασφαλίσει. Ουσιαστικά, αντί για βελτίωση για τους πολλούς, αυτό που φέρνει το πρόγραμμα φοροελαφρύνσεων προς τους καπιταλιστές είναι συνέχιση των περικοπών για όλους τους άλλους.
Ο άλλος πυλώνας που θα καλυτερέψει τη ζωή μας, λένε, είναι οι επενδύσεις των ελλήνων και ξένων καπιταλιστών. Στο πρόγραμμά του ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται “διπλασιασμό των Ξένων Άμεσων Επενδύσεων μέχρι το 2025” καθώς και “κίνητρα για δημιουργία θέσεων πλήρους εργασίας”, δηλαδή επιδοτήσεις που θα συνεχίζουν να εισπράττουν τα αφεντικά, που θα δημιουργήσουν 500.000 νέες θέσεις εργασίας. Η ΝΔ δεσμεύεται για «επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και των απελευθερώσεων», κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ για «καθυστερήσεις» που «αποθαρρύνουν τους επενδυτές» υποσχόμενη 43.000 θέσεις εργασίας μόνο από το άμεσο προχώρημα του “Ελληνικού”.
Αλήθεια, ας μας πούνε πόσες νέες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν από τις ιδιωτικοποιήσεις που έγιναν αυτά τα χρόνια στον ΟΣΕ, στα λιμάνια, στα αεροδρόμια, τον ΟΤΕ κ.α; Ας μας πούνε αν η COSCO έφερε δουλειές στον Πειραιά ή αν το πρόσφατο ξεπούλημα των κόκκινων δανείων της Tράπεζας Πειραιώς θα ανοίξει νέες θέσεις εργασίας στον τραπεζικό τομέα; Ας μας πούνε τι ανάπτυξη έφεραν για την εργατική τάξη όλα αυτά τα μέτρα που επί δεκαετίες και εις το διηνεκές θέλουν να εφαρμόζουν; Οι φοροαπαλλαγές στα κέρδη των καπιταλιστών, η εξαίρεση των εφοπλιστών από την φορολόγηση, το επανειλημμένο χάρισμα των χρωστουμένων των αφεντικών στα ασφαλιστικά ταμεία, τα οικονομικά κίνητρα στα αφεντικά τάχα για να κάνουν προσλήψεις, οι επαναλαμβανόμενες αναχρηματοδοτήσεις των τραπεζών;
Ό,τι και να επιρρίπτουν ο ένας στον άλλο, Μητσοτάκης και Τσίπρας, ο ένας από τα γενοφάσκια του, ο άλλος ανακαλύπτοντάς το στην πορεία, βρίσκονται σε απόλυτη σύμπλευση σε αυτόν το “μονόδρομο” που πίσω από τις υποσχέσεις σε “μεσαία τάξη”, εργαζόμενους και ανέργους, στην πράξη τα χαρίζουν όλα στους καπιταλιστές. Μια σύμπλευση που στην περίπτωση των υδρογονανθράκων και του ανταγωνισμού για τις ΑΟΖ παίρνει και τον χαρακτήρα “κοινής εθνικής υπόθεσης” για χάρη των γαλλικών, αμερικανικών, ιταλικών εταιριών, και την γεωστρατηγική ανάδειξη του ελληνικού καπιταλισμού στην Αν. Μεσόγειο, μια “ανάπτυξη” επικίνδυνη για την ειρήνη και επιπλέον το περιβάλλον.
Σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό, περιβαλλοντικό και ειρήνη, η “ανάπτυξή” τους είναι απειλή για την εργατική τάξη. Χωρίς καν να εξασφαλίζει την βιωσιμότητα των συμφερόντων του ελληνικού καπιταλισμού καθώς την υπόσχονται μέσα σε ένα διεθνές πλαίσιο που σημαδεύεται από ακριβώς αντίθετα σημάδια: οικονομικής επιβράδυνσης του συστήματος και ταυτόχρονης όξυνσης της κρίσης και των ανταγωνισμών.