Το 2003 ο κόσμος βγήκε μαζικά στους δρόμους ενάντια στην αμερικάνικη επέμβαση στο Ιράκ. 50 χιλιάδες άνθρωποι κατάφεραν να διαδηλώσουν στην πλατεία Ταχρίρ στις 20 Μάρτη του 2003 όχι μόνο ενάντια στον πόλεμο αλλά και ενάντια στη συμμετοχή του Μουμπάρακ. Η μάχη εκείνη συνδέθηκε με το ζήτημα της δημοκρατίας στην ίδια την Αίγυπτο. Εκείνα τα γεγονότα έδειξαν σε εμάς τους Σοσιαλιστές ότι υπήρχαν πολιτικά ρεύματα που κινούνταν κάτω από την επιφάνεια και έπρεπε να τα βοηθήσουμε. Πήραμε την πρωτοβουλία για να ιδρύσουμε το κίνημα Κιφάγια (Αρκετά) στα τέλη 2004, αρχές 2005. Το κίνημα αυτό που ένωσε σοσιαλιστές με Νασερικούς και τμήματα του πολιτικού Ισλάμ έβαλε ανοιχτά το σύνθημα “Κάτω ο Μουμπάρακ”. Ηταν η πρώτη φορά που κάποιος στην Αίγυπτο βγήκε με το πρόσωπο ακάλυπτο και είπε “Κάτω ο Μουμπάρακ”.
Η συνέχεια ήταν το εργατικό κίνημα που ξέσπασε στα τέλη του 2006. Οι εργάτες και οι εργάτριες στην περιοχή Μαχάλα που προχώρησαν στο μεγαλύτερο αγώνα ήταν αυτοί που συνδέονταν περισσότερο με το Κιφάγια. Αυτό ήταν το πρώτο καρφί στο φέρετρο του Χόσνι Μουμπάρακ. Κατάφεραν να διώξουν τις δυνάμεις καταστολής από τα εργοστάσια. Το εργατικό κίνημα ξαναβγήκε μαζικά στους δρόμους τους πρώτους μήνες του 2010, όταν οι εργάτες που βρίσκονταν σε κινητοποίηση έκαναν διαδηλώσεις και έστησαν μια μόνιμη κατάληψη απέναντι από το κτίριο του κοινοβουλίου επί μήνες. Προσπάθησαν ακόμη και να μπουν μέσα. Το 2011 στη διάρκεια της επανάστασης πολλά πράγματα έμοιαζαν σαν να επαναλαμβανόταν στο πολλαπλάσιο η εμπειρία του εργατικού κινήματος του 2010.
Δύο ζητήματα όμως αποτέλεσαν κρίσιμη αφορμή για την επανάσταση του 2011. Το πρώτο ήταν η τεράστια νοθεία που έγινε στις κοινοβουλευτικές εκλογές το Νοέμβρη-Δεκέμβρη 2010. Ο κόσμος ψήφιζε ενάντια στους υποψήφιους του Μουμπάρακ και τελικά αυτοί πήραν τα μεγαλύτερα ποσοστά από ποτέ. Η δεύτερη αφορμή ήταν η επανάσταση στην Τυνησία που έδωσε το σύνθημα για όλες τις αραβικές χώρες. Εδειξε ότι η επανάσταση είναι σήμερα εφικτή.
Η επανάσταση στην Αίγυπτο έχει ήδη πετύχει σημαντικά πράγματα, αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας. Η πιο σημαντική κατάκτηση είναι η αυτοπεποίθηση που έχουν αποκτήσει οι ίδιοι οι άνθρωποι και η πίστη ότι θα μπορέσουν να κερδίσουν τα δίκια τους ό,τι κι αν γίνει. Είναι κατάκτηση επίσης ότι θα καταφέρουμε να κάνουμε εκλογές χωρίς νοθεία και παρεμβάσεις. Οτι δεν έχουμε την αυθαιρεσία των δυνάμεων καταστολής στους δρόμους. Ο κόσμος νιώθει ότι δεν θα μπορέσει κανείς να σταθεί ενάντιά τους, αφού κατάφεραν να ρίξουν τον ισχυρότερο από όλους, τον Χόσνι Μουμπάρακ. Οι φοιτητές στα Πανεπιστήμια δεν θα αφήσουν κανέναν ξανά να τους απαγορεύσει την ελευθερία λόγου. Και οι εργάτες έχουν ήδη ξεκινήσει να χτίζουν τα δικά τους ανεξάρτητα συνδικάτα.
25 Γενάρη
Το κάλεσμα για τη διαδήλωση της 25ης Γενάρη έγινε από μικρές πολιτικές δυνάμεις, ανάμεσά τους ήμασταν οι Επαναστάτες Σοσιαλιστές και τα κινήματα της Νεολαίας. Άλλες πολιτικές δυνάμεις κράτησαν αποστάσεις από το κάλεσμα για διαδήλωση, ανάμεσά τους η Μουσουλμανική Αδελφότητα, το φιλελεύθερο Ουάφντ και το επίσημο κόμμα της Αριστεράς, Ταγκάμου.
Όμως κανένας, ούτε και όσοι καλέσαμε αυτές τις διαδηλώσεις δεν φανταζομασταν πόσο μεγάλη συμμετοχή θα υπήρχε στις 25 Γενάρη. Στους δρόμους της Αιγύπτου υπολογίζουμε ότι ήταν μισό εκατομμύριο άνθρωποι. Η αστυνομία το μόνο που κατάφερε ήταν να μην αφήσει τον κόσμο να πάει στην πλατεία Ταχρίρ. Ομως η θετική ενέργεια που υπήρχε στον κόσμο δεν τον άφηνε να γυρίσει πίσω. Στις συγκρούσεις είχαμε πολλούς νεκρούς. Η απάντηση για τους χαμένους μας συντρόφους ήταν ότι την Παρασκευή 28 Γενάρη κατέβηκαν στους δρόμους 9 εκατομμύρια άνθρωποι. Ολα είχαν αλλάξει. Ο κόσμος πλέον δεν φοβόταν τίποτα. Η αστυνομία κρύφτηκε στα αστυνομικά τμήματα και τις αποφάσεις στο δρόμο τις έπαιρνε ο λαός. Ετσι φτάσαμε στη μεγάλη κατάκτηση να πάρουμε τον έλεγχο της πλατείας Ταχρίρ.
Το καθεστώς έψαχνε τρόπο να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Προσπάθησαν να επιβάλουν απαγόρευση κυκλοφορίας, ενώ έστελναν τραμπούκους να σκοτώνουν αγωνιστές ακόμη και μέσα στα σπίτια. Προσπαθήσουν επίσης να στραγγαλίσουν οικονομικά τον κόσμο. Εκλεισαν τράπεζες και εταιρείες για να μείνει ο κόσμος χωρίς χρήματα. Το επόμενο βήμα ήταν να βγάλουν το στρατό.
Οταν κατέβηκε ο στρατός στις 28 Γενάρη έλεγε ότι κατέβηκε μαζί με το λαό, αλλά δεν ήταν έτσι.
Εβγαλαν τα τεθωρακισμένα, απέκλεισαν τους δρόμους και εμπόδιζαν την τροφοδοσία της πλατείας Ταχρίρ με φαγητό και φάρμακα. Όταν όλες αυτές οι μέθοδοι απέτυχαν άφησαν τους ένοπλους τραμπούκους να κάνουν τη μεγαλύτερη επίθεση στην πλατεία πάνω σε άλογα και καμήλες. Ο κόσμος τελικά άντεξε και κέρδισε. Το κρίσιμο σημείο ήταν η είσοδος της οργανωμένης εργατικής τάξης στο κίνημα. Τρεις μέρες πριν πέσει ο Μουμπάρακ, όλη η Αίγυπτος βρέθηκε σε γενική απεργία. Το κίνημα έφυγε από το επίπεδο του δρόμου και έφτασε βαθύτερα.
Στις 11 Φλεβάρη στους δρόμους ήταν 12 εκατομμύρια διαδηλωτές. Μπόρεσαν και έφτασαν μέχρι τη Βουλή, το κεντρικό κτίριο της τηλεόρασης και την κατοικία του Μουμπάρακ. Ολοι περίμεναν απλά το σύνθημα για να εισβάλουν στα κτίρια, αν ο Μουμπάρακ δεν υπέβαλλε την παραίτησή του. Ετσι, ο στρατός πίεσε τον Μουμπάρακ να αποχωρήσει.
Εχουν αλλάξει τα πράγματα αφού έφυγε ο Μουμπάρακ. Εμείς οι σοσιαλιστές λέμε ότι οι η επανάσταση πρέπει να συνεχιστεί στην Αίγυπτο. Οι δυνάμεις της δεξιάς, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, οι Φιλελεύθεροι και το κεντρικό στρατιωτικό συμβούλιο λένε ότι η επανασταση έχει ολοκληρωθεί. Λένε ότι στην επανάσταση ήμασταν όλοι ενωμένοι και ότι οι απεργίες είναι κάτι που μας διαχωρίζει.
Όμως οι εργάτες συνεχίζουν να φτιάχνουν ανεξάρτητα συνδικάτα σε όλα τα εργοστάσια, ακόμη και στους πιο ευαίσθητους τομείς της οικονομίας. Ανεξάρτητα συνδικάτα φτιάχνονται στο σιδηρόδρομο, τις μεταφορές, τη βιομηχανία μετάλλου και το φυσικό αέριο. Αντίστοιχα πράγματα συμβαίνουν και σε διαφορετικούς κλάδους, όπως στους δημοσιογράφους και τους μηχανικούς που προβάλλουν το σύνθημα της κάθαρσης όλων των χώρων από τους φίλους του Μουμπάρακ. Πολύ έντονη είναι η κατάσταση μέσα στα ΜΜΕ, για παράδειγμα. Για πρώτη φορά θα έχουμε ανεξάρτητα συνδικάτα και στο δημόσιο, στα νοσοκομεία και σε κρατικές επιχειρήσεις. Από το 1956 για πρώτη φορά είδαμε απεργία όλων των γιατρών με αίτημα να φύγει ο Υπουργός Υγείας, για καλύτερους μισθούς και για δημόσια υγεία για όλους.
Αγρότες
Οι αγρότες στα χωριά της Αιγύπτου έχουν ξεσηκωθεί για τα χωράφια που τους είχε κατάσχει το καθεστώς και τα είχε δώσει σε μεγαλογαιοκτήμονες. Οργανώθηκαν διαδηλώσεις με χιλιάδες αγρότες ενάντια στον Υπουργό Γεωργίας. Ζητάνε να τους δώσουν πίσω τα χωράφια τους ενώ πήραν και πρωτοβουλία για σχηματισμό ανεξάρτητων συνδικάτων.
Ξεσηκωμός υπάρχει και στα Πανεπιστήμια από τους φοιτητές που παίρνουν τις σχολές στα χέρια τους. Διώχνουν τους προέδρους των τμημάτων, απαιτώντας να φύγουν όλα τα στελέχη του παλιού καθεστώτος.
Παράλληλα με όλους αυτούς τους αγώνες έχει ανάψει η πολιτική ζωή και φτιάχνονται καινούργια κόμματα για να εκφραστεί ο κόσμος. Το μεγάλο στοίχημα είναι να οικοδομήσουμε ένα κόμμα που θα εκφράσει πολιτικά το εργατικό κίνημα.
Απέναντι σε όλο αυτό το ξέσπασμα, ο στρατός προσπαθεί να ξαναπροσανατολιστεί. Το πρώτο που λένε είναι ότι πρέπει να σταματήσουν οι απεργίες γιατί δεν κάνουν καλό στη χώρα και καταστρέφουν την οικονομία.
Πέρασαν νόμο που απαγορεύει τις απεργίες που “βλάπτουν την οικονομία”. Εκαναν και άλλα βήματα προς το χειρότερο. Οπως ότι συμφώνησαν για δάνειο από το ΔΝΤ και πέρασαν νόμο που περιορίζει τη δημιουργία πολιτικών κομμάτων.
Προς το παρόν η αστυνομία δεν έχει επιστρέψει στους δρόμους για να μην προκαλέσει τον κόσμο. Την ίδια στιγμή όμως, οι δυνάμεις της αντεπανάστασης χρησιμοποιούν τους φανατικούς σαλαφίτες και διάφορους τραμπούκους για να προκαλέσουν αναταραχές και διχασμό μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων. Δεν το έχουν καταφέρει. Το εργατικό κίνημα βρίσκεται ενωμένο στις μάχες, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις, πανω από θρησκευτικούς διαχωρισμούς. Οργανώθηκε μια μεγάλη κοινή διαδήλωση ενάντια στις επιθέσεις σε χριστιανικές εκκλησίες.
Η επανάσταση στην Αίγυπτο θα συνεχιστεί. Ο βασικός λόγος είναι ότι η κρίση του αιγυπτιακού καπιταλισμού δεν θα επιτρέψει να ικανοποιηθούν τα αιτήματα για τα οποία βγήκε ο κόσμος στο δρόμο. Επίσης ο στρατός δεν θα προχωρήσει σε συνολική ρήξη με το Ισραήλ, όπως ζητάει η πλειοψηφία. Αυτό το γεγονός έβγαλε τον κόσμο ξανά στο δρομο την περασμένη βδομάδα.
Οι επαναστάτες σοσιαλιστές και η επαναστατική αριστερά προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον κόσμο να προετοιμαστεί για την κοινωνική επανάσταση.
Φτιάχνουμε λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές για να γίνουν πρόπλασμα της εξουσίας του κόσμου από τα κάτω. Φτιάχνουμε ανεξάρτητα συνδικάτα που θα είναι η συνδικαλιστική φωνή των εργατών. Βάζουμε στόχο να χτίσουμε την πρώτη ανεξάρτητη συνομοσπονδία συνδικάτων.
Παλεύουμε για να δυναμώσουμε το Κόμμα των Εργατών. Θέλουμε να αποτελέσει την πολιτική φωνή των εργατών, το κόμμα που βάζει το συνολικό πρόγραμμα για την αλλαγή. Ταυτόχρονα οικοδομούμε και την επαναστατική μας οργάνωση. Γιατί στους λαούς, περισσότερο από κάθε αλλη φορά, λείπει επαναστατική ηγεσία που να μπορεί να μάχεται συνολικά ενάντια στην αδικία και την εκμετάλλευση. Λείπει το επαναστατικό κόμμα που είναι βασικός παράγοντας για να πετύχει η επανάσταση. Αυτό είναι ένα καθήκον που πρέπει να αντιμετωπίσουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται. Η κατάσταση στην Αίγυπτο μας δίνει τις δυνατότητες.
Πριν την επανάσταση, πολλοί μάς έλεγαν ότι η Αίγυπτος δεν ήταν Τυνησία και ότι δεν θα γινόταν ποτέ επανάσταση. Κι όμως τα γεγονότα απέδειξαν ότι έκαναν λάθος. Τώρα είμαι σίγουρος ότι πολλοί στην Ελλάδα σας λένε ότι η Ελλάδα δεν είναι ούτε Τυνησία ούτε Αίγυπτος. Η αλήθεια όμως είναι ότι αν επιμείνουμε στην προσπάθειά μας θα δούμε την επανασταση και στην Ελλάδα πιο σύντομα από ό,τι φανταζόμαστε.