Πέρασαν οι μέρες του Πάσχα, φτάνουν οι μέρες της Πρωτομαγιάς και τα μηνύματα που τις συνοδεύουν μας καλούν στον αγώνα.

Στη Γαλλία, οι φασίστες της Λεπέν έχασαν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών με 41,5% απέναντι στο 58,5% του Μακρόν που κέρδισε μια δεύτερη θητεία. Οι πρώτες αντιδράσεις στο αποτέλεσμα αυτό ήταν κόσμος που βγήκε στους δρόμους στο Παρίσι όχι για να πανηγυρίσει, αλλά για να δείξει ότι ο αγώνας είναι μονόδρομος και στα δυο μέτωπα: 

Οργάνωση για μαζικό αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα που θα στείλει τη Λεπέν σπίτι της και θα διαλύσει τις φασιστικές ομάδες που έχουν σηκώσει κεφάλι μέσα από τις καμπάνιες της. Και οργάνωση για δυνατό εργατικό κίνημα ενάντια στις επιθέσεις του Μακρόν που χτυπάνε δουλειές, μισθούς, τα συνδικάτα και τους μετανάστες.

Αυτές οι μάχες δεν αφορούν μόνο τα αδέλφια μας και τους συντρόφους μας στη Γαλλία. Είναι και δικιά μας υπόθεση εδώ. Ο Μητσοτάκης δεν έχει διαφορετική συνταγή από τον Μακρόν. Όχι μόνο γιατί έχουν αγκαλιαστεί σφιχτά με τις παραγγελίες για τα Ραφάλ και τις φρεγάτες στο μακάβριο χορό του πολέμου. Αλλά και γιατί και οι δυο συνδυάζουν τη στήριξη για τους κερδοσκόπους με τις ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.

Στην Ουκρανία μαίνεται το πολεμικό σφαγείο και στο Αιγαίο ο Μητσοτάκης συνοδεύει τα αμερικάνικα και τα γαλλικά αεροπλανοφόρα που περιπολούν τους δρόμους του υγροποιημένου φυσικού αέριου. Η κερδοσκοπία του κεφάλαιου ανεβάζει στα ύψη τους λογαριασμούς και τα νοίκια και ο Μητσοτάκης προσπαθεί να μας κοροϊδέψει με παιχνίδια για τον κατώτατο μισθό την ώρα που ο Χατζηδάκης διαλύει τις Συλλογικές Συμβάσεις. Και επειδή η κοροϊδία δεν περνάει, παίζουν το χαρτί του ρατσισμού κυνηγώντας φονικά τους πρόσφυγες και δίνοντας ξανά πλάτες στους φασίστες.

Μπορούμε να νικάμε

Πριν από δέκα χρόνια, στις εκλογές του 2012 οι ίδιες συνταγές της λιτότητας για τους εργαζόμενους και του ρατσισμού για τους «λαθρο»-μετανάστες είχαν εκτινάξει τα ποσοστά των νεοναζί της Χρυσής Αυγής  που μπήκαν στη Βουλή και χρειάστηκε σκληρός αντιφασιστικός αγώνας για να τους στείλουμε στη φυλακή. Η επιτυχία του αντιφασιστικού κινήματος ήταν μια απόδειξη ότι μπορούμε να νικάμε, αλλά αυτή η μάχη δεν έχει τελειώσει- προφανώς στη Γαλλία, αλλά και εδώ. Στις 21 Απρίλη έκλεισαν πενήντα πέντε χρόνια από το χουντικό πραξικόπημα και αυτή η επέτειος μας θυμίζει μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι καπιταλιστές και το κράτος τους.

Η μόνη δύναμη που μπορεί να τους σταματήσει είναι ένα δυνατό εργατικό κίνημα με αντικαπιταλιστική στρατηγική. Μια στρατηγική που συγκεντρώνεται στις εκλογικές μάχες κινδυνεύει να χαραμίσει αυτή τη δύναμη. Στη Γαλλία, ο Μελανσόν που πήρε ένα ισχυρό 22% στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών από τον κόσμο της Αριστεράς, τώρα επικεντρώνεται στις κάλπες των βουλευτικών εκλογών αντί να οργωνώνει την εργατική οργή στους δρόμους. Εδώ, ο Τσίπρας που έδειξε τα όρια του κοινοβουλευτικού δρόμου στην πράξη το 2015, παγιώνει τη δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ με το Συνέδριο που κλάδεψε κάθε αριστερή φωνή. 

Είναι χρέος της επαναστατικής αριστεράς να σηκώσει το γάντι οργανώνοντας την πάλη για να ανατρέψουμε τους Μητσοτάκηδες και τους Μακρόν ξεσηκώνοντας όλο τον κόσμο της Αριστεράς στη δράση.

Πρώτος σταθμός είναι τα συλλαλητήρια της Πρωτομαγιάς που μας ενώνουν ενάντια στην κυβέρνηση του πόλεμου, της ακρίβειας, του ρατσισμού και του σεξισμού. Και θα συνεχίσουμε οργανώνοντας τις εργατικές αντιστάσεις παντού, στα νοσοκομεία, στα λιμάνια, στη Λάρκο, στην Καβάλα... Ετοιμάζοντας ένα μεγάλο αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 15 Ιούνη που ξεκινάει η δίκη της Χρυσής Αυγής σε δεύτερο βαθμό στο Εφετείο.

Πάμε δυνατά, συντονισμένα με τις μάχες των εργατών και στην Αθήνα και στο Παρίσι  και σε όλες τις γειτονιές του κόσμου.