Το Χαρτούμ έχει μετατραπεί σε ένα τεράστιο μεγεθυντικό φακό που μας δείχνει τη βία και την υποκρισία του παγκόσμιου καπιταλισμού. Βρισκόμαστε στη δεύτερη βδομάδα της σύγκρουσης ανάμεσα στους δύο στρατηγούς, του Μπουρχάν και του Χεμέντι, που αφού δεν τα βρήκαν στη συμφωνία για το πώς θα ενοποιήσουν τις δυνάμεις τους σε έναν ενιαίο στρατό που θα κυβερνούσε τη χώρα, έχουν ρημάξει την πρωτεύουσα και σπέρνουν το θάνατο.
Οι στρατηγοί που μιλούσαν με την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το Ισραήλ και όλες τις δυνάμεις της περιοχής γιατί ήταν οι μόνοι που μπορούσαν να εγγυηθούν την τάξη στη χώρα, τώρα έχουν υποβιβαστεί σε «πολέμαρχους». Οι ιμπεριαλιστές τάισαν με όπλα, χρήμα και αναγνώριση και τις δύο πλευρές αυτής της βάρβαρης σύγκρουσης. Τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους αμάχους.
Παράλληλα οι ξένες πρεσβείες και οι κυβερνήσεις οργανώνουν την ασφαλή έξοδο από το Χαρτούμ μόνο όσων έχουν το κατάλληλο διαβατήριο. Στέλνουν αεροπλάνα και κομάντος, αλλά ούτε λόγος για τρόφιμα και φάρμακα. Οι ζωές των Σουδανών δεν αξίζουν, εκείνοι πρέπει να περιμένουν και να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους. Στο Πορτ Σουντάν, εκεί που καταλήγουν πολλοί από όσους φεύγουν από το Χαρτούμ, η Σαουδική Αραβία οργανώνει το πέρασμά τους απέναντι στη Τζέντα. Ακόμη όμως και εκεί, όπου δεν εξελίσσονται μάχες, η Σαουδική Αραβία λέει πως προηγούνται οι πολίτες της, μετά οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι και μετά βλέπουμε. Ακόμη και σε όσους έχουν το τυχερό διαβατήριο, η διαλογή γίνεται και με βάση το επίθετο. Αν είναι σουδανικό, είσαι δεύτερης τάξης άνθρωπος.
Είναι ο απλός κόσμος και οι επιτροπές που έχει φτιάξει, οι μόνοι που δίνουν πραγματική μάχη για να σώσουν ζωές. Ακόμη και υπάλληλοι ξένων πρεσβειών δίνουν συγχαρητήρια στις «Επιτροπές Αντίστασης» γιατί οργανώνουν την ασφαλή μετακίνηση και τη σωτηρία των πιο αδύναμων. Οι Επιτροπές στήθηκαν μετά την επανάσταση του 2019 που ανέτρεψε τον δικτάτορα Μπασίρ. Όχι μόνο οι στρατηγοί, αλλά και οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης τις ήθελαν στο περιθώριο, γιατί οι πολιτικοί ισχυρίζονταν πως μόνο μέσα από μια μεταβατική μοιρασιά της εξουσίας με το στρατό μπορούσε να να ανοίξει ο δρόμος για τη δημοκρατία. Όπως προειδοποιούσαν οι επιτροπές, αυτό που άνοιξε ήταν ο δρόμος για το μακελειό.
Αλληλεγγύη
Η κατάσταση στο Χαρτούμ είναι τραγική. Από τις 15 του μήνα έχει κοπεί το ρεύμα. Νερό υπάρχει αλλά όχι παντού. Η τελευταία εκεχειρία των 72 ωρών φαίνεται ότι έχει κάποια επιτυχία, αντίθετα με τις τρεις πρώτες που δεν ίσχυσαν ούτε για ελάχιστο, κι έτσι έχει αυξηθεί η έξοδος από το Χαρτούμ. Ωστόσο οι πυροβολισμοί δεν έχουν σταματήσει και μέχρι να βρει κάποιος τρόπο να φτάσει σε κάποια έξοδο, ρισκάρει τη ζωή του. Από εκεί μέχρι να βρει τρόπο να κάνει 800 - 900 χιλιόμετρα μέχρι την Αίγυπτο ή το Πορτ Σουντάν. Ο κόσμος στα χωριά υποδέχεται τους πρόσφυγες με νερά, αναψυκτικά και τρόφιμα. Όσοι φεύγουν προς τα σύνορα, δημοσιεύουν συγκινημένοι εικόνες από την αλληλεγγύη.
Οι πιο αδύναμοι όμως θα παραμείνουν στο Χαρτούμ. Οι Επιτροπές δεν σταματάνε να δημοσιεύουν λίστες με φάρμακα και να προσπαθούν να οργανώσουν το πώς θα φτάσουν στο συγκεκριμένο σπίτι που έχει ανάγκη. Χιλιάδες ινσουλινοεξαρτώμενοι, μωρά, καρδιοπαθείς και άλλοι ασθενείς είναι στη ζωή επειδή στέκεται όρθιο αυτό το δίκτυο αλληλεγγύης. «Κάθε συντονιστική επιτροπή έκανε καταγραφή των νοσοκομείων που λειτουργούν. Ακόμη και τα νοσοκομεία που δεν λειτουργούσαν πριν από τον πόλεμο, τα βάλαμε μπρος, φέρνοντας γιατρούς, καύσιμα και γεννήτριες», λέει ο Αχμέτ Ισμάτ, εκπρόσωπος επιτροπών στο νότιο Χαρτούμ. «Αυτό που μας λείπει τώρα είναι υλικά. Από φάρμακα μέχρι γάζες».
Ακόμη και ο διοικητής του Χαρτούμ, διορισμένος από τον Μπουρχάν, έκανε έκκληση: «Πολίτες, φτιάξτε επιτροπές για να αντιμετωπίσετε την ασφάλεια από το πλιάτσικο». Ο κόσμος δεν περίμενε τη συμβουλή του. «Οι επιτροπές αντίστασης διατηρούν την αξιοπιστία τους γιατί κάνουν κάτι διαφορετικό από τις ελίτ και αυτό είναι ότι παρέχουν υπηρεσίες» λέει η δημοσιογράφος Χολούντ Χάιρ, που μόλις έφτασε στο Πορτ Σουντάν από το Χαρτούμ.
Το σουδανικό κράτος και οι ξένοι προστάτες του είναι αυτοί που κάνουν πλιάτσικο στο Σουδάν. Η αυτοοργάνωση του κόσμου κατάφερε και έριξε μια δικτατορία 25 χρόνων. Τώρα καταφέρνει και κρατάει ζωντανό τον κόσμο από την πείνα και το θάνατο. Η εργατική τάξη και οι απλοί, φτωχοί άνθρωποι του Σουδάν μπορούν να πάρουν την εξουσία και να οργανώσουν την κοινωνία, σίγουρα καλύτερα από τους δολοφόνους που κυβερνάνε μέχρι σήμερα.