Πρώτο Πανελλαδικό Συμβούλιο της χρονιάς για το ΣΕΚ. Κρίση, αντίσταση και καθήκοντα για την Αριστερά

Βγαίνουν και αναγνωρίζουν οι ίδιοι ότι η τελευταία δεκαετία είναι μια χαμένη δεκαετία. Τρία χρόνια τώρα προσπαθούν ρίχνοντας τεράστια πακέτα να διασώσουν τις τράπεζες και τους τραπεζίτες. Δεν έχουν μπορέσει να διασώσουν τίποτα. Τουναντίον, η χρεοκοπία φτάνει στα ίδια τα κράτη. Δεν είναι μόνο η Ελλάδα, είναι μια σειρά από χώρες. Στο τέλος ανησυχούν ότι η χρεοκοπία θα φτάσει στο ευρώ.

Είναι ένα σύστημα που έχει τεράστιους πόρους και θα μπορούσε να τα ρίξει σε επενδύσεις. Αλλά επενδύσεις δεν βγαίνουνε. Ρίχνει τα επιτόκια αλλά κανένας δεν επενδύει. Όλα αυτά τα χρήματα πάνε σε τεράστιες σπατάλες που ακόμα και οι ίδιοι δεν ξέρουνε πού θα τους βγάλει.

Αυτές τις μέρες βρισκόμαστε μπροστά σε κάποια μεγάλα παραδείγματα στην Ελλάδα. Η κατάληψη της ELITE είναι μια μικρογραφία του τι συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο. 

Η ELITE μέχρι τώρα παρήγαγε παπούτσια. Η ανάγκη για παπούτσια και η ζήτηση τους ως είδος βασικής ανάγκης είναι τεράστια όχι μόνο σε μια γειτονιά στην Ελλάδα, αλλά στον κόσμο ολόκληρο. Αντί για αυτό που είναι πολύ φυσιολογικό να υπήρχαν επενδύσεις, νέες δουλειές και όχι ανεργία, αυτήν τη στιγμή κλείνει το εργοστάσιο. Κλείνει από έναν παραλογισμό, όχι επειδή ο κόσμος που δουλεύει εκεί δεν θέλει δουλειά, όχι επειδή ο κόσμος δεν θέλει παπούτσια.

Δεύτερο παράδειγμα είναι ο Σκαραμαγκάς. Ο Σκαραμαγκάς ήταν η μεγάλη ελπίδα ότι θα φτιαχτούν όχι μόνο πλοία, αλλά τρένα του ΟΣΕ. Όποιος ταξιδέψει με τρένο βλέπει τρένα της προηγούμενης εικοσαετίας. Ξεπουλάνε όμως το Σκαραμαγκά 4,5 δις ευρώ και έχει αρχίσει ήδη να κλείνει ένα κομμάτι του.

Αυτή η εικόνα, πέρα από τους αριθμούς, υπάρχει σαν εμπειρία μέσα στον ίδιο τον κόσμο. Και σαν πολιτική και σαν ιδεολογική χρεοκοπία. Η πολιτική χρεοκοπία είναι τι συμβαίνει μέσα στο ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Μέσα σε ένα κόμμα που πριν 100 μέρες ήρθε με 10 % πάνω από τη Νέα Δημοκρατία και πολύ ανανεωμένο. Αυτή τη στιγμή είναι πάρα πολύς ο κόσμος που δηλώνει απογοητευμένος που τους ψήφισε.

Μαζί συμβαδίζει και η ιδεολογική χρεοκοπία. Είναι γελοία τα γκάλοπ που δημοσιεύουν για να πείσουν ότι ο κόσμος συμφωνεί με τα μέτρα της κυβέρνησης. 

Το δεύτερο χαρακτηριστικό της περιόδου είναι το κομμάτι της αντίστασης. Η κατάληψη της ELITE είναι ξανά πολύ καλό παράδειγμα. Ηταν ένας χώρος όχι ιδιαίτερα οργανωμένος, αλλά από τη στιγμή που αποφάσισαν την κατάληψη έφτιαξαν εργοστασιακή επιτροπή. Ένας χώρος απομονωμένος. Από τη στιγμή που ο πυρήνας του Περιστερίου πήγε εκεί για να τους πει εδώ είμαστε και θα σας συμπαρασταθούμε, η εικόνα αυτών των εργατών αλλάζει. Αρχίσανε να συζητάνε με τους συντρόφους για την κατάληψη και προχωρήσανε στη συζήτηση αν μπορεί να είναι η διεκδίκηση η κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και εργατικός έλεγχος. Συζητάνε πώς η μάχη της ELITE δεν θα είναι απομονωμένη, πώς θα γίνει μάχη της εργατικής τάξης στην περιοχή, υπόθεση όλης της εργατικής τάξης παντού. 

Αυτός ο κόσμος στην πλειοψηφία του ήταν ΠΑΣΟΚ. Είχε όλες τις απόψεις που μπορεί να έχει κάποιος που είναι ΠΑΣΟΚ. Ότι τα πράγματα μπορεί να γίνουν καλά με καλύτερες κυβερνήσεις. 

Όταν ξεκίνησε αυτή η κινητοποίηση η σχέση αυτών των εργατών με το αφεντικό ήταν σχέση συνεργασίας. Είχαν αυταπάτες πως θα συνεργαστούν για να πάρει το αφεντικό το δάνειο από την τράπεζα και αυτοί θα πάρουν τα χρωστούμενα. Αυτό πέρασε από αυτήν την ταξική συνεργασία που βάζει το ΠΑΣΟΚ και προχώρησε στο ότι αφεντικό και εργάτες είμαστε δύο κόσμοι χωριστά. Αυτή η εικόνα δεν είναι μόνο στην ιστορία της ELITE, είναι γενικευμένη. Την έχει προκαλέσει η ανάγκη του κόσμου να παλέψει ενάντια στην κρίση και στις επιθέσεις, είτε συνειδητά είτε όχι. 

Άρα, ξεκινάμε από το πώς αλλάζουν οι ιδέες στα μυαλά του κόσμου. Λέμε ότι συνολικά παίζεται αν τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, θα τον κερδίσει η Αριστερά. Αυτό παίζεται με όρους μαζικούς, εκατομμυρίων και όχι κάποιων χιλιάδων. Το ΠΑΣΟΚ βγήκε σε αυτές τις εκλογές παίρνοντας τρία εκατομμύρια ψήφους. Στις εσωκομματικές εκλογές για να βγει ο Παπανδρέου αρχηγός, ψήφισε ένα εκατομμύριο κόσμος. Αν πούμε ότι αυτοί είναι οι πιο κοντινοί στο ΠΑΣΟΚ, τι συμβαίνει με τα άλλα δύο εκατομμύρια που ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές ΠΑΣΟΚ; Τα 2/3 των δύο εκατομμυρίων είναι κόσμος που συνεχώς ταλαντεύεται ανάμεσα στην Αριστερά και το ΠΑΣΟΚ. Και η ταλάντευση δεν είναι μόνο εκλογική, αλλά είναι κοινωνική, πάνω στο ποιος μπορεί να δώσει διέξοδο. Έχουμε πολλά παραδείγματα αυτής της ταλάντευσης και παίζει πολύ μεγάλο ρόλο αν η Αριστερά συνολικά και οι επαναστάτες πιο συγκεκριμένα, βρίσκονται δίπλα σε αυτά τα εκατομμύρια για να προσδιορίσουν προς τα πού πάει η ταλάντευσή τους. 

Πανεργατική

Χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε το παράδειγμα της 17 Δεκέμβρη. Η πανεργατική δεν θα είχε αυτές τις διαστάσεις εάν ένα μεγάλο κομμάτι τέτοιου κόσμου δεν έπαιρνε μέρος στην απεργία. Η Αριστερά έπαιξε ρόλο, το ΚΚΕ έπαιξε ρόλο κάτω από πιέσεις. Ανοίχτηκε σε αυτόν τον κόσμο, έβαλε το θέμα ότι χρειάζεται να γίνει γενική απεργία. Το ΠΑΣΟΚ και η ΓΣΕΕ είχαν πέσει να εμποδίσουν να γίνει η απεργία με όλα τα επιχειρήματα. Και όμως ο κόσμος που ψήφισε και στήριξε το ΠΑΣΟΚ έπαιξε ρόλο για να πετύχει η απεργία.

Υπάρχουν και άλλα συγκεκριμένα παραδείγματα. Οι εκλογές στην ΕΙΝΑΠ, πάλι στις 17 Δεκέμβρη. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά ανέβηκε μέσα από μετακινήσεις αριστερού κόσμου του ΠΑΣΟΚ που το έχει εγκαταλείψει πολιτικά. Στο Αττικό Νοσοκομείο έγινε μια εκτόξευση. Από 5 ψήφους που είχε η ΑΡΣΙ πριν από τρία χρόνια, σε 145 ψήφους που πήρε αυτήν τη φορά. Η καθοριστική δύναμη που συνέβαλε σε αυτό ήταν οι αριστεροπασόκοι που συνεργάστηκαν με την ΑΡΣΙ για να φτιάξουν το σωματείο. Δεύτερο παράδειγμα είναι το Αγία Όλγα. Ένα κομμάτι από το ΠΑΣΟΚ έσπασε και μπόρεσε το Νυστέρι να δυναμώσει. Και το τρίτο είναι τι έγινε στο Αγία Σοφία όπου ένα κομμάτι αριστερό του ΠΑΣΟΚ έχει φτιάξει μια ανεξάρτητη παράταξη και στήριξε και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το να ψηφίσεις ΑΡΣΙ ή το Νυστέρι αντί το ΠΑΣΟΚ, το να ψηφίσεις ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντί το ΠΑΣΟΚ είναι μετακινήσεις όχι συνδικαλιστικές αλλά συνολικότερες.

Αυτήν τη στιγμή η Αριστερά μπορεί να κερδίσει εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο και να καθορίσει τις εξελίξεις. Γιατί η χρεοκοπία των από πάνω θα συνεχίσει και το ίδιο θα συμβεί και με την αντίσταση των από κάτω. Εδώ ανοίγει το ζήτημα ποια Αριστερά μπορεί να το κάνει.

Ο Τρότσκι έκανε παρέμβαση το 1923 στη συζήτηση του ΚΚ Γερμανίας που ήταν απογοητευμένο μετά την αποτυχία της εξέγερσης εκείνης της χρονιάς. Μια εξέγερση που μπορούσε να αλλάξει το ρου της Γερμανίας, το ρου της Ρωσίας και όλης της Ευρώπης. Το ΚΚ έπασχε από την υποτίμηση των εξελίξεων. Μετά το 1923 είχαν γίνει εκλογές και το ΚΚ είχε μείνει στάσιμο. Ένα μεγάλο κομμάτι έφυγε και πήγε στους σοσιαλδημοκράτες. Ήταν εύκολο για το ΚΚ να πει ότι ο κόσμος πάει στη σοσιαλδημοκρατία, μας άφησε πολύ εύκολα.. Η υποτίμηση σε τέτοιες στιγμές είναι καταστροφικό λάθος που μπορεί να κάνει η Αριστερά. 

Ο Τρότσκι συμβούλεψε να ξεφύγουν από την υποτίμηση. Λέει ότι δεν μπορούσαν εκείνη τη στιγμή να καλέσουν σε νέα εξέγερση γιατί ο κόσμος δεν κατεβαίνει κάθε μέρα για να κάνει εξέγερση. Αλλά αυτό που χρειαζόταν ήταν να δώσουν προσοχή σε αυτόν τον κόσμο για να ξαναγυρνούσε στο ΚΚ. Μπορούσαν να τον ξανακερδίσουν, να δουλέψουν μαζί του με Ενιαίο Μέτωπο. Είναι ένα παράδειγμα για το που έβαζε την προοπτική ο Τρότσκι σε τέτοιες συνθήκες. 

Ας έρθουμε στο σήμερα. Τα ΝΕΑ του Σαββάτου είχαν δύο ειδήσεις. Το πρώτο είναι ότι ο Κύρκος επειδή κλείνει τα 85 του χρόνια κάνει πάρτυ στην Αίγλη του Ζαππείου και καλεί 45 άτομα. Τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Παπανδρέου, το Σαμαρά και μαζί τον Ανδρουλάκη, τη Δαμανάκη, τον Κουβέλη και τρεις ακόμα από την ανανεωτική αριστερά. Αυτό το μάζεμα προσπαθεί να βγάλει δύο πράγματα. Τη συνεργασία της Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ και τη συναίνεση αυτού του σχήματος με τη Νέα Δημοκρατία. Τα θέλουνε και τα δύο. Συνεργασία κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς. Ο φόβος του Δεκέμβρη είναι εδώ πέρα παρών. Για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις διαδηλώσεις, τις απεργίες, την πόλωση. Εκεί θέλουν να πάνε τα πράγματα. Η αριστερά δεν πρέπει να τους κάνει τη χάρη.

Στην ίδια εφημερίδα υπήρχε άρθρο του Παύλου Τσίμα που υποστηρίζει ότι υπάρχει «αριστερή λιτότητα» και πρέπει να την αποδεχτούμε. Προβάλει το παράδειγμα του Μπερλινγκουέρ στην Ιταλία το 1977. Πραγματικά ο Μπερλινγκουέρ καθόρισε τον «ιστορικό συμβιβασμό» και τη δεξιά στροφή του ΚΚ Ιταλίας. Έδωσε μάχη για να στηρίξει το κράτος ενάντια στις Ερυθρές Ταξιαρχίες και να στείλει όλη την επαναστατική αριστερά στα μπουντρούμια. Στήριξε τον πρωθυπουργό της εποχής, τον Αντρεότι και την «αριστερή λιτότητά» του. 

Παράδειγμα

Οι εξελίξεις στην Ιταλία ήταν καταστροφικές. Η εργατική τάξη και η αριστερά ξανασήκωσε κεφάλι 20 χρόνια μετά τη στήριξη του Αντρεότι. Αυτό το παράδειγμα είναι χρήσιμο για να έχουμε την αίσθηση τι είναι η «αριστερή λιτότητα» και τι συζητιέται μέσα στους κόλπους της Αριστεράς. Δεν είναι ο Τσίμας απομονωμένος, δεν είναι ο Κύρκος απομονωμένος είναι μέσα στο Συνασπισμό και το ΣΥΡΙΖΑ που το αριστερό κομμάτι παρακολουθεί παράλυτο τις εξελίξεις.

Καταλαβαίνουμε πού πέφτουν τα καθήκοντα. Το ΣΕΚ κρίνεται από αν θα βρεθεί δίπλα σε αυτόν τον κόσμο για να οργανώσει μαζί του τις μάχες. Να οργανώσει τη συζήτηση και να δημιουργήσει ένα δίκτυο γύρω από την Εργατική Αλληλεγγύη. Αυτά θα συζητήσουμε στη Συνδιάσκεψή μας.

Με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ υπάρχουν δύο προοπτικές: να κερδίσει τον κόσμο η Αριστερά και για αυτό παλεύουμε ή να απογοητευτεί και να μεγαλώσουν οι φασίστες. Χρειαζόμαστε μια αριστερά μεγάλη που θα καθορίσει που θα πάει ο κόσμος της σοσιαλδημοκρατίας και ένα επαναστατικό κόμμα που θα βοηθήσει όλη την αντικαπιταλιστική αριστερά σε αυτήν τη μάχη. Οι δυνατότητες είναι μεγάλες, οι υποχρεώσεις για την Αριστερά είναι ιστορικές.