Πέμπτη 21 Οκτώβρη, 10μμ: Ο δρόμος είναι σκοτεινός. Ελάχιστα φώτα. Χιλιάδες, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Χαιρετάνε, ζητωκραυγάζουν, τρέχουν. Τα παιδιά τρέχουν μπροστά από το ασθενοφόρο. Το ίδιο συμβαίνει σε όλα τα οχήματα. Μας ρίχνουν κλαδιά ελιάς. Βγάζω τη γροθιά μου από το παράθυρο. Οδηγώ με το ένα χέρι. Τριγύρω μηχανάκια με τρία τέσσερα άτομα πάνω στο καθένα. Κορνάρουν ασταμάτητα.
“Καλωσήρθατε στη Γάζα”, φωνάζουν. “Γκάλογουεϊ, Γκάλογουεϊ”, Ενας άνδρας μου πιέζει το πρόσωπο κοντά στο δικό του σαν να με φιλάει. “Μη μας ξεχνάτε”. Ενθουσιασμός, ενέργεια, ζωντάνια που γίνεται μεταδοτική.
Το ζήτημα δεν είναι η βοήθεια. Για πολύ κόσμο θα ήταν το ίδιο αν τους φέρναμε αέρα κοπανιστό. Το ζήτημα είμαστε εμείς – που ερχόμαστε από 30 διαφορετικές χώρες. Ο κόσμος έξω από τη Γάζα νοιάζεται, εμείς νοιαζόμαστε, είμαστε στο πλευρό τους.
Αλληλεγγύη
Δεν θέλουν να είναι μόνοι τους στον αγώνα. Διεθνής αλληλεγύη. Υπέροχα. Γιατί χαμογελάνε συνέχεια; Αυτό το μέρος είναι πεδίο βολής. Επεσαν βόμβες εδώ. Οταν δεν είναι πεδίο βολής, είναι εργοτάξιο. Ενα εγκατελειμένο εργοτάξιο, χωρίς γερανούς, χωρίς υλικά. Μόνο μπάζα.
Σπάγκος, σύρμα και σελοτέιπ. Μ'αυτά διορθώνουν τα αυτοκίνητα, τα ποδήλατα και τις ηλεκτρικές συσκευές. Περνάει ένα λεωφορείο που το παρμπρίζ του είναι κολλημένο με σελοτέιπ. Πολυκατοικίες, οχτώ-δέκα στη σειρά σαρωμένες από μαχητικά ελικόπτερα. Αδέσποτα χτυπήματα στα τζαμιά -οι μιναρέδες διαλυμένοι. Δεν μπορεί να έγινε λάθος. Το σχολείο Τζούχορ αλ-ντικ φαίνεται ότι είναι σχολείο. Και οι μαθητές φαίνονται ότι είναι μαθητές. Βομβαρδίστηκαν. Τα παιδιά δολοφονήθηκαν.
Αδυσώπητοι. Οι ψαράδες δεν μπορούν να ψαρέψουν. Σήμερα δυο μικρά ψαροκάικα δέχτηκαν παρενόχληση από ισραηλινό πολεμικό. Οι αγρότες δεν μπορούν να καλλιεργήσουν. Μόνο μικρά χωραφάκια που δεν φαίνονται από μακριά. Μιλάω σε έναν άντρα στο δρόμο. Τον ρωτάω τι δουλειά κάνει. Φυσιοθεραπευτής. Βοηθάει τους τραυματίες. Στην κλινική δουλεύουν εθελοντές με πατερίτσες.
Η κυρία Ράτζα Μούρτα, 43 ετών έχει ένα πόδι. Ο γιος της σκοτώθηκε από την ίδια βόμβα. O Moχάμεντ Μούσα Τζούμα είναι 32 ετών. Την τρίτη μέρα του πολέμου άκουσε μια βόμβα στο σπίτι του θείου του. Πήγε να βοηθήσει και τον χτύπησε άλλη βόμβα. Δέκα νεκροί, ανάμεσά τους η ξάδερφή του Φάτιμα και ο γιος της, εννιά μηνών. Μόνο ο Μοχάμεντ επέζησε. Με το δεξί του πόδι κομμένο από το γόνατο και κάτω: “Θέλω ειρήνη, αλλά η Γάζα δεν θα γονατίσει”.
Η φωτογραφία του Φουρκάν Ντογάν, του Τούρκου αγωνιστή που δολοφονήθηκε πάνω στο Μαβί Μαρμαρά, θα μείνει για πάντα στη Γάζα. Εμείς φεύγουμε, έχουμε πολλά να κάνουμε. Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι.