«Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπαίνει στον πολιτικό χάρτη, αλλά δεν μπαίνει για να γίνει μια κοινοβουλευτική δύναμη, μπαίνει ξέροντας ότι η ιστορία γράφεται στους δρόμους και στους δρόμους η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρίσκεται, ματώνει, καταστέλλεται, εκεί και θα νικήσει» ξεκίνησε την τοποθέτησή του ο Κώστας Παπαδάκης. «Το ζήτημα του συντονισμού και της κλιμάκωσης των αγώνων προβάλλει επιτακτικά. Σήμερα, εδώ χρειάζεται να συζητήσουμε, να βρούμε τρόπους συντονισμού, κλιμάκωσης, αλλά και πολιτικοποίησης των αγώνων»... «Θέλουμε την ενότητα στη βάση της αριστεράς, θέλουμε την κοινή δράση, αλλά δεν μπλεκόμαστε στα αδιέξοδα των ηγεσιών της αριστεράς, με άλλα λόγια η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν είναι και δεν θα γίνει ΣΥΡΙΖΑ, ούτε πολιτικά, ούτε οργανωτικά, είναι άλλη η προοπτική μας, άλλες οι απαιτήσεις των καιρών».
Στήριξη
«Αυτό που πετύχαμε είναι να δημιουργήσουμε την αίσθηση ενός πολιτικού σχήματος που είναι στήριγμα για τον καθένα που παλεύει. Αυτό πρέπει να το ενισχύσουμε» είπε ο Πάνος Γκαργκάνας στην τοποθέτησή του. «Γιατί έχει δυσκολίες ο κόσμος που παλεύει. Είχαμε σήμερα μια απεργία διαρκείας των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες που μας δυσκόλεψε στην εκδήλωσή μας – και μπράβο τους – να συνεχίσουν μέχρι τη νίκη! Αλλά είναι δύσκολο να κερδίζεις αυτές τις μάχες απέναντι σε μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία που πάει αυτά να τα σπάσει, αλλά και μια αριστερά, όπως το ΠΑΜΕ που κατήγγειλε τους συντρόφους στα αμαξοστάσια σαν προβοκάτορες. Ο ίδιος κόσμος έχει ανάγκη και την πολιτική στήριξη, έχει ανάγκη το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Η διαγραφή του χρέους στους εργασιακούς χώρους άνοιξε αυτιά, άνοιξε συζήτηση. Είναι η μοναδική λύση και αυτό πρέπει να το διαφυλάξουμε. Γιατί η κρίση έχει πάρει πλέον τέτοιες διαστάσεις, που για ψαλιδίσματα του χρέους μιλάνε οι πάντες, ακόμα και το SPD, η κολώνα του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Το ότι ο Τσίπρας μιλάει ήδη για αναδιάρθρωση, ψαλίδισμα του χρέους, ευρωομόλογα είναι πράγματα που έρχονται και θα βάλουν πίεση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ να γίνει πιο ‘ρεαλιστική’, να μιλήσουμε και εμείς για αναδιαπραγμάτευση – και πρέπει να επιμείνουμε σθεναρά – η λύση για το χρέος είναι η διαγραφή».
«Ζούμε σε μια περίοδο που καθημερινά συμβαίνουν μικρές και μεγάλες ανταρσίες, στο εργατικό, το νεολαιίστικο κίνημα, μέσα στις λαϊκές μάζες. Φτάσαμε σε όλους αυτούς που μας ψηφίσανε; Φτάσαμε σε πολύ λίγους» τόνισε ανάμεσα σε άλλα στην ομιλία του ο Νίκος Καββαδάς, πρόεδρος του Συνδικάτου Ιδιωτικής Υγείας Πειραιά. Ο Νίκος Αδαμόπουλος, μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΕ-ΟΤΑ ενημέρωσε για τις εξελίξεις στη διαχείριση των απορριμμάτων στην Αττική και κάλεσε όλους να συμμετάσχουν στην κινητοποίηση της επόμενης μέρας στην ΕΣΔΚΝΑ στο ξενοδοχείο Ιμπέριαλ. Η Παγώνα Στώμη, μέλος στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Ανατολική Αττική και στη Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα κατά του ΧΥΤΑ Κερατέας μετέφερε τις εικόνες από τη μάχη που δίνουν οι κάτοικοι της περιοχής τις τελευταίες μέρες ενάντια στις επιθέσεις των ΜΑΤ και της αστυνομίας. «Είναι ένας αγώνας ζωής. Η συγκυρία του Μνημονίου έρχεται να σφραγίσει αυτήν την επιχείρηση από την πλευρά της κυβέρνησης και να πυροδοτήσει από την πλευρά των κατοίκων την πιο λυσσαλέα και παρατεταμένη προσπάθεια και αγώνα να διατηρήσουν ό, τι επιχειρείται να καταστραφεί».
«Η ΠΟΕ ΟΤΑ έχει μπει σε μια διαδικασία μάχης. Οσο ρεφορμιστές και να είναι οι διοικήσεις, η ομοσπονδία προκηρύσσει απεργίες, 24ωρες και 48ωρες. Τι μας λέει ο κόσμος; ‘Τι είναι αυτά, θα τους χαρίσουμε μεροκάματα; Απεργία διαρκείας, να τους τρίξουμε τα κόκαλα’, λένε». είπε ο Δημήτρης Καλπίδης, εργαζόμενος στο Δήμο Κορυδαλλού. «Πού θα συναντηθούμε όλοι εμείς; Μήπως είναι το κίνημα στοιχισμένο, είναι όλοι σε ευθεία γραμμή, συντεταγμένο; Πού θα συναντηθούν οι κλάδοι, οι ανένταχτοι, όλος ο κόσμος; Θα συναντηθεί στην απεργία διαρκείας».
Στη βάση
«Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς έπαιξαν ρόλο για να φτάσουμε σήμερα στην κόντρα της απεργίας που έχει ανοίξει μέσα στα ΜΜΕ» είπε από την πλευρά του ο Κώστας Σαρρής, δημοσιογράφος στην Ημερησία. «Πρέπει να συνεχίσουμε προτείνοντας θαρρετά τη θέση για απεργία διαρκείας. Είναι τέτοια η πίεση της βάσης για κλιμάκωση που αναγκάζει ακόμα και τους Σόμπολους να το υπόσχονται. Και για να μπορούμε να το κάνουμε αυτό πρέπει να οργανώνουμε τον αγώνα στη βάση, όπως οι εργασιακές επιτροπές στο ΔΟΛ, η ‘Απογευματινή των εργαζομένων’, υπάρχει αυτή η εμπειρία και μάλιστα κόντρα σε συνθήκες τρομοκρατίας που προσπαθούν να επιβάλλουν οι εργοδότες και θυμίζουν συνθήκες δεκαετίας ‘60».
«Θα ήθελα σήμερα να έχουμε περισσότερες συγκεκριμένες εμπειρίες και σκέψεις από τα μέτωπα και τους αγώνες της περιόδου» είπε ανάμεσα σε άλλα ο Χρήστος Μπίστης. «Βρισκόμαστε σε μια ιστορικά κρίσιμη περίοδο που χαρακτηρίζεται από την αδυναμία των αρχουσών τάξεων όλο και περισσότερο να συνεχίσουν να κυβερνάνε όπως σήμερα, αλλά και την άρνηση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων να συνεχίσουν να υποτάσσονται στις κυρίαρχες πολιτικές».
«Με τη βοήθεια των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα τελευταία δύο χρόνια έχουν γίνει αγώνες που δεν έχουν ξαναγίνει, όσον αφορά το ζήτημα των μεταναστών. Στις πανεργατικές απεργίες που οι μετανάστες είναι από τα πιο θερμά κομμάτια των διαδηλώσεων. Στα Προπύλαια, που είναι οι αφγανοί πρόσφυγες, στα Γιάννενα που οι εργάτες μετανάστες κάνουν απεργία πείνας για να τους δώσουν τα μεροκάματα, η ελπίδα έρχεται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ» είπε στην τοποθέτησή του ο Σέμκο Μοχαμεντί, Ιρανός πρόσφυγας και μέλος της Ενωσης Μεταναστών Εργατών.
«Οι διαδικασίες πλέον θα είναι γρήγορες. Πιστεύω ότι αν δεν προσπαθήσουμε σε αυτούς τους εργασιακούς χώρους που σήμερα γίνεται η ανατροπή, θα είμαστε πίσω, θα γίνουμε ΠΑΜΕ» είπε ανάμεσα σε άλλα στην τοποθέτησή του ο Κώστας Πετροβίτσος, οδηγός στην ΕΘΕΛ. «Σήμερα είναι μεγάλη ευκαιρία να πάρουμε τον κόσμο μαζί μας, φτάνει να μην βάζουμε τρικλοποδιές ο ένας στον άλλο. Μέσα στην ΕΘΕΛ, ενώ εμείς έχουν φτιάξει μια κατάσταση, μια οργάνωση και προσπαθούμε να συσπειρώσουμε τους εργαζόμενους κάποιοι άλλοι προσπαθούν να φτιάξουν άλλο μαγαζάκι, κάποιοι άλλοι τρέχουν και φωνάζουν για απεργίες διαρκείας. Και εγώ συμφωνώ, απεργία διαρκείας. Και τι με αυτό; Όταν θα πας να το βάλεις στο συνδικάτο στον κόσμο θα σου πει όχι, όταν ο άλλος είναι χρεωμένος με 1800 ευρώ κάθε μέρα γιατί πίστεψε στο όνειρο ότι μια ζωή θα έχει λεφτά και δουλειά. Θα πάμε σε απεργία διαρκείας σύντροφοι, θα το πάμε και εκεί, φτάνει να έχουμε ένα στόχο, αυτόν τον στόχο να τον υλοποιήσουμε όλοι μαζί, να μας βοηθήσετε και εμάς - και για εμάς είναι πρωτόγνωρα τα πράγματα. Το κίνημα προχωράει. Ετσι και πέσει η ΕΘΕΛ τελείωσαν όλοι».
«Εγώ είμαι το άλλο μαγαζάκι της ΕΘΕΛ. Μαγαζάκι πιο λάιτ, ίσως, επειδή είμαι μέλος του Συνασπισμού, αλλά εγώ λέω απεργία διαρκείας, το λέω εδώ και τέσσερις μήνες και το λέω μόνος μου» είπε ο Αποστόλης Κασιμέρης, μέλος του ΔΣ Συνδικάτου Εργαζομένων ΟΑΣΑ. «Θα συνεχίσω να το λέω, όχι για τους τραμπούκους της ΠΑΣΚΕ ή του ΠΑΜΕ γιατί αυτοί φοβούνται την απεργία διαρκείας, αλλά για τους συντρόφους μου που δεν το λένε. Αυτούς χρειάζομαι δίπλα, αυτούς θέλω συμπαραστάτες σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Δεν θέλει πολύ να το γυρίσουμε σε απεργία διαρκείας. Μια φωνή, μόνο, μπορεί να την περιγράψουν ότι είναι τρελή, γραφική, προβοκατόρικη. Την προηγούμενη Δευτέρα κλείσαμε έξι αμαξοστάσια, και τα κλείσαμε επειδή ήθελε ο κόσμος και αυτό τρόμαξε την κυβέρνηση. Ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να κάνουν ανταρσία στους νόμους του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ-Τρόικας. Πρέπει να οργανωθούμε, να μην χαϊδεύουμε τα αυτιά των συναδέλφων, να τους οδηγήσουμε εκεί που πρέπει. Το μόνο όπλο που μας μένει απέναντι στην πολιτική τους είναι η πολιτική απεργία – και εδώ θα ήθελα να ευχαριστήσω τα παιδιά της εργατικής αλληλεγγύης που είναι τα μόνα που μας συμπαραστέκονται σε αυτήν την απαίτηση. Είμαι μέλος του Συνασπισμού και κάνω ανταρσία. Καλώ τα μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να κάνουμε συνασπισμό για μια απεργία διαρκείας».
«Τι χαρακτήρα έχει η σημερινή εκδήλωση; Ηταν μια εκδήλωση επινίκια; Αν θέλαμε να κάνουμε μια μεγάλη εκδήλωση θα την κάναμε στο Σπόρτινγκ, θα ήταν άλλου είδους. Δεν είναι, όμως, ούτε μια συγκέντρωση εργασίας, που έχει ανάγκη ο κόσμος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι ένα πράγμα μπάσταρδο, δεν πήρε καμιά από τις δύο μορφές που θα μπορούσε να είχε πάρει» ξεκίνησε την τοποθέτησή της η Πόπη Γαννιάρη. «Το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μια τεράστια ευθύνη» τόνισε στη συνέχεια. «Αυτό σημαίνει ότι η προπαγάνδα μας, η δράση μας, η παρουσία μας, πρέπει να έχει μια αμεσότητα, ταχύτητα, να είμαστε εκεί. Η απουσία μας απέναντι στον κόσμο που μας ψήφισε είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Για τις 15 Δεκέμβρη στις τοπικές επιτροπές περιμέναμε πότε θα βγει η προκήρυξη και η αφίσα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υλικό για να δώσουμε τη μάχη της απεργίας δεν είχαμε. Νομίζω ότι είναι λάθος».
«Αν δεν ιεραρχήσουμε κοινωνικά μέτωπα ενόψει της λαίλαπας που έρχεται, θα τσαλαβουτάμε σε όλα και δεν θα κάνουμε τίποτα. Εχουμε δύο καυτά μέτωπα. Το πρώτο μέτωπο των ΔΕΚΟ και της ιδιωτικοποίησης και το δεύτερο, αυτό των πανεπιστημίων» ξεκίνησε την τοποθέτησή του ο Γιώργος Μπαρούτας από την ΑΡΑΣ. «Ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων είχε εξαιρετικά αποτελέσματα. Δεν μπορεί να λειτουργήσει, ακόμα, σήμερα ο Συντονισμός ανεξάρτητα από το κάλεσμα απεργιακών κινητοποιήσεων από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, μακάρι να γινόταν».
Ευθύνη
«Εχουμε ευθύνη απέναντι στο κίνημα» τόνισε ο Παναγιώτης Σωτήρης από την ΑΡΑΝ. «Από το τι κάνουμε και τι δεν κάνουμε εξαρτώνται κρίσιμες μάχες. Η πρώτη μάχη είναι εκεί που είμαστε, να πάρουν οι κινητοποιήσεις τα χαρακτηριστικά ξεσηκωμού και αυτό σημαίνει απεργίες διαρκείας, αυτό σημαίνει απάντηση απέναντι στην επίθεση Διαμαντοπούλου. Σημαίνει προσπάθεια πέρα από τους χώρους που παίζονται απεργίες διαρκείας πχ το πολυνομοσχέδιο για τις συμβάσεις, που η πιθανότητα να βγάλεις απεργία διαρκείας σε σωματεία ιδιωτικού τομέα, είναι μικρή. Αλλά έχουμε και την ευθύνη της αλληλεγγύης στους κλάδους που βρίσκονται σε κινητοποίηση. Να πάμε στις συγκοινωνίες, να γεμίσουμε τις γειτονιές, τις στάσεις των λεωφορείων, τους δρόμους, με ένα κάλεσμα που να λέει συμπαράσταση στον αγώνα».
Ο Μιχάλης Ρίζος από το ΝΑΡ, αφού ανέπτυξε στην ομιλία του, ανάμεσα σε άλλα, την ανάγκη το πρόγραμμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να αποκτήσει πιο ταξικά χαρακτηριστικά με ορατή την εναλλακτική πρόταση λύσης, ότι εναλλακτική λύση δεν είναι κάποια κυβέρνηση που θα αναλάβει διαχείριση στα πλαίσια αυτού του συστήματος, έθεσε μια σειρά από ερωτήματα: «Στο εργατικό κίνημα, με βάση την τομή τις 15 Δεκέμβρη, αναδείχθηκε ή όχι το θέμα της από – ΓΣΕΕοποίησης με μαζική δράση των από κάτω; Θα υποδεχτούμε αυτήν την τάση; Θα στηρίξουμε τους ταξικούς Συντονισμούς των σωματείων; Θα υπεκφεύγουμε με προτάσεις για απεργίες διαρκείας – που πάρα πολύ καλά είναι – με ποιο φορέα; Με ποια λογική και με ποια οργανωτική δυναμική, με τα λόγια μόνο;».
«Θέλουμε πολύ περισσότερο κόσμο που να έρχεται με αυτοπεποίθηση και να λέει ‘εγώ έκανα γενική συνέλευση, ξήλωσα το γραφειοκράτη συνδικαλιστή, έβγαλα συντονιστική επιτροπή, πήρα φαλάγγι το Σόμπολο, την ηγεσία της ΕΘΕΛ, κατέλαβα την Καρόλου’, παρά να ακούμε ότι ‘οι δίπλα μου φοβούνται’, δεν είναι εκεί η κατάσταση, η τάξη συγκρούεται» είπε ο Πέτρος Κωνσταντίνου. «Κάθε σύντροφος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να πάει σε ένα αμαξοστάσιο, όπως πηγαίναν κάποιοι σύντροφοι με τα κόκκινα πανώ το 1992 στην ΕΑΣ, όταν οι εργαζόμενοι έκαναν 18 μήνες αγώνα και απεργία διαρκείας. Σήμερα η δυνατότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς είναι πολλαπλάσια. Θα συνδέσουμε αυτή τη δύναμη, ή θα διαδηλώνουν οι φοιτητές από τον ένα δρόμο και οι εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες από τον άλλο».