Διεθνή
Έκρηξη στην Καταλονία

Προεκλογική συγκέντρωση του CUP.

Ένα δυνατό χαστούκι δέχτηκε το ισπανικό πολιτικό σύστημα την Κυριακή με τις περιφερειακές εκλογές στην Καταλονία. Οι εκλογές είχαν αντικειμενικά μετατραπεί σε ένα δημοψήφισμα υπέρ και κατά της ανεξαρτησίας της Καταλονίας. 
 
Από τη μεριά του επίσημου πολιτικού συστήματος και ιδιαίτερα από την κυβέρνηση της Δεξιάς, και το Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόι, η μακρά προεκλογική περίοδος ήταν γεμάτη από απειλές και προσβολές. Οι Καταλανοί δεν πρέπει να ψηφίσουν ανεξαρτησία γιατί θα διχαστεί η χώρα, θα καταστραφεί η οικονομία, θα αποχωρήσουν οι τράπεζες, η Καταλονία θα εκδιωχθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ, ακόμη και από τον ΟΗΕ, θα προκληθεί εμφύλιος πόλεμος και άλλα αντίστοιχα. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ψήφος υπέρ της ανεξαρτησίας αυξήθηκε και πλέον στο καταλανικό κοινοβούλιο υπάρχει πλειοψηφία υπέρ της ρήξης. Οι 62 έδρες της υποψηφιότητας “Μαζί για το Ναι” και οι 10 του αντικαπιταλιστικού CUP ξεπερνάνε τις 68 που χρειάζονται για απόλυτη πλειοψηφία.
 
Η εικόνα είναι πολύ πιο πλούσια από ό,τι αποκαλύπτει αυτό το μέτρημα. Πρώτον, λόγω της συμμετοχής-ρεκόρ. Μέχρι τώρα το επιχείρημα του μεγαλο-ισπανικού εθνικισμού ήταν ότι η μεγάλη συμμετοχή θα απομόνωνε τους ανεξαρτησιακούς, οι οποίοι είναι απλώς μια “φασαριόζικη μειοψηφία”. Υποτίθεται το ταβάνι της ανεξαρτησίας ήταν το 1,8 εκατομμύρια ψήφοι στο “παράνομο” δημοψήφισμα του 2014. Τώρα μόνο τα δύο καθαρά ανεξαρτησιακά ψηφοδέλτια αθροίζουν 1,95 εκατομμύρια. Δεύτερον, στο εσωτερικό του ανεξαρτησιακού μπλοκ η στροφή είναι ανοιχτά στα αριστερά. Το CUP από 3,5% και 3 έδρες το 2012 ξεπετάχτηκε στο 8,2% σχεδόν τριπλασιάζοντας τις ψήφους του. Η επιλογή του CUP να μην ενταχθεί στο δια-ταξικό “ενωτικό” ψηφοδέλτιο αποδείχθηκε ολόσωστη. Αντίθετα το “Μαζί για το Ναι” δεν κατάφερε να ανεβάσει τις ψήφους του πολύ πάνω από το άθροισμα των δυο κομμάτων που το έστησαν, της “Σύγκλισης” του νυν προέδρου Μας και της Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς. Η Ρεπουμπλικανική Αριστερά επέλεξε να ξεχάσει ότι ο Μας, παιδί της πιο διεφθαρμένης πτέρυγας της καταλανικής δεξιάς, είναι ο πρόεδρος που εφαρμόζει τη λιτότητα εδώ και πέντε χρόνια. 
 
Ρήξη
 
Το CUP επέλεξε να μην βάλει το εθνικό ζήτημα πάνω από το ταξικό, και τώρα δηλώνει ότι δεν θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μας. Στον εκβιασμό ότι η ανεξαρτησία θα σημάνει προβλήματα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, το CUP απαντάει:
καλοδεχούμενη η ρήξη με την ΕΕ. Για πολύ κόσμο η ανεξαρτησία της Καταλονίας είναι ένα βήμα για μεγαλύτερες δυνατότητες αντίστασης στη λιτότητα.
 
Τρίτον, δεν ισχύει η εικόνα ότι όποιος δεν ψήφισε ούτε “Μαζί” ούτε CUP πρέπει να αθροιστεί στο μπλοκ του μεγαλο-ισπανικού εθνικισμού. Η υποψηφιότητα που στήριξε το Ποδέμος και η “Ενωμένοι Αριστερά” (το αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ) συγκέντρωσε 9%.
 
Πρόκειται για εκλογική αποτυχία, μιας και το αποτέλεσμα σε ψήφους είναι το ίδιο με το αποτέλεσμα του 2012, όταν ακόμη δεν υπήρχε Ποδέμος. Η ηγεσία του Ποδέμος επέλεξε να αποφύγει να πάρει θέση στο καταλανικό ζήτημα, λέγοντας πως πρόκειται για αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα. Άλλο ζήτημα όμως είναι η στρατηγική αποτυχία της ηγεσίας και άλλο όμως να αθροίζει κανείς τον κόσμο που ψήφισε ένα αριστερό ψηφοδέλτιο μαζί με αυτούς που το βράδυ των εκλογών βγήκαν στο δρόμο για να φωνάξουν “Είμαι Ισπανός - Ισπανός - Ισπανός”. Ακόμη και η ηγεσία του Ποδέμος εξάλλου αναγκάστηκε μετά το αποτέλεσμα να ξεκαθαρίσει ότι παίρνει θέση υπέρ του δημοψηφίσματος για ανεξαρτησία (κάτι που προκαλεί ρίγη στην ισπανική δεξιά). 
 
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα πανηγυρίζει γιατί… επιβίωσε με 12,7% και δεν έχει γίνει ακόμη ΠΑΣΟΚ. Για την ιστορία, ως το 2010 ήταν πάντα πρώτο ή δεύτερο κόμμα. Τη μεγαλύτερη ήττα όμως υπέστη το Λαϊκό Κόμμα. Ο Ραχόι είχε επιλέξει ως υποψήφιο τον Αλμπιόλ, της σκληρής δεξιάς πτέρυγας και με δηλώσεις κατά των μεταναστών. Έλπιζε ότι θα συσπειρώσει τη δεξιά ψήφο όχι μόνο πάνω στο ζήτημα της ανεξαρτησίας, αλλά και του ρατσισμού. Αποτέλεσμα: από το 13% το PP έπεσε στο 8,5%. Η αντι-ανεξαρτησιακή ψήφος συγκεντρώθηκε στους “Πολίτες” του Ριβέρα, που υπερδιπλασίασαν το ποσοστό τους και πλησίασαν το 18%. Η άνοδος του Ριβέρα είναι κομμάτι της αποτυχίας του ισπανικού εθνικισμού. Ένα κόμμα φανατικό αντι-καταλανικό αναδεικνύεται σε ηγεμονική δύναμη, κόβοντας ακόμη περισσότερο τις γέφυρες για μια “ισορροπημένη λύση”.
 
Το καταλανικό ζήτημα έχει εξελιχθεί σε βραδυφλεγή βόμβα για το ισπανικό καθεστώς. Η οικονομική και πολιτική κρίση το ανέδειξαν στην πρώτη γραμμή. Και σε κάθε στροφή, ο Ραχόι, η βασιλική οικογένεια και όλοι οι φίλοι τους αποδεικνύεται ακόμη πιο αδύναμοι να το αντιμετωπίσουν.