Ο Μιχάλης Γιαννάκος, πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, μίλησε στη Λένα Βερδέ για τον αγώνα που δίνουν οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία
Τι αντιμετωπίζουν τα νοσοκομεία τα τελευταία δυο χρόνια της πανδημίας;
Η κυβέρνηση από την πρώτη μέρα που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας δεν έκρυψε την πρόθεσή της να ιδιωτικοποιήσει το ΕΣΥ. Μάλιστα υπήρξαν και συγκεκριμένες δράσεις από τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο αλλά και δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για συμπράξεις δημόσιου και ιδωτικού τομέα, για μετατροπή των νοσοκομείων σε νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου, για συγχωνεύσεις-καταργήσεις νοσοκομείων και μια σειρά άλλες μεθοδεύσεις. Η πανδημία τούς φρέναρε τα σχέδια, αλλά εξαιτίας αυτής της ιδεολοψίας δεν φρόντισαν να θωρακίσουν και να οργανώσουν το ΕΣΥ και μάλιστα μπροστά σε μια πανδημία.
Το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό κυρίως για τους ασθενείς. Χάνουμε 100 ασθενείς την ημέρα, οι ασθενείς άλλων παθήσεων δυστυχώς νοσηλεύονται σε απαράδεκτες συνθήκες, σε ράντζα, φορεία. Αυξάνεται η νοσηρότητα του πλυθυσμού γιατί τα νοσοκομεία έχουν μετατραπεί σε μονοθεματικά, οι εξετάσεις και οι θεραπείες έχουν σταματήσει, τα χειρουργεία έχουν διακοπεί. Όσοι έχουν χρήματα μπορούν να πάνε στον ιδιωτικό τομέα, όσοι δεν έχουν κινδυνεύει η ζωή τους.
Κι όλα αυτά γιατί δεν υπάρχουν κατάλληλες ΜΕΘ, γιατί δεν φρόντισαν να προσλάβουν το απαραίτητο προσωπικό, γιατί το σύστημα δεν είναι όπως πρέπει εξοπλισμένο και στελεχωμένο. Αυτή τη στιγμή έχουμε 7000 λιγότερο προσωπικό από τις αναστολές και 2000 από τις συνταξιοδοτήσεις. Και πολύ φοβάμαι ότι τις επόμενες μέρες θα έχουμε ακόμα περισσότερες απώλειες με δεδομένο ότι τα πιστοποιητικά νόσησης από έξι μήνες πάνε στους τρεις, και ίσως -λέω ίσως- ένα κομμάτι δεν εμβολιαστεί και βγει σε αναστολή.
Ποιες οι συνθήκες για το υγειονομικό προσωπικό;
Οι υγειονομικοί επί δυο χρόνια είναι στην πρώτη γραμμή με περικοπή των κανονικών τους αδειών, χωρίς ρεπό κλπ. Τρέχουν να μπαλώσουν τις μεγάλες -όπως είπαμε- ελλείψεις προσωπικού, φοράνε την στολή υψηλής προστασίας οκτώ ώρες, δεν προλαβαίνουν να πάνε ούτε τουαλέτα, έχουν εξαντληθεί, λιπαθυμάνε. Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου.
Και βέβαια υπάρχει ένα προσωπικό της τάξης των 16.000 που ζει σε μόνιμο καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας με δεδομένο ότι είναι συμβασιούχοι. Η κυβέρνηση είχε πει ότι όσοι προσφέρουν σε ένα υγειονομικό πόλεμο θα μονιμοποιηθούν, αλλά βλέπουμε ότι αυτό που κάνει είναι να ανανεώνει τις συμβάσεις για ελάχιστους μήνες. Μιλάνε για προκηρύξεις με αυξημένη μοριοδότηση. Αποδείχτηκε με τις προηγούμενες ότι δεν καλύπτουν μεγάλο μέρος αυτού του προσωπικού. Σε μια προκήρυξη 4.900 θέσεων, ακόμα και αν όλοι έμπαιναν με αυξημένη μοριοδότηση -η οποία αμφισβητείται ούτως ή άλλως στο ΣτΕ-, θα έμεναν πάνω από 11.000 που θα απολύονταν. Απαίτηση των συνδικάτων είναι να μονιμοποιηθούν όλοι, γιατί προσφέρουν σε αντίξοες συνθήκες και φυσικά καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
Στην αρχή εισπράξαμε πολλά χειροκροτήματα, στην πορεία στοχοποιηθήκαμε για τον εμβολιασμό όταν οι υγειονομικοί πρώτοι ανταποκρίθηκαν σε ποσοστό 95%, σε αντίθεση με άλλες επαγγελματικές ομάδες και χώρους πχ αστυνομία, εκκλησία κλπ που η κυβέρνηση δεν τολμά να αγγίξει. Και βλέπουμε τώρα και αδράνεια σχετικά με τα αιτήματα που έχουμε εκφράσει και θεωρούνται δίκαια, όπως η ένταξη στα ΒΑΕ. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσει κανείς ότι τα επαγγέλματα υγείας είναι βαριά και ανθυγιεινά με δεδομένο ότι έχουμε χάσει και 29 συναδέλφους από κορονοϊό. Ζητήσαμε να χαρακτηριστεί εργατικό ατύχημα ο θάνατος των συναδέλφων από κορονοϊό και γενικότερα όσων πεθαίνουν λόγω της δουλειάς.
Προσωπικά συνομιλώ με οικογένειες συναδέλφων που χάθηκαν, και είναι σε απόγνωση. Δεν έχουν δει τίποτα από την πολιτεία. Όταν ένας στρατιωτικός ή αστυνομικός χάσει τη ζωή του εν ώρα καθήκοντος ακόμα και σε καιρό ειρήνης στήνονται αδριάντες, υιοθετούνται τα παιδιά του από τη Βουλή, εξασφαλίζεται το μέλλον τους. Στους υγειονομικούς μηδέν. Οι μισθοί δε, είναι εξευτελιστικοί, ένας νεοδιόριστος παίρνει το μισθό του ανειδίκευτου εργάτη.
Ποια η κατάσταση αυτή τη στιγμή στα νοσοκομεία και τις ΜΕΘ;
Αυτή τη στιγμή τα νοσοκομεία δεσμεύουν συνεχώς κλινικές και χώρους για περιστατικά κορονοϊού. Κι αυτό συμβαίνει γιατί έκλεισαν 11 νοσοκομεία το 2014 που αποδείχθη τώρα πόσο χρήσιμα ήταν. Και γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν βάζει καθόλου πλάτη. Καμιά ιδιωτική κλινική δεν νοσηλεύει περιστατικά κορονοϊού. Ό,τι νοσηλεύουν είναι περιστατικά αποκατάστασης, δυο τρεις μέρες πριν το εξιτήριο. Και δεν διαθέτουν ΜΕΘ για κόβιντ. Έτσι τα νοσοκομεία δεσμεύουν συνεχώς χώρους, χωρίς το απαραίτητο προσωπικό και εξοπλισμό. Ακόμα και από οξυγόνο έχουν πολλές φορές έλλειψη.
Θα έπρεπε στη χώρα μας να λειτουργούν 3000 ΜΕΘ, 10% επί των νοσοκομειακών κλινών με βάση τα διεθνή στάνταρ. Λειτουργούν 950 και από αυτές η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι οι 660 είναι για περιστατικά κορονοϊού. Όμως μονίμως στις μονάδες νοσηλεύονται 600. Οπότε ή κάποιες μένουν κενές ή δεν υπάρχουν όπως ανακοινώνονται. Ποτέ η κυβέρνηση δεν παραδέχτηκε ότι έχουν γεμίσει οι ΜΕΘ, πάντα μιλάει για πληρότητα 97%-98%. Και άρα εμείς αναρωτιόμαστε πρώτον, από τη στιγμή που έχουμε 120 διασωληνωμένους εκτός, πώς γίνεται οι ΜΕΘ να έχουν 98% κάλυψη και όχι 100%; Και το δεύτερο, πώς γίνεται όσοι βρίσκονται ή έχουν πεθάνει εκτός ΜΕΘ να είναι κοινοί θνητοί και κανείς επώνυμος; Οπότε κι εμείς καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες για όλους στο ΕΣΥ.
Αναφέρθηκα συγκεκριμένα στο Μητροπολίτη από το Αγρίνιο που διασωληνώθηκε Τετάρτη απόγευμα και σε τρεις ώρες βρήκε ΜΕΘ και μάλιστα σε μια από τις πιο οργανωμένες, στον Ευαγγελισμό. Εν αντιθέσει με έναν άντρα 58 χρονών με υποκείμενα νοσήματα που περίμενε πάνω από πέντε μέρες όπως κατήγγειλε η σύζυγός του και μόνο μετά την καταγγελία βρήκαν την άλλη μέρα ΜΕΘ στα Γιάννενα.
Γιατί πιστεύετε ότι η κυβέρνηση αντέδρασε τόσο έντονα στις καταγγελλίες σας για τις ΜΕΘ;
Γιατί της αλλάζει όλον της τον πολιτικό ισχυρισμό, ότι για όλα φταίνε οι πολίτες που δεν προσέχουν, δεν εμβολιάζονται κλπ. Ζήσαμε τα μπρος πίσω με τις μάσκες, ζούμε το συνωστισμό στα ΜΜΜ και τα σχολεία, δεν υπάρχει πρωτοβάθμια περίθαλψη για να παρακολουθεί τη διασπορά στην κοινότητα για να μην έρχονται οι ασθενείς στα νοσοκομεία σε μη αναστρέψιμη κατάσταση.
Ο ΕΟΔΥ δεν είναι στατιστική υπηρεσία για να καταγράφει μόνο κρούσματα, πρέπει να τα παρακολουθεί, να κάνει κατ’οίκον εμβολιασμούς κλπ. Για να μην αναδειχτούν όλες αυτές οι ευθύνες λοιπόν, η κυβέρνηση προσπαθεί να στοχοποιεί το λαό. Και ό,τι λέγεται που αναδεικνύει αυτές τις ευθύνες, αντιμετωπίζει πολεμική. Ήταν αναμενόμενο, το περιμέναμε.
Στις απειλές απαντάμε ότι οι γιατροί δεν φέρνουν τις ΜΕΘ από το σπίτι τους. Πρέπει να τις φτιάξει το κράτος, για να μπαίνουν και οι μητροπολίτες και οι κοινοί θνητοί. Όλοι έχουν δικαίωμα στη ΜΕΘ, εμβολιασμένοι, ανεμβολίαστοι, φτωχοί, πλούσιοι, επώνυμοι, ανώνυμοι. Εδώ λοιπόν έχουμε 120 διασωληνωμένους εκτός, πολλοί χάνουν τη ζωή τους και είναι απαράδεκτο να λέγεται διά στόματος πρωθυπουργού και κυβερνητικών στελεχών ότι η θνησιμότητα εκτός ΜΕΘ δεν είναι αποκλίνουσα με αυτή εντός ΜΕΘ. Σαν να λένε ουσιαστικά ότι δεν χρειάζεται η εντατικολογία στην Ελλάδα. Και δεν είδα την επίσημη επιστημονική κοινότητα να πολέμησε αυτή την αντιεπιστημονική θέση όσο πολέμησε το αυτονόητο που είπαν, όχι μόνο η ΠΟΕΔΗΝ, αλλά και η ΟΕΝΓΕ, ότι δεν υπάρχουν ΜΕΘ, ότι χάνει κόσμος τη ζωή του και ταυτόχρονα οι επώνυμοι απολαμβάνουν περισσότερα προνόμια.
Πώς έχει παλέψει η Ομοσπονδία και οι εργαζόμενοι/ες στα νοσοκομεία;
Εμείς αναδεικνύουμε τα θέματα αυτά με συνεντεύξεις, δηλώσεις κλπ αλλά κυρίως με απεργιακές κινητοποιήσεις. Ήμασταν και θα είμαστε κάθε μέρα στο δρόμο, για να κινητοποιούμε όχι μόνο τους υγειονομικούς αλλά όλο το λαό, για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας, για να αναδεικνύουμε τα σχέδια της κυβέρνησης.
Και για να αναρωτιέται ο κόσμος γιατί ενώ η πανδημία που ξεκίνησε δυο χρόνια τώρα και όλοι είπαν ότι ήρθε για να μείνει και υπήρχε μακρύς χρόνος για να οργανωθεί το σύστημα και στην πρωτοβάθμια περίθαλψη και στη νοσοκομειακή και στις ΜΕΘ, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Θα μπορούσα να πω ότι η κυβέρνηση στην αρχή αιφνιδιάστηκε, αλλά δυο χρόνια μετά θα μπορούσε να έχει κάνει προκήρυξη 10.000 θέσεων, να έχει δώσει χρήματα στην Υγεία αντί να μειώνονται συνεχώς οι προϋπολογισμοί, να επιταχτεί ο ιδιωτικός τομέας που κονομάει από την πανδημία.
Είναι άπειρες οι κινητοποιήσεις που έχουμε οργανώσει αυτά τα δυο χρόνια και θα συνεχίσουμε. Δεν έχουν όλες την ίδια συμμετοχή, αλλά με όλες έχουμε δώσει το στίγμα μιας κινητικότητας, μιας αντίδρασης. Οι μεγάλες απεργίες και διαδηλώσεις από την Μαβίλη που είχαν πανελλαδικό χαρακτήρα ήταν πολύ επιτυχημένες και με πολύ κόσμο. Και οι τοπικές που αναδεικνύουν τα ζητήματα ανά χώρο. Αρκετά σωματεία, τα περισσότερα θα έλεγα, και οι συνάδελφοι κινήθηκαν με τοπικές κινητοποιήσεις τις οποίες καλύψαμε, στηρίξαμε, συμμετείχαμε.
Προφανώς δεν μπορούμε να έχουμε κάθε φορά 40 χιλιάδες στο δρόμο. Η συμμετοχή πάει σε συνάρτηση με τις συνθήκες. Το προσωπικό των νοσοκομείων είναι όλο προσωπικό ασφάλειας. Με τις απεργίες μας δεν θέτουμε σε κίνδυνο ζωές των ασθενών. Παλεύουμε για αυτές. Επιπλέον οι συνάδελφοι είναι πολύ κουρασμένοι από τα εξαντλητικά ωράρια, δεν γίνεται να συμμετέχουν σε μια διαρκή κινητικότητα που βρίσκεται η ΠΟΕΔΗΝ. Αλλά σε διαφορετικές στιγμές, όλοι οι εργαζόμενοι έχουν εκφράσει τη συμφωνία τους με την Ομοσπονδία και έχουν συμμετάσχει στις δράσεις της.
Πώς πιστεύετε ότι θα αλλάξει αυτή η πολιτική;
Εμείς θα πολεμάμε την όποια πολιτική κατάσταση αποθεώνει τον ιδιωτικό τομέα υγείας, δεν δίνει έμφαση στον δημόσιο και τη δωρεάν περίθαλψη με ίση ευκαιρία και πρόσβαση για όλους, και ταυτόχρονα δεν συμμερίζεται τον αγώνα των εργαζόμενων και δεν του αποδίδει αυτό που δικαιούται, σε επίπεδο κοινωνικών, εργασιακών δικαιωμάτων και μισθών. Επειδή είμαστε μακριά από αυτό το όραμά μας, θα είμαστε συνεχώς στο δρόμο.