Η Άποψή μας
«Οι εκλογές κερδίζονται από το κέντρο» …και άλλες πολιτικές απάτες

«Οι εκλογές κερδίζονται από το κέντρο» δήλωσε από το βήμα του συνέδριου της Νέας Δημοκρατίας ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και σαν επιβεβαίωση, η κυβέρνηση του προχώρησε:

•Στην κλιμάκωση της πολεμικής εμπλοκής στο πλευρό του ΝΑΤΟ, στέλνοντας στη Βουλή τη ελληνοαμερικανική συμφωνία για τις βάσεις και προσφέροντας περισσότερα οπλικά συστήματα στην Ουκρανία.

•Στη διάλυση του ΕΣΥ, στέλνοντας στη Βουλή το νομοσχέδιο Πλεύρη που εξαφανίζει την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας και ανοίγει τα δημόσια νοσοκομεία στα ιδιωτικά συμφέροντα.

•Στην απογείωση της ακρίβειας με την άνοδο των επιτοκίων για τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και την ενίσχυση των κερδοσκόπων στην ενέργεια, στα ακίνητα, στα τρόφιμα.

•Στην αποθέωση του ρατσισμού με τον Μηταράκη να έχει δώσει βραβείο στον επικεφαλής της Φρόντεξ που αναγκάστηκε να παραιτηθεί κάτω από το βάρος των αποκαλύψεων για τα εγκλήματα με τις επαναπροωθήσεις προσφύγων.

•Στην επιστροφή του πιο στυγνού σεξισμού με τις καμπάνιες του «αγέννητου παιδιού» που θέλουν να φέρουν και εδώ τις απαγορεύσεις των εκτρώσεων που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην Αμερική.

Ενδημική

Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. Η υποκρισία είναι ενδημική στο κόμμα του «Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» που έχει στην παράδοσή του τους καλόγερους που βαφτίζουν το κρέας ψάρι στις νηστείες. Αλλά δεν πρόκειται απλά και μόνο γι’ αυτό. Η τόσο απροκάλυπτη υποκρισία είναι σημάδι της πολιτικής κρίσης που χαρακτηρίζει ακόμα και τα πιο ισχυρά κέντρα του καπιταλισμού. 

Δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα η εικόνα του παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας που μπαίνουν σε κρίση. Το είδαμε πρόσφατα στις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, όπου τα κόμματα του Ντε Γκωλ και του Μιτεράν εξαφανίστηκαν. Το βλέπουμε αυτές τις μέρες με τις εκλογές στη Βόρεια Ιρλανδία όπου ήρθε πρώτο το Σιν Φέιν. Η Ιρλανδία διχοτομήθηκε από το βρετανικό ιμπεριαλισμό με τρόπο που εξασφάλιζε ότι οι Προτεστάντες αποτελούν πλειοψηφία στο βορρά, κι όμως το παραδοσιακό κόμμα των Προτεσταντών έπεσε στην τρίτη θέση και οι πολιτικοί απόγονοι του ΙRΑ πήραν την πρωτιά.

Ο πολιτικός σεισμός του 2012 στην Ελλάδα, τότε που τα κόμματα που κυβέρνησαν τα περισσότερα χρόνια της Μεταπολίτευσης συρρικνώθηκαν, δεν αποτελεί παρελθόν. Αντίθετα, νέα «2012» απλώνονται στην Ευρώπη και ανοίγουν ξανά το ερώτημα ποια Αριστερά μπορεί να αξιοποιήσει αυτή την κρίση του συστήματος.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κομμάτι της Αριστεράς που κατάφερε τότε να εκτιναχθεί από το 3,5% στην κυβέρνηση, αλλά διέψευσε τις προσδοκίες του κόσμου της Αριστεράς που τον ψήφισε. Σήμερα, έχει προσαρμοστεί στο παλιό πολιτικό σύστημα σε βαθμό να επαναλαμβάνει το κλισέ ότι «οι εκλογές κερδίζονται από το κέντρο». Ο Τσίπρας καταγγέλλει τους παλιούς συντρόφους του ότι θέλουν την Αριστερά στο περιθώριο του 3,5% και οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ στο δρόμο της κυβερνητικής κεντροαριστεράς.

Είναι μια επιβεβαίωση ότι η εργατική εναλλακτική απέναντι στην κρίση του καπιταλισμού δεν μπορεί να έρθει μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που να βασίζεται στην επαναστατική στρατηγική της ανατροπής του συστήματος με τη δύναμη της εργατικής τάξης εκεί που μετράει: στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους. Εδώ είναι η θέση για τον καθένα και την καθεμιά που ξεσηκώνεται ενάντια στις απάτες του Μητσοτάκη.