Οπως ανέφερε το κείμενο χαρακτηριστικά «ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ και μάλιστα εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον κοινοβουλευτικό μας εκπρόσωπο Φώτη Κουβέλη, δεν χάνουν ευκαιρία να ασκούν συστηματικά δημόσια πολεμική στις αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και ταυτόχρονα να προβάλλουν λογικές ´συναίνεσης´ και ´εθνικής ενότητας´, που εξόφθαλμα υπηρετούν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης, περιφρονώντας ομόφωνες αποφάσεις των Πανελλαδικών Σωμάτων και των συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ».
Η απάντηση της ΚΟ την επόμενη ημέρα δεν πρόσφερε απλά κάλυψη στον Φ. Κουβέλη λέγοντας: «Τα μέλη και οι εκπρόσωποι της Κ.Ο. εκφράζουν τις συλλογικές της αποφάσεις και χαίρουν της συλλογικής της εμπιστοσύνης στην άσκηση των κοινοβουλευτικών τους καθηκόντων. Ανεξάρτητα από τις όποιες κριτικές στις διαφορετικές απόψεις, η Κ.Ο. δεν αποδέχεται ότι υπάρχει θέμα συζήτησης για την αντικατάσταση του Φώτη Κουβέλη από τη θέση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου». Είχε και απειλητικές αιχμές για την αιφνιδιαστική πρωτοβουλία των 23: «Η στοιχειώδης ευθύνη για τη διαφύλαξη της ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ, μας υπαγορεύει την ανάγκη να συνθέτουμε, να συζητάμε στα αρμόδια όργανα τις διαφορετικές απόψεις, συλλογικά να αποφασίζουμε και ενιαία να εφαρμόζουμε τις συλλογικές αποφάσεις».
Ακολούθησαν δεκάδες τοποθετήσεις στελεχών και βουλευτών του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ, άλλες πιο σκληρές, άλλες πιο ήπιες για το κείμενο των 23. Στην αντιπαράθεση προστέθηκε η επανεμφάνιση του Αλέκου Αλαβάνου με τη συνέντευξη τύπου της Δευτέρας 25 Γενάρη.
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τόσο ο Φ. Κουβέλης όσο και η ηγεσία του ΣΥΝ συνολικά, έχουν κάνει δεξιά στροφή μετά τις βουλευτικές εκλογές. Η πρόσφατη πρόταση του Κουβέλη για συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και Οικολόγων στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση «στη βάση συγκεκριμένων προϋποθέσεων προγραμματικού χαρακτήρα», το δείπνο του Λεωνίδα Κύρκου στο Ζάππειο αγκαλιά με τον Παπανδρέου, είναι τα πιο τρανταχτά δείγματα. Η συνάντηση του Τσίπρα με τους Οικολόγους Πράσινους την περασμένη εβδομάδα δείχνει ότι και ο πρόεδρος του ΣΥΝ ακολουθεί τον ίδιο δρόμο.
Αντίληψη
Ωστόσο, το πρόβλημα δεν το έχει ο Κουβέλης, ο Τσίπρας και ο ΣΥΝ. Το έχουν οι συνιστώσες και γενικά το αριστερό κομμάτι στο ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν στην αντίληψη ότι, για να αλλάξει η δεξιά πορεία, αρκεί να πάρουν το ΣΥΡΙΖΑ στα χέρια τους μέσα από οργανωτικές διαδικασίες και φόρμουλες. Στο μόνο που καταλήγει το κείμενο των 23 είναι το αίτημα «να γίνουν σεβαστές και να εφαρμοστούν άμεσα οι αποφάσεις της 3ης Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ» - εννοώντας να προχωρήσουν οι αποφάσεις για κάρτα μέλους, γραφείο Τύπου, πανελλαδικό συντονιστικό του ΣΥΡΙΖΑ.
Ετσι, η διαπίστωση με την οποία ξεκινά το κείμενο, ότι σήμερα «το κεντρικό καθήκον του λαϊκού κινήματος, των δυνάμεων της Αριστεράς, αλλά και κάθε αριστερού αγωνιστή, θα έπρεπε να ήταν η πιο αποτελεσματική οργάνωση των αντιστάσεων στις επιλογές της κυβέρνησης», μένει στα λόγια. Την ίδια στιγμή που «οι αντιστάσεις στις επιλογές της κυβέρνησης» ξεσπούν, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ αρνούνται να τις στηρίξουν. Αυτό έγινε τον περασμένο Δεκέμβρη με την πρωτοβουλία για Πανεργατική Απεργία από τα κάτω ενάντια στο νέο προϋπολογισμό της λιτότητας και των περικοπών. Οχι μόνο η ηγεσία του ΣΥΝ αλλά και όλες οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ μπήκαν φρένο στην πανεργατική της 17 Δεκέμβρη και έτρεξαν να την υιοθετήσουν με μεγάλη καθυστέρηση και χωριστικές λογικές.
Το ίδιο γίνεται στο αντιρατσιστικό μέτωπο. Η άρνηση των συνιστωσών να συμμετέχουν, έστω αυτόνομα η κάθε μία, στο αντιρατσιστικό συλλαλητήριο της 26ης Γενάρη και να οργανώσουν έτσι την κόντρα με το Χρυσοχοϊδη και το νομοσχέδιο για τους μετανάστες που δίνει ιθαγένεια και δικαίωμα ψήφου με το σταγονόμετρο και απειλεί να διαιωνίσει τις ρατσιστικές διακρίσεις, λύνει τα χέρια στον κάθε Κουβέλη να λέει και να κάνει ό,τι θέλει. Αντί να παίρνουν τις πολιτικές πρωτοβουλίες που στηρίζουν τον κόσμο που παλεύει τις επιθέσεις της κυβέρνησης, ακόμα και αν η ηγεσία του ΣΥΝ δε θέλει να το κάνει, ο προσανατολισμός των συνιστωσών περιορίζεται στις εκκλήσεις για «σεβασμό και εφαρμογή των αποφάσεων των οργάνων».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αυταπάτη από το να πιστεύει κανείς ότι θα ελέγξει ένα μηχανισμό σαν το ΣΥΝ μέσα από την αλλαγή της οργανωτικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ, ο Αλέκος Αλαβάνος καταγγέλει δημόσια αυτούς τους μηχανισμούς που φιμώνουν τη βάση και παράγουν δεξιά πολιτική σε πείσμα χιλιάδων αγωνιστών που ανήκουν στον ΣΥΝ. Αυτό που χρειάζεται είναι ανταρσία απέναντι στην ηγεσία του ΣΥΝ μέσα από την οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης και της νεολαίας για να μην φορτωθούν τα βάρη της κρίσης. Ετσι μόνο φιμώνονται οι φωνές της «συναίνεσης» και της «εθνικής ενότητας».