Ο Γιώργος Παπανδρέου όταν ρωτήθηκε γιατί δεν αρκούν οι ευρωπαίοι επιτηρητές και χρειάζεται και το ΔΝΤ έδωσε την εξής απάντηση: «Σε παρόμοιες κρίσεις το ΔΝΤ έχει δείξει τεχνογνωσία, εκτός ευρωζώνης, την οποία δεν έχει η ευρωζώνη σε παρόμοιες κρίσεις. Είναι σημαντική αυτή η τεχνογνωσία, όπως το να βοηθήσει πχ. στις διοικητικές αλλαγές, ώστε να έχουμε διαφανή και αποτελεσματική λειτουργία του προϋπολογισμού. Είμαστε πρόθυμοι και θα είναι χρήσιμη η συνεργασία μας με το ΔΝΤ».
Μπορεί να θέλουν να μας κοροϊδέψουν, μπορεί και να θέλουν να κοροϊδέψουν και τους εαυτούς τους. Αν ίσχυαν αυτά που λένε, τότε γιατί ως τώρα έκαναν το παν για να μην μπει η χώρα στην επιτήρηση του ΔΝΤ; Και γιατί το ΔΝΤ από τη μεριά του πανηγυρίζει που θα του δοθεί η ευκαιρία να «βοηθήσει» την ελληνική οικονομία; Προφανώς γιατί το ΔΝΤ είναι ακριβώς το αντίθετο από φιλανθρωπικό ίδρυμα. Αν έχει μια «τεχνογνωσία» το ΔΝΤ είναι να γδέρνει ανθρώπους, να εξαθλιώνει πληθυσμούς και να διαλύει οικονομίες.
Αγορά
Το ΔΝΤ ιδρύθηκε το 1944, καθώς τελείωνε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με στόχο να ελέγχει την τήρηση της ελεύθερης αγοράς στο «δυτικό» μισό του πλανήτη και να εξασφαλίζει ότι η παγκόσμια οικονομία κινείται προς όφελος των πλούσιων και των ισχυρών. Δίδυμη αδερφή του είναι η Παγκόσμια Τράπεζα που δανείζει είτε για έργα ανάπτυξης, είτε για τις «διαρθωτικές αλλαγές» που προτείνει το ΔΝΤ.
Αντίθετα ακόμη και από οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ ή η Ευρωπαϊκή Ενωση, το ΔΝΤ δεν λειτουργεί στη βάση της «ισοτιμίας» των κρατών-μελών. Κάθε χώρα έχει ψήφους ανάλογα με το μέγεθος της οικονομίας της. Δεν υπάρχουν ούτε καν δημοκρατικά προσχήματα. Οι εννέα ισχυρότερες χώρες συγκεντρώνουν το 50% των ψήφων. Οι 150 φτωχότερες συγκεντρώνουν όλες μαζί περίπου 25%. Στις πολύ σημαντικές αποφάσεις χρειάζεται πλειοψηφία 85%. Οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα που έχει πάνω από 15% των ψήφων και έτσι γίνεται και η μόνη χώρα που έχει πρακτικά δικαίωμα βέτο.
Ομως, πέρα από το πώς παίρνονται οι αποφάσεις, η εμπειρία είναι πικρή για το πού οδήγησαν αυτές οι αποφάσεις. Μια ματιά στην χτυπημένη από το σεισμό Αϊτή είναι αρκετή. Το 2003 η Αϊτή πλήρωσε 57 εκατομμύρια δολάρια για τόκους προς το ΔΝΤ, ενώ η ξένη «βοήθεια» προς τη χώρα ήταν 39 εκατομμύρια. Ανάμεσα στην «τεχνογνωσία» που είχε προσφέρει το ΔΝΤ στη χώρα ήταν ότι το 1995 την εξανάγκασε να μειώσει τους δασμούς στο ρύζι, από 35% σε 3%. Ετσι, μια χώρα που ως τότε έκανε εξαγωγές ρυζιού, έφτασε μέσα σε 10 χρόνια να εισάγει τρία στα τέσσερα κιλά ρύζι από το εξωτερικό, κυρίως από τις ΗΠΑ. Η άλλη συμβουλή-εντολή του ΔΝΤ προς την Αϊτή ήταν να παγώσει τους μισθούς στους δημόσιους υπάλληλους. Τώρα, μετά το σεισμό, το ΔΝΤ ξανάρχεται «γενναιόδωρα» να δανείσει την Αϊτή, πάντα με όρους και εκβιασμούς.
Οι χώρες της Αφρικής υπέστησαν αντίστοιχες μαγικές συνταγές που θα τις έβαζαν υποτίθεται στο δρόμο της ανάπτυξης. Σήμερα το AIDS σκοτώνει περισσότερους ανθρώπους από όσους οι πόλεμοι στην Αφρική και η βασική ευθύνη γι΄αυτό το έγκλημα ανήκει στο ΔΝΤ. Αναγκάζοντας τις κυβερνήσεις να βάλουν ως προτεραιότητα την αποπληρωμή του χρέους, εκατομμύρια περισσότεροι άνθρωποι καταδικάζονταν στη φτώχεια, ενώ οι υποδομές υγείας αφήνονταν να διαλυθούν, αφού δεν έβγαζαν άμεσα κέρδη που θα κατέληγαν στους τραπεζίτες. Η βοήθεια σε όλες τις περιπτώσεις πήγαινε πακέτο με εκβιασμούς για αγορές όπλων αλλά και άλλων προϊόντων από συγκεκριμένες εταιρίες - φίλες του ΔΝΤ. Μια έρευνα είχε δείξει ότι οι χώρες που δαπανούν πολλά σε εξοπλισμούς έπαιρναν κατά μέσο όρο δυόμισυ φορές μεγαλύτερη ενίσχυση.
Πλιάτσικο
Τα «Προγράμματα Δομικής Προσαρμογής» που επέβαλε το ΔΝΤ παρουσιάζονταν ως εξυγίανση. Τις περισσότερες φορές δεν προκαλούσαν παρά διάλυση σε ό,τι λειτουργούσε, ανοίγοντας το δρόμο για πλιάτσικο στις τράπεζες και τις πολυεθνικές. Τέτοιο χαρακτήρα είχαν οι «θεραπείες σοκ» που εφαρμόστηκαν στο Ανατολικό Μπλοκ μετά την κατάρρευση του κρατικού καπιταλισμού. Ο μέσος όρος επιβίωσης των Ρώσων αντρών ήταν 65 χρόνια στα μέσα της δεκαετίας του ΄80. Το ΄94 είχε πέσει στο τριτοκοσμικό επίπεδο των 57 ετών. Ακόμη και σήμερα δεν έχει φτάσει τα 62.
Το μεγαλύτερο πειραματόζωο του ΔΝΤ υπήρξε η Λατινική Αμερική. Οι χώρες που μπήκαν στον έλεγχο του ΔΝΤ για να «σωθούν» έφτασαν να πληρώνουν τριπλάσια από όσα δανείστηκαν και στο τέλος να βρίσκονται τρεις φορές πιο πνιγμένες στα χρέη. Τα υποτιθέμενα κέρδη που θα έβγαιναν από την αύξηση των εξαγωγών κατέληγαν στις τσέπες των διεθνών τραπεζιτών. Την ίδια στιγμή, η ανισότητα και η φτώχεια εκτοξεύονταν. Πίσω από τις πολιτικές αλλαγές και τις κοινωνικές εκρήξεις του 21ου αιώνα στην Αργεντινή, τη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και τον Ισημερινό βρίσκεται το καταστροφικό χέρι του ΔΝΤ.
Σε χώρες όπου ο κρατικός τομέας παρείχε το βασικό στήριγμα στην οικονομία και ένα από τα λίγα σημεία όπου μπορούσε να υπάρξει μια σχετική εργασιακή σταθερότητα, το ΔΝΤ επέβαλε την ελαστικότητα και την ανασφάλεια. «Ανάπτυξη» σήμανε εργοστάσια κάτεργα, παιδική εργασία, καταστροφή του περιβάλλοντος.
Σήμερα, μέσα στην κρίση, οι δολοφόνοι έχουν το θράσος όχι απλώς να επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος, αλλά και να παρουσιάζονται ως σωτήρες. Στη Λετονία και την Ισλανδία, το ΔΝΤ ήδη οργανώνει την προσπάθεια «σωτηρίας». Σωτηρία σημαίνει να πληρώσει ο προϋπολογισμός των χωρών, άρα οι μισθοί και οι κοινωνικές δαπάνες, τα χαμένα λεφτά των τραπεζιτών. Η Λετονία ξεκινάει το 2010 με 11% περικοπές.
Το αντικαπιταλιστικό κίνημα, από τη μεγάλη διαδήλωση της Πράγας το 2000 έβαλε το ΔΝΤ στο στόχαστρο για όλα αυτά τα εγκλήματα. Τώρα ο Παπανδρέου το καλωσορίζει στην Ελλάδα. Με δυο λόγια: διεθνείς δολοφόνοι έρχονται σε βοήθεια μιας κυβέρνησης σε απόγνωση. Εχουμε μπροστά μας το καθήκον να τους σταματήσουμε προτού καν ξεκινήσουν.