Με το κλείσιμο των συνόρων εγκλωβίστηκαν δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες εντός της χώρας μας. Αυτοί οι άνθρωποι, πρέπει να τύχουν της μεγαλύτερης φιλοξενίας, της πιο ουσιαστικής συμπαράστασης από την πλευρά του λαού των εργαζομένων και των κινημάτων. Γι αυτό και σήμερα τονίζουμε την ανάγκη αυτά τα δικαιώματα να γίνουν σεβαστά. 

 

Με συγκροτημένους και οργανωμένους χώρους φιλοξενίας οι οποίοι πρέπει να δημιουργηθούν εντός του οικιστικού ιστού των μεγάλων πόλεων, να μην απομονωθούν, να μην περιθωριοποιηθούν, να μην γκετοποιηθούν σε οποιοδήποτε σημείο. Πρέπει το κίνημα να παλέψει και να διεκδικήσει αυτοί οι χώροι να διατεθούν για τη φιλοξενία των προσφύγων και ταυτόχρονα και τα υπόλοιπα δικαιώματά τους να γίνουν απολύτως σεβαστά. Είτε αφορά την πρόσβασή τους στις δομές και στις υπηρεσίες υγείας και περίθαλψης είτε αφορά και την εκπαίδευση των παιδιών. 

 

H σημερινή συγκέντρωση είναι μία επιτυχία, διότι από το περασμένο Σαββάτο μας δόθηκε επίσημα από τον ΟΛΠ –που δε λειτουργεί αυτοβούλως -ότι θα υπάρχει απαγορευτικό στο όνομα κάποιας ασφάλειας η οποία υποτίθεται θα ετίθετο σε κίνδυνο. Βεβαίως αποδείχτηκε ότι αυτές οι «ανησυχίες» ήταν παντελώς αβάσιμες και ανυπόστατες και αποδείχτηκε ότι μπορούμε να κάνουμε συγκέντρωση σε ένα δημόσιο χώρο όπως είναι το λιμάνι του Πειραιά, το οποίο φρόντισε η κυβέρνηση να το εκχωρήσει στην κινέζικη Cosco. Γι αυτό και έχει σημασία να τονίσουμε ότι εμείς θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις να μην υλοποιηθεί ο σχεδιασμός της κυβέρνησης για την ιδιωτικοποίηση του Λιμανιού. Θα παλέψουμε μέχρι τέλους για να παραμείνει το Λιμάνι του Πειραιά δημόσιο 100% με εργατικό και κοινωνικό έλεγχο. 

 

Η 48ωρη απεργία η οποία έχει εξαγγελθεί πρέπει να σημάνει συναγερμό στους τόπους δουλειάς, να υπάρχει ένας γενικός ξεσηκωμός εργαζόμενων και λαού, για να μην περάσουν τα αντιασφαλιστικά και φορομπηχτικά μέτρα της κυβέρνησης. Αυτή η μάχη πρέπει να στεφθεί με επιτυχία, και γι’ αυτό χρειάζεται οργάνωση, ενότητα, συσπείρωση, όλος ο κόσμος να βγει στους δρόμους. 

Σήμερα κλείνει ένας χρόνος από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής. Πέρσι όλοι εμείς, το αντιφασιστικό κίνημα, είχαμε ένα μεγάλο ραντεβού, ένα μεγάλο συλλαλητήριο έξω από τις φυλακές Koρυδαλλού. Ένα χρόνο μετά απόγευμα σε αυτό το Λιμάνι, που πρώτη φορά γίνεται τέτοια συγκέντρωση, είμαστε πάλι εδώ προσθέτοντας και ένα ακόμα θέμα που αφορά και το αντιρατσιστικό και το αντιφασιστικό κίνημα. Την υπεράσπιση των προσφύγων.

 

Το αίτημα της καταδίκης των δολοφόνων του Παύλου Φύσσα, της μεταφοράς της δίκης και η εξέλιξή της, απασχολεί όλη την περιοχή και όχι μόνο τον Κορυδαλλό. Πριν λίγες μέρες η Χρυσή Αυγή απείλησε στο κέντρο του Πειραιά και θα ξεμυτίζει σιγά σιγά όσο και ο φυσικός αυτουργός και οι ηθικοί αυτουργοί είναι έξω. Ο φυσικός αυτουργός είναι σε κατ’ οίκον περιορισμό, η υπόθεση του πογκρόμ του 2011 κινδυνεύει να παραγραφεί και ξαφνικά πάει να χαθεί και ο φάκελος της υπόθεσης του Συνεργείου της Ηλιούπολης. Βλέπουμε μία υποτονικότητα και μια αβελτηρία στην όλη υπόθεση. Άρα χρειάζεται αντιφασιστική επαγρύπνηση στον Πειραιά και στις γειτονιές του. 

 

Η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες δεν πρέπει να είναι μόνο η ανθρωπιστική που υπήρχε μέχρι στιγμής από εθελοντές και οργανώσεις. Χρειάζεται να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα. Πλέον η Ελλάδα δεν είναι χώρα τράνζιτ. Το  "open the borders" χρειάζεται να μετατραπεί σε "open the cities" και  "open the societies". Να ανοίξουμε τις πόλεις και τη κοινωνία. Άρα χρειάζεται να περάσουμε στην ένταξη των προσφύγων. Ένταξη σημαίνει πρόσβαση στην παιδεία, στην υγεία, στην απασχόληση, Αυτό πρέπει να είναι το επόμενο βήμα για το κίνημα. Πρέπει είτε θεσμικά από την αυτοδιοίκηση, είτε από τα σωματεία και όλους τους κοινωνικούς χώρους το αίτημα προς την κυβέρνηση να είναι αυτό. Και αντί για τη γενναιοδωρία προς τις ΜΚΟ με τις προσλήψεις προσωπικού, χρειάζεται η κυβέρνηση να δώσει τη δυνατότητα στους Δήμους που είναι οι  κύριοι χώροι υποδοχής και ένταξης, να προσλάβουν προσωπικό.